Το 1981 το ΠΑΣΟΚ και ο Ανδρέας αποτέλεσαν την ατομική προσφορά σε μια ομαδική ζήτηση εκρηκτικής λαϊκής παλίρροιας, ενώ ο ΣΥΡΙΖΑ ψηφίστηκε από τον ελληνικό λαό απλώς για να απαλλαγεί από τα δωσίλογα ανδρείκελα του 4ου Ράιχ.
Καταρχήν, λοιπόν, είναι οι ίδιες οι αντιφάσεις της οπορτουνιστικής σύνθεσης του ΣΥΡΙΖΑ που τρέφουν και γιγαντώνουν τα χαρακτηριστικά τέτοιων μικροαστικών κοινοβουλευτικών ασθενειών.
Οι αντιφάσεις των μικροαστικών κομμάτων γεννούν μια ποικιλία αρχηγίσκων, βοναπαρτίσκων, αχαλίνωτων προσωπικών φιλοδοξιών, κ.λπ, όταν απουσιάζει ο μεγάλος μονάρχης, ο Βοναπάρτης.
Τα μικροαστικά κόμματα έχουν ανάγκη το μεγάλο αρχηγό, το μονάρχη, το Βοναπάρτη, ο οποίος θα ισορροπήσει ανάμεσα στις αντιφάσεις, θα «υποτάξει» τις αντιφάσεις και θα δώσει την αναγκαία, για ένα κόμμα, ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΣΥΝΕΧΕΙΑ και τη ΣΤΑΘΕΡΟΤΗΤΑ…
Όταν δεν υπάρχει αυτός ο μεγάλος, χαρισματικός αρχηγός (Βοναπάρτης), αναπτύσσονται στο εσωτερικό τέτοιων κομμάτων,
ποικίλες προσωπικές πολιτικές και αρχηγικές τάσεις, συγκρούσεις άνευ αρχών, συγκρούσεις προσωπικής αναρρίχησης και επικράτησης.
Με την κυβερνητική αναρρίχηση του ΣΥΡΙΖΑ τα διαλυτικά αυτά χαρακτηριστικά τείνουν να πάρουν εκρηκτικές διαστάσεις, ακριβώς διότι ο ΣΥΡΙΖΑ είναι ένα συνονθύλευμα μικροαστικών επιμειξιών, αυταπατών, αλαζονικής άγνοιας και πολιτικών μετριοτήτων.
Στο ΣΥΡΙΖΑ απουσιάζει παντελώς η κοινωνική ΔΥΝΑΜΙΚΗ της εκρηκτικής μικροαστικής ΕΛΠΙΔΑΣ και ο μεγάλος χαρισματικός ηγέτης (ένας Ανδρέας): Αυτά που διέθετε η ιστορική συγκρότηση του ΠΑΣΟΚ.
Το ΠΑΣΟΚ και ο Ανδρέας αποτέλεσαν την ατομική προσφορά σε μια ομαδική ζήτηση εκρηκτικής λαϊκής παλίρροιας, ενώ ο ΣΥΡΙΖΑ ψηφίστηκε από τον ελληνικό λαό απλώς για να απαλλαγεί από τα δωσίλογα ανδρείκελα του 4ου Ράιχ.
Το σπουδαιότερο: ψηφίστηκε χωρίς κινηματικούς όρους και χωρίς αγωνιστική ελπίδα και πίστη…
Και είδαμε πού κατέληξε (ΠΑΣΟΚ)...
Το μικροαστικό ΠΑΣΟΚ ήταν το προϊόν των εκρηκτικών κοινωνικών εντάσεων και ζυμώσεων, δηλαδή προϊόν των τάσεων ΑΝΟΔΟΥ της Ιστορίας, ενώ ο ΣΥΡΙΖΑ είναι το κυβερνητικό προϊόν μιας τραγικής ΚΑΘΟΔΟΥ της Ιστορίας, το προϊόν της μικροαστικής απογοήτευσης (όχι ακόμα απελπισίας) και ΠΑΡΑΚΜΗΣ…
Γι αυτό και ο ΣΥΡΙΖΑ, σήμερα, συμπυκνώνει ΟΛΑ τα χαρακτηριστικά της μικροαστικής παρακμής, όλα τα χαρακτηριστικά των κοινωνικών, πολιτικών και ηθικών διαστροφών. Τα στοιχεία του αστικού παρακμασμένου ατομικισμού στο ΣΥΡΙΖΑ παίρνουν αυθάδεις και μοχθηρές μορφές.
Προϊόν αυτής της παρακμιακής κατάστασης είναι όλα αυτά που συμβαίνουν στο εσωτερικό του ΣΥΡΙΖΑ, όλα αυτά τα είδη των αλαζονικών καιροσκοπισμών…
Προϊόντα αυτής της κατάστασης είναι και ο Βαρουφάκης και η Ζωή Κωνσταντοπούλου: Προϊόντα δηλαδή μικροαστικής, παρακμιακής αυθάδειας και όχι Αριστερής αγωνιστικής συγκρότησης, δηλαδή συλλογικών αγωνιστικών, κινηματικών διεργασιών, διεργασιών του «Συλλογικού ΕΓΩ»…
Μοιραία λοιπόν οι ιδέες και οι συλλογικές πολιτικές διεργασίες υποκαθίστανται από το «Εγώ»: Την ατομική προβολή, το είδωλο.
Κυρίαρχη μέθοδος αυτής της «υποκατάστασης», ιδιαίτερα σήμερα που μας καταδυναστεύει η τελετουργία του θεάματος, είναι το πολιτικό θέατρο, οι πολιτικές κροτίδες και τα σώου μπροστά στις τηλεοπτικές κάμερες…
Αυτό το παιχνίδι η Ζωή Κωνσταντοπούλου το παίζει με μαεστρία και μελετημένα από την εποχή ακόμα που ήταν ο ΣΥΡΙΖΑ αντιπολίτευση.
Από την ημέρα που η Ζωή ανέβηκε στο προεδρικό βάθρο της Βουλής (ισχυρή δομή της κοινοβουλευτικής εξουσίας) άρχισε να εμπλουτίζει, να συστηματοποιεί και να επεξεργάζεται παραπέρα το παιχνίδι των θεαματικών παραστάσεων και να ανυψώνει το «εγώ» της σαν τη μόνη πραγματικότητα που έρχεται κόντρα με το κατεστημένο, το 4ο Ράιχ και την ηγεσία του κόμματός της.
Εδώ έχουμε την πρώτη ταχυδακτυλουργία ΑΠΑΤΗΣ: Η Πρόεδρος του αστικού κοινοβουλίου που αποτελεί το διακοσμητικό σκηνικό και το άλλοθι της αποικιοκρατικής εξουσίας του 4ου Ράιχ, να ρίχνει ομοβροντίες (άσφαιρες και εκ του ασφαλούς) εναντίον του καθεστώτος και των αφεντικών!!!
Η δεύτερη ταχυδακτυλουργία ΑΠΑΤΗΣ είναι: Να εμφανίζεται η Ζωή (δομικό στοιχείο της καθεστωτικής κοινοβουλευτικής εξουσίας και ιεραρχίας, αλλά και ο εγγυητής της κοινοβουλευτικής απάτης και του εκλογικού φετιχισμού) σαν ανεξάρτητη ΟΝΤΟΤΗΤΑ, ΥΠΕΡΑΝΩ των τάξεων, της κοινωνίας, των κομμάτων και του δικού της κόμματος.
Είναι ΑΠΑΤΗ να εμφανίζεται ένα γρανάζι του αστικού εκλογικού φετιχισμού και κρετινισμού, ένα γρανάζι της ευρώ-αποικίας, σαν ο εχθρός του καθεστώτος και σαν ο εγγυητής (κόντρα ακόμα και στο κόμμα της) των συμφερόντων και της βούλησης του ελληνικού λαού!!!
ΟΛΕΣ οι πράξεις της Κωνσταντοπούλου είναι ένα καιροσκοπικό θέατρο του κοινοβουλευτικού πολιτικαντισμού με ένα και μόνο στόχο: Να κατασκευάσει, ενισχύσει και προβάλει το ηγετικό της προφίλ, το «εκλεκτό» «Εγώ» της, μέσω, ΟΧΙ των Ιδεών, των Ρήξεων και των Κινηματικών Αγώνων, αλλά μέσω των τεχνασμάτων του θεάματος, μέσω ανέξοδων πολιτικών ταχυδακτυλουργιών…
Η Ζωή δεν έρχεται σε καμία πραγματική ΡΗΞΗ με το καθεστώς και το κόμμα της. Αυτό που κάνει είναι να σκηνοθετεί «ρήξεις» με ταχυδακτυλουργικά τεχνάσματα.
Π.χ. Η κυβέρνηση και το κόμμα της έχουν αποδεχτεί τα ΠΑΝΤΑ, το χρέος και όλες τις στρατηγικές απαιτήσεις των ληστών και δημίων του 4ου Ράιχ και η Ζωή φτιάχνει Επιτροπές Ελέγχου («αληθείας») για το χρέος: Δεν έρχεται σε ΡΗΞΗ με την προδοσία της κυβέρνησής της, απλώς εμπορεύεται, εκ του ασφαλούς, την προδοσία με τα κοινοβουλευτικά σώου των Επιτροπών Ελέγχου.
Σε όλα τα ζητήματα η Κωνσταντοπούλου προωθεί, εκ του ασφαλούς, σκηνοθετημένες «ρήξεις» που εμπορεύονται πολιτικά το λαϊκό αίσθημα, το μίσος του ελληνικού λαού εναντίον των δωσίλογων ανδρεικέλων και των «νταβάδων», καθώς και την απογοήτευση που αρχίζει να νιώθει ο ελληνικός λαός για την κυβέρνησή της.
Σε αυτή τη λογική κινήθηκε και η παράσταση που έδωσε με τον αξιωματικό της αστυνομίας: Κάλεσε τις τηλεοπτικές κάμερες για να δείξει στον ελληνικό λαό την προσήλωσή της στις δημοκρατικές λειτουργίες και να καταδικάσει τις απαράδεκτες πράξεις της απαγόρευσης των διαδηλώσεων…
Καραμπινάτο και αστείο θέατρο. Ζητούσε τα ρέστα από την αστυνομία η Ζωή, λες και δεν γνώριζε ότι άλλοι ήταν υπεύθυνοι: Το δικό της κόμμα και οι αρμόδιοι υπουργοί.
Και εδώ σκηνοθέτησε μια «ΡΗΞΗ» με το αστυνομικό γρανάζι για να μην μιλήσει ευθέως εναντίον της δικής της κυβέρνησης και για να εμπορευτεί το ζήτημα.
Εάν πράγματι η Πρόεδρος της Βουλής ήθελε να δώσει πραγματική και όχι εικονική πολιτική μάχη ΥΠΕΡ των διαδηλώσεων, δεν θα κατέβαινε να παίξει το θέατρο μπροστά στις κάμερες, αλλά θα κατήγγειλε ΑΝΟΙΚΤΑ την κυβέρνησή της ή (τουλάχιστον) τους αρμόδιους υπουργούς…
Φυσικά και αυτού του είδους τα προσωπικά παιχνίδια των κοινοβουλευτικών τεχνασμάτων και του θεάματος δεν μπορεί να τα αντέξει και να τα «χωνέψει» το δωσίλογο καθεστώς των ανδρεικέλων…
Γι αυτό οι πάντες ξεσηκώνονται εναντίον της Ζωής με αβυσσαλέο προβοκατόρικο κυνισμό και κανιβαλικό υβριολόγιο. Όλα αυτά φυσικά τη διαφημίζουν και την προβάλλουν στα μάτια του ελληνικού λαού ακόμα περισσότερο. Το να σε βρίζει με τέτοια χυδαιότητα το Mega και τα πολιτικά απόνερα του «Ποταμιού» αποτελεί την καλύτερη διαφήμιση…
Παραληρούν οι «νταβάδες» και οι πολιτικοί τους υπάλληλοι εναντίον της Ζωής, διότι και τέτοιου είδους προσωπικά παιχνίδια είναι επικίνδυνα σήμερα, δεν αφήνουν να «σταθεροποιηθεί» η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ και αποσταθεροποιούν περαιτέρω το στραπατσαρισμένο ήδη κυβερνητικό οικοδόμημα.
Ο ίδιος ο ΣΥΡΙΖΑ, όπως έχουμε αναλύσει σε πολλά μας κείμενα, αποτελεί, λόγω των εκρηκτικών του αντιφάσεων, αποσταθεροποιητικόν παράγοντα.
Οι σκηνοθετημένες «ρήξεις» της Ζωής, τα σώου της πολιτικής εμπορίας της λαϊκής αγανάκτησης, καθιστούν ακόμα πιο εκρηκτικό και «ρευστό» τον αποσταθεροποιητικόν παράγοντα ΣΥΡΙΖΑ.
Συνεπώς, θεωρούμε ότι αυτά τα παιχνίδια της Ζωής προωθούν, ως ένα βαθμό τις διεργασίες εκείνες που μπορεί να βάλουν το φυτίλι στις κοινωνικές διεργασίες των λαϊκών κινητοποιήσεων και εκρήξεων.
Κάθε τι που συμβάλλει στην ΑΠΟΣΤΑΘΕΡΟΠΟΙΗΣΗ του αποικιοκρατικού καθεστώτος και καθυστερεί τη «σταθεροποίηση» της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ είναι προς όφελος των λαϊκών κινημάτων: Των μόνων που μπορεί να αναχαιτίσουν τις δυνάμεις του 4ου Ράιχ…
Είμαστε, λοιπόν, με τη Ζωή σ’ αυτήν τη συγκυρία, αρκεί να διακρίνουμε καθαρά το παιχνίδι της, να μη τη μυθοποιούμε και την κατασκευάζουμε σε ένα νέο καθεστωτικό είδωλο…
Αρκεί να γνωρίζουμε τούτο: Ότι η Ζωή κινείται καθαρά και αυστηρά μέσα στα πλαίσια του αστικού καθεστώτος και του μικροαστικού, κοινοβουλευτικού φετιχισμού: Της ΑΠΑΤΗΣ…
Από τη Θεωρία και την Πράξη της Αριστεράς βρίσκεται πολύ μακριά…
Οι αντιφάσεις των μικροαστικών κομμάτων γεννούν μια ποικιλία αρχηγίσκων, βοναπαρτίσκων, αχαλίνωτων προσωπικών φιλοδοξιών, κ.λπ, όταν απουσιάζει ο μεγάλος μονάρχης, ο Βοναπάρτης.
Τα μικροαστικά κόμματα έχουν ανάγκη το μεγάλο αρχηγό, το μονάρχη, το Βοναπάρτη, ο οποίος θα ισορροπήσει ανάμεσα στις αντιφάσεις, θα «υποτάξει» τις αντιφάσεις και θα δώσει την αναγκαία, για ένα κόμμα, ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΣΥΝΕΧΕΙΑ και τη ΣΤΑΘΕΡΟΤΗΤΑ…
Όταν δεν υπάρχει αυτός ο μεγάλος, χαρισματικός αρχηγός (Βοναπάρτης), αναπτύσσονται στο εσωτερικό τέτοιων κομμάτων,
ποικίλες προσωπικές πολιτικές και αρχηγικές τάσεις, συγκρούσεις άνευ αρχών, συγκρούσεις προσωπικής αναρρίχησης και επικράτησης.
Με την κυβερνητική αναρρίχηση του ΣΥΡΙΖΑ τα διαλυτικά αυτά χαρακτηριστικά τείνουν να πάρουν εκρηκτικές διαστάσεις, ακριβώς διότι ο ΣΥΡΙΖΑ είναι ένα συνονθύλευμα μικροαστικών επιμειξιών, αυταπατών, αλαζονικής άγνοιας και πολιτικών μετριοτήτων.
Στο ΣΥΡΙΖΑ απουσιάζει παντελώς η κοινωνική ΔΥΝΑΜΙΚΗ της εκρηκτικής μικροαστικής ΕΛΠΙΔΑΣ και ο μεγάλος χαρισματικός ηγέτης (ένας Ανδρέας): Αυτά που διέθετε η ιστορική συγκρότηση του ΠΑΣΟΚ.
Το ΠΑΣΟΚ και ο Ανδρέας αποτέλεσαν την ατομική προσφορά σε μια ομαδική ζήτηση εκρηκτικής λαϊκής παλίρροιας, ενώ ο ΣΥΡΙΖΑ ψηφίστηκε από τον ελληνικό λαό απλώς για να απαλλαγεί από τα δωσίλογα ανδρείκελα του 4ου Ράιχ.
Το σπουδαιότερο: ψηφίστηκε χωρίς κινηματικούς όρους και χωρίς αγωνιστική ελπίδα και πίστη…
Και είδαμε πού κατέληξε (ΠΑΣΟΚ)...
Το μικροαστικό ΠΑΣΟΚ ήταν το προϊόν των εκρηκτικών κοινωνικών εντάσεων και ζυμώσεων, δηλαδή προϊόν των τάσεων ΑΝΟΔΟΥ της Ιστορίας, ενώ ο ΣΥΡΙΖΑ είναι το κυβερνητικό προϊόν μιας τραγικής ΚΑΘΟΔΟΥ της Ιστορίας, το προϊόν της μικροαστικής απογοήτευσης (όχι ακόμα απελπισίας) και ΠΑΡΑΚΜΗΣ…
Γι αυτό και ο ΣΥΡΙΖΑ, σήμερα, συμπυκνώνει ΟΛΑ τα χαρακτηριστικά της μικροαστικής παρακμής, όλα τα χαρακτηριστικά των κοινωνικών, πολιτικών και ηθικών διαστροφών. Τα στοιχεία του αστικού παρακμασμένου ατομικισμού στο ΣΥΡΙΖΑ παίρνουν αυθάδεις και μοχθηρές μορφές.
Προϊόν αυτής της παρακμιακής κατάστασης είναι όλα αυτά που συμβαίνουν στο εσωτερικό του ΣΥΡΙΖΑ, όλα αυτά τα είδη των αλαζονικών καιροσκοπισμών…
Προϊόντα αυτής της κατάστασης είναι και ο Βαρουφάκης και η Ζωή Κωνσταντοπούλου: Προϊόντα δηλαδή μικροαστικής, παρακμιακής αυθάδειας και όχι Αριστερής αγωνιστικής συγκρότησης, δηλαδή συλλογικών αγωνιστικών, κινηματικών διεργασιών, διεργασιών του «Συλλογικού ΕΓΩ»…
Μοιραία λοιπόν οι ιδέες και οι συλλογικές πολιτικές διεργασίες υποκαθίστανται από το «Εγώ»: Την ατομική προβολή, το είδωλο.
Κυρίαρχη μέθοδος αυτής της «υποκατάστασης», ιδιαίτερα σήμερα που μας καταδυναστεύει η τελετουργία του θεάματος, είναι το πολιτικό θέατρο, οι πολιτικές κροτίδες και τα σώου μπροστά στις τηλεοπτικές κάμερες…
Αυτό το παιχνίδι η Ζωή Κωνσταντοπούλου το παίζει με μαεστρία και μελετημένα από την εποχή ακόμα που ήταν ο ΣΥΡΙΖΑ αντιπολίτευση.
Από την ημέρα που η Ζωή ανέβηκε στο προεδρικό βάθρο της Βουλής (ισχυρή δομή της κοινοβουλευτικής εξουσίας) άρχισε να εμπλουτίζει, να συστηματοποιεί και να επεξεργάζεται παραπέρα το παιχνίδι των θεαματικών παραστάσεων και να ανυψώνει το «εγώ» της σαν τη μόνη πραγματικότητα που έρχεται κόντρα με το κατεστημένο, το 4ο Ράιχ και την ηγεσία του κόμματός της.
Εδώ έχουμε την πρώτη ταχυδακτυλουργία ΑΠΑΤΗΣ: Η Πρόεδρος του αστικού κοινοβουλίου που αποτελεί το διακοσμητικό σκηνικό και το άλλοθι της αποικιοκρατικής εξουσίας του 4ου Ράιχ, να ρίχνει ομοβροντίες (άσφαιρες και εκ του ασφαλούς) εναντίον του καθεστώτος και των αφεντικών!!!
Η δεύτερη ταχυδακτυλουργία ΑΠΑΤΗΣ είναι: Να εμφανίζεται η Ζωή (δομικό στοιχείο της καθεστωτικής κοινοβουλευτικής εξουσίας και ιεραρχίας, αλλά και ο εγγυητής της κοινοβουλευτικής απάτης και του εκλογικού φετιχισμού) σαν ανεξάρτητη ΟΝΤΟΤΗΤΑ, ΥΠΕΡΑΝΩ των τάξεων, της κοινωνίας, των κομμάτων και του δικού της κόμματος.
Είναι ΑΠΑΤΗ να εμφανίζεται ένα γρανάζι του αστικού εκλογικού φετιχισμού και κρετινισμού, ένα γρανάζι της ευρώ-αποικίας, σαν ο εχθρός του καθεστώτος και σαν ο εγγυητής (κόντρα ακόμα και στο κόμμα της) των συμφερόντων και της βούλησης του ελληνικού λαού!!!
ΟΛΕΣ οι πράξεις της Κωνσταντοπούλου είναι ένα καιροσκοπικό θέατρο του κοινοβουλευτικού πολιτικαντισμού με ένα και μόνο στόχο: Να κατασκευάσει, ενισχύσει και προβάλει το ηγετικό της προφίλ, το «εκλεκτό» «Εγώ» της, μέσω, ΟΧΙ των Ιδεών, των Ρήξεων και των Κινηματικών Αγώνων, αλλά μέσω των τεχνασμάτων του θεάματος, μέσω ανέξοδων πολιτικών ταχυδακτυλουργιών…
Η Ζωή δεν έρχεται σε καμία πραγματική ΡΗΞΗ με το καθεστώς και το κόμμα της. Αυτό που κάνει είναι να σκηνοθετεί «ρήξεις» με ταχυδακτυλουργικά τεχνάσματα.
Π.χ. Η κυβέρνηση και το κόμμα της έχουν αποδεχτεί τα ΠΑΝΤΑ, το χρέος και όλες τις στρατηγικές απαιτήσεις των ληστών και δημίων του 4ου Ράιχ και η Ζωή φτιάχνει Επιτροπές Ελέγχου («αληθείας») για το χρέος: Δεν έρχεται σε ΡΗΞΗ με την προδοσία της κυβέρνησής της, απλώς εμπορεύεται, εκ του ασφαλούς, την προδοσία με τα κοινοβουλευτικά σώου των Επιτροπών Ελέγχου.
Σε όλα τα ζητήματα η Κωνσταντοπούλου προωθεί, εκ του ασφαλούς, σκηνοθετημένες «ρήξεις» που εμπορεύονται πολιτικά το λαϊκό αίσθημα, το μίσος του ελληνικού λαού εναντίον των δωσίλογων ανδρεικέλων και των «νταβάδων», καθώς και την απογοήτευση που αρχίζει να νιώθει ο ελληνικός λαός για την κυβέρνησή της.
Σε αυτή τη λογική κινήθηκε και η παράσταση που έδωσε με τον αξιωματικό της αστυνομίας: Κάλεσε τις τηλεοπτικές κάμερες για να δείξει στον ελληνικό λαό την προσήλωσή της στις δημοκρατικές λειτουργίες και να καταδικάσει τις απαράδεκτες πράξεις της απαγόρευσης των διαδηλώσεων…
Καραμπινάτο και αστείο θέατρο. Ζητούσε τα ρέστα από την αστυνομία η Ζωή, λες και δεν γνώριζε ότι άλλοι ήταν υπεύθυνοι: Το δικό της κόμμα και οι αρμόδιοι υπουργοί.
Και εδώ σκηνοθέτησε μια «ΡΗΞΗ» με το αστυνομικό γρανάζι για να μην μιλήσει ευθέως εναντίον της δικής της κυβέρνησης και για να εμπορευτεί το ζήτημα.
Εάν πράγματι η Πρόεδρος της Βουλής ήθελε να δώσει πραγματική και όχι εικονική πολιτική μάχη ΥΠΕΡ των διαδηλώσεων, δεν θα κατέβαινε να παίξει το θέατρο μπροστά στις κάμερες, αλλά θα κατήγγειλε ΑΝΟΙΚΤΑ την κυβέρνησή της ή (τουλάχιστον) τους αρμόδιους υπουργούς…
Φυσικά και αυτού του είδους τα προσωπικά παιχνίδια των κοινοβουλευτικών τεχνασμάτων και του θεάματος δεν μπορεί να τα αντέξει και να τα «χωνέψει» το δωσίλογο καθεστώς των ανδρεικέλων…
Γι αυτό οι πάντες ξεσηκώνονται εναντίον της Ζωής με αβυσσαλέο προβοκατόρικο κυνισμό και κανιβαλικό υβριολόγιο. Όλα αυτά φυσικά τη διαφημίζουν και την προβάλλουν στα μάτια του ελληνικού λαού ακόμα περισσότερο. Το να σε βρίζει με τέτοια χυδαιότητα το Mega και τα πολιτικά απόνερα του «Ποταμιού» αποτελεί την καλύτερη διαφήμιση…
Παραληρούν οι «νταβάδες» και οι πολιτικοί τους υπάλληλοι εναντίον της Ζωής, διότι και τέτοιου είδους προσωπικά παιχνίδια είναι επικίνδυνα σήμερα, δεν αφήνουν να «σταθεροποιηθεί» η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ και αποσταθεροποιούν περαιτέρω το στραπατσαρισμένο ήδη κυβερνητικό οικοδόμημα.
Ο ίδιος ο ΣΥΡΙΖΑ, όπως έχουμε αναλύσει σε πολλά μας κείμενα, αποτελεί, λόγω των εκρηκτικών του αντιφάσεων, αποσταθεροποιητικόν παράγοντα.
Οι σκηνοθετημένες «ρήξεις» της Ζωής, τα σώου της πολιτικής εμπορίας της λαϊκής αγανάκτησης, καθιστούν ακόμα πιο εκρηκτικό και «ρευστό» τον αποσταθεροποιητικόν παράγοντα ΣΥΡΙΖΑ.
Συνεπώς, θεωρούμε ότι αυτά τα παιχνίδια της Ζωής προωθούν, ως ένα βαθμό τις διεργασίες εκείνες που μπορεί να βάλουν το φυτίλι στις κοινωνικές διεργασίες των λαϊκών κινητοποιήσεων και εκρήξεων.
Κάθε τι που συμβάλλει στην ΑΠΟΣΤΑΘΕΡΟΠΟΙΗΣΗ του αποικιοκρατικού καθεστώτος και καθυστερεί τη «σταθεροποίηση» της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ είναι προς όφελος των λαϊκών κινημάτων: Των μόνων που μπορεί να αναχαιτίσουν τις δυνάμεις του 4ου Ράιχ…
Είμαστε, λοιπόν, με τη Ζωή σ’ αυτήν τη συγκυρία, αρκεί να διακρίνουμε καθαρά το παιχνίδι της, να μη τη μυθοποιούμε και την κατασκευάζουμε σε ένα νέο καθεστωτικό είδωλο…
Αρκεί να γνωρίζουμε τούτο: Ότι η Ζωή κινείται καθαρά και αυστηρά μέσα στα πλαίσια του αστικού καθεστώτος και του μικροαστικού, κοινοβουλευτικού φετιχισμού: Της ΑΠΑΤΗΣ…
Από τη Θεωρία και την Πράξη της Αριστεράς βρίσκεται πολύ μακριά…
1 σχόλιο:
Πολύ καλό αρθρο
Δημοσίευση σχολίου