ΟΙ ΔΥΟ ΘΙΑΣΑΡΧΕΣ

Προφανώς ο Αλέξης και το κόμμα του δεν περνάνε τις καλύτερες στιγμές τους. 

Εδώ και βδομάδες έπιαναν το περιρρέον κλίμα, αλλά ήρθαν οι δημοσκοπήσεις και τους αποτέλειωσαν. Βρίσκονται στο ναδίρ της δύναμης και της επιρροής τους, με τον Κυριάκο και την ΝΔ να σαρώνουν εν μέσω μιας τεράστιας υγειονομικής και οικονομικής κρίσης. Παράταιρο πράγμα για μαρξιστικά μυαλά, να «κάτσει η στραβή» στην βάρδια της Δεξιάς και να την πληρώσει η αριστερά.

Μην ακούτε τι λένε εδώ κι εκεί οι αναλυτές και οι δημοσιολόγοι. Ο Τσίπρας δεν έχει ούτε «το όπλο παρά πόδα», ούτε το σχέδιο «μετά την κρίση θα λογαριαστούμε». Όλα αυτά είναι μπούρδες. Ο Τσίπρας σήμερα έχει μία και μόνη στρατηγική: «Κάνε το κορόιδο μέχρι να περάσει αυτή η καταραμένη περίοδος.» Το χει ήδη καταλάβει πως αυτό τον καιρό, ό,τι κι αν κάνει,

όσα κι αν πει, στην καλύτερη περίπτωση θα πέσουν στο κενό και στην χειρότερη θα στραφούν εναντίον του.

Το πρόβλημα του Αλέξη δεν είναι η πολιτική γραμμή, αλλά το ακροατήριο. Ακόμα και ο σκληρότατος πυρήνας των οπαδών του δεν βλέπει κανέναν λόγο να τον ακούει σήμερα, πόσο μάλλον ο υπόλοιπος κόσμος. Η διαχείριση της κρίσης από την κυβέρνηση είναι τόσο επαρκής και πετυχημένη, που δεν υπάρχει χώρος όχι για αντιπολίτευση αλλά ούτε καν για συμπολίτευση. Διότι εδώ που τα λέμε, η επίσημη γραμμή του Σύριζα επί της πανδημίας, ήταν συμπολιτευόμενη. Μπροστά στον έξαλλο και αδίστακτο Τσίπρα που ξέραμε παλιότερα, αυτός που βλέπουμε σήμερα μοιάζει με τον Γαϊτάνο στα πασχαλινά βιντεοκλίπ.

Παρά ταύτα, όλο αυτό που συμβαίνει τον ισοπεδώνει πολιτικά. Βεβαίως, αν η επίσημη γραμμή του ήταν όσα λένε ο Πολάκης, ο Κούλογλου ή ο Κυρίτσης, τα πράγματα θα ήταν πολύ χειρότερα γι αυτόν. Τελικά όμως, ούτε και η soft γραμμή τον σώζει. Κοντολογίς, ο Αλέξης μοιάζει με θιασάρχη που έχει ανεβάσει μια παράσταση την οποία δεν βλέπει κανένας, ανεξαρτήτως αν είναι καλή ή κακή, ειλικρινής ή υποκριτική. Όλοι αυτή την ώρα βλέπουν την παράσταση του Κυριάκου, αυτή είναι της μόδας.

Δεν ξέρω τι γίνεται στην θεατρική πιάτσα όταν ένα έργο μονοπωλεί το ενδιαφέρον των θεατών, πάντως όταν συμβεί στην πολιτική πιάτσα τα πράγματα δεν αλλάζουν εύκολα. Παγιώνεται η κυριαρχία του ενός, δημιουργείται αίσθηση παντοδυναμίας του, πέφτει απελπισία και στα αντίπαλα κόμματα και το σκηνικό μετατρέπεται σε ποδοσφαιρικό αγώνα όπου η μια ομάδα παίζει με δεκαπέντε παίκτες και η άλλη μόνο με πέντε. Ο αδύναμος δεν πιάνει καθόλου την μπάλα στα πόδια του και ο δυνατός βάζει το ένα γκολ πίσω απ’ το άλλο.

Τι περιμένει το λοιπόν μια τέτοια λειψή ομάδα; Να τελειώσει ο καταραμένος αγώνας, μπας και στον επόμενο το ξεκινήσουν διαφορετικά. Και το μόνο που ελπίζει είναι να μην αποδειχθεί ο αγώνας νοκ-άουτ που τους πετάει εκτός κατηγορίας. Αυτό ελπίζει και ο Αλέξης σήμερα, ενώ περιμένει (σχεδόν) σιωπηλός να ακούσει ότι ο κορονοϊός πέρασε και ότι επανερχόμαστε στα κανονικά, όπου θα μπορέσει πάλι να πει κάτι και να ακουστεί ίσως. Έλα όμως που ο Κυριάκος είναι αυτός που ορίζει αν τώρα παίζεται η παραμονή στην κατηγορία ή όχι…