Ο ΔΙΑΒΟΛΟΣ ΚΡΥΒΕΤΑΙ ΣΤΙΣ ΓΑΤΕΣ

Το 3ο ΜΝΗΜΟΝΙΟ που ξεκίνησε μέσα στο καυτό από πολιτικά γεγονότα Ιούλιο του 2015 μας δίνει ένα σκληρό πολύ σκληρό μάθημα. Όχι μόνο για την Ελληνική Κυβέρνηση αλλά και για ένα ολόκληρο λαό και τα δίδακτρα θα κοστίσουν πολύ ακριβά. Παραπάνω, από 30 δις το χρηματοδοτικό κενό μαζί με τις τράπεζες που θα προστεθούν στο συνολικό χρέος.

Να σκεφθούμε μόνον ότι από 230 βουλευτές που ψήφισαν τα προαπαιτούμενα για το 3ο Μνημόνιο οι 200 ανήκουν στο ΖΥΡΙΖΑ και Ν.Δ. που μέχρι πρότινος θα «έσκιζαν τα μνημόνια».
Χρειάστηκαν πάνω από 5 χρονιά για παραδεχτεί το πολίτικο μας σύστημα την πραγματικότητα μπροστά στις άμεσες συνέπειες όταν ο Πρωθυπουργός αντίκρισε το φάντασμα του Greχit.
Χρειάστηκε το μεγάλο σοκ και δέος για να αντιληφθούν την διαχρονική εσωτερική ευθύνη ενός σπάταλου πελατειακού κράτους και κομματικού συστήματος που εξαγόραζε πολιτική υποστήριξη από τον λαό πληρώνοντας με δανεικά..

Το παρήγορο είναι ότι αυτά τα πολιτικά μαθήματα μπορούν να γίνουν μαθήματα αρκεί να σκεφθούμε σε βάθος που μπορεί να οδηγήσει ο ανορθολογισμός. Το πάθος της ισχύος η ύβρις και ο σκοταδισμός. Θα ξεκινήσουμε από ένα ιστορικό παράδειγμα.

 «Ο ΔΙΑΒΟΛΟΣ ΚΡΥΒΕΤΑΙ ΣΤΙΣ ΓΑΤΕΣ»,

Το 1484, ο Πάπας αποκήρυξε όλες τις γάτες και τους ιδιοκτήτες τους. Μάζευαν έσκιζαν σταυρωτά και σκότωναν τις γάτες καλή ώρα όπως εδώ κάποιοι έσκιζαν τα μνημόνια. Και μετά ήρθε η πανούκλα... Τι συνέβη; επειδή οι γάτες εξαφανίστηκαν, «χόρευαν» τα ποντίκια και οι αρουραίοι, που είναι και οι βασικοί υπαίτιοι για τη μετάδοση της πανούκλας. Ως αποτέλεσμα, η βουβωνική πανώλη αφάνισε 100 εκατομμύρια ανθρώπους. Ιστορικά η βουβωνική πανώλη είναι γνωστή ως ο «μαύρος θάνατος» που σάρωσε ολόκληρη την Ευρώπη κατά τη διάρκεια της τελευταίας μεσαιωνικής περιόδου και πήρε τη μορφή επιδημίας.

Είναι γνωστό βέβαια ότι οι ιδεοληπτικοί-ζηλωτές νομίζουν πάντα ότι κατέχουν το «αλάθητο του Πάππα» που στο 20ο αιώνα το ζήσαμε και ως αλάθητο του Στάλιν. Κατά σύμπτωση μερικοί από τους σύγχρονους ζηλωτές έχουν ανάλογη πολιτική κουλτούρα.

Είτε είναι εθνικιστές της Αριστεράς ή της άκρας δεξιάς. Οι σύγχρονοι «Παπιστές» και πατερούληδες του λαού φαντάστηκαν ότι ο διάβολος βρίσκεται στο μνημόνιο και θα το σκίσουν όπως οι παπιστές έσκιζαν τις γάτες.

Με τον ίδιο ζήλο λοιπόν οι αντιμνημονιακές εθνικιστικές δυνάμεις στην Ελλάδα πέρασαν την σκοταδιστική αντίληψη ότι το πρόβλημα είναι το πρόγραμμα διάσωσης των εταίρων μας (μνημόνιο) αποδίδοντας σε αυτό δαιμονικές δυνάμεις που το επιβάλλουν και όχι οι ίδιες οι ανάγκες της χώρας.

Ζήσαμε έτσι 5 χρόνια δαιμονοποίησης μιας κατάστασης της οποίας γενεσιουργός αιτία είναι ο ανορθολογισμός της πολιτικής που πρόβαλαν υποτίθεται οι ίδιοι οι φίλοι του Λαού.
Καθώς δεν αποφύγαμε τελικά το 3ο μνημόνιο, και το μόνο που πετύχαμε να αυξήσουμε το χρηματοδοτικό κενό μέσα σε αυτούς τους 6 μήνες των διαπραγματεύσεων, ο μόνος αντικειμενικός απολογισμός που μπορούμε να κάνουμε σύμφωνα με τη Σαιξπηρική Κωμωδία είναι «Πολύ κακό για το τίποτα».

Αυτά πάθαμε προκειμένου να αποφύγουμε αόριστον τις θεσμικές μεταρρυθμίσεις και τα διάφορα συντεχνιακά προνόμια και κλειστά επαγγέλματα. Πήγαμε να κουρέψουμε ξανά το χρέος και μας κούρεψαν «σύριζα» τις εθνικολαϊκες μας αυταπάτες.

Φυσικά, η κατάληξη σε καμία περίπτωση δεν δικαιώνει την προηγούμενη Κυβέρνηση που οδήγησε τα πράγματα σε αδιέξοδο και μας πουλούσε επίσης εθνική περηφάνια προβάλλοντας καθημερινά τον τάφο της Αμφίπολης.

Στο 3ο ΜΝΗΜΟΝΙΟ κυριαρχούν ξανά έμμεσοι φόροι εις βάρος των καταναλωτών ενώ η Ελληνική πλευρά προς έκπληξη των Ευρωπαίων απέφυγε για μια ακόμη φορά την φορολογία του πλούτου που πάντα είναι χαμηλότερη από το μέσο όρο των Ευρωπαίων. Κατά τα άλλα η πρώτη φορά Αριστερά ευθυγραμμίστηκε με τους κυβερνητικούς εταίρους της εθνικιστές στη Ελλάδα.

Με Κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ λοιπόν μετά από 6 μήνες «σκληρής» διαπραγμάτευσης με τους Ευρωπαίους εταίρους στην Ευρωζώνη, η επόμενη μέρα για την Ελλάδα ξημέρωσε με ένα 3ο Μνημόνιο που εκ των πραγμάτων επιβάλλει πιο σκληρή λιτότητα. Πρόκειται για μια νέα Συμφωνία που έχει να αντιμετωπίσει πλέον μεγαλύτερα ελλείμματα και χρηματοδοτικό κενό μέσα από τη αυτοεκπληρούμενη προφητεία της που έκανε ότι περνούσε από την επιρροή της για να την επαληθεύσει. Η ελπίδα είναι αυτή την φορά τα παθήματα θα γίνουν μαθήματα ώστε να γίνουν έτσι οι απαραίτητες μεταρρυθμίσεις που είναι και ο αναγκαίος όρος για να σταματήσει την αιμορραγία των ελλειμμάτων .

Το βασικό μάθημα από αυτή την οδυνηρή περιπέτεια, τις παλινωδίες και τα πισωγυρίσματα, είναι ότι χάθηκαν 5 χρόνια θυσιών του Ελληνικού λαού, χωρίς ουσιαστικό αντίκρισμα και ίσως χαθούν άλλα πέντε εάν συνεχιστούν ανορθολογικοί πειραματισμοί της οι έμμονες ιδεοληψίες και αδέξιοι χειρισμοί που οδήγησαν τη χώρα στο χείλος του γκρεμού. Δηλαδή λίγο πριν την πλήρη χρεοκοπία και το Grexit.

Η περίπτωση της Ελλάδας, αποτελεί ίσως μοναδικό παράδειγμα στον κόσμο προστατευμένης χώρας, από μια ευρύτερη ένωση χωρών όπως είναι η Ε.Ε, που παρά την υποστήριξη των εταίρων της εξ αιτίας του καιροσκοπισμού της πολιτικής της ηγεσίας έκανε οτιδήποτε για να μην αξιοποιήσει τις δυνατότητες βοήθειας που είχε.

H Ευρώπη σίγουρα δεν είναι ο παράδεισος αλλά δεν έχουμε τίποτε καλύτερο να την αντικαταστήσουμε. Η εγχώρια δημοκρατία μας δεν είναι σε τίποτα πιο προηγμένη ούτε ποιο δίκαιη από τη δημοκρατία της Ευρώπης.

Αντί να αξιοποιήσουμε αυτή την θέση μας μες την Ευρώπη, αντίθετα με την αρνητική μας στάση και το έλλειμμα εμπιστοσύνης που δημιουργήθηκε η Χώρα κέρδισε μια παγκόσμια αρνητική υψηλή δημοσιότητα και έγινε παράδειγμα προς αποφυγήν. Να θυμίσουμε ότι η ελληνική ιδιαιτερότητα κρίσης συνίσταται στο γεγονός ότι, δεν είχαμε μόνον μια χρηματοοικονομική κρίση με επίκεντρο τις τράπεζες όπως στις άλλες δυτικές χώρες και την Αμερική το 2008 αλλά, παράλληλα και σε μεγαλύτερο βαθμό μια κρίση δημόσιου χρέους που διαρκώς αυξάνεται μέχρι σήμερα. Δεν ήταν δηλαδή μόνο μια συνηθισμένη κρίση του καπιταλισμού στο πιο αδύνατο κρίκο όπως συνηθίσει να λέμε αλλά μια κρίση επίσης του κρατισμού σε προχωρημένο στάδιο.

Το ερώτημα που πλανάται σήμερα στο κόσμο είναι τι πραγματικά λειτούργησε τόσο αρνητικά που η κατάσταση παρά την τεράστια βοήθεια της Ε.Ε η οικονομία της δεν μπορεί ακόμη να ανακάμψει και το χρέος να γίνει βιώσιμο;

Πολλοί προοδευτικοί οικονομολόγοι και η εκάστοτε αντιπολίτευση στην Ελλάδα είπαν: ότι τα μέτρα λιτότητας ήσαν πολύ σκληρά χρειάζεται παράλληλα και αναπτυξιακό πρόγραμμα.
Όσο κι αν είναι σωστή αυτή η γενική διαπίστωση άλλο τόσο η άρνηση και η καταγγελία των μνημονίων που συνοδεύεται από την χρηματοδοτική βοήθεια- τόσο από στην δεξιά όσο και στην αριστερή αντιπολίτευση ακύρωσε κάθε μεταρρυθμιστική προσπάθεια καθώς καλλιεργήθηκε στον Ελληνικό λαό ο πλήρης ανορθολογισμός στην αντιμετώπιση του προβλήματος. Το ζήτημα του διχασμού σε μνημονιακούς και αντιμνημονιακούς μόνον με μια ιστορική προσέγγιση Θουκυδίδη ερμηνείας αντικειμενικά των γεγονότων μπορούμε να την κατανοήσουμε ορθολογικά.

Προφανώς εδώ έχει χαθεί η αντικειμενική σχέση με την πραγματικότητα. Θέριεψε ο εθνικισμός και λαϊκισμός τόσο από τα αριστερά όσο και από τα δεξιά με τελική κατάληξη να έχουμε στην Κυβέρνηση μια τέτοια συμμαχία Τσίπα – Καμένου αριστοροδεξιού εθνικολαικισμού που μετέθεσε την ευθύνη της αποτυχίας των προγραμμάτων διάσωσης στους Ευρωπαίους εταίρους της χώρας, κατηγορώντας μάλιστα τις προηγούμενες κυβερνήσεις που συνήψαν τα μνημόνια ως ξενόδουλες και υποτακτικές Κυβερνήσεις.

Η απάντηση βέβαια ήλθε κόλαφος από την ίδια την σκληρή πραγματικότητα. Ύστερα από 6 μήνες άγονων διαπραγματεύσεων και την νίκη στο δημοψήφισμα του Όχι , σε μια βδομάδα η νίκη αυτή μετατράπηκε σε οδυνηρή ήττα και συμβιβασμό της Ελληνικής Κυβέρνησης και Συμφωνία μπροστά στο αναπότρεπτο δίλλημα που έθεσαν οι εταίροι Συμφωνία η Grexit.

Η μεγάλη πολιτική μπλόφα της στρατηγικής του τέως υπουργού οικονομικών κ Βαρουφάκη βασισμένη στην θεωρία των παιγνίων είχε καταρρεύσεικαι τροφοδοτεί τώρα σενάρια επιστημονικής φαντασίας.

Δεν έχουν όμως αυτόματα ξεπεραστεί και οι μεγάλες συλλογικές αυταπάτες του Ελληνικού λαού καθώς και ανορθολογισμός που καλλιεργήθηκε από την μωροφιλοδοξία των κομματικών ηγεσιών και συμφερόντων που τίθενται πάντα υπεράνω του κοινωνικού συμφέροντος στην Ελλάδα με ελάχιστες εξαιρέσεις όπως θα δούμε στη συνέχεια αυτής της μελέτης. Το ερώτημα τώρα είναι: πως γίνεται κάποιοι να περιμένουν από ένα λαό που τον «σπούδασαν» στο πολιτικό ανορθολογισμό να δεχθεί να υπομείνει το 3ο Μνημόνιο χωρίς αντιδράσεις παρά την βίαιη ωρίμανση που δέχθηκε τον τελευταίο μήνα.

Σε αυτό το πεδίο χρειάζεται πλέον να προβλέψουμε συνέπειες και εκδοχές καθώς στην πολιτική η πρόβλεψη είναι απαραίτητη πολύ περισσότερο από τηνπρόβλεψη των καιρικών φαινομένων.

ΤΟ ΔΗΜΟΨΗΦΙΣΜΑ ΚΑΙ ΤΟ 3ο ΜΝΗΜΟΝΙΟ ΩΣ ΚΑΤΑΛΥΤΗΣ

Στις 3-7-2015 δυο μέρες πριν το δημοψήφισμα γράφαμε κάτι που αξίζει να υπενθυμίσουμε:

Μπορεί το «λόμπυ της δραχμής» να χαίρεται, ο Σόϊμπλε να το ευχαριστιέται που εύκολα μπορεί να μας ξεφορτωθεί με ένα δικό μας όχι. Αλλά η μεγάλη αγωνία βρίσκεται στη πλευρά Βαρουφάκη και όσους πόνταραν μαζί του στη θεωρία των παιγνίων. Το δημοψήφισμα αυτό καθ΄αυτό, όπως διαφαίνεται δεν θα είναι απειλή και συστημικός κίνδυνος ούτε για την Ελλάδα ούτε για την Ευρώπη.

Οι εταίροι μας και οι δανειστές δεν είναι διατιθέμενοι να χορέψουν πεντοζάλη. Αντίθετα μπορεί το δημοψήφισμα να αποδειχθεί ο καταλύτης και να μπει ένα τέλος σε μια μακροχρόνια πολιτική απάτη και κατ΄επέκταση στη συλλογική αυταπάτη της κοινωνίας ότι μπορεί να διεκδικήσει κάτι καλύτερο σε ρήξη με τους Ευρωπαϊκούς θεσμούς.

Να διαπιστώσουμε βιωματικά ότι το πρόβλημά μας δεν είναι το μνημόνιο αλλά η παθογένεια του Ελληνικού κράτους. Θα αναγκαστούμε επίσης να μάθουμε βιωματικά γιατί διαφορετικά δεν γίνεται, τι σημαίνει να βρεθείς έξω από την προστασία και την αλληλεγγύη της Ευρώπης.

Γράψαμε ότι: αυτή τη φορά το δημοψήφισμα θα είναι σε δύο μέρες τετελεσμένο γεγονός και κανείς δεν θα μπορεί να ξεφύγει από τις συνέπειες και την ευθύνη των επιλογών του για την επόμενη μέρα. Αυτό που θα ψηφίσει θα το βρει μπροστά του υπό άμεση δοκιμή.

Ο διχασμός των Ελλήνων σχετικά με τα αίτια της κρίσης που επικαλούνται κάποιοι δεν έρχεται με το δημοψήφισμα αλλά προϋπήρξε και τώρα δοκιμάζεται.

Μετά το δημοψήφισμα είτε το θέλουν είτε όχι, η επίπλαστη και διχαστική αντίθεση Μνημόνιο –αντιμνημόνιο θα αναδιαταχθεί στο πολιτικό χάρτη ανεξαρτήτως της σκοπιμότητας για την οποία ετέθη και τελικά το δημοψήφισμα θα λειτουργήσει ως διαδικασία βιωματικής μάθησης για ολόκληρη την Κυβέρνηση και το λαό.

Μετά το δημοψήφισμα η Κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ είναι αναγκασμένη να ακολουθήσει ένα από τους από τους δυο δρόμους που θα διαλέξει ο λαός χωρίς όμως αναβολή. Γιατί πέρα από την δική της βούληση η πραγματικότητα είναι αδυσώπητη.

Γιατί μέσα από τις εξελίξεις στις τράπεζες και την πραγματική οικονομία, θα διαπιστώσει ότι επικράτηση του όχι που επέλεξε δεν θα είναι κυβερνητικά διαχειρίσιμο. Δεν θα υπάρχει άλλος δρόμος εκτός της Συμφωνίας με τους εταίρους. Ο άλλος δρόμος θα είναι όλεθρος.

Το αντιαντιμνημόνιο ως προπαγανδιστικό αφήγημα μπορεί να οδήγησε στη κατάκτηση της εξουσίας όπως συνέβη και με την περίπτωση Σαμαρά στην προηγούμενη φάση που ο λαός πίστεψε σε φρούδες υποσχέσεις αλλά θα καταρεύσει στην σύγκρουση με την πραγματικότητα. Γιατί όταν είσαι στην Κυβέρνηση μιας κατ΄ουσία χρεωκοπημένης χώρας από τις αγορές, που την κρατάνε ζωντανή οι εταίροι μας στην Ευρώπη η οποία λειτουργεί εντός ενός πλαισίου με κανόνες, δεν γίνεται να τοποθετείσαι εναντίον όλων των άλλων που αντικειμενικά σε στηρίζουν.

Γιατί το όχι σημαίνει απλά ότι σαν χώρα βγαίνεις από την μπρίζα και αυτό σειρά του σημαίνει άτακτη χρεοκοπία αφού δεν έχεις την επάρκεια (ρευστότητα)την αυτόνομη δική σου ενέργεια. Τότε το black out της Ελληνικής οικονομίας θα είναι αναπόφευκτο.

Τι είδους εθνική αξιοπρέπεια θα έχει να αντιπαρατάξει η χώρα όταν μετά τόση εξαντλητική διαπραγμάτευση όλοι οι εταίροι μας θα σου πούνε με μια φωνή τα δανεικά και αγύριστα κάποτε τελειώνουν. Η πρόταση άλλωστε Σόιμπλε για ένα διευκολύνει για ένα Greχit με ανθρωπιστική βοήθεια.

Έτσι την επομένη του δημοψηφίσματος όποιο και αν είναι το αποτέλεσμα, θα ξεκαθαρίσουν ορισμένες αυτονόητες αλήθειες ανάμεσα στο Ναι της λιτότητας και του Όχι που την επομένη φέρνει το φάντασμα της πλήρους χρεωκοπίας.

Θα αντιληφθούμε ότι δεν γίνεται να παραμείνουμε στην Ευρώπη κόντρα στους ευρωπαίους εταίρους μας και τα κοινοβούλιά τους. Είναι πολιτικά αδύνατον και δημοκρατικά παράλογο μια χώρα των 10 εκατ. να επιβληθεί ενάντια στην Ευρώπη των 500 εκατ. και τα κοινοβουλιά τους.

Είναι σωστός βέβαια ο ισχυρισμός ότι δεν είναι βιώσιμο το χρέος χωρίς αναδιάρθρωση. Αλλά ταυτόχρονα είναι φανερό ότι και χωρίς μεταρρυθμίσεις στο κρατισμό που παράγει ελλείμματα και αυξημένους φόρους το χρέος πάλι δεν είναι βιώσιμο.

Δεν γίνεται Αριστερή πολιτική με τα δανεικά και τα λεφτά των άλλων, χωρίς την μείωση των ανισοτήτων μέσα στη χώρα μας, τη μείωση των ανισοτήτων και της ψαλίδας στους μισθούς των δημοσίων υπαλλήλων και συνταξιούχων. Δεν γίνεται Αριστερά με φοροκαταιγίδες μόνον στους μικροεπιχειρηματίες και επαγγελματίες.

Δεν γίνεται ξεπέρασμα της λιτότητας πετώντας συνέχεια το μπαλάκι της ευθύνης στους ξένους χωρίς πολιτικές για την παραγωγική ανασυγκρότηση της χώρας και μεταρρυθμίσεις στο κράτος των συντεχνιών .

Αν πούμε το υπερήφανο όχι γεμάτο «αξιοπρέπεια», με τη σκέψη ότι δεν μπορούν να μας βγάλουν έξω από την ΕΕ και το Ευρώ, αυτοί που το λένε μας λένε την μισή αλήθεια. Μπορεί να μην υπάρχει νομική διαδικασία που να οδηγεί εκτός Ευρώ αλλά χωρίς συμφωνία, νέο χρηματοδοτικό πρόγραμμα και δανεικά υπάρχει το πρόβλημα της οικονομικής ασφυξίας για την Ελλάδα κάτι που οδηγεί στη χρεωκοπία και τελικά εκτός Ευρώ. Τότε δεν θα μπορούν πλέον να πληρωθούν ούτε μισθοί και συντάξεις και με τις τράπεζες κλειστές μέχρι να καταλήξουμε σε κάποιο άλλο νόμισμα, για δυο μήνες τουλάχιστον θα παραλύσει η παραγωγική και η οικονομική δραστηριότητα της χώρας.

Αλλά ελπίζουμε ότι θα επικρατήσει τελικά σύνεση και δεν φθάσουμε εκεί την τελευταία στιγμή να υπάρξει αλλαγή πλεύσης.

Το βέβαιον είναι ότι, μετά το Δημοψήφισμα αυτές οι πολιτικές εξελίξεις θα κλιμακωθούν έτσι ώστε το μπλοκ του αντιμνημονίου αντί να ενισχυθεί με το όχι θα περιοριστεί εξ αντικειμένου στους φανατικούς και ζηλωτές της δραχμής καθώς τίποτε από όσα υποσχέθηκαν οι αντιμνημονιακές δυνάμεις στη Ελλάδα δεν επαληθεύτηκε εκτός από μια τυφλή σύγκρουση με την Ευρώπη.
Ο Τσίπρας για να προλάβει τις εξελίξεις και για να μην ακυρώσουν ολόκληρο το εγχείρημα του Σύριζα θα έχει δυο επιλογές: την άμεση προκήρυξη εκλογών η Κυβέρνηση εθνικής ανάγκης που είτε θα οδηγήσει σε ένα τρίτο μνημόνιο είτε θα πέσει από τις αρνητικές οικονομικές εξελίξεις.

Μετά από αυτές τις εξελίξεις κανείς δεν θα μπορεί να αντισταθεί από την Ελληνική πλευρά στις αναγκαίες μεταρρυθμίσεις στη μείωση των κρατικών δαπανών και του πελατειακού κράτος που είναι το θεμελιακό πρόβλημα.

Το Ελληνικό πολιτικό σύστημα ( μέρος του οποίου είναι και ο ΣΥΡΙΖΑ) θα έχει δώσει την ύστατη μάχη για την διατήρηση των προνομίων των συντεχνιών του δημοσίου και θα έχει ηττηθεί από το Ευρωπαϊκό σύστημα που σε αυτό το πεδίο τουλάχιστον είναι λιγότερο κρατικίστικο από το δικό μας.

Τότε θα έχουμε καταλάβει όλοι περισσότερο, ότι το χρέος μας κυρίως δεν είναι βιώσιμο λόγω κρατικών δαπανών για μισθούς και των εξόδων της γενικής κυβέρνησης που αναλογικά με το ΑΕΠ της χώρας είναι πολύ υψηλότερο από τον ευρωπαϊκό μέσο όρο και αυτό είναι που τελικά αναγκάζει σε διαρκείς φορολογικές αυξήσεις που τροφοδοτούν με τησειρά τους τον φαύλο κύκλο της ύφεσης.

Ο κρατισμός του ΣΥΡΙΖΑ επιτιθέμενος στη Ευρώπη για να πάρει μεγαλύτερη δόση και «κούρεμα» για να εξασφαλίσει προνόμια της γραφειοκρατίας θα ηττηθεί και θα χάσει και πολλά από αυτά που είχε.

Για αυτό το δημοψήφισμα από μέσο πίεσης προς τους ευρωπαίους εταίρους για να διασφαλιστούν συντεχνιακά συμφέροντα, μπορεί να εξελιχθεί σε μέσον απαλλαγής από μια κατεστημένη αντίληψη που κυριαρχεί καθώς διαφαίνεται ότι η πολιτική μπλόφα του Βαρουφάκη δεν περνάει τουλάχιστον όπως εκείνος την διατύπωσε με τη θεωρία των παιγνίων.

Έτσι εκ των πραγμάτων, αν μη τι άλλο θα καταρριφτούν αναπόφευκτα κάποιοι μύθοι και συλλογικές αυταπάτες που βόλευαν τις πολιτικές και οικονομικές ελίτ της χώρας να υφαρπάζουν την ψήφο του λαού με υποσχέσεις και παροχές.

Η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ μπορεί να αντέξει αυτή την τρομερή δοκιμασία και θα παραμείνει στην Κυβέρνηση μόνον εάν συνεργαστεί και με άλλες πολιτικές δυνάμεις που τώρα χαρακτηρίζει μνημονιακές υπογράφοντας και η ίδια με καλύτερους όρους ίσως το τρίτο μνημόνιο.

Διαφορετικά η πορεία από την δημιουργική ασάφεια προς τη δημιουργική καταστροφή είναι αναπόφευκτη και ελπίζουμε να μην παρασύρει προς αυτή την πορεία ο ΣΥΡΙΖΑ και την χώρα. Επειδή αυτό το μάθημα του δημοψηφίσματος είναι σωτήριο έχουμε και ένα λόγο να ευχαριστήσουμε τον Τσίπρα που πήρε αυτή την τολμηρή απόφαση να πάει τα πράγματα μέχρι τέλους και να μας διδάξει με αυτό τον ανορθόδοξο τρόπο βιωματικά πως να αποφύγουμε τα χειρότερα και να διεκδικήσουμε τα καλύτερα. Αυτά γράφαμε στις 3-7-2015 και το μόνο που δεν προβλέψαμε με ακρίβεια είναι την άμεση παραίτηση του Σαμαρά το βράδυ μετά το δημοψήφισμα γεγονός που σηματοδοτεί και την αρχή του τέλους στο παλαιό πολιτικό σκηνικό στη χώρα.

Ένα μήνα σχεδόν μετά από αυτές τις προβλέψεις και τα καταιγιστικά γεγονότα που ακολούθησαν. έρχονται να επαληθεύσουν απλά την διαλεκτική σκέψη ποιές μπορεί να είναι οι αναγκαστικές επιλογές της Κυβέρνησης Σύριζα καθώς εκτός των άλλων βαδίζει προς μια εσωτερική διάσπαση από την Αριστερή Πλατφόρμα και τους θιασώτες ενός εθνικού νομίσματος.
Ο Πρωθυπουργός προφανώς διαπίστωσε κι αυτός βιωματικά όπως και ολόκληρος ο Ελληνικός που μπορούν να οδηγήσουν τα «πολεμικά παιγνίδια» με την Ευρωπαϊκή Ένωση, που μπορούν να οδηγήσουν οι ακραίες συνιστώσες του κόμματος και οι Ευρωσκεπτιστές στις άλλες Ευρωπαϊκές χώρες, μετά τις υπερφίαλες δηλώσεις «αλλάζουμε την Ευρώπη».

Η επιλογή τελικά να μείνουμε εντός του Ευρώ και της Ε.Ε, των μοναδικών θεσμών συνεργασίας και αλληλεγγύης που έχουμε για το ξεπέρασμα της κρίσης μπορεί να είναι μια νέα αρχή και για τον ίδιο. Έτσι κι αλλιώς πρόκειται για την αρχή τώρα μιας νέας μεταπολίτευσης για την χώρα. Τα ¾ της βουλής που ψήφισαν τα προαπαιτούμενα για τη νέα Συμφωνία ( 3ο Μνημόνιο)προμηνύουν την δυνατότητα για τις ευρύτερες μεταρρυθμίσεις που έχει ανάγκη ο τόπος και μόνον με αυτή την προϋπόθεση δύναται να πραγματοποιηθούν.

Θα ήταν μονόπλευρη και μονοδιάστατη η προσέγγιση εάν δεν επισημάνουμε την μοναδική δυνατότητα που έχει σε αυτή τη φάση η Κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ να ανοίξει και να αντιμετωπίσει το μεγάλο ζήτημα της διαφθοράς.

Αυτό δηλαδή που θα έπρεπε να ξεκινήσει από την αρχή από την 25 η Ιανουαρίου που ανέλαβε τη διακυβέρνηση της χώρας διαθέτοντας το συγκριτικό ηθικό πλεονέκτημα που είναι ότι τα στελέχη της δεν βαρύνονται από το παρελθόν της διαπλοκής. Η επιχείρηση και η εκστρατεία "καθαρά χέρια" δεν πρέπει να περιοριστεί σε μερικά έκτακτα επεισόδια που στόχο έχουν να προσφέρουν άρτο και θέαμα στο διψασμένο για αίμα κοινό. Θα πρέπει να συνοδεύεται από θεσμικές μεταρρυθμίσεις που αντιμετωπίζουν κυρίως την νομιμοποιημένη διαφθορά από το κράτος.
Τώρα έστω και καθυστερημένα όπως έχουν επισημάνει πολλοί, το ζήτημα εξαρτάται όχι μόνον από την δική της βούληση αλλά και από ευρύτερες συναινέσεις στη βουλή και στην κοινωνία.

Κι αυτό με την σειρά του προϋποθέτει όχι μια εθνικιστική αλαζονική Αριστερά, αλλά μια σύγχρονη Ευρωπαϊκή Αριστερά που μάχεται μέσα από τους θεσμούς τη Ενωμένης Ευρώπης και μπορεί να συνθέτει πολιτικές που πραγματικά μπορούν να μειώσουν τις ανισότητες στην κοινωνία και όχι μόνον στις διακηρύξεις και τα κούφια λόγια..