ΤΟΥΣ ΝΟΙΑΖΕΙ ΝΑ ΤΕΛΕΙΩΣΟΥΝ ΠΟΛΙΤΙΚΑ ΤΟΝ ΠΑΠΑΝΔΡΕΟΥ ΚΑΙ ΟΧΙ ΤΟ ΠΩΣ ΤΕΛΕΙΩΝΟΥΝ ΤΗΝ ΧΩΡΑ;

Προτού αναλύσουμε την δημοσκοπική κάρτα της Ανατροπής, οφείλουμε να επισημάνουμε μια παγίδα: Μετρήθηκαν οι 26 λέξεις της παρέμβασης Παπανδρέου, με την δημοσκόπηση να καταπίνει τόσο τις 250 στις οποίες διατυπώθηκε η πρόταση Παπανδρέου για την συγκρότηση κυβέρνησης Εθνικής Ενότητας, και να κάνει ότι δεν ξέρει για τις υπόλοιπες 1500, οι οποίες περιγράφουν με μελανά χρώματα την κατάσταση που έχει περιέλθει η πατρίδα μας, όπου κανένας δεν δείχνει να συνειδητοποιεί ότι η χώρα κινδυνεύει να τιναχθεί στον αέρα.

 Προτού λοιπόν τοποθετηθούμε για τις 26 λέξεις, κρίνουμε σκόπιμο να μιλήσουμε πρώτα για τις 1500 και έπειτα τις 250,

όπως εύστοχα αναφέρει σε άρθρο του στην Καθημερινή της Κυριακής ο Πάσχος Μανδραβέλης: ("θα κάνει κόμμα ο Παπανδρέου;")

 Α) Περιγραφή της παρούσας κατάστασης:

 Ο Παπανδρέου στην παρέμβασή του αναδεικνύει την τρομακτική ανευθυνότητα και τον τυχωδιωκτισμό τόσο της συγκυβέρνησης Σαμαρά-Βενιζέλου, όσο και της αξιωματικής αντιπολίτευσης του ΣΥΡΙΖΑ. Ο Παπανδρέου αναδεικνύει το ότι η παρούσα κυβέρνηση, με δική της υπαιτιότητα έθεσε την χώρα στο κενό, εξαγγέλλοντας την έξοδο από το μνημόνιο, χωρίς να υπάρχει καμία προετοιμασία. Οι Σαμαράς-Βενιζέλος από το περασμένο καλοκαίρι έχουν βάλει την χώρα σε κίνδυνο, συνιστώντας όχι παράγοντα σταθερότητας, αλλά επικιδυνότητας. Που είναι το success story για το οποίο μονότονα μιλούσαν; Πουθενά. Ποια είναι η πορεία των μεταρρυθμίσεων; Σε πλήρες αδιέξοδο. Αν η κυβέρνηση Σαμαρά-Βενιζέλου είναι παράγων σταθερότητας, γιατί από την στιγμή που τα έκαναν μαντάρα, αυξήθηκε ο φόβος στους Έλληνες πολίτες ότι μπορεί η Ελλάδα να μην τα καταφέρει και να βγει από το ευρώ; 

 Από την άλλη έχεις τον ΣΥΡΙΖΑ που ποντάρει εμμονικά στην κατάληψη της εξουσίας, δίχως να υπολογίζει το κόστος των λεγομένων του. Κάθε μέρα βγαίνει ένα στέλεχός του και τα λέει αλλιώς, ο Τσίπρας και το επιτελείο του είναι εγκλωβισμένο στην ρητορική του αντιμνημονίου και του λαϊκισμού και δείχνει να έχει αποδεχθεί το μοιραίο, να κυβερνήσει, χωρίς ωστόσο να φροντίσει για τη συνέχεια της χώρας. Είναι πρωτοφανές αυτές τις κρίσιμες ώρες εκεί στον ΣΥΡΙΖΑ να αναμοχλεύουν και πάλι τα ψεκασμένα επιχειρήματα του 2012 ή πόσο μάλλον να πλειοδοτούν σε βάρος του Παπανδρέου, τρανό και τελευταίο παράδειγμα ο Μητρόπουλος, που εγκαλεί τον Παπανδρέου να λογοδοτήσει για το Καστελλόριζο.

 Β) Η πρόταση Παπανδρέου

 Αν πρότεινε κάτι ο Παπανδρέου ήταν η συγκρότηση κυβέρνηση εθνικής ενότητας, υπό την έννοια ανάληψης, έστω και την ύστατη ώρα, της ευθύνης εκ μέρους του πολιτικού συστήματος, το οποίο δείχνει να μην αγωνιά για την καταστροφή για την οποία το ίδιο μερίμνησε μοναδικά. Αλήθεια, πώς εξυπηρετεί ο Σαμαράς την σταθερότητα της χώρας; Πώς το ΠΑΣΟΚ του Βενιζέλου συμβάλλει στην σταθερότητα της χώρας; Ποιος άραγε θεωρεί τους συγκυβερνώντες αξιόπιστους σε διεθνές επίπεδο; Ποιος πραγματικά πιστεύει ότι αυτοί οι δύο, αν καταφέρουν και εκλέξουν ΠτΔ, δεν θα ξαναβάλλουν την χώρα σε κίνδυνο; Αλήθεια, γιατί ο Πρετεντέρης δεν ρώτησε στην δημοσκόπηση αν πρέπει να σχηματιστεί μαι κυβέρνηση εθνικής ενότητας, η οποία θα βγάλει την χώρα πό το αδιέξοδο; Πώς θεωρεί ότι προσφέρει ο Πρετεντέρης στην σταθερότητα, όταν δεν τολμά να θίξει αυτά τα κολοσσιαία ζητήματα; Ο Παπανδρέου πρότεινε ακριβώς αυτό, προσπαθώντας να προειδοποιήσει από την πλευρά του για το τι θα επακολουθήσει. Το να φροντίζουν κάποιοι επίμονα να εξοντώσουν πολιτικά τον Παπανδρέου, οδηγώντας τον στον πολιτικό θάνατο, πετούν την μπάλα στην εξέδρα, καλύπτοντας τις τρομακτικές ευθύνες του πλέγματος εξουσίας που μας έχει φέρει ως εδώ.

Και γ) Το "κόμμα Παπανδρέου"

Καταρχάς ποιος είπε ότι ο Παπανδρέου προανήγγειλε κόμμα; Έχοντας αποκρυπτογραφήσει την παρέμβασή του, προτεραιότητά του είναι να περιγράψει την κατάσταση και να βγει μια λύση εθνικά υπεύθυνη. Δεν προανήγγειλε κόμμα, πόσο μάλλον δεν το έθεσε σε μια αλυσίδα προϋποθέσεων. Αντίθετα, ο Παπανδρέου έκανε κάλεσμα εθνικής υπευθυνότητας. Σε περίπτωση που το μυωπικό και αδιέξοδο πολιτικό σύστημα οδεύσει ολοταχώς στην καταστροφή, που δεν είναι μόνο οι εκλογές, αλλά και στην έλλειψη ένος σχεδίου για την επόμενη όχι μέρα αλλά ώρα, τότε τι πρέπει να κάνουν οι δημοκρατικοί πολίτες; Προφανώς και να αναλάβουν πρωτοβουλίες διάσωσης της κατάστασης, επειδή στην τελική όταν το πολιτικό σύστημα δεν βάζει μυαλό από μόνο του, φροντίζει να του βάζει ο κυρίαρχος λαός. 

Σε εκείνη την υποθετική περίπτωση, η κρίση αντιπροσώπευσης θα ενταθεί για τις υγιείς και υπεύθυνες δυνάμεις του τόπου. Το αδιέξοδο εκπροσώπησης και έκφρασης θα είναι παρόν και οι συνθήκες που θα προκύψουν δεν θα είναι επουδενί παρόμοιες μ' αυτές που ζούμε τώρα. Και εκεί μπαίνει ο Παπανδρέου, προτρέποντας αυτές τις υγιείς δυνάμεις να αποκαταστήσουν το πρωτοφανές έλλειμμα αξιοπιστίας και την ομαλή προοπτική της χώρας, εντός της ευρωπαϊκής οικογένειας και της ευρωζώνης.

Καταληκτικά, ο Παπανδρέου ένα διακύβευμα έθεσε: Να μην πάνε χαμένες οι θυσίες των ελλήνων πολιτών, να μην δεχθούν τυχοδιωκτικές διευθετήσεις, να κλείσουν τα αυτιά στον εκατέρωθεν λαϊκισμό και να απαιτήσουν επαναφορά στην δημοκρατική ομαλότητα, με μόνο στόχο την οριστική απεμπλοκή μας από την μνημονιακή εποχή. Τόσο καθαρά, τόσο απλά..