ΆΦΙΞΗ ΟΛΑΝΤΡΕΟΥ....

Πριν τριάμισι χρόνια , εκείνο το Μάιο του 2012, στην κατάμεστη από δημοσιογράφους αίθουσα  της γαλλικής εθνοσυνέλευσης,  σε κοινή συνέντευξη Τύπου με τον Ζαν-Λικ Μελανσόν του Αριστερού Μετώπου, ο Αλέξης Τσίπρας είχε χαρακτηρίσει το νέο Γάλλο σοσιαλιστή πρόεδρο, ο οποίος δεν είχε καλά καλά προλάβει να εγκατασταθεί στα Ηλύσια Πεδία, ως «Ολαντρέου».

Έκτοτε κύλησε πολύ νερό στο ποτάμι της Ευρωζώνης. Και ότι θεωρήθηκε τότε ως  αναιδής άγνοια, αδέξιο χιούμορ  και διπλωματική ανωριμότητα από ένα ξιπασμένο ριζοσπάστη νεαρό από τη Νότιο-ανατολική Ευρώπη, κλειδώθηκε στο χρονοντούλαπο της Ιστορίας.

Όπως ακριβώς ενταφίασε και ο Φρανσουά Ολάντ  το εκλογικό προοδευτικό του πρόγραμμα  και τις  υποσχέσεις του για αναβίωση των αξιών της αριστεράς στην Γαλλία, ανοίγοντας τις διάπλατες τις θύρες προς μια άγρια νεοφιλελεύθερη διακυβέρνηση.

Από αυτή την άποψη Τσίπρας και Ολάντ  πορεύτηκαν υπό κοινή μοίρα, υποταγμένοι αμφότεροι στη δρομολόγηση μεταρρυθμίσεων που δεν προέρχονταν από την αριστερά αλλά εξυπηρετούσαν, τρόπος του λέγειν,

  το γενικό συμφέρον. Δηλαδή τις αξιώσεις τις Ευρωπαϊκής συντήρησης.

Ωστόσο, άλλο Γαλλία και άλλο Ελλάδα.  Η Γαλλία που έψαχνε πρωταγωνιστικό ρόλο στην Ευρώπη, μετά την ήττα του μπάτλερ της Μέρκελ Νικολά Σαρκοζί ,  τον βρήκε κατά  τη διάρκεια της ελληνικής κρίσης. Αναπόφευκτα, η χώρα του Αστερίξ το πήρε πάνω της,  αισθανόμενη πλέον ικανή να ηγηθεί των αλλαγών που είναι αναγκαίες στην Ευρωζώνη. Στα Ηλύσια Πεδία, αναγνωρίζουν πάντως ότι θα πρέπει να συμφωνήσουν για κάθε αλλαγή με τη Γερμανία στα πλαίσια του κοινού τους άξονα. Δεν αποδέχονται, όμως, ότι η τελευταία θα έχει την ευρωπαϊκή ηγεμονία.

Κάπως έτσι, ο  Γάλλος πρόεδρος βρήκε στο πρόσωπο του Έλληνα πρωθυπουργού ένα καλό σύμμαχο, αν όχι ένα πλήρη  ομοϊδεάτη, ο οποίος δεν θα του ήταν καθόλου άσχημος ως συμπαραστάτης. Πρώτον, για να ρεφάρει τη Γερμανική υπεροχή στην ΕΕ, και δεύτερον να το παίξει πάλι αριστερός,  προκειμένου να ενισχυθεί  ενόψει των γαλλικών προεδρικών εκλογών του Απριλίου 2017 ύστερα από τις ισχυρές πιέσεις που δέχεται από την ευρωσκεπτικιστική ακροδεξιά στη χώρα του.

Δεν είναι καθόλου τυχαίο ότι ο Ολάντ εγκωμιάζει τον Τσίπρα ως παράδειγμα προς μίμηση προς τους Ευρωπαίους Σοσιαλιστές, καλώντας τους δικούς του «αντάρτες» στο Γαλλικό Σοσιαλιστικό κόμμα  να συμμορφωθούν, ακολουθώντας τον «ρεαλισμό» του Έλληνα πρωθυπουργού. Πέρα, όμως,  από τις Γαλλικές αβρότητες, δεν είναι καθόλου ασήμαντο  από Ελληνικής πλευράς να εμφανίζεται δημοσίως ως υποστηρικτής  της αναδιαπραγμάτευσης του ελληνικού χρέους.

Με αυτό τα λάβαρο στη βαλίτσα καταφθάνει στη Αθήνα ο Ολάντ. Ωστόσο, αυτή εμπεριέχει και  τη διάθεση μερικών  Γάλλων μπίζνεσμεν  να εξαγοράσουν  μερικά από τα ασημικά  της  Ελλάδας, ως αντίβαρο στη Γερμανική πλειοδοσία πχ για τα αεροδρόμια. Και φυσικά στις θήκες της ίδιας βαλίτσας κρύβονται  και οι  σημειώσεις της εξοπλιστικής ατζέντας που λέγεται ότι είχαν συζητήσει οι Γάλλοι  με τον Σαμαρά κατά τη προηγούμενη επίσκεψη του Γάλλου προέδρου, εδώ το 2013.

Βεβαίως η εγχώρια κυβέρνηση ποντάρει ιδιαίτερα στην άφιξη του Γάλλου σοσιαλιστή ηγέτη, αφού θεωρείται σχεδόν δεδομένο ότι κατά την ομιλία του  στην ελληνική Βουλή θα ζητήσει να στηριχθεί η κυβέρνηση στην μεταρρυθμιστική της προσπάθεια.  Υπό  τις προσδοκίες ότι στις παραινέσεις  του θα τείνουν ευήκοον του ους ΠΑΣΟΚ και Ποτάμι,  δεν είναι απίθανο το Μαξίμου να επαναλάβει, περήφανο,  το σλόγκαν “Eλλάς- Γαλλία- Συμμαχία”.

Αγνοώντας προφανώς, ότι σε μια συμμαχία, πάντα ο ένας κάνει το άλογο κι ο άλλος τον καβαλάρη. Φράση του Γερμανού Καγκελαρίου Μπίσμαρκ που αποδίδεται λανθασμένα στο Λένιν. Αλλά στη ζαλάδα που βρίσκεται η νυν μνημονιακή και τέως ριζοσπαστική ελληνική κυβέρνηση, είναι αμφίβολο αν μπορεί να ξεχωρίσει πλέον τον μονάρχη από το επαναστάτη.