Δεν υπάρχει αμφιβολία, πώς είμαστε ο λαός της υπερβολής, του εύκολου αναθέματος, του... χρονοκαθυστερημένου «εμ, δεν τα' λεγα;» και της πολύ κοντής μνήμης.
Γι' αυτό και σπεύδουμε να εντυπωσιαζόμαστε, κάθε φορά, με εικόνες και καταστάσεις deja vu, να ρίχνουμε αναθέματα και να εξαπολύουμε κατηγορίες κατά... παντός υπευθύνου (πλην του εαυτού μας, βεβαίως...) με το αγαπημένο μας ρεφρέν «δεν υπάρχει κράτος!», να ψάχνουμε πάντοτε εκ των υστέρων να επισημάνουμε τα γενεσιουργά αίτια κάποιας «πρωτοφανούς»μικρής η μεγάλης καταστροφής την οποία όμως έχουμε ξαναζήσει! Απλώς, όταν περνούν οι εντυπώσεις, την καταχωνιάζουμε στην λησμονιά, λίγα, πρόχειρα και επιπόλαια γίνονται για να διορθωθούν οι αιτίες που την προκάλεσαν, κουρνιάζουμε στην ψευδαίσθηση πώς «πάει, πέρασε..», περιμένοντας την επόμενη φορά να ξαναβγούμε λάβροι στα πεζοδρόμια της οργής και της κατηγόριας...
Για να μην μεμψιμοιρούμε,
μόνο: τα κάμποσα τελευταία χρόνια, έχουν γίνει συγκεκριμένες παρεμβάσεις στις υποδομές του λεκανοπεδίου, για να διορθωθούν κακώς (κάκιστα, αθλιέστατα!)κείμενα πολλών δεκαετιών.
Κάποιες ύστερα από σοβαρές μελέτες και σχεδιασμό, άλλες πιο πρόχειρα και αποσπασματικά, εμβαλωματικά σε μια λογική «να βολευτούμε τώρα, και βλέπουμε...».
Το κράτος κι' αυτοί που το κουμαντάρουν, είναι αποδεδειγμένα λίγο και ελλειμματικό σχεδόν σε κάθε τομέα δράσης του. Γιατί, λοιπόν, στις δημόσιες υποδομές (δρόμοι, δίκτυα, πολεοδομικοί και ρυμοτομικοί σχεδιασμοί κ.λ.π.) να είναι καλύτερο του άθλιου μέσου όρου;
Κι' έπειτα, το μεγάλο έγκλημα για τ' απερίγραπτα χάλια της Αττικής και της Αθήνας (που ήταν κάποτε «διαμαντόπετρα στης γης το δακτυλίδι...»), ξεκίνησε από την δεκαετία του '50, την εποχή του... ξηλώματος του τραμ (όταν σ' όλες τις μεταπολεμικές πρωτεύουσες το ανέπτυσσαν και το επέκτειναν!), της εγκληματικής «αντιπαροχής», του απρογραμμάτιστου μπαζώματος σχεδόν όλων των ανοικτών ποταμών και ρεμάτων, θυσία σε μια πρόχειρη και κοντόφθαλμη πολιτική «οικονομικής ανάπτυξης» και ευκαιρίας για απασχόληση, που αντιμετώπισε κατά τον χειρότερο, εγκληματικότερο για το αστικό περιβάλλον, αναρθολογικότερο τρόπο το φαινόμενο της αστικοποίησης της Αττικής. Δυστυχώς κάποιοι ανόητοι τότε (και με κομματικές παρωπίδες, ακόμη και σήμερα...) μιλούσαν για τον «νέο Χρυσό Αιώνα» της Αθήνας
Και...απορούν, γιατί η πρωτεύουσα εξακολουθεί να πνίγεται και να μετράει νεκρούς, κάθε φορά που ξεσπάει θεομηνία-αν και συχνά ακόμη και μια γενναία καταιγίδα αρκεί...
Το 1945, η Αττική είχε 1280 χιλιόμετρα(!) ανοιχτά ρέματα, χειμάρρους και ποταμούς, ένα από τα αρτιότερα φυσικά υδραυλικά και αεραγωγικά δίκτυα, όπως εκτιμούν ειδικοί πολεοδόμοι. Θυσία στον βωμό της «ανοικοδόμησης» και της «ανάπτυξης»όπως την είχε συλλάβει τότε ο Κωνσταντίνος Καραμανλής, άρχισε η άτσαλη και ασχεδίαστη μετατροπή γεωργικών εκτάσεων σε «αστικές» (μέχρι το '55, Πατήσια, Προμπονάς, Φιλαδέλφεια. Ν. Ηράκλειο, Μαρούσι, Χαλάνδρι, προμήθευαν με γεωργικά προϊόντα και... λουλούδια την αθηναϊκή αγορά!), με αλλεπάλληλα μπαζώματα και πρόχειρες υπόγειες «διευθετήσεις» ρεμάτων χειμάρρων ποταμών, ενώ ταυτόχρονα το κράτος υποχωρούσε στην διαρκώς αυξανόμενη πίεση για δόμηση στις παραχειμμάριες και παραρεμάτιες περιοχές.
Πρόχειρα και επιπόλαια και τα (όσα...) αντιπλημμυρικά έργα έγιναν τότε, αλλά και πολύ αργότερα-ας θυμηθούμε μόνο πόσες φορές πλημμύρισε ο «φτιαγμένος» Κηφισός, πνίγοντας τις πυκνοκατοικημένες δυτικές και νοτιοδυτικές περιοχές, μέχρι να ολοκληρωθεί η οριστική του διευθέτηση, λίγο ...πριν τους Ολυμπιακούς Αγώνες του 2004!
Ας δούμε, όμως, και ποιες περιοχές επλήγησαν περισσότερο στην τελευταία καταιγίδα:όλες όσες αναπτύχθηκαν και οικοδομήθηκαν... πάνω σε μπαζωμένα ρέματα και χειμάρρους, στα βόρεια και τα νότια του νομού, ατέλειωτα οικοδομικά και εμπορικά τετράγωνα πέριξ των «διευθετημένων» εδώ και χρόνια φυσικών υδραυλικών δικτύων, και...υπερσύγχρονα οδικά δίκτυα με γέφυρες και υπόγειες διαβάσεις που δημιουργήθηκαν γρήγορα και με μεγιστοποίηση του εργολαβικού κέρδους, χωρίς να λογαριάσει κανείς την ορμή και... την εκδίκηση των φαινομένων της φύσης!
Φυσικές καταστροφές, θα συμβαίνουν παντού και πάντα. Εμείς, απλώς... φροντίσαμε να τους στρώσουμε και «κόκκινο χαλί»!
Για να μην μεμψιμοιρούμε,
μόνο: τα κάμποσα τελευταία χρόνια, έχουν γίνει συγκεκριμένες παρεμβάσεις στις υποδομές του λεκανοπεδίου, για να διορθωθούν κακώς (κάκιστα, αθλιέστατα!)κείμενα πολλών δεκαετιών.
Κάποιες ύστερα από σοβαρές μελέτες και σχεδιασμό, άλλες πιο πρόχειρα και αποσπασματικά, εμβαλωματικά σε μια λογική «να βολευτούμε τώρα, και βλέπουμε...».
Το κράτος κι' αυτοί που το κουμαντάρουν, είναι αποδεδειγμένα λίγο και ελλειμματικό σχεδόν σε κάθε τομέα δράσης του. Γιατί, λοιπόν, στις δημόσιες υποδομές (δρόμοι, δίκτυα, πολεοδομικοί και ρυμοτομικοί σχεδιασμοί κ.λ.π.) να είναι καλύτερο του άθλιου μέσου όρου;
Κι' έπειτα, το μεγάλο έγκλημα για τ' απερίγραπτα χάλια της Αττικής και της Αθήνας (που ήταν κάποτε «διαμαντόπετρα στης γης το δακτυλίδι...»), ξεκίνησε από την δεκαετία του '50, την εποχή του... ξηλώματος του τραμ (όταν σ' όλες τις μεταπολεμικές πρωτεύουσες το ανέπτυσσαν και το επέκτειναν!), της εγκληματικής «αντιπαροχής», του απρογραμμάτιστου μπαζώματος σχεδόν όλων των ανοικτών ποταμών και ρεμάτων, θυσία σε μια πρόχειρη και κοντόφθαλμη πολιτική «οικονομικής ανάπτυξης» και ευκαιρίας για απασχόληση, που αντιμετώπισε κατά τον χειρότερο, εγκληματικότερο για το αστικό περιβάλλον, αναρθολογικότερο τρόπο το φαινόμενο της αστικοποίησης της Αττικής. Δυστυχώς κάποιοι ανόητοι τότε (και με κομματικές παρωπίδες, ακόμη και σήμερα...) μιλούσαν για τον «νέο Χρυσό Αιώνα» της Αθήνας
Και...απορούν, γιατί η πρωτεύουσα εξακολουθεί να πνίγεται και να μετράει νεκρούς, κάθε φορά που ξεσπάει θεομηνία-αν και συχνά ακόμη και μια γενναία καταιγίδα αρκεί...
Το 1945, η Αττική είχε 1280 χιλιόμετρα(!) ανοιχτά ρέματα, χειμάρρους και ποταμούς, ένα από τα αρτιότερα φυσικά υδραυλικά και αεραγωγικά δίκτυα, όπως εκτιμούν ειδικοί πολεοδόμοι. Θυσία στον βωμό της «ανοικοδόμησης» και της «ανάπτυξης»όπως την είχε συλλάβει τότε ο Κωνσταντίνος Καραμανλής, άρχισε η άτσαλη και ασχεδίαστη μετατροπή γεωργικών εκτάσεων σε «αστικές» (μέχρι το '55, Πατήσια, Προμπονάς, Φιλαδέλφεια. Ν. Ηράκλειο, Μαρούσι, Χαλάνδρι, προμήθευαν με γεωργικά προϊόντα και... λουλούδια την αθηναϊκή αγορά!), με αλλεπάλληλα μπαζώματα και πρόχειρες υπόγειες «διευθετήσεις» ρεμάτων χειμάρρων ποταμών, ενώ ταυτόχρονα το κράτος υποχωρούσε στην διαρκώς αυξανόμενη πίεση για δόμηση στις παραχειμμάριες και παραρεμάτιες περιοχές.
Πρόχειρα και επιπόλαια και τα (όσα...) αντιπλημμυρικά έργα έγιναν τότε, αλλά και πολύ αργότερα-ας θυμηθούμε μόνο πόσες φορές πλημμύρισε ο «φτιαγμένος» Κηφισός, πνίγοντας τις πυκνοκατοικημένες δυτικές και νοτιοδυτικές περιοχές, μέχρι να ολοκληρωθεί η οριστική του διευθέτηση, λίγο ...πριν τους Ολυμπιακούς Αγώνες του 2004!
Ας δούμε, όμως, και ποιες περιοχές επλήγησαν περισσότερο στην τελευταία καταιγίδα:όλες όσες αναπτύχθηκαν και οικοδομήθηκαν... πάνω σε μπαζωμένα ρέματα και χειμάρρους, στα βόρεια και τα νότια του νομού, ατέλειωτα οικοδομικά και εμπορικά τετράγωνα πέριξ των «διευθετημένων» εδώ και χρόνια φυσικών υδραυλικών δικτύων, και...υπερσύγχρονα οδικά δίκτυα με γέφυρες και υπόγειες διαβάσεις που δημιουργήθηκαν γρήγορα και με μεγιστοποίηση του εργολαβικού κέρδους, χωρίς να λογαριάσει κανείς την ορμή και... την εκδίκηση των φαινομένων της φύσης!
Φυσικές καταστροφές, θα συμβαίνουν παντού και πάντα. Εμείς, απλώς... φροντίσαμε να τους στρώσουμε και «κόκκινο χαλί»!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου