Η ΥΠΕΡΔΥΝΑΜΗ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΖΕΙ ΤΗ ΧΩΡΑ ΜΑΣ ΣΑΝ ΠΡΟΤΕΚΤΟΡΑΤΟ.

Δεν χρειαζόμασταν το δημόσιο «κάρφωμα» ίου Αμερικανού υπουργού Αμυνας για τον βαρύ οπλισμό που στέλνει και η Ελλάδα στην Ουκρανία ώστε να πειστούμε ότι η υπερδύναμη αντιμετωπίζει τη χώρα μας σαν προτεκτοράτο.

Η κυβέρνηση Μητσοτάκη έχει δώσει πάμπολλες ευκαιρίες για να επιβεβαιώσει και να βαθύνει αυτή τη θλιβερή για την πατρίδα μας ιδιότητα. Οπως η πρόσφατη συμφωνία για τη σχεδόν επ' αόριστον παράταση της παρουσίας των αμερικανικών βάσεων.

Ωστόσο, το γεγονός ότι η κυβέρνηση προσπάθησε να αποκρύψει από την κοινή γνώμη αυτή την επικίνδυνη για την ασφάλεια της χώρας επιλογή, στο όνομα του ότι «το ίδιο κάνουν όλες οι χώρες της Ε.Ε.», που δεν είναι και αλήθεια, αποκαλύπτει ότι έχει επίγνωση του κινδύνου, αλλά και της αντίθεσης της πλειονότητας των πολιτών στην έμμεση πολεμική εμπλοκή της χώρας.

Η αποκάλυψη της αποστολής εξοπλισμού, που μάλιστα ξεφεύγει από τα όρια του «αμυντικού υλικού», όπως τα συστήματα πυροβολικού, δείχνει ότι η κυβέρνηση είναι πρόθυμη να αναβαθμίσει την έμμεση εμπλοκή της με μια επικίνδυνη άγνοια κινδύνου, αν βέβαια πρόκειται μόνο γι' αυτήν.

Πέρα από την πολιτική ανηθικότητα του συστηματικού ψεύδους,

που δικαιολογημένα προκαλεί την οργισμένη αντίδραση της αντιπολίτευσης, αλλά και παραγόντων της συντηρητικής παράταξης, η στάση της κυβέρνησης αποκαλύπτει τη βαθιά περιφρόνηση στους θεσμούς και στις συνταγματικές υποχρεώσεις της, ιδιαίτερα όταν πρόκειται για μια εκτός επικράτειας εμπλοκή της χώρας και αποστολή εξοπλισμού.

Το επιχείρημα της κυβέρνησης είναι ότι μπροστά στην προκλητικότητα και τη βιαιότητα της ρωσικής εισβολής στην Ουκρανία η χώρα πρέπει «να βρίσκεται στη σωστή πλευρά της Ιστορίας», κατά την κοινοτοπία που επαναλαμβάνεται από τις περισσότερες ευρωπαϊκές ηγεσίες. Ωστόσο, η σωστή πλευρά της Ιστορίας είναι πριν απ' όλα η πλευρά της λογικής.

Και η λογική λέει ότι η χώρα μας -και κάθε χώρα- αντί να συμβάλλει στην αιματηρή σύρραξη πρέπει να ρίχνει το βάρος της στην αποκλιμάκωση. Και ότι η Ελλάδα δεν έχει κανένα λόγο να προσφέρεται ως στόχος και «πεδίο βολής» σε περίπτωση κλιμάκωσης και επέκτασης της πολεμικής σύρραξης έξω από τα όρια της Ουκρανίας.

Αυτού του είδους η «αυτοθυσία» στον βωμό του εξοπλιστικού ανταγωνισμού των ιμπεριαλιστικών υπερδυνάμεων όχι μόνο δεν προσθέτει, αντίθετα αποδυναμώνει την οφειλόμενη αλληλεγγύη στον ουκρανικό λαό.

Πηγή: "ΕφΣυν"