ΜΠΛΕΞΑΜΕ…

ΠΟΥ ΝΑ ΦΑΝΤΑΖΟΜΑΣΤΑΝ ΟΤΙ ΥΠΗΡΧΑΝ ΚΑΙ ΧΕΙΡΟΤΕΡΑ

Όποιος άκουσε την ομιλία Τσίπρα για το προσφυγικό στη Βουλή πρέπει να τρόμαξε. 

Είτε πιστεύει κανείς ότι πρόκειται για μια κυβέρνηση που θέλει ευκαιρίες, είτε τη θεωρεί επικίνδυνη, είναι πλέον αντιληπτό ότι βρισκόμαστε μέσα σε μια κατάσταση που ξεφεύγει από τα όρια της ιδεολογίας. 

Μια κατάσταση που ίσως έχει περιθώρια να χειροτερέψει δραματικά, ανεπανόρθωτα.

Η Ελλάδα δυστυχώς-κι όχι κάποια κυβέρνηση-βρέθηκε τη  χειρότερη στιγμή μπροστά στο πιο άλυτο πρόβλημα του σύγχρονου κόσμου. Και βρέθηκε σε αυτή τη θέση χωρίς λεφτά, με τις δομές της σε παράλυση και με ένα ιδεολογικό ζήτημα για το αν χρειάζεται περισσότερος ανθρωπισμός ή περισσότερος ρεαλισμός. (Κάπου εδώ, δε, πρέπει να σκεφτούμε τι θα συνέβαινε αν αυτή τη στιγμή η Ελλάδα ήταν μόνη εκτός Ε.Ε. και Σέγκεν με την Τουρκία του Σουλτάνου Ερντογάν προ εκλογών…)

Σήμερα η μάχη στα ΜΜΕ και τα δίκτυα,

διεξάγεται πάνω στη βάση που έθεσε το θέμα η Αυγή με το πρωτοσέλιδό της. Με το προσφυγόπουλο δηλαδή που πρέπει να σωθεί. Ο ίδιος ο Τσίπρας προσπαθεί να πείσει κυρίως «συντηρητικές» κυβερνήσεις να δουν το θέμα διαφορετικά.

Το ζήτημα είναι ότι εμείς έχουμε ήδη παραδεχτεί ότι ο προορισμός αυτών των ανθρώπων δεν είναι η δική μας χώρα που έχει κρίση. Ότι είναι η Ευρώπη, που μετά από εκατό διαφορετικούς πολέμους, έχει πια εβδομήντα  χρόνια ειρήνη.

Κι εδώ μπαίνει το ζήτημα, τι κάνουμε.  Διαπραγματευόμαστε ακόμα και τα δημοσιονομικά μας χάλια; Ακόμα και την ώρα που πνίγονται παιδιά;

Την ώρα που λέμε ότι δεν χρειάζονται φράχτες στην Ευρώπη αλλά ο δικός μας υπουργός λέει ότι θα πάει στην πεπατημένη του προκατόχου του στον Έβρο; Η σκληρή αλήθεια είναι ότι ναι, διαπραγματευόμαστε γιατί δεν γίνεται διαφορετικά.

Στην τωρινή κυβέρνηση  έλαχε η δυσκολότερη περίοδος της χώρας από το ’22 και πλέον δεν είναι θέμα χειρισμών του μνημονίου ή λαϊκισμού. Εκεί που σίγουρα φταίει είναι στο ότι είπαμε ανοιχτά προ καιρού  ότι «θα δίνουμε χαρτιά να πάνε οι πρόσφυγες στον προορισμό τους».

Και τώρα απορούμε που μας εχθρεύονται λαοί που έζησαν πολλά χρόνια ανελεύθεροι όπως εκείνοι της Ανατολικής Ευρώπης.

Για δε τους πρόσφυγες, θα κληθούμε τώρα-για να κρατήσουμε μερικούς ως εκ των δεσμεύσεών μας-να προσπαθήσουμε να πείσουμε ότι κι εμείς δεν είμαστε και τόσο κακός προορισμός, παρότι λέγαμε ότι δεν θέλουν να μείνουν εδώ οι πρόσφυγες.

Έτσι δεν λέγαμε; Που να φανταστούμε ότι μπορεί να υπάρξει  κάτι χειρότερο από την δική μας κρίση…

Μπλέξαμε…

Και εδώ που φτάσαμε δυο κόμματα που κυβερνούν δεν μπορούν να δώσουν λύση.

Λίγος χρόνος μένει για να υπάρξει μια εθνική επιτροπή με σαφή εξουσιοδότηση όλων των δημοκρατικών κομμάτων για το προσφυγικό που σύντομα θα είναι εθνικό και δημογραφικό θέμα.

Ήδη τα νεκρά παιδιά δεν είναι η πρώτη είδηση.

Όταν ξεπεραστούν κάποιοι αριθμοί  ο άνθρωπος μετρά όλο και λιγότερο…