ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΑΡΑΙΤΗΣΗ ΘΕΟΧΑΡΗ ΣΤΗΝ ΚΑΡΑΤΟΜΗΣΗ ΣΑΒΒΑΪΔΟΥ
Φαντάζομαι ότι ο μέσος πολίτης μιας χώρας της Βόρειας Ευρώπης δεν έχει την παραμικρή ιδέα για το ποια ή ποιος κρατικός αξιωματούχος κατέχει το χαρτοφυλάκιο που αφορά την είσπραξη των δημοσίων εσόδων.
Στην Ελλάδα γνωρίζουμε ήδη δυο ονόματα: αυτό του Χάρη Θεοχάρη κι αυτό της Κατερίνας Σαββαϊδου. Είχαν και οι δυο την τύχη να τεθούν επικεφαλής της νέας ανεξάρτητης αρχής για τα δημόσια έσοδα (που δημιουργήθηκε με την πίεση της Τρόικας), είχαν και οι δυο την ατυχία να βρεθούν στο στόχαστρο των εγχώριων κοτζαμπάσηδων.
Δεν έχει την παραμικρή σημασία,
αν οι δυο αυτοί άνθρωποι έκαναν καλά τη δουλειά τους. Από τη στιγμή που ξέρουμε τα ονόματα τους, τότε κάτι δεν πάει καλά. Θα έπρεπε να είναι άγνωστοι, άσημοι, αόρατοι. Εδώ όμως είναι Βαλκάνια, το Κράτος είναι λάφυρο που διανέμεται στην εκάστοτε κοινοβουλευτική πλειοψηφία. Πώς τόλμησε η Τρόικα να ζητήσει τη δημιουργία ανεξάρτητων αρχών;
Τον Δεκέμβριο του 2014, ήδη πριν από τις εκλογές του Ιανουαρίου, η Παραπολιτική σε ένα άρθρο με τίτλο «Ο φρικτός εκβιασμός του πολιτικού συστήματος: Ή Ευρώπη με τους όρους μας ή χάος», σημείωνε τα εξής:
Δεν έχει την παραμικρή σημασία,
αν οι δυο αυτοί άνθρωποι έκαναν καλά τη δουλειά τους. Από τη στιγμή που ξέρουμε τα ονόματα τους, τότε κάτι δεν πάει καλά. Θα έπρεπε να είναι άγνωστοι, άσημοι, αόρατοι. Εδώ όμως είναι Βαλκάνια, το Κράτος είναι λάφυρο που διανέμεται στην εκάστοτε κοινοβουλευτική πλειοψηφία. Πώς τόλμησε η Τρόικα να ζητήσει τη δημιουργία ανεξάρτητων αρχών;
Τον Δεκέμβριο του 2014, ήδη πριν από τις εκλογές του Ιανουαρίου, η Παραπολιτική σε ένα άρθρο με τίτλο «Ο φρικτός εκβιασμός του πολιτικού συστήματος: Ή Ευρώπη με τους όρους μας ή χάος», σημείωνε τα εξής:
Σήμερα, η κυβέρνηση και ο ΣΥΡΙΖΑ θέτουν από κοινού στους Έλληνες πολίτες έναν ξεκάθαρο εκβιασμό: ή θα δεχθούμε τη διαιώνιση αυτού του φαύλου πελατειακού συστήματος με αντάλλαγμα μια ευνουχισμένη παρουσία στην Ευρώπη ή θα επιστρέψουμε στα Βαλκάνια της δραχμής, πάλι με τους ίδιους να κάνουν κουμάντο.
Το πραγματικό πρόβλημα της χώρας δεν είναι ούτε η εκλογή Προέδρου της Δημοκρατίας, ούτε το δημόσιο χρέος, ούτε η πτώση των εξαγωγών. Η αληθινή μας δυστυχία είναι ότι ένα μάτσο ανίκανοι, αποτυχημένοι και λειτουργικά αμόρφωτοι πολιτικοί αρνούνται πεισματικά να πάνε σπίτι τους και προτιμούν να γυρίσουν την Ελλάδα 20-30 χρόνια για να γίνουν ξανά ή για πρώτη φορά οι βλαχοδήμαρχοι που πάντα ονειρεύονταν.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου