ΜΗΝ ΠΕΘΑΝΕΙΣ ΘΕΕ!

Στην εκπνοή του έτους, το πρωτοσέλιδο της ιστορικής Equipe είναι δίχως αμφιβολία το πρωτοσέλιδο της χρονιάς στο χώρο του αθλητισμού κι μιας από τις πιο έντονες εικόνες συνολικά στην αθλητική ιστορία.

Αν και δεν είμαι ο πλέον φανατικός οπαδός της F1, ο Μίκαελ Σουμάχερ υπήρξε ο κύριος λόγος που ήρθα σε επαφή με το συγκεκριμένο άθλημα και προς το παρόν κι ο τελευταίος, μιας και μετά την αποχώρηση του από την ενεργό δράση, συνειδητοποίησα ότι ο προσωπικός του μύθος με συνάρπαζε περισσότερο από το ίδιο το άθλημα του.

Έγραψα προχθές στο Twitter ότι «δεν γίνεται ένας Σουμάχερ να πεθάνει έτσι». Μοιάζει εντελώς χαζό, ρομαντικό κι οπαδικό αλλά νομίζω ότι ισχύει. Ως οδηγός, υπήρξε ένας αληθινός Θεός, ο μόνος του οποίου η οδήγηση έμοιαζε ταυτόχρονα φοβερά επικίνδυνη λόγω της υπερβολικής ταχύτητας και ταυτόχρονα απίστευτα ασφαλής.

Καθόλου τυχαία, ο Σουμάχερ δεν λατρεύτηκε μόνο από εκατομμύρια φίλους της F1 αλλά ταυτόχρονα μισήθηκε,

κυρίως γιατί υπήρξε εκνευριστικά άψογος και...προβλέψιμος καθώς ήταν πολύ σπάνιο στο τέλος να μην είναι αυτός ο νικητής.

Αυτές τις μέρες, χιλιάδες κλισέ εκφράσεις καταλήγουν στο ότι τρέχει στον πιο δύσκολο και επικίνδυνο αγώνα της ζωής του κι αυτή τη φορά του εύχονται εχθροί και φίλοι να δει πρώτος μια χαρμόσυνη καρό σημαία.

Έχοντας εξασφαλίσει έτσι κι αλλιώς θέση στην αιωνιότητα, αυτή τη φορά δεν χρειάζεται να βιαστεί, ας αποχωριστεί τον θνητό μας κόσμο μια άλλη μέρα.