ΠΕΣ ΤΟ ΣΤΟΝ ΠΑΤΕΡΑ ΣΟΥ

φεύγω…. πες το στον πατέρα σου

Δεν θα ψηφίσουν οι 18αρηδες, οι φαντάροι στην Κύπρο, οι Έλληνες του εξωτερικού, οι ετεροδημότες...και πάλι τα κουκιά δεν του βγαίνουν του Σαμαρά… αποφεύγοντας το δημόσιο διάλογο, την παρουσία του στην βουλή, αποφάσισαν να κάνουν το σποτάκι με τον μικρό Νικόλα.

Το σκηνικό: μαθητές, Ελληνόπουλα, όλα αγόρια σε μια πεντακάθαρη πλατεία, παίζουν ποδόσφαιρο. Ώσπου τα ακριβά παπούτσια του πρωθυπουργού σταμάτησαν την μπάλα με ζηλευτό τρόπο. Όντως δύσκολο να το κάνεις αυτό φορώντας καινούρια σκαρπίνια…

Δεν ξέρω πόσες φορές θα γυρίστηκε το ολιγόλεπτο σποτάκι,

η ουσία πάντως είναι πως οι έφηβοι παράτησαν το παιχνίδι τους και στρώθηκαν στα πόδια του για να ακούσουν παραμύθι(α). Και κόκκινη κλωστή δεμένη…δώστης κλώτσο να γυρίσει, παραμύθι να αρχινίσει…

Η κουβέντα με την παρέα των 14χρονων εφήβων σίγουρα θα ήταν λιγότερο ανώδυνη από ένα debate ή από μια προεκλογική συγκέντρωση πρωθυπουργού με ελάχιστο κόσμο. 
Αξέχαστα θα του μείνουν τα γιουχαΐσματα του Ναυπλίου κατά την ανακήρυξή του ως επίτιμου δημότη, αλλά και οι παρέες των φίλων του success story που το περίμεναν εναγωνίως στην πλατεία της Ορεστιάδας όπου τελικά δεν τόλμησε να σταματήσει  για να δεχθεί τους «θερμούς» εναγκαλισμούς τους.

Τα πράγματα σκουραίνουν λοιπόν…και το ξέρει(ουν).

 Mε ύφος κλαψιάρη Ξανθόπουλου ζήτησε από το παιδί να συνεχίσει να προπονείται, εξάλλου ήλπιζε πως τουλάχιστον ένα παιδί θα πιστέψει στα παραμύθια. Ο μικρός Νικόλας και η παρέα δεν έπρεπε να ρωτά, ούτε να μιλά, έπρεπε μόνο να προπονείται και φυσικά να ψηφίσει τον Καλαματιανό μπαλαδόρο που ετοιμάζει το γήπεδο της χώρας.

Είμαι σίγουρος πως αν υπήρχε ο πραγματικός Νικόλας, την Δευτέρα στο σχολείο, θα άκουγε πολλά μπινελίκια από τους συμμαθητές του.

Εκείνη την στιγμή πέρασαν πολλά από το μυαλό του μικρού Νικόλα, ο άνεργος γείτονας τους που έχει τρία χρόνια να πιάσει δουλειά, ο πατέρας του που κοντεύει στα 50 και ζητιανεύει για δουλειά… όσο για  ένσημα, άστο μη μιλάς καθόλου, η αδερφή του που δουλεύει τετράωρο για 140 ευρώ και λέει πως δεν είναι άνεργη… Σκέφτηκε πως αναλογούν 30.000 ευρώ στον κάθε κάτοικο της χώρας που θα ξεπληρώσει αυτός και τα εγγόνια του.

Δεν σβήνουν οι εικόνες με τα απλωμένα χέρια που προσπαθούσαν να αρπάξουν μια τσάντα με φρούτα, με τις γριούλες να στήνονται στην Βαρβάκειο αγορά για ένα κομμάτι κρέας από τις μαυροντυμένες κυρίες…με τα 700.000 ελληνόπουλα να ζαλίζονται για ένα πρωινό, να ξυπνούν μέσα σε κρύα σπίτια και να μορφώνονται στοιβαγμένοι όπως την δεκαετία του 50. Σύγκρινε πόσοι μισθοί της αδερφής του χρειάζονται για να αγοράσει ένας κοινός θνητός ένα ίδιο Rolex σαν αυτό που φορούσε στο αριστερό του χέρι· έχασε το μέτρημα…όπως έχασε την δουλειά της και η καθηγήτρια που έπιασε τον γιό του πρωθυπουργού να αντιγράφει.

Ούτε σχέδιο υπήρχε, ούτε γνώση ούτε όραμα στα λόγια του Καλαματιανού πολιτικού, το χιλιοτραγουδισμένο « σχεδόν έχουμε φτάσει» το άκουγε και ο παππούς του μικρού Νικόλα,  από γαλάζιους  προκατόχους του.

 Ο μικρός Νικόλας κατάλαβε πως η σοβαρή, κανονική και σπουδαία χώρα που ευαγγελίζεται ο απερχόμενος πολιτικός θα είναι μια χώρα με μισθούς Βουλγαρίας, με εκπαίδευση Ινδίας και ασφάλιση και περίθαλψη Μπαγκλαντές…

Τέτοιο γήπεδο σου ετοιμάζουν Νικόλα…πες το στον πατέρα σου…