ΚΑΙ ΤΟ ΛΟΥΡΙ ΤΗΣ ΜΑΝΑΣ

Παμπόνηρη "επαρχιώτισσα"¨!
Χειριστική, "καπάτσα" και ψευτοκουλτουριάρα - ψευτοεπαναστατημένη!
Τελείως τελευταία!!!

Όρεξη την είχα να ενημερωθώ, φόρα παρτίδα, για τα οικογενειακά της Νάντιας Βαλαβάνη, κι όμως… Θα προτιμούσα να το βουλώσω, να το κρατήσω μέσα μου, να το καταπιώ και μετά να το μηρυκάσω, κοπανώντας πού και πού το κέρατό μου σε κάνα βράχο.

Αλήθεια, πόσο αμνοερίφιο πρέπει να είναι κανείς για να παραβλέψει ότι η προβληματική σχέση των γυναικών με την εξουσία συσχετίζεται απολύτως με την προβληματική σχέση μητέρας και κόρης; Και για να μην τα πολυλογούμε, πιστεύω ακράδαντα ότι στην ηλικία της, η κυρία Βαλαβάνη, παρανόμως και καταχρηστικώς κρατάει ακόμη το ρόλο της θυγατέρας.

Εξ όσων γνωρίζω, το δικαίωμα αυτό δεν είναι για χόρταση. Οι ανταγωνισμοί, το λιμνάζον εφηβικό μίσος,

και οι λοιπές καθηλώσεις συν τω χρόνω υποχωρούν. Το κορίτσι-γυναίκα γίνεται το ίδιο η μάνα της μάνας του, την προστατεύει παίρνοντας διακριτικά τις αποστάσεις του, αλλά για κανένα λόγο δεν τηβγάζει στη σέντρα, διότι αυτό επιτάσσει το πάνσοφο κοινό μας ορμονικό μας κισμέτ.

Η τελετή παράδοσης-παραλαβής δυστυχώς δεν είναι πάντα αναίμακτη, εξού και βλέπουμε τελευταία τόσες δυστυχισμένες γυναίκες στο δημόσιο χώρο. Κυρίες με μια οκά περγαμηνές κι άλλες τόσες φιλοδοξίες με την πρώτη στραβή υποτροπιάζουν, κρύβονται στη φούστα της μάνας τους ή ξεσκίζουν το παρκέ με τις γόβες της, γίνονται βασανιστικές προς τον εαυτό τους και προς τους άλλους. Θέλουν τη μαμά ολάκερη και την πείνα τους για εξουσία χορτάτη. Δεν γίνονται και τα δυο μαζί, κορίτσια. Έχει τα ρίσκα της αυτή η ιστορία.

Μέχρι να πιάσεις στο χέρι σου χαρτοφυλάκιο, όλο και κάποιος μαστός θα έχει ματώσει, όλο και κάποιο σώμα θα έχει τανηθεί να σε χωρέσει πρώτα και μετά να σε ξεφορτωθεί. Μένοντας διά βίου στους παλιούς σας ρόλους, δεν θα ησυχάσετε ποτέ. Εσύ θα την τραυματίζεις διαρκώς με τα ούλα σου κι εκείνη θα βλέπει το θάνατό της στις ματαιώσεις σου.

«Δεν μιλάω με τη μάνα μου. Αυτή πήρε τα λεφτά. Μου ζητούσε να παραιτηθώ. Μου έλεγε ότι θα λερώσω το όνομα...» 

Του Πολυτεχνείου καημένη γενιά, πέτα τη μαμά απ’ το τρένο, δώσ’ της μετά την καλύτερη θέση δίπλα από το παράθυρο κι έλα λίγο από δω που κάτι σε θέλω.