ΤΟ ΣΗΜΕΡΙΝΟ ΚΙΝΗΜΑ ΑΛΛΑΓΗΣ ΚΑΙ Ο ΑΝΔΡΕΑΣ ΠΑΠΑΝΔΡΕΟΥ

Του Σαράντη Μιχαλόπουλου Κάτοικου Ιτέας

«Τι σχέση έχει το σημερινό ΚΙΝΑΛ με τον Ανδρέα Παπανδρέου ;», αναρωτήθηκε σε συνέντευξή του στην τηλεόραση ο Πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ, αναφερόμενος κυρίως στη θετική ψήφο του ΚΙΝΑΛ για την πρόσφατη αμυντική συμφωνία με τις ΗΠΑ.

Πολλά όμως και τα δικά μου ερωτήματα σχετικά με την απορία του Προέδρου του ΣΥΡΙΖΑ. Μήπως εννοούσε ότι ο Ανδρέας Παπανδρέου δεν θα ψήφιζε αυτή τη συμφωνία ; Μήπως εμμέσως θεωρεί τον εαυτό του και τον ΣΥΡΙΖΑ εκφραστή του «αυθεντικού ΠΑΣΟΚ», με το οποίο δεν έχει σχέση το ΚΙΝΑΛ ; Και σε ποια φάση διακυβέρνησης της χώρας από το ΠΑΣΟΚ και τον Ανδρέα Παπανδρέου αναφέρεται ο Πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ, καθώς το ΠΑΣΟΚ κυβέρνησε με τον Ανδρέα Παπανδρέου για περίπου 12 χρόνια ; Και ποια πράγματα από τη διακυβέρνηση αυτή βίωσε ο ίδιος (θυμίζω ότι γεννήθηκε το 1974, όταν ιδρυόταν το ΠΑΣΟΚ), ώστε να έχει ιδία αντίληψη ;

Βέβαια, κάποιος θα μπορούσε να αντιτάξει γι’ αυτό το τελευταίο ερώτημα ότι ο Πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ μπήκε από νωρίς , μαθητής ακόμη, στην κοινωνική πάλη και την πολιτική ζωή, όμως είναι διαφορετικό να σου μεταφέρουν κάποια γεγονότα και διαφορετικό να τα βιώνεις ο ίδιος.

Αλλά αν ως πολιτικός ηγέτης,

και μάλιστα καταξιωμένος αφού διετέλεσε και Πρωθυπουργός έχει λόγο να μιλά για έναν άλλο πολιτικό ηγέτη που και αυτός αντικειμενικά θεωρείται καταξιωμένος, έστω με την έννοια ότι κέρδισε την εμπιστοσύνη του Ελληνικού λαού σε αλλεπάλληλες εκλογικές αναμετρήσεις, τότε θα έπρεπε ο Πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ να είναι πολύ πιο συγκεκριμένος στις αιτιάσεις του και κυρίως να απευθύνει τέτοια ερωτήματα στα πλαίσια κάποιου είδους δημόσιου διαλόγου, ώστε να μπορεί να υπάρχει από την άλλη πλευρά και η δυνατότητα απάντησης.

Εγώ δεν είμαι ο αρμοδιότερος να απαντήσω στο ερώτημα του Προέδρου του ΣΥΡΙΖΑ, όντας όμως αρκετά μεγαλύτερος σε ηλικία και κυρίως έχοντας αρκετά ενεργή συμμετοχή σε όσα συνέβησαν στην κοινωνική και πολιτική ζωή του τόπου από το 1974 και μετά, θα έλεγα ότι τέτοιου είδους «ρητορικά ερωτήματα» είναι μάλλον άστοχα, καθώς το μόνο που, κατά τη γνώμη μου, εξυπηρετούν είναι την προσπάθεια του ΣΥΡΙΖΑ να παρουσιαστεί σαν ο μόνος «γνήσιος» εκφραστής της λεγόμενης δημοκρατικής παράταξης.

Αλλά για να γίνει κάτι τέτοιο με πολιτικά έντιμο τρόπο είναι απαραίτητο να υπάρξει ταυτόχρονα και μία αντίστοιχη αναδρομή της πολιτικής διαδρομής και των πεπραγμένων του ΣΥΡΙΖΑ, καθώς κυβέρνησε και αυτός τον τόπο και έχει δώσει αδιαμφισβήτητα τεκμήρια για τη συνέπεια λόγων και πράξεων.  

Έτσι, αν θυμηθούμε τον Ανδρέα Παπανδρέου να λέει στην πρώτη φάση του ΠΑΣΟΚ «έξω οι βάσεις του θανάτου» και «ΕΟΚ και ΝΑΤΟ το ίδιο συνδικάτο» και στη συνέχεια σαν κυβέρνηση να υπογράφει τη συμφωνία «αποχώρησης» των βάσεων που στην ουσία ήταν συμφωνία «παραμονής» των βάσεων, θα πρέπει αντίστοιχα να θυμηθούμε (και όχι μόνο) το ΟΧΙ του δημοψηφίσματος του 2015 που έγινε ΝΑΙ σε λιγότερο από 24 ώρες.

Αλλά εκτός από τέτοια κριτήρια σύγκρισης ΣΥΡΙΖΑ και ΠΑΣΟΚ (αφού επίσημα πλέον το ΚΙΝΑΛ παραχώρησε τη θέση του στο ΠΑΣΟΚ – ΚΙΝΑΛ), έχει σημασία να εξετάσει κανείς και τα πρόσωπα που αποτελούν τη συνέχεια ή τη σημερινή έκφραση του ευρύτερου προοδευτικού χώρου. Και βέβαια εδώ τα πράγματα για τον ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι τόσο ξεκάθαρα, αφού έχει μετατραπεί σήμερα σε ένα «πολύ-συλλεκτικό» κόμμα, που μέσα του υπάρχουν πολλές διαφορετικές εκφράσεις, από τους οπαδούς του «πρέπει να πάρουμε, όχι μόνο την κυβέρνηση αλλά και την εξουσία» και για να γίνει αυτή όλα τα μέσα αγιάζονται, από την νεολαία του που αβαντάρει στην πράξη την σημερινή πολιτική της ΝΔ στα ΑΕΙ με την υποστήριξη των βανδαλισμών που κάνουν ακραίες ομάδες, μέχρι και τους αυτο-προσδιοριζόμενους σαν τους πιο «γνήσιους» ΠΑΣΟΚους, που έφυγαν από το ΠΑΣΟΚ των μνημονίων, για να ενταχθούν στον ΣΥΡΙΖΑ ενός σκληρότερου μνημονίου.

Για μένα όμως το πλέον ανησυχητικό φαινόμενο δεν είναι οι στάσεις και οι μεθοδεύσεις των ηγεσιών των διαφόρων κομμάτων, αλλά η απουσία διαλόγου γύρω από αυτά τα θέματα μέσα στην ίδια την κοινωνία, με αποτέλεσμα πάρα πολλοί πολίτες να εγκλωβίζονται σε μία «οπαδική» προσκόλληση στα κόμματα που υποστηρίζουν και σε μία ασύγγνωστη υιοθέτηση θέσεων και απόψεων που βρίσκονται μακριά από την πραγματικότητα και επομένως και από την λύση των ζωτικών θεμάτων που απασχολούν την κοινωνία.