αλλά συνάμα και τόσο χειροπιαστό ώστε να ταράσσει κιόλας τον ύπνο των «Ευρωπαίων εταίρων» και να θορυβεί τους κάθε λογής «από πάνω» μέσα αλλά και έξω από τη γηραιά μας ήπειρο!
Το συμπέρασμα είναι ξεκάθαρο και βγάζει ήδη μάτια: ο ΣΥΡΙΖΑ και η κυβέρνησή του έχουν φορτωθεί –σε χρόνο ρεκόρ- με μια πρόσθετη, τεράστια και ιστορική ευθύνη. Με την ευθύνη να ανταποκριθούν στις προσδοκίες όλων εκείνων των εκατομμυρίων Ευρωπαίων πολιτών που ταυτίζουν τον ΣΥΡΙΖΑ και τη νέα ελληνική κυβέρνηση με την ενσάρκωση των ελπίδων τους να βγουν επιτέλους από την ατέλειωτη νύχτα της νεοφιλελεύθερης βαρβαρότητας.
Στο βαθμό μάλιστα που αυτές οι προσδοκίες τείνουν πια να εκφράζονται και στους δρόμους, βάζοντας σε κίνηση τουλάχιστον μια εμπροσθοφυλακή όλων αυτών των εκατομμυρίων Ευρωπαίων πολιτών, γίνεται φανερό ότι επείγει για τον ΣΥΡΙΖΑ και τη κυβέρνησή του να αναλάβουν τις ευρωπαϊκές ευθύνες τους, που μοιάζουν όλο και περισσότερο με ένα αληθινό καθήκον: Εκείνο της συστηματικής και μεθοδικής ενθάρρυνσης, δικτύωσης ή ακόμα και συντονισμού των κάθε λογής λαϊκών αντιστάσεων στη λιτότητα, που ήδη εκδηλώνονται ή που πρόκειται να εκδηλωθούν σε βορρά και νότο, ανατολή και δύση της ηπείρου μας.
Φυσικά, αυτό το νέο και δύσκολο καθήκον του ΣΥΡΙΖΑ και της κυβέρνησής του δεν μπορεί να διεκπεραιωθεί με επιτυχία παρά μόνο αν αντιμετωπιστεί σοβαρά, με ό,τι αυτό συνεπάγεται σαν επένδυση χρόνου, ενέργειας και –υλικών και άλλων- μέσων.
Όμως, αυτό δεν φτάνει. Για να περπατήσει, αυτό το ιστορικό εγχείρημα –γιατί περί ιστορικού εγχειρήματος πρόκειται- πρέπει να ανταποκρίνεται στη πραγματικότητα αυτών των αντιστάσεων, που αναμφισβήτητα είναι σύνθετη, πολύχρωμη και συνάμα ενωτική, καθώς ξεπερνάει παλιές διαχωριστικές γραμμές, εκφράζει όχι μια αλλά πολλές πολιτικές ευαισθησίες και τείνει να προχωρήσει σε νέες συνθέσεις και ανασυνθέσεις.
Υπάρχει όμως και ένας ακόμα σημαντικότατος λόγος που κάνει αυτό το ευρωπαϊκό καθήκον του ΣΥΡΙΖΑ και της κυβέρνησής του να είναι εξαιρετικά επείγον. Είναι που ο χρόνος αρχίζει να πιέζει ασφυκτικά καθώς οι κάθε λογής πιέσεις και εκβιασμοί των «ευρωπαίων εταίρων» αυξάνονται επικίνδυνα και το μόνο ουσιαστικό ατού που διαθέτει η κυβέρνηση Τσίπρα στη διαπραγμάτευση-αντιπαράθεσή της με αυτούς είναι η αλληλεγγύη των «από κάτω», η ενεργός υποστήριξη όλων εκείνων των εκατομμυρίων Ευρωπαίων πολιτών που προσβλέπουν στο ΣΥΡΙΖΑ και επενδύουν στη κυβέρνησή του για να αποτινάξουν από πάνω τους το ζυγό της λιτότητας!
Πώς μπορούν όλα αυτά να μετουσιωθούν σε συγκεκριμένες πράξεις και πρωτοβουλίες το συντομότερο δυνατό; Σίγουρα, δεν είναι δουλειά αυτού του σημειώματος να κάνει συγκεκριμένες προτάσεις ή συστάσεις. Εξάλλου, σχετικές αποφάσεις και πρωτοβουλίες θα πρέπει να ληφθούν και να είναι υπόθεση όχι μόνο του ΣΥΡΙΖΑ αλλά όλων εκείνων που εκδηλώνουν την αλληλεγγύη τους στη νέα ελληνική κυβέρνηση κατεβαίνοντας στους δρόμους των ευρωπαϊκών τους πόλεων.
Όμως, ο ΣΥΡΙΖΑ και ακόμα περισσότερο η κυβέρνηση Τσίπρα θα μπορούσαν να κάνουν κάτι απλό και συνάμα πολύ συγκεκριμένο, που αναμφίβολα μπορεί να εμπνεύσει τους «από κάτω» για να κλιμακώσουν τις κινητοποιήσεις τους: Να δηλώσουν δημόσια και με τον πιο επίσημο τρόπο ότι έχουν συνείδηση των ευθυνών τους απέναντι στους (μοναδικούς) φυσικούς τους συμμάχους και ότι δεσμεύονται να τις αναλάβουν και να τις μετουσιώσουν σε πράξεις το ταχύτερο δυνατό.
Πώς; Γιατί όχι με ένα κάλεσμα, από κοινού π.χ. με το ισπανικό Podemos, για μια πανευρωπαϊκή μέρα δράσης ενάντια στη λιτότητα και σε αλληλεγγύη με τον αγωνιζόμενο ελληνικό λαό στις αμέσως επόμενες λίγες εβδομάδες;…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου