Ο Αλέξανδρος Χατζόπουλος γράφει ένα συγκλονιστικό κείμενο για μια χώρα που ακόμα δεν έχει συνειδητοποιήσει τις της συνέβη και γιατί. Όμως αισιοδοξεί: «Σήμερα είμαστε εγκλωβισμένοι σε μια γυάλα από μύθους, κυνισμό, περιχαράκωση, εθνικισμό, μυωπική πολιτική, φόβο και ανασφάλεια. Δεν είμαστε, όμως, ανήμποροι. Ούτε καταδικασμένοι. Αυτήν την γυάλα θα την σπάσουμε. Σύντομα…»
Έξι χρόνια μετά το ξέσπασμα της κρίσης και ακόμα δεν έχουμε συνειδητοποιήσει τι μας συνέβη και γιατί.
Έξι χρόνια, πέντε εκλογές, πέντε πρωθυπουργούς, αμέτρητους ανασχηματισμούς μετά και παραμένουμε στο ίδιο σημείο απ’ όπου ξεκινήσαμε.
Έξι χρόνια μετά και ακόμα η πίτα μικραίνει και η φτώχεια διευρύνεται.
Ακόμα δεν μπορείς να κάνεις ένα επιχειρηματικό σχέδιο για τους επόμενους λίγους μήνες γιατί τα πάντα είναι μη προβλέψιμα.
Ακόμα τα Πανεπιστήμια κλείνουν από μια μειοψηφία τραμπούκων.
Ακόμα οι δίκες διεξάγονται δέκα χρόνια μετά την έναρξή τους.
Ακόμα φοροδιαφεύγουμε σαν άλλοτε,
και ακόμα να μας πιάσουνε για αυτό.
Ακόμα η διοίκηση μοιάζει με τέρας έτοιμο να κατασπαράξει κάθε δημιουργία.
Ακόμα βλέπουμε το ξύλο και την βία να νομιμοποιούνται καθημερινά ως νέο μέσο δημόσιας έκφρασης.
Ακόμα όλα γίνονται όπως γίνονταν και πριν, με τη διαφορά ότι πια δεν υπάρχουν πλέον τα λεφτά για να χρυσώσουν το χάπι μιας κοινωνίας σε στασιμότητα σκέψης και πράξης, όπως γινόταν επί χρόνια.
Ακόμα συζητάμε για τις ευθύνες των άλλων, όχι για τις δικές μας. Ευθύνες καθοριστικές, που βήμα βήμα μας οδηγούν από το ένα σκαλί στο επόμενο, πάντα προς τα κάτω.
Ακόμα βρισκόμαστε σε κοινωνική και πολιτική εντροπία. Όμως, την ώρα της δικής μας αποσύνθεσης, ο κόσμος εξελίσσεται, προχωράει, η ζωή αποκτά διαφορετικές δυναμικές. Αλλού οι κοινωνίες προοδεύουν, οι οικονομίες μεταλλάσσονται παράλληλα με τις κοινωνικές εξελίξεις και την άνθιση των επιστημών και του πολιτισμού. Εδώ ζόφος.
Ίσως τελικά αυτό το πυκνό σκοτάδι των τελευταίων έξι ετών να μας βοηθήσει ένα πρωί να δούμε καλά τους εαυτούς μας στον καθρέφτη. Αυτό είναι και το αισιόδοξο σενάριο για το μέλλον, στο οποίο πιστεύω. Η συνειδητοποίηση της ανάγκης να σκεφτούμε και να πράξουμε διαφορετικά για ζήσουμε σε μια διαφορετική χώρα. Αυτό απαιτεί μαζικότατη συμμετοχή όχι απλώς στην πολιτική διαδικασία, αλλά σε μια μακρά και επίπονη διανοητική διαδικασία. Το ευτυχές είναι ότι πλέον έχουμε -αν όχι όλοι σίγουρα οι περισσότεροι- αρκετά πια βιώματα, που μας ανοίγουν τον δρόμο για άλλους τρόπους σκέψης και πράξης.
Σήμερα είμαστε εγκλωβισμένοι σε μια γυάλα από μύθους, κυνισμό, περιχαράκωση, εθνικισμό, μυωπική πολιτική, φόβο και ανασφάλεια. Δεν είμαστε, όμως, ανήμποροι. Ούτε καταδικασμένοι.
Αυτήν την γυάλα θα την σπάσουμε. Σύντομα.
*Ο Αλέξανδρος Χατζόπουλος είναι νομικός και στέλεχος ιδιωτικής εταιρίας.
Έξι χρόνια, πέντε εκλογές, πέντε πρωθυπουργούς, αμέτρητους ανασχηματισμούς μετά και παραμένουμε στο ίδιο σημείο απ’ όπου ξεκινήσαμε.
Έξι χρόνια μετά και ακόμα η πίτα μικραίνει και η φτώχεια διευρύνεται.
Ακόμα δεν μπορείς να κάνεις ένα επιχειρηματικό σχέδιο για τους επόμενους λίγους μήνες γιατί τα πάντα είναι μη προβλέψιμα.
Ακόμα τα Πανεπιστήμια κλείνουν από μια μειοψηφία τραμπούκων.
Ακόμα οι δίκες διεξάγονται δέκα χρόνια μετά την έναρξή τους.
Ακόμα φοροδιαφεύγουμε σαν άλλοτε,
και ακόμα να μας πιάσουνε για αυτό.
Ακόμα η διοίκηση μοιάζει με τέρας έτοιμο να κατασπαράξει κάθε δημιουργία.
Ακόμα βλέπουμε το ξύλο και την βία να νομιμοποιούνται καθημερινά ως νέο μέσο δημόσιας έκφρασης.
Ακόμα όλα γίνονται όπως γίνονταν και πριν, με τη διαφορά ότι πια δεν υπάρχουν πλέον τα λεφτά για να χρυσώσουν το χάπι μιας κοινωνίας σε στασιμότητα σκέψης και πράξης, όπως γινόταν επί χρόνια.
Ακόμα συζητάμε για τις ευθύνες των άλλων, όχι για τις δικές μας. Ευθύνες καθοριστικές, που βήμα βήμα μας οδηγούν από το ένα σκαλί στο επόμενο, πάντα προς τα κάτω.
Ακόμα βρισκόμαστε σε κοινωνική και πολιτική εντροπία. Όμως, την ώρα της δικής μας αποσύνθεσης, ο κόσμος εξελίσσεται, προχωράει, η ζωή αποκτά διαφορετικές δυναμικές. Αλλού οι κοινωνίες προοδεύουν, οι οικονομίες μεταλλάσσονται παράλληλα με τις κοινωνικές εξελίξεις και την άνθιση των επιστημών και του πολιτισμού. Εδώ ζόφος.
Ίσως τελικά αυτό το πυκνό σκοτάδι των τελευταίων έξι ετών να μας βοηθήσει ένα πρωί να δούμε καλά τους εαυτούς μας στον καθρέφτη. Αυτό είναι και το αισιόδοξο σενάριο για το μέλλον, στο οποίο πιστεύω. Η συνειδητοποίηση της ανάγκης να σκεφτούμε και να πράξουμε διαφορετικά για ζήσουμε σε μια διαφορετική χώρα. Αυτό απαιτεί μαζικότατη συμμετοχή όχι απλώς στην πολιτική διαδικασία, αλλά σε μια μακρά και επίπονη διανοητική διαδικασία. Το ευτυχές είναι ότι πλέον έχουμε -αν όχι όλοι σίγουρα οι περισσότεροι- αρκετά πια βιώματα, που μας ανοίγουν τον δρόμο για άλλους τρόπους σκέψης και πράξης.
Σήμερα είμαστε εγκλωβισμένοι σε μια γυάλα από μύθους, κυνισμό, περιχαράκωση, εθνικισμό, μυωπική πολιτική, φόβο και ανασφάλεια. Δεν είμαστε, όμως, ανήμποροι. Ούτε καταδικασμένοι.
Αυτήν την γυάλα θα την σπάσουμε. Σύντομα.
*Ο Αλέξανδρος Χατζόπουλος είναι νομικός και στέλεχος ιδιωτικής εταιρίας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου