ΤΟ ΣΗΜΕΡΙΝΟ ΜΟΡΦΩΜΑ ΠΟΥ ΤΥΠΙΚΑ ΣΥΝΕΧΙΖΕΙ
ΝΑ ΛΕΓΕΤΑΙ ΠΑΣΟΚ
Εν όψει νέου κόμματος – Κινήματος από τον Γ. Παπανδρέου, εκτός
από τον Β. Βενιζέλο και οι Α. Λοβέρδος, Λ. Γρηγοράκος, Γ. Μανιάτης, Φ.
Γεννηματά, Ε. Χριστοφιλοπούλου, Χρ. Πρωτόπαππας, Κ. Σκανδαλίδης, Π.
Κουκουλόπουλος κ.λ.π., εξανίστανται.
Η «γραμμή τους»: Δεν δικαιούται να το
κάνει, θα είναι διασπαστής, θέλουμε ενότητα.
Ποιά ενότητα εννοούν; Προφανώς την ενότητα των αξιωματούχων, των
δελφίνων, των κρατιστών και εξουσιαστών, δηλαδή μιά ενότητα χωρίς πολιτικούς
και ιδεολογικούς δεσμούς, μιά ενότητα επίπλαστη στο όνομα της «υπευθυνότητας»
και της (δικής τους) εξουσίας.
Μιλούν για ενότητα την ίδια ώρα που «σκοτώνονται» μεταξύ τους
για τη διαδοχή του Βενιζέλου, για το που θα είναι υποψήφιοι και ποιός θα βγεί
βουλευτής κάνοντας «deals» με τον αρχηγό με αντάλλαγμα την στήριξή τους,
υπονομεύοντας, στις κατ” ιδίαν συνομιλίες τους, ο ένας τον άλλον.
Κατάντια. Αυτών που γι” αλλού κι αλλοιώς ξεκίνησαν, και που εδώ
και χρόνια έγιναν εραστές αξιωμάτων με βασικό μέλημα την εσαεί εξασφάλιση των
κυρίαρχων προσωπικών, κομματικών και κρατικών θέσεων και ρόλων. Αυτών που
θεωρούν τους πολίτες κουτόφραγκους και χαχόλους. Αυτών που, για την επιβίωσή
τους, στηρίζονται στη δύναμη των κυρίαρχων ΜΜΕ κι ολημερίς
ασχολούνται με την
θετική προβολή τους από αυτά. Αυτών που μιλούν στο όνομα του κόσμου της
εργασίας, αλλά οι ίδιοι (τουλάχιστον η συντριπτική πλειοψηφία -υπάρχουν και
εξαιρέσεις) ή ποτέ τους δεν εργάσθηκαν ή έχουν ξεχάσει τι σημαίνει «βγάζω λεφτά
και διακρίνομαι κοινωνικά μέσα από την, όποια, δουλειά μου».
Και στην αντιπέρα όχθη, την «παπανδρεϊκη», υπάρχουν πολλοί
τέτοιοι. Γι” αυτό και ο Γ. Παπανδρέου υποχρεούται -ως ύστατη οφειλή του προς
την κοινωνία των πολιτών και το κοινωνικό ΠΑΣΟΚ, αλλά και ως έμπρακτη
αυτοκριτική του (επειδή δεν ανταποκρίθηκε αποτελεσματικά στην απαίτηση «Γιώργο,
άλλαξε τα όλα»)- να διασπάσει και να εξαφανίσει πολιτικά το μόρφωμα που ακόμη
αποκαλείται «ΠΑΣΟΚ».
Το δήθεν «ΠΑΣΟΚ» έπρεπε εδώ και χρόνια να έχει διαλυθεί
συνολικά. Από τότε που μετατράπηκε ολοκληρωτικά σε συνασπισμό προσωπικών
φιλοδοξιών και συμφερόντων των κάθε λογής και διαφόρων επιπέδων αξιωματούχων
της εξουσίας με επιφατική και μόνο εξυπηρέτηση των ώριμων αναγκών και νόμιμων
συμφερόντων του λαού. Από τότε που σταμάτησε να επιβάλλει αλλαγές και
μεταρρυθμίσεις με προοδευτικό πρόσημο και χαρακτήρα. Από τότε που η
ευθυγράμμισή του με τα κατεστημένα συμφέροντα έγινε αρχή και κανόνας για την
αυτοεπιβίωσή του μέσω του ανταλλάγματος της στήριξής του από τα διάφορα
συστήματα διαπλοκής.
Γι” αυτό ο Γ. Παπανδρέου, ανεξαρτήτως ποσοστού με το οποίο θα
εισέλθει στη Βουλή, θα δικαιωθεί μόνον εάν, στον πολιτικό χρόνο μεταξύ των
(επερχόμενων) επόμενων και των μεθεπόμενων εκλογών, αφιερωθεί στο καθήκον για
σταθερότητα της χώρας και στην κυρίαρχη φροντίδα να μην πάνε χαμένες οι θυσίες
των πολιτών και η οικονομική και κοινωνική καταστροφή τόσων ανθρώπων.
Όμως, ιστορικά και προσωπικά έχει και μιά ακόμη υποχρέωση ζωής
και ονόματος. Να αποκαταστήσει την χαμένη τιμή του κοινωνικού ΠΑΣΟΚ και να
βάλει τις βάσεις για ένα νέο Κίνημα – έκφραση του σύγχρονου κοινωνικού
ριζοσπαστισμού. Ένα Κίνημα που, πρωτίστως και γνήσια, θα εκφράσει τον κόσμο της
εργασίας και της ανεργίας, τον κόσμο της υγιούς επιχειρηματικότητας, τους νέους
ανθρώπους, αλλά και τους οικονομικά και κοινωνικά κατεστραμμένους 50ρηδες και
60ρηδες, τους απόμαχους της εργασίας που ντρέπονται γιατί δεν έχουν πιά τη
δυνατότητα να δίνουν κάθε μήνα, και ιδίως στις γιορτές, δώρα και χαρτζιλίκι στα
παιδιά και τα εγγόνια τους.
Γι” αυτούς τους λόγους πρέπει, και οφείλει, να διασπάσει και να
διαλύσει το σημερινό μόρφωμα που τυπικά συνεχίζει να λέγεται ΠΑΣΟΚ,
δικαιώνοντας το κοινωνικό ΠΑΣΟΚ, το ΠΑΣΟΚ της ιδρυτικής του διακήρυξης, το
ΠΑΣΟΚ των αγώνων και της Αλλαγής.
Αλλά και ευρύτερα: Υποχρεούται και μπορεί να κάνει «μπάχαλο»,
όχι τη χώρα αλλά το σάπιο και αναξιόπιστο σύστημα εξουσίας, το οποίο κυρίαρχα
ευθύνεται για τα αίτια της κρίσης και την ηθική και κοινωνική κατάπτωση της
δημόσιας ζωής. Υποχρεούται να το κάνει γιατί αν και διετέλεσε επίλεκτο θεσμικό
στέλεχος του καταρρέοντος συστήματος, εν τούτοις διαθέτει αναμφισβήτητη ηθική υπεροχή
και αποδεδειγμένα μεταρρυθμιστικές εδραίες πεποιθήσεις.
Υποχρεούται να αναδείξει την υπαιτιότητα της δεξιάς κυβέρνησης
Καραμανλή στην χρεωκοπία της χώρας και τις τραγικές ευθύνες της συγκυβέρνησης,
μετά τις ευρωεκλογές, που οδήγησαν στην ουσιαστική κατάρρευσή της,
κινδυνεύοντας -κι αυτό είναι το σημαντικό- να συμπαρασύρει, από δόλο ή βαρειά
αμέλεια, στην κατρακύλα της και τη χώρα.
Ο Γ. Παπανδρέου είναι υπόχρεος έναντι των πολιτών και της
δημοκρατίας να πράξει – δράσει για τα παραπάνω. Όμως δεν υποχρεούται μόνον,
είναι πλέον φανερό ότι μπορεί κιόλας. Μιά πρώτη δήλωση έκανε, ζητώντας έκτακτο
συνέδριο ΠΑΣΟΚ και εκλογή ηγεσίας από τη βάση, και έγινε χαμός κι ακόμη
μεγαλύτερος χαμός εν συνεχεία και μέχρι σήμερα.
Ας αποδείξει ότι μπορεί ο φόρτος του ονόματος Παπανδρέου να μην
είναι πλέον μόνον συναισθηματικός, αλλά και καθοριστικός για ν” αλλάξουν
επιτέλους όλα και ν” ανοίξει δρόμους που θα οδηγήσουν στο «μετά», σε μιά Νέα
Ελλάδα, στην οποίαν τις πολιτικές ηγεσίες του ορατού αύριο, σήμερα ουδείς
γνωρίζει. Ο εξαγνισμός του πολιτικού κόσμου πρέπει να περάσει μέσα από την
συνολική εξαφάνιση των πολλών «αδίκων» και, δυστυχώς, των ολίγων «δικαίων»
πολιτικών προσώπων του σήμερα.
Αν ο Γ. Παπανδρέου δικαιωθεί ιστορικά αυτό θα γίνει μόνον εφόσον
συμβάλλει αφενός στην «καταστροφή» του κατεστημένου και αφετέρου στην ανάδειξη
ενός κοινωνικά δρώντος, με κολλημένα ένσημα, νέου πολιτικού προσωπικού
αποφασισμένου και χωρίς ουδεμία εξάρτηση να (ξανα)σηκώσει την Ελλάδα λίγο
ψηλότερα…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου