ΣΗΜΕΡΑ ΣΥΜΠΛΗΡΩΝΟΝΤΑΙ 73 ΧΡΟΝΙΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΝΑΖΙΣΤΙΚΗ ΘΗΡΙΩΔΙΑ ΣΤΟ ΔΙΣΤΟΜΟ

«Ο Γερμανικός Εθνικοσοσιαλισμός και η Νέα Ευρώπη των WAFFEN SS ήταν ένα Μήνυμα Φωτεινό σε μία σκοτεινή εποχή, που πιστεύω πως ο ελληνισμός θα έπρεπε να έχει δεχτεί».    Ν. Μιχαλολιάκος

Ηταν 10 Ιούνη 1944 όταν τα κατοχικά ναζιστικά στρατεύματα διέπραξαν μια κτηνωδία που δύσκολα βρίσκεις λόγια να την περιγράψεις. Οι παραπομπές και τα βίντεο που παραθέτουμε ξεδιπλώνουν το φρικιαστικό ναζιστικό έγκλημα στο Δίστομο.
Εισαγωγή με ένα κείμενο της Αλέκας Ζορμπαλά.

Δίστομο! Και μόνον στο άκουσμα της λέξης ριγούν και τρέμουν οι αισθήσεις…

Σφαγή του Διστόμου. Έτσι έμεινε στην ιστορία αυτή η κτηνώδης βαρβαρότητα των Γερμανών ανδρών των SS, που ξεπερνά, ακόμα και τα πιο σκοτεινά και μύχια όρια της ανθρώπινης ψυχής και του μυαλού.

Όχι γιατί ήταν το μοναδικό, ή το μαζικότερο έγκλημα της Γερμανικής Ναζιστικής θηριωδίας, κάθε άλλο.
Αλλά, γιατί, για μια ολόκληρη μέρα, συντεταγμένες στρατιωτικές δυνάμεις των Γερμανών, σφαγίαζαν ανηλεώς άμαχους κατοίκους, αποκεφάλιζαν, εκτελούσαν μωρά παιδιά, που δεν είχαν αποχωριστεί ακόμα το βυζί της μάνας τους,
βίαζαν τις γυναίκες, πριν τις θανατώσουν φρικτά.

Και, κατάκοποι, το βράδυ, αποχωρώντας έκαψαν τα πάντα στο διάβα τους, είτε για να εξαφανίσουν τα ίχνη της φρικωδίας τους, είτε για να "εκδικηθούν" ακόμα και τον τόπο, τα σπίτια, τα χωράφια, τα δέντρα, τα σπαρτά..

Απολογισμός: 104 άνδρες, 114 γυναίκες, και ανάμεσά τους 45 παιδιά και 20 βρέφη..

Γνωστά πράγματα είναι αυτά, έχουν γραφτεί τόσα και τόσα εξάλλου.

Ήμουν και είμαι πάντα πολέμια της φασιστικής έμπνευσης και ναζιστικής εφαρμογής της αρχής της συλλογικής ευθύνης.

Η ναζιστική Γερμανία, ως κράτος, το έκανε παντιέρα της και δολοφόνησε ψυχρά και συνειδητά εκατομμύρια Εβραίους, κομμουνιστές, Τσιγγάνους, ομοφυλόφιλους ... μόνο και μόνο, γιατί ήταν Εβραίοι, κομμουνιστές, Τσιγγάνοι, ομοφυλόφιλοι...

Η μνήμη όμως των μικρότερων, ή μεγαλύτερων εγκλημάτων ενός Κράτους και των μηχανισμών του, που διαπράττονταν υπό τις ιαχές και, εν τέλει, επιδοκιμασίες της συντριπτικής πλειονότητας της Γερμανικής κοινωνίας, είναι μνήμη τιμής.

Μνήμη τιμής για τα θύματα, που επέζησαν και για τους συγγενείς τους.

Μνήμη τιμής για την αξιοπρέπεια ενός μεγάλου μέρους μιας κοινωνίας, ενός λαού, που αντιστάθηκε (πλην εξαιρέσεων) ακόμα και ένοπλα στους Ναζιστές

Ενός κόσμου, που δεν ξεχνά, αλλά διεκδικεί το δικαίωμα στη μνήμη, στη γνώση και στην διαρκή υπενθύμιση.

Όχι, από αρρωστημένη διάθεση, αλλά γιατί ο νεο-Ναζισμός, συνέχεια του παλαιού, βρίσκεται παντού σε όλη την Ευρώπη, σε κρατικό, πολιτικό και κοινωνικό επίπεδο, με την ανοχή και, εν πολλοίς, την στήριξη και των επίσημων οργάνων της ΕΕ.

Δεν είναι μόνο κάποια κράτη, οι στρατοί και οι μηχανισμοί τους, που γίνονται επικίνδυνα..
Είναι ιαχές επιδοκιμασίας, που ακούγονται πάλι, από κοινωνίες ολόκληρες