ΦΙΛΑΡΑΚΟ ΔΗΛΩΝΕΙΣ ΑΡΙΣΤΕΡΟΣ ΑΛΛΑ ΕΙΣΑΙ Ο ΠΙΟ ΣΚΛΗΡΟΣ ΔΕΞΙΟΣ

ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ ΟΤΙ ΔΗΛΩΣΕΙΣ ΕΙΣΑΙ ΑΛΛΑ… ΕΜΕΙΣ ΔΕΝ ΣΕ ΠΙΣΤΕΥΟΥΜΕ ΔΕΞΙΕ ΤΟΥ ΚΕΡΑΤΑ

ΗΡΘΕΣ ΓΙΑ ΝΑ ΕΦΑΡΜΟΣΕΙΣ ΤΗΝ ΠΙΟ ΔΕΞΙΑ ΠΟΛΙΤΙΚΗ

«Να ανοίξει το κόμμα…» προέταξε ο Αλ. Τσίπρας στην Κεντρική Επιτροπή του εναπομείναντος (από τον παλαιό) ΣΥΡΙΖΑ, ώστε, να μπορέσει (θεώρησε και ανέλυσε), να υπάρξει η μέγιστη δυνατή αντιστοίχηση μεταξύ της οργανωτικής δομής του κόμματος και των ευρύτερων κοινωνικών στρωμάτων που φέρεται να εψήφισαν ΣΥΡΙΖΑ στις πρόσφατες εκλογές. Ούτε λίγο – ούτε πολύ, δηλαδή, ο πρωθυπουργός καταργεί και επισήμως, πλέον, τις… θρυλικές «Συνιστώσες» που, αξίζει να θυμηθούμε, αυτές – τούτες αποτελούσαν τη βάση λειτουργίας και εξέφραζαν μέχρι σήμερα τις ανάγκες της κοινωνίας μέσα στο ΣΥΡΙΖΑ,
και δημιουργεί ένα νέο πολιτικό σχηματισμό : δημιουργεί ένα πολιτικό υποκείμενο - κόμμα, τρόπον τινά, από την αρχή. Όσο κι αν αυτή η εξέλιξη έχει την συμβολική της αξία και, βεβαίως, σηματοδοτεί πράγματα που ενδιαφέρουν  ακόμη και τα παραδοσιακά αστικά κόμματα, ωστόσο, δεν απαλλάσσει τον Αλ. Τσίπρα από το μεγάλο βάρος να απολογηθεί, λίαν συντόμως, για την πολιτική που ακολουθεί.
Και κείνο που, σίγουρα, θα κληθεί να απαντήσει άμεσα (κατά την διαδικασία ψήφισης των προαπαιτούμενων στη Βουλή), είναι πώς αιτιολογεί και πώς δικαιολογεί το παράδοξο γεγονός ένα «αριστερό κόμμα» να φέρνει και να υποστηρίζει τόσα και τέτοια βαριά φορολογικά μέτρα που και ίδιος ο εκφραστής της νεοφιλελεύθερης ιδεολογίας και πολιτικής στην σημερινή Ελλάδα, - ο Κυρ. Μητσοτάκης, θεωρεί ως σκληρά, άδικα και άκρως υφεσιακά; Είναι προφανές, ότι το παλιό και έωλο πια «μότο» πώς «φταίνε οι κακοί δανειστές» και πώς «ακολουθούμε μια πολιτική που δεν πιστεύουμε και δεν θέλουμε» δεν αρκεί, καθώς, μεσολάβησαν οι εκλογές (που έγιναν, άλλωστε, με άλλο διακύβευμα), και λίγο πιο πριν, η διάσπαση, που συντελέσθηκε, όντως, για να εκδιωχθούν και να απομονωθούν (sic), οι ολικοί αρνητές αυτής της πολιτικής. Όπερ σημαίνει δεν υπάρχει επιστροφή στο γνωστό μας πρωτόλειο αριστερό λόγο που όλα τα αλέθει και όλα τα καταπίνει (!), προκειμένου, να κάμει ανέξοδα τις μανούβρες του.
Όθεν, από τούδε και στο εξής αρχίζει η «σκληρή πραγματικότητα», τόσο, για τον Πρωθυπουργό, όσο, και για το (συγ)κυβερνών κόμμα που, αφενός, θα γίνει ανοιχτό κόμμα (αστικού τύπου δηλαδή), αλλά, αφετέρου, θα αναζητά συνεχώς τεκμηριωμένα επιχειρήματα, ώστε, να αιτιολογεί πειστικά την δομική αντίφαση που δημιουργείται μεταξύ του αριστερού ή και ριζοσπαστικού λόγου και της εφαρμοστέας «δεξιάς πολιτικής». Ένα πιο «ανοιχτό κόμμα», ασφαλώς, θα τον βοηθήσει να ελκύσει συμμάχους (που πάντα υπάρχουν έτοιμοι – είναι τα στελέχη που θέλγονται από την κρατικοδίαιτη ζωή),και να κλείσει ενδεχομένως κάπως το ρήγμα που θα ανοίξει από τις πολλές πιέσεις, αλλά, είναι σαφές, η, οιονεί, επικυριαρχία της αντίφασης σε όλα τα επίπεδα θα του εξαντλούν (ή και θα του ακυρώνουν), και τα τελευταία ικανά αποθέματα που ενυπάρχουν στην αποθήκη του «αριστερού λόγου» και, επιφαινόμενα, της κλασικής προοδευτικής αφήγησης. Αυτό – τούτο δεν πρέπει να αιφνιδιάζει και τόσο τον Αλ. Τσίπρα. Ήταν αναμενόμενο και, αργά ή γρήγορα, θα συνέβαινε . Και τούτο, διότι, ο ίδιος γνωρίζει καλά από παλιά (όλοι γνωρίζουμε καλά από παλιά), ότι… «δυό καρπούζια μαζί, δεν χωράνε στην ίδια μασχάλη»…