Οι εκλογές της Κυριακής δεν είναι εκλογές. Είναι ένα τριπλό δημοψήφισμα. Ακριβώς όπως το θέλει ο πρωθυπουργός. Και το ζητούμενο δεν είναι να εκλέξει ο λαός τους υποψήφιους που είναι καταλληλότεροι για ευρωβουλευτές, περιφερειάρχες, δήμαρχοι. Αυτές είναι επιλογές για πολιτισμένες χώρες. Εδώ είναι Μπαλκάνια. Και πρέπει να μπουν τα θεμέλια για μια πολιτισμένη χώρα. Δεν ψηφίζουμε για να συνεχίσουμε. Ψηφίζουμε για να γκρεμίσουμε για να αρχίσουμε.
Οι επιλογές είναι μία. Ή με τον ΣΥΡΙΖΑ ή με τη Δημοκρατία. Με τη Δημοκρατία όλων. Ούτε των πολλών ούτε των λίγων. Στη χώρα δεν περισσεύει κανείς. Και το Σύνταγμα είναι σαφές. Η κυβερνήσεις οφείλουν να υπηρετούν όλους τους πολίτες εξ ίσου. Δεν υπάρχουν δικοί μας και δικοί σας. Εμείς και αυτοί. Αυτά συνέβαιναν στην προπολεμική απολίτιστη Ευρώπη. Όπου οι λαοί γίνονταν κρέας για τα τουφέκια των σαλεμένων ιδεοληπτικών εξουσιαστών της μιας ή της άλλης άκρης.
Τα άκρα έχουν τελειώσει για την Ευρώπη εδώ και 74 χρόνια. Έχουν τελειώσει σαν πρωταγωνιστές. Και όπου φυτρώνουν, οι δημοκρατικοί πολίτες έχουν χρέος να τα ξεριζώνουν.
Τα πολιτικά άκρα δεν είναι θέσεις. Είναι αντιθέσεις. Είναι αρρώστιες της Δημοκρατίας. Είναι αντιδράσεις στις παθογένειες της Δημοκρατίας. Γεννιόνται εκεί που η Δημοκρατία δυσλειτουργεί, που είναι άδικη, που είναι καταχρηστική, που είναι άνιση για τους πολίτες. Σαν την ελληνική. Και όχι μόνο.
Η άνοδος στα ποσοστά της Χρυσής Αυγής και η άνοδος του ΣΥΡΙΖΑ στην εξουσία δεν είναι η ιδεολογική άνοδος των προσταγμάτων του φασισμού και του αχταρμά αριστερισμού. Είναι, αντίθετα,
το αποτέλεσμα της αντιδημοκρατικής συμπεριφοράς και διαχείρισης της εξουσίας από τα κόμματα της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας που προηγήθηκαν. Αυτά ευθύνονται για την άνοδο των άκρων. Αν είχαν κυβερνήσει χρηστά, χωρίς να διαφθείρουν εαυτούς και τους πολίτες, αν είχαν επιδείξει ανθρωπισμό και υπευθυνότητα η χώρα δεν θα είχε μπει σε περιπέτεια και δεν θα υπήρχαν αγανακτισμένοι πολίτες που θα γλιστρούσαν από τη δεξιά στο φασισμό ή από το ΠΑΣΟΚ στον αριστερισμό του ΣΥΡΙΖΑ.
Ο ελληνικός λαός, διεφθαρμένος από τις εξουσίες του εδώ και χρόνια έχει χάσει την επαφή του με τις δημοκρατικές αυτοδιοικητικές αρχέγονες ρίζες του. Τις οποίες είχε διατηρήσει σε όλη τη διάρκεια και της τουρκοκρατίας. Και οι οποίες τον κράτησαν ζωντανό σαν παραδόσεις, σαν γλώσσα, σαν θρησκεία, σαν γένος, σαν ιδιαιτερότητα.
Η μετεπαναστατική Ελλάδα διέλυσε τη συνοχή των τοπικών κοινοτήτων σαν οντότητες αυτοδιαχείρισης. Και το κεντρικό κράτος τις κατέπνιξε στην κομματοκρατία του. Έτσι χάθηκε η άμεση δημοκρατία των Ελλήνων, που έζησε από το 500 πχ μέχρι το 1831 μχ.
Έτσι, ο νεοελληνικός λαός, διαφθειρόμενος διαρκώς από την κεντρική εξουσία του με ρουσφέτια, επιλεκτική ανομία, ανεξέλεγκτο πλουτισμό, ανισότητα δεν έχει δημοκρατική παιδεία. Αγνοεί τα βασικά δικαιώματα και τις υποχρεώσεις του. Αγνοεί το Σύνταγμα και τους νόμους του. Δεν διδάσκεται σαν βασικό μάθημα Συνταγματικό δίκαιο και Αγωγή του Πολίτη στα σχολεία του. Ξέρει από πείρα ότι μπορεί να κάνει τα πάντα αν έχει άκρες. Άκρες σε βουλευτές, σε δικαστές, σε δημάρχους, σε υπάλληλους, σε διοικητές, σε αστυνομικούς και στρατιωτικούς, σε ιερείς και σε ταμίες.
Η βασική ερώτηση δεν είναι με ποιο τρόπο θα ασκήσει αυτό ή εκείνο το καθημερινό του δικαίωμα, αλλά αν έχουμε κανέναν γνωστό εδώ ή εκεί όπου ασκείται το δικαίωμα. Το οποίο μετατρέπεται έτσι σε χάρη! Από υποχρέωση του μηχανισμού γίνεται απλοχεριά και ρουσφέτι του μηχανισμού. Κι αυτό συμβαίνει και σήμερα σε όλη την κλίμακα της λειτουργίας του ελληνικού κράτους, αλλά και σε ένα μεγάλο μέρος του ιδιωτικού τομέα! Γιατί είναι πλέον νοοτροπία πολιτών. Οι οποίοι είναι σχεδόν όμηροι αυτού του ραγιαδισμού. Πρέπει να υποκύψουν αν θέλουν να εξασφαλίσουν τα δικαιώματά τους.
Αυτή είναι η εικόνα του ελληνικού κράτους. Της Ελλάδας. Μια διεφθαρμένη χώρα, που πελαγοδρομεί μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας. Προσδοκώντας από ξένους να τη χρηματοδοτούν για να ζήσει, από ξένους να υπερασπίζονται την εθνική της κυριαρχία και από ντόπιους να υπηρετούν το διεφθαρμένο πολιτικό σύστημα για να λειτουργεί η μηχανή.
Κι αν αυτή η εικόνα κρυβόταν τα προηγούμενα χρόνια εξ αιτίας της ευμάρειας της οικοδομικής φούσκας, της συντηρητικής πολιτικής των Ελλήνων τραπεζιτών και των δανεικών του κράτους, εδώ και 9 χρόνια ο βασιλιάς είναι γυμνός και εδώ και 4,5 θεόγυμνος.
Για την ακρίβεια, εδώ και 4,5 χρόνια η χώρα ζει το κατακάθι του βαρελιού. Πολιτικά, Δημοκρατικά, Οικονομικά, Θεσμικά, Πολιτιστικά, Παιδευτικά και κυρίως, ηθικά. Γιατί, όλες οι παθογένειες της προηγούμενης επί δεκαετίες κακοδιοίκησης μπήκαν σε λειτουργίας το maximum. Και αν τις προηγούμενες δεκαετίες υπήρχαν φωτεινά διαλείμματα στη λειτουργία της χώρας, έστω και ένα βήμα μπρος δύο πίσω, εδώ και 4,5 χρόνια τα βήματα είναι μόνο προς τα πίσω. Κυρίως σε επίπεδο Δημοκρατίας, Παιδείας και χυδαιότητας.
Ο επίγειος αυτός παράδεισος, προικισμένος απλόχερα από τις δυνάμεις της φύσης δεν αξίζει άλλης κακομεταχείρισης. Η κοιτίδα ενός πολιτισμού, που σε αντίθεση με όλους τους άλλους δεν κρύφτηκε στα υπόγεια των ναών από τα ιερατεία, αλλά σπάρθηκε σε όλους, δεν αξίζει άλλης απαιδεψιάς. Και ο λαός αυτής της χώρας, που ζει επάνω στα ανεκμετάλλευτα πλούτη του εδάφους, του υπεδάφους, του αέρα, της θάλασσας, της στρατηγικής της θέσης, της φυσικής περιέργειας του και της ανήσυχης εφευρετικότητάς του δεν αξίζει άλλης κατάντιας.
Αυτή η βρωμιά στην οποία πλέουμε είναι καιρός να τελειώνει. Οι εκλογές είναι ένα τριπλό δημοψήφισμα. Εναντίον των άκρων που λερώνουν την υπόσταση των Ελλήνων. Οι επιλογές είναι πολλές. Και ταυτόχρονα είναι μία. Τέρμα στο λαϊκισμό. Του φασισμού και του αριστερισμού. Τέρμα στο ψέμα, στη χυδαιότητα, στον εμφύλιο, στον ολοκληρωτισμό, στην κομματοκρατία. Τέρμα με τους εχθρούς της Δημοκρατίας. Η Ελλάδα αξίζει καλύτερης μεταχείρισης. Από τους ίδιους τους πολίτες της. Ο δρόμος είναι μακρύς. Αλλά, η αρχή είναι ο μισός δρόμος. Και αυτό είναι στα χέρια των πολιτών της.
Γ. Παπαδόπουλος- Τετράδης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου