ΓΙΑΤΙ Η ΗΓΕΜΟΝΙΑ ΤΟΥ ΤΣΙΠΡΑ ΕΙΝΑΙ ΜΙΑ ΣΑΠΟΥΝΟΦΟΥΣΚΑ

Η λατρεία του Τσίπρα για την εξουσία δεν κρύβεται. Για χάρη της κατασπάραξε στην διαδρομή του ακόμα και τους μέντορές του, όχι μόνο τους φίλους, ούτε μόνο τους συντρόφους του. Αποδείχτηκε ανερυθρίαστος στη μωρολογία και αδίστακτος στους αποκεφαλισμούς.

Το πονηρό σχέδιο της παρέας του έχει να κάνει με την ηγεμονία στην κεντροαριστερά. Πρόκειται για έναν πολιτικό ιμπεριαλισμό. Δεν είναι καινούριος, ούτε πρωτότυπος. Με την ίδια ακριβώς μέθοδο έκτισε την ηγεμονία του το ΠαΣοΚ απομυζώντας την αριστερά. Το ίδιο κάνει ο Τσίπρας, αλλά με αντίστροφη τακτική: Αποβλέπει στην απορρόφηση του ΠαΣοΚ, του Ποταμιού και της Ένωσης Κεντρώων.

Ο κυνικός μηχανισμός αυτής της ιστορικής κατά τ” άλλα διαδικασίας φτάνει διαστατικά μέχρι την αντίληψη ότι οι πρώην αποικίες της Ευρώπης διεκδικούν στον καιρό μας τον πλούτο που τους άρπαξαν παλιά οι Ευρωπαίοι,

αρχετυπικό επιχείρημα που εξηγεί την πρωτοφανή μετακίνηση πληθυσμών από την Αφρική και την Ασία προς την Ευρώπη.

Μόνο που τ” αριστερά εργαλεία του Τσίπρα δεν έχουν πια ισχύ. Κι εννοούμε ότι: Οι καθεστωτικοί διαχωρισμοί που ορίζουν το πολιτικό τοπίο, η δεξιά, η αριστερά, το κέντρο, η κεντροδεξιά, η κεντροαριστερά, αντανακλούσαν κάποτε τις ταξικές διαστρωματώσεις της κοινωνίας. Κριτήριο για την ταξική διαίρεση του λαού ήταν το εισόδημα, ακριβέστερα δε, η φύση του εισοδήματος, πόσα δηλαδή χρήματα κέρδιζε ο εργαζόμενος και από πού, από την δουλειά του, από την κληρονομιά του ή από το αφεντιλίκι του.

Το οικονομικό κριτήριο που πρώτος όρισε ο Μαρξ, όσο και να “εμπλουτίστηκε” για να χωρέσει μέσα του διάφορες υποπεριπτώσεις που μετέτρεψαν τον εργάτη σε εργαζόμενο για να συμπεριληφθεί η κρίσιμη εκλογικά μάζα των υπαλλήλων, έπαυσε να ισχύει πρώτα στην Αμερική, μετά στην Ευρώπη, τώρα και στην Ελλάδα.

Με τα μνημόνια η Ελλάδα (για πρώτη φορά στην ιστορία της) μετατρέπεται σε καπιταλιστική χώρα ή, μάλλον, σε μετακαπιταλιστική χώρα. Αποκτά δηλαδή το σύστημα στο οποίο κεφαλαιούχος δεν είναι ή δεν γίνεται μόνο το μέλος της ελίτ, αλλά ο κάθε επιτήδειος γόνος οποιασδήποτε εργατικής ή αγροτικής οικογένειας.

Αυτό το στοιχείο αλλάζει τα δεδομένα. Σε πολιτικό επίπεδο ορίζει αλλιώς τα κόμματα, ξηλώνει το γνώριμο τοπίο τους. Όσο και να διατηρείται η παλιά ετικέτα, δεν είναι παρά ένα όνομα χωρίς ουσία, δεν ανταποκρίνεται σε κανένα χαρακτηριστικό του ψηφοφόρου. Γι” αυτό συναντάμε εκατομμυριούχους στον Σύριζα και άφραγκους στη Νέα Δημοκρατία.

Η ιδεολογία που εκπροσωπούσαν τα κόμματα της δεξιάς, του κέντρου, της αριστεράς, όσο και ν” αποφορτίζεται με όρους “κεντροδεξιά” ή “κεντροαριστερά”, δεν καλύπτει πια το κενό που άφησε πίσω της η κατάργηση των οικονομικών (δηλαδή των ταξικών) κατατάξεων. Κατά συνέπεια, παύει κάθε πραγματισμός στην αναχρονιστική απόπειρα της πονηρούλας παρέας του Τσίπρα ν” απορροφήσει τον κεντρώο χώρο που, δήθεν, ενοικιάζουν σήμερα τρία μικρά και προβληματικά κόμματα.

Η αλήθεια είναι διαφορετική: Όποιο κόμμα και να ψήφισαν ή θα ψηφίσουν οι ψηφοφόροι με τα χαρακτηριστικά που αναφέραμε παραπάνω, είναι έτοιμοι να μετακινηθούν πάραυτα προς οποιοδήποτε κόμμα εμφανιστεί και θα κρούσει τις χορδές του βαθύτερου εγώ τους.

Το μόνο δε κόμμα που δεν έχει κάνει ακόμα την… συγκινητική εμφάνισή του στο σκηνικό, είναι η ακροδεξιά.

Όχι, η Χρυσή Αυγή δεν είναι ακροδεξιό κόμμα. Δεν είναι καν κόμμα.

Γράφει ο Παντελής Φλωρόπουλος