ΛΕΒΕΝΤΟΚΑΜΕΝΟΙ

Περισσότερο υστερόβουλος παρά καλοπροαίρετος ο Αλέξης Τσίπρας κατέφυγε  στις εκκλήσεις “συναίνεσης” και στη πρόσκληση “εθνικού διαλόγου” αναζητώντας τρόπους κοινοβουλευτικής επιβίωσης. 

Στη περίπτωση, άλλωστε, που κάποιοι βουλευτές της πλειοψηφίας δεν πειθαρχήσουν στις ψηφοφορίες για το Ασφαλιστικό είναι ορατός ο κίνδυνος να καταρρεύσει η κυβέρνησή του. Ωστόσο το ναυάγιο τη σύγκλησης των αρχηγών ήταν εκ των προτέρων εξασφαλισμένο δεδομένου ότι τα τρία από τα τέσσερα κόμματα στα οποία απευθύνθηκε θα απέφευγαν να αναλάβουν δεσμεύσεις στα ενδεχόμενα, προσεχώς  μελλοντικά ζόρια του Μαξίμου.

Η παραλυμένη εσωκομματικά ΝΔ, υπό μεταβατικό πρόεδρο δεν μπορεί να αποφασίσει,

πότε θα διενεργήσει εκλογές για τον αρχηγό της, πόσο μάλλον να συμμετάσχει ακέφαλη στο κόστος των χειρισμών της κυβέρνησης; Από τη μεριά τους ΠΑΣΟΚ και Ποτάμι είχαν ήδη διαμηνύσει ότι δεν θα διευκόλυναν τον πρωθυπουργό και  συζητούσαν  μόνο την εκδοχή κυβέρνηση ευρείας αποδοχής με συγκεκριμένες δεσμεύσεις.

Υπό αυτό το πρίσμα ήταν δεδομένο ότι ο Τσίπρας είχε προκαταβολικά επίγνωση ότι  η συνάντηση των πολιτικών αρχηγών μοιραία θα κατέληγε σε συντρίμμια. Τουλάχιστον σε ότι αφορούσε το Ασφαλιστικό, για το οποίο δεν παρουσίασε κανένα σχέδιο επίλυσης του. Ούτε καν το ρίσκαρε, αφήνοντας τον Κατρούγκαλο να ενημερώνει μέχρι στιγμής μόνο τα όργανα του ΣΥΡΙΖΑ.

Αναπόφευκτα,  η μάζωξη στο προεδρικό μέγαρο είχε το χαρακτήρα του ρήγματος στο Τιτανικό. Εκτός αν υπήρχε διαθέσιμος σιδηρόστοκος για να τον μπαλώσει.  Και , απ΄ ότι φαίνεται σε αυτόν απέβλεπε ο πρωθυπουργός. Με δυο λόγια στο να  βρει η κυβέρνηση του στήριγμα στην Ένωση Κεντρώων που εκπροσωπείται στη Βουλή με εννέα  βουλευτές.

Εξάλλου ο πρόεδρος της  θεωρείται πλέον ένας δικαιωμένος προφήτης. Δεν είναι πια  ο βαρετός γραφικός που εμφανιζόταν μεταμεσονύκτια σε περιθωριακό κανάλια, έπινε με καλαμάκι τον φραπέ του και μονολογούσε στην τηλεοπτική κάμερα βρίζοντας ενίοτε όσους δεν κατανοούσαν τις εμβριθείς πολιτικές του προτάσεις.

Ο Βασίλη Λεβέντης πλασάρεται ήδη στο δημόσιο  βίο ως έγκυρη αποτύπωση  της στωικότητας, της  σοβαρότητας και της ψυχραιμίας. Έστω κι αν δεν έχει αποτινάξει πλήρως το δύσθυμο ύφος, το στραβωμένο βλέμμα, την αγριεμένη εκφορά και το εκτονωτικό παραλήρημα που συνθέτουν διαχρονικά το προφίλ του και για τα οποία είναι πασίγνωστος.

Δεν παύει, ωστόσο,  να μετέρχεται της πολιτικής πονηριάς  και των κοινοβουλευτικών τεχνασμάτων που μοιάζουν παιδαριώδη μόνο στους αφελείς. Από  τη μια ξεκαθαρίζει ότι η Ένωση Κεντρώων «δεν θα γίνει τσόντα» επιμένοντας στην ανάγκη σχηματισμού οικουμενικής κυβέρνησης από τεχνοκράτες.

Από την άλλη επικοινωνεί  ότι θα δώσουν, υπό όρους, ψήφο εμπιστοσύνης στην κυβέρνηση “χωρίς να πάρουν λάφυρα”-δηλαδή κυβερνητικά ανταλλάγματα. Τα ολέθρια λάθη του ΛΑΟΣ και της ΔΗΜΑΡ αποτελούν για τον προνοητικό Λεβέντη παραδείγματα προς αποφυγή, στην πορεία του από τα αζήτητα σε κορυφαίο πολιτικό  παράγοντα της χώρας.

Γεγονός που πιθανότατα τον καθιστά υπό το ντουμπλ φας κοστούμι της  συμπολιτευόμενης αντιπολίτευσης ή της  αντιπολιτευόμενης συμπολίτευσης, αξιόπιστο κοινοβουλευτικό παρτενέρ ενός σχιζοφρενικού κόμματος όπως το ΣΥΡΙΖΑ.  Δεν είναι τυχαίο  ότι ο ίδιο κάνει λόγο  για “έντεκα προδότες”- προσέξτε “προδότες”-  βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ που σκέφτονται να μην ψηφίσουν το ασφαλιστικό.

Τι πιο προφανές ότι αυτοπροτείνεται ως κοινοβουλευτικό μαξιλαράκι της δεδηλωμένης κυβέρνησης, δεδομένης της απλής αριθμητικής; Αν από την πλειοψηφία των 153 αποχωρήσουν 11, να σου οι δικοί του 9 για να συμπληρωθεί ο μαγικός αριθμός των 151. Από εκεί και πέρα, η βουλευτική συνεισφορά του  αποτελεί τη μοναδική ρεαλιστική επιδίωξη του πρόωρα ασταθούς Αλέξη Τσίπρα, η οποία συντονίζεται και με την επιθυμία του ανασφαλούς Πάνου Καμένου.

Για τον τελευταίο, άλλωστε, αποτελεί σανίδα σωτηρίας στη άσκηση  του ρόλου του προνομιακού κυβερνητικού εταίρου. Εξάλλου, κάθε άλλη συναινετική εκδοχή από τα λοιπά κόμματα της αντιπολίτευσης θα είχε ως  βέβαιο αποτέλεσμα τον  εκτοπισμό του ίδιου και των βουλευτών των ΑΝΕΛ από τα κυβερνητικά τους πόστα.  Σε αυτό το ρευστό  κοινοβουλευτικό κλίμα δεν αποκλείεται η εορταστική περίοδος να δωρίσει στη χώρα μια κυβέρνηση που θα στηρίζεται πέραν του πιστού λεβέντη Καμένου και με τον τέως καμένο Λεβέντη.