ΠΕΡΠΑΤΟΥΣΕΣ ΣΤΗΝ ΑΡΑΧΩΒΑ ΚΑΙ ΣΤΟΝ ΕΠΤΑΛΟΦΟ ΚΑΙ ΕΝΑ ΘΡΑΣΥ ΤΕΣΣΕΡΑ ΕΠΙ ΤΕΣΣΕΡΑ ΣΟΥ ΕΦΡΑΖΕ ΤΟ ΔΡΟΜΟ ΚΑΙ ΣΟΥ «ΤΣΑΛΑΚΩΝΕ» ΤΟ ΗΘΙΚΟ

ΠΑΣΧΑ ΧΩΡΙΣ ΚΑΓΙΕΝ. Το Πάσχα ήρθε και πέρασε, σιγά σιγά επιστρέφουν και οι τελευταίοι εκδρομείς. Όχι όμως με τα πανάκριβα αυτοκίνητα των περασμένων χρόνων αλλά με τα «δεύτερα»: μ’ αυτά που κάποιοι πήραν κάποτε στις γυναίκες τους για τα ψώνια ή για να πηγαινοφέρνουν τα παιδιά στο σχολείο ή με τα ταπεινά σαραβαλάκια –που μόνο σαραβαλάκια δεν ήταν- αλλά απαξιώθηκαν στο όνομα της ευμάρειας, της κοινωνικής ανόδου, του εύκολου πλουτισμού.
Άλλες εποχές –όχι και τόσο μακρινές- γέμιζαν τα κακοτράχαλα σοκάκια των χωριών με Πόρσε καγιέν,                                                                                       
χάμερ και κάθε λογής τετρακίνητο θηρίο. Η ελληνική επαρχία γέμιζε με πανάκριβες αστραφτερές λαμαρίνες, απόδειξη ενός βαθιού επαρχιωτισμού και μιας μεγάλης λαμπερής φούσκας. Περπατούσες αμέριμνος στα καλντερίμια των νησιών του αιγαίου ή της Αράχωβας και του Επταλόφου στον Παρνασσό μέχρι που ένα θρασύ τέσσερα επί τέσσερα θα σου έφραζε το δρόμο και θα σου «τσαλάκωνε» το ηθικό: «Γιατί αυτός και όχι εγώ!».
Και τώρα; Τώρα,τα περισσότερα από δαύτα σκονίζονται στα ενεχυροδανειστήρια τετρατρόχων, στις μάντρες που συνεργάζονται με τις τράπεζες ή σε κάποιο «φυλασσόμενο γκαράζ». Γιατί το άτιμο για να μπορεί να κινηθεί και –κυρίως- για να μπορεί να βρυχάται, θέλει ένα βενζινάδικο από πίσω του. Κι επειδή το βενζινάδικο δεν είναι στα σύννεφα –στα ύψη βρίσκεται μόνο η τιμή της βενζίνης- ο αποχωρισμός με το αυτοκινούμενο όνειρο μοιάζει αναπόφευκτος.
Μόνο που η κρίση δεν είναι απλώς ένα κακό όνειρο, είναι εφιάλτης. Κάποιοι το συνειδητοποίησαν αμέσως,κάποιοι άλλοι ίσως θέλουν το χρόνο τους –κι ας μην υπάρχει καθόλου χρόνος-, κάποιοι άλλοι δε θα το αποδεχθούν ποτέ.
Το φετινό Πάσχα ήταν το πρώτο χωρίς «δώρο», τουλάχιστον στο δημόσιο τομέα. Αυτό όμως δεν τους εμπόδισε να πάνε στα χωριά τους, να βρεθούν με τους δικούς τους ανθρώπους, να μιλήσουν για τα αδιέξοδα της κρίσης, να μοιραστούν τις αγωνίες τους. Κι αυτή νομίζω η ανθρώπινη επαφή, είναι από μόνη της ένα δώρο. όχι πως δε χρειάζεται και το άλλο δώρο, αυτό που χρόνια είχαμε συνηθίσει, αλλά σε τελική ανάλυση όλα τα δώρα καλοδεχούμενα.
Και στο κάτω κάτω η κρίση και όλα τα αδιέξοδα που κουβαλά μαζί της ίσως μας ανοίξουν μια χαραμάδα για μια καινούρια ζωή. Ανήμερα του Πάσχα βρέθηκα σε ένα καταπληκτικό πέτρινο καφενείο που μοιράζεται το ίδιο προαύλιο με μια εκκλησία. Το κτίσμα αυτό ήταν κάποτε σχολείο, μετά έγινε κοινοτικό γραφείο και ιατρείο. Μέχρι που ήρθε ο «Καποδίστριας»αρχικά και ο «Καλλικράτης» αργότερα και το μικροσκοπικό αλλά πέτρινο κτίριο ερήμωσε.Δυο νέα παιδιά από το χωριό αποφάσισαν να το κάνουν καφενέ. Και το έφτιαξαν με πολύ πολύ μεράκι. Όλες τις μέρες των διακοπών ήταν γεμάτο από κόσμο. Θα μου πείτε όμως ότι δεν έχει κάθε μέρα εκδρομείς. Έχει όμως τακτικούς θαμώνες τους ντόπιους.Και οι ιδιοκτήτες τους μετά από έναν χρόνο λειτουργίας δηλώνουν ευχαριστημένοι.Οπότε;
Μπορεί οι Πόρσε καγιέν να έλαμψαν διά της απουσίας τους, ο πέτρινος καφενές όμως του Χρήστου και του Αντρέα είναι εκεί. Με καταπληκτικό καφέ, φρεσκότατο παγωτό και σπιτικά γλυκά του κουταλιού. Πόσοι τέτοιοι καφενέδες δεν υπάρχουν στην Ελλάδα;
Το όνειρο δεν είναι κατ’ ανάγκη αστραφτερό και γυαλιστερό. Μπορεί να έχει το χρώμα της γκρίζας ή της καφετιάς πέτρας της Ελλάδας. Και τέτοια όνειρα στους Έλληνες ταιριάζουν περισσότερο.

Γράφει ο Θωμάς Σίδερης