ΈΦΥΓΕ ΑΠΟ ΤΗΝ ΖΩΗ Ο ΑΝΤΩΝΗΣ ΚΑΡΡΑΣ ΙΣΤΟΡΙΚΟ ΚΑΙ ΙΔΡΥΤΙΚΟ ΣΤΕΛΕΧΟΣ ΤΟΥ ΠΑΣΟΚ

Ανακοινώσεις για τον θάνατο του εξέδωσαν το ΠΑΣΟΚ και ο ΣΥΡΙΖΑ.. Έφυγε από την ζωή σήμερα, μετά από βραχεία νοσηλεία σε νοσοκομείο, ο Αντώνης Καρράς ιστορικό και ιδρυτικό στέλεχος του ΠΑΣΟΚ. Μια εμβληματική και ανιδιοτελής προσωπικότητα που δεν γοητεύθηκε ούτε στιγμή από την εξουσία και δεν διεκδίκησε ποτέ «τίτλους και τιμές». Ο Αντώνης Καρράς υπήρξε στενός φίλος του Ανδρέα Παπανδρέου και της Μελίνας Μερκούρη.
Ο Αντώνης Καρράς ήταν στην πρώτη γραμμή των κινητοποιήσεων μετά τη δολοφονία του 15χρονου Αλέξη Γρηγορόπουλου το 2008, ενώ ξεχώρισε μεταξύ των διαδηλωτών για την «τάση», όπως την χαρακτηρίζε ο ίδιος να πλησιάζει τους αστυνομικούς και να τους αποτρέπει από τη βίαιη συμπεριφορά τους απέναντι σε νέα παιδιά. «Όταν εκείνοι είναι αγριεμένοι, εγώ τους πλησιάζω ήρεμα και προσπαθώ να τους ηρεμήσω», έλεγε.

Αίσθηση είχε προκαλέσει φωτογραφία,
του Γιάννη Κολεσίδη από τις πορείες του Δεκεμβρίου 2008 στην Αθήνα, που απεικονίζε το ματωμένο χέρι του Αντώνη

Καρρά να κρατά ένα φάκελο και στο βάθος να δεσπόζουν οι ασπίδες των ΜΑΤ. Η συγκεκριμένη φωτογραφία, η οποία κυριάρχησε στα ελληνικά και διεθνή μέσα με τη λεζάντα «Το ματωμένο χέρι ενός άντρα καθώς στέκεται μπροστά στις αστυνομικές δυνάμεις κατά τη διάρκεια διαμαρτυριών στην Αθήνα στις 9 Δεκεμβρίου 2008», κέρδισε το δεύτερο βραβείο του διεθνούς διαγωνισμού φωτογραφίας World Press Photo στην κατηγορία «Άνθρωποι στις Ειδήσεις».

Διαβάστε άρθρο του Αντώνη Καρρά λίγο μετά το πρώτο μνημόνιο
Την Πρωτοχρονιά του 1981 κόβαμε την πίτα στα γραφεία του ΠαΣοΚ. Ο Ανδρέας Παπανδρέου αστειευόταν, λέγοντας ότι αυτός που θα κερδίσει το φλουρί θα ανεβεί πρώτος στο «τρένο» και να δούμε ποιοι θα μείνουν εκτός. Εγώ δεν μιλούσα, οπότε γυρίζει και με ρωτά: «Εσύ, Αντώνη, τι λες;».
«Εμένα, πρόεδρε, δεν με ενδιαφέρει τόσο ποιος θα ανεβεί στο τρένο, αλλά αν έχουμε ράγες και προορισμό» του απάντησα.
Το ίδιο λέω και σήμερα στον Γιώργο Παπανδρέου. Πρέπει να υπάρχει καθαρότητα στις απόψεις, ειλικρίνεια και σοβαρότητα. Να ξέρει ο κόσμος πού τον πάει το τρένο. Βεβαίως, βρισκόμαστε σε πόλεμο και στον πόλεμο δρας αναλόγως. Δηλαδή, αν είσαι σοσιαλιστής δεν θα κρατήσεις όπλο και θα πας να πολεμήσεις με λουλούδια; Δεν είμαστε κομμάτι μιας σοσιαλιστικής ονείρωξης, ζούμε στην πραγματικότητα. Ούτε σημαίνει ότι αν πάρουμε σκληρά μέτρα χάνουμε τις αξίες μας. Τι είναι προτιμότερο; Να πνιγείς ή να κολυμπήσεις;
Τα μέτρα έπρεπε να είναι πιο δίκαια, οι διαρθρωτικές αλλαγές όμως ήταν επιβεβλημένες. Δεν το κρύβω ότι θα ήθελα διαφορετικά πρόσωπα στην κυβέρνηση να κάνουν διαφορετικά πράγματα, να προωθούν τις αναγκαίες αλλαγές χωρίς δεύτερη σκέψη. Και πιστεύω ότι ο ρόλος του Πρωθυπουργού είναι πολύ σημαντικός στις δύσκολες περιστάσεις. Δέχομαι και τον αντίλογο ότι ένα μέτρο δεν είναι σωστό ή ακόμη να βάλει νερό στο κρασί της η κυβέρνηση, αν πρόκειται να εξυπηρετήσει έναν στρατηγικό στόχο και όχι για λόγους ευκολίας ή πολιτικού κόστους. Δεν δέχομαι όμως τη λογική «σταματάω το φάρμακο επειδή είναι πικρό».

Κοιτάζω τη Βουλή και μου φαίνεται ότι ο αριθμός των βουλευτών είναι μεγάλος. Υπάρχει ένας ιδιότυπος επαγγελματισμός του συστήματος, τα κόμματα συνδέθηκαν με το κράτος και ο πολίτης μετατράπηκε σε πελάτη. Τι όραμα να δώσεις όταν δεν έχεις κάνει αλλαγές ουσίας; Ομως αν γίνουμε μίζεροι και αποσυρθούμε τώρα θα τα χάσουμε όλα, δεν θα υπάρξει επόμενη ημέρα. Εγώ παραμένω αισιόδοξος και περιμένω ότι θα δω το φως στην άκρη του τούνελ.