TO ΤΕΛΟΣ ΤΟΥ “ΦΑΦΛΑΤΙΣΜΟΥ»

Όσο κι αν “είναι για κλάματα” η πολιτική των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ, βγαίνει μέγιστο κέρδος από την… παραμονή τους στην εξουσία! Όχι γιατί… “περνάνε δύσκολα μέτρα που καμία άλλη κυβέρνηση δεν θα τολμούσε”, αλλά, γιατί, πλέον, κανένας φαφλατάς δεν μας κουνάει το δάχτυλο στην πιάτσα!

Είναι λεπτή, αλλά σημαντική διαφορά! Η λέξη “φαφλατάς” είναι το κλειδί. Αυτός. Που από το πεζοδρόμιο βρέθηκε στα σαλόνια. Και τώρα κοκορεύεται: “Ο Τσίπρας δεν έχει αντιπολίτευση”, λέει. Βγάζει και συμπέρασμα ότι οι αντίπαλοι του Τσίπρα είναι ανίκανοι. Μ” αυτά και τ” άλλα, ο Αλέξης αποκτά έναν “αέρα” που θυμίζει μια παλιά ταινία με τον Πίτερ Σέλερς στο ρόλο ενός ηλιθίου.

Η διάγνωση έχει στρατηγική σημασία, επειδή ερμηνεύει το ποσοστό 17% που, αφύσικα, διατηρεί ακόμα ο Σύριζα στις δημοσκοπήσεις. Απορρέει ωστόσο από την ουρά της αριστερής αντιπολιτευτικής στερεοτυπίας,

στην οποία εθίστηκε ο λαός επί δεκαετίες, την τελευταία δε πενταετία φόρεσε πονηρά τη λεοντή του αντιμνημονιακού ήρωα.

Όμως… η αντιπολιτευτική αντιεξουσία αποδείχτηκε τζίφος. Ήταν αποδεδειγμένα πλέον μια άσφαιρη διαμαρτυρία των “αντιμνημονιακών δυνάμεων” που, όμως, “έκατσαν κότες” όταν κέρδισαν τις εκλογές. Η ακατάσχετη πενταετής φλυαρία που ταυτίστηκε με τη μοδάτη επανάσταση κατά της εξουσίας, εξετέθη ανεπανόρθωτα. Το ίδιο αποδείχτηκαν μάταιες οι άσκοπες απεργίες και οι άσκεφτες διαδηλώσεις. Θυμηθείτε: Ο φαφλατάς έδειχνε με το δάχτυλο κάθε διαφορετική από την δική του πολιτική ή δημοσιογραφική συμπεριφορά, ανερυθρίαστα και αναίσχυντα ισοπέδωσε γύρω του αξίες και υπολήψεις μόνο και μόνο γιατί κάποιοι πολίτες, θέλοντας να κρατήσουν την ψυχραιμία τους στη φουρτούνα, δεν ευθυγραμμίστηκαν με τον φαφλατά στην υστερία. Κατάφερε όμως, δια των Μέσων Ενημέρωσης, παρακαλώ, ναι, αυτά που καταγγέλλει ως πουλημένα (ξέρει άραγε πού;) κατάφερε που λέτε να επιβάλλει τη χλεύη του ως “κυρίαρχη λαϊκή άποψη”. Τώρα όμως κάνει λούφα. Ξεχνάει ότι, παρά τα όσα λέγονται, τα κυρίαρχα Μέσα Ενημέρωσης, ακόμα και το αμαρτωλό Συγκρότημα Λαμπράκη, πουλούσαν στο πόπολο αριστερή δημοσιογραφία! Το ξεχνάει γαμώτο. Γιατί το ξεχνάει τάχα; Γιατί βολεύεται ξαφνικά με την τελευταία καραμέλα που μπορεί να πιπιλάει και παρηγορείται ψελλίζοντας “τουλάχιστον ετούτοι δεν έκλεψαν”;

Πόσο φτηνά πουλάει το τομάρι του;

Η άνοδος της αριστεράς στην εξουσία το 2015 κατέδειξε ότι: Όσα ξέραμε στο πρόσφατο ή το απώτερο παρελθόν και, a priori, ακόμα σήμερα, θεωρούμε ως “αντίδραση της κοινωνίας”, ήταν… απλή φωνασκία. Μία άσκεφτη, αριστερή τάχα, όμως ανεύθυνη πολιτική συμπεριφορά χωρίς περιεχόμενο και ουσία. Μετά την άνοδο του ΠαΣοΚ στην εξουσία το 1981, η αμήχανη τότε και τρελαμένη αριστερά, αμήχανη μπροστά στο σοσιαλιστικό τσουνάμι του Ανδρέα που λεηλατούσε αγρίως τα βερμπαλιστικά συνθήματά της, αμυνόμενη, όρισε την πολιτική – τι άλλο νά “κανε – με ηθικούς όρους. Ναι, ηθικούς όρους που (απολίτικα ωστόσο) αντλούσε από τον υποδόριο συντηρητισμό της, ένας συντηρητισμός που εμφανίζεται ως καρκινικό σύμπτωμα σε κάθε δόγμα, θρησκευτικό ή πολιτικό ανεξαιρέτως. Ο αδήλωτος συντηρητισμός της αριστεράς (και – τι σύμπτωσις – της ομόγνωμης αλλά και συμμάχου, παρακαλώ, ακροδεξιάς) εκδηλώθηκε επί πενταετία ως ξινίλα μετά από εμετό, επέπεσε επί δικαίων και αδίκων, κατεδαφίζοντας ηθικά φράγματα και αξιακούς φραγμούς, απαξιώνοντας έντιμα πρόσωπα και διαχρονικές αρχές. Κι όταν έγινε κυβέρνηση, έτσι αστεία κι ελεεινή καθώς ήταν ήδη, “έγλειψε εκεί που έφτυνε”… Λοιπόν, αποδείχτηκε ότι η ανανεωτική αριστερά ήταν μακροχρονίως “ένα ποντίκι που βρυχάται”, η ντουντούκα πολλαπλασίαζε τον βρυχηθμό του ποντικού κι αυτή φαντάστηκε ότι δεν θ” αλλάξει μόνο την Ελλάδα, αλλά και την συμβιβασμένη Ευρώπη…

Άντε τώρα να βρεις τι μπορεί να μας σώσει απ” αυτή την ανακατωσούρα στο στομάχι που, σίγουρα, θα καταλήξει σε έμεσμα. Είναι τόση η αηδία να βλέπεις γελαστούς και αυτοϊκανοποιούμενους υπουργούς, με το καπέλο του Μεγάλου Ναπολέοντα στην κεφάλα τους, εκείνους που, το 2011, ρητόρευαν με τη ντουντούκα στην πλατεία Συντάγματος ως “αγανακτισμένοι”…

Εν κατακλείδι: Το φαινόμενο που χαρακτηρίστηκε ως “απουσία αντιπολίτευσης”, είναι το μόνο “θετικό” που μπορεί να καταγράψει κανείς, υπό τον όρο ότι θα κατανοήσουν άπαντες ότι: Δεν πρόκειται για την ανικανότητα των πολιτικών αντιπάλων του Τσίπρα, αλλά για το ένοχο σιωπητήριο της “ανανεωτικής” αριστεράς που, ως τώρα, έκανε το μέγα ντόρο. Το ΚΚΕ έχει κάθε λόγο να πλέει σε πελάγη ευτυχίας… Είναι πια το μόνο κόμμα που δικαιούται να λέει ότι υπηρετεί την αριστερή φιλοσοφία

Γράφει ο Παντελής Φλωρόπουλος