ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΣΤΟΝ ΜΠΛΕ ΦΙΛΟ

Δράττομαι της ευκαιρίας από την απάντηση των αστυνομικών μέσω της σελίδας τους στο facebook για να δείξω και εγώ την ευαισθησία μου (χωρίς κόστος). Γιατί βέβαια ο χρόνος και η σκέψη που θα χρησιμοποιήσω, το συναίσθημα αδικίας που με πνίγει και με κάνει να τρέμω από τα νεύρα μου δεν είναι κόστος. 

Κόστος είναι αν ο αστυνομικός – «μπλε φίλος» έδειχνε την ευαισθησία του οπότε προτίμησε να μην την δείξει (γιατί βέβαια την διαθέτει, αλλά όχι σε τέτοιο βαθμό ώστε να μπορεί να προσπεράσει το εμπόδιο της αναφοράς, που θα έπρεπε να κάνει στην υπηρεσία του).

Προσέξτε αυτά είναι τα ίδια τα λόγια της αστυνομίας, μόνοι τους τα λένε. Εξάλλου η ευαισθησία τους εξαντλήθηκε στο ότι κάλεσαν ασθενοφόρο. Και είναι τόσο σημαντικό ώστε η ανακοίνωση το αναφέρει δύο φορές μήπως και δεν καταλάβετε ότι και οι «μπλε φίλοι» έχουν ευαισθησίες.

Ύστερα αφού χρεώθηκαν το «σήμα» από κάποιον που έκανε καταγγελία, για εσάς που δεν ξέρετε, δεν μπορούσαν να κάνουν και πολλά πράγματα. Ούτε απέναντι σε κάποιον που μόνο η ηλικία του και η κατάσταση του θα έπρεπε να εμπνέει λίγο σεβασμό στους αμούστακους «μπλε φίλους», σε κάποιον που φανερά δεν βγήκε να «κλέψει» το κράτος και να «παραβιάσει» τους νόμους που σύμφωνα με την ανακοίνωση: «Ο αστυνομικός οφείλει να επιβάλει αυτό που η συλλογική θέληση του λαού μας, εκφρασμένη μέσα από την νομοθετική διαδικασία των αντιπροσώπων του έχει καταρτίσει", αυτών των ίδιων αντιπροσώπων που άλλα λένε προεκλογικά και άλλα κάνουν μετά τις εκλογές, που άλλα λέει ο λαός με δημοψηφίσματα και άλλα πράττουν αυτοί.

Είμαστε αδικαιολόγητοι όλοι εμείς που δείχνουμε ευαισθησία (χωρίς κόστος) σε αυτόν που παρανομεί και όχι απέναντι σε αυτούς που τον επαναφέρουν στην τάξη εξοντώνοντάς τον. Γιατί αυτός ο άνθρωπος είναι φανερό ότι εν γνώσει των κυρώσεων βγήκε να παρανομήσει για να μπορέσει να φάει και όχι για να πλουτίσει εις βάρος του κράτους. Θα έπρεπε να ντρεπόμαστε που υπερασπιζόμαστε, σύμφωνα με την ανακοίνωση, αυτόν έναν άγνωστο και όχι τον «μπλε φίλο» μας που απλά εφαρμόζει τις αποφάσεις αυτών των αντιπροσώπων οι οποίες είναι καταδικαστικές σε θάνατο για αυτόν και χιλιάδες άλλους όμοιούς του συνανθρώπους μας (να την τονίζουμε τη λέξη γιατί το ανακοινωθέν την αγνοεί παντελώς και εσκεμμένα). 

Εις θάνατο, λοιπόν, ο καστανάς. Καλύτερα αυτοκτονία παρά να η ξεφτίλα της Αριστοτέλους σού λέει το κράτος. Αφού θα σε πεθάνουμε ούτως ή άλλως γιατί θέλεις να παρατείνεις με εξευτελισμούς την αγωνία σου για μια μόνο ακόμη μέρα;

Και ο τραγέλαφος συνεχίζεται. Γνωρίζοντας ότι θα έχει κυρώσεις άρχισε να φωνάζει! Άκουσον, άκουσον! Σαν δεν ντρέπεται ο καστανάς! Δεν μπορεί ούτε ήσυχος να πεθάνει. Πρέπει να μας κάνει να ακούσουμε τον επιθανάτιο ρόγχο του, να χαλάσει την ησυχία των φιλήσυχων και νομοταγών πολιτών. Αίσχος, εκ προμελέτης άρχισε να φωνάζει! Πάλι καλά που δεν λέει το ανακοινωθέν καθαρά (απλά αφήνει να εννοηθεί) ότι και η λιποθυμία ήταν μέρος του σατανικά προμελετημένου σχεδίου του παράνομου καστανά. 

Αυτό που ξεχνάς «μπλε φίλε» είναι ότι γνωρίζοντας τις κυρώσεις βγήκε να κάνει αυτό που έκανε, πράμα που σημαίνει ότι η πείνα του ήταν μεγαλύτερη από τις κυρώσεις σας… Και η προσπάθεια δικαιολόγησης των αδικαιολόγητων συνεχίζεται και προκαλεί τον γέλωτα και την οργή ταυτόχρονα: Είχαν υποχρέωση (για τρίτη φορά στο κείμενο για να το εμπεδώσεις καλά κουτούτσικο), η ύπαρξη μεγαλύτερων ίσως παραβάσεων δεν δικαιολογεί τις μικρότερες (παρακαλώ προσέξτε αυτό το «ίσως» γιατί δεν είμαστε και σίγουροι…), την παρουσία 7 «μπλε φίλων» γιατί ο κόσμος γύρω θα μπορούσε να μετατραπεί σε όχλο!!! Και γιατί βρε βόδι –συγνώμη βόδι – θα γινόταν όχλος ο γύρω κόσμος; Μήπως επειδή τα κάστανα που αγόραζε δεν είχαν ΦΠΑ και ο δήμος δεν είχε εισπράξει χαράτσι από τον κόπο του; Ή μήπως από το συναίσθημα αδικίας που εσύ τον πνίγεις βλέποντας την επιλεκτική εφαρμογή του νόμου στις αδύνατες μάζες του πληθυσμού και από την άλλη την επιλεκτική ατιμωρησία των ολίγων αλλά δυνατών κυρίαρχων της Ελληνικής κοινωνίας;

Όχι, λέει η ανακοίνωση, οι «μπλε φίλοι» είναι δίκαιοι! Δεν θυμάσαι πριν χρόνια που σταμάτησαν ολόκληρο υπουργό που περνούσε τα κόκκινα φανάρια το ένα μετά το άλλο; Όχι ρε, πως το ξέχασα! Απλά, ΈΝΑ παράδειγμα για να επιβεβαιώσει τον κανόνα της επιλεκτικής εφαρμογής του νόμου. Βάζω το «ένα» με κεφαλαία για να προσπαθήσω να ισορροπήσω τις πέντε λέξεις με κεφαλαία που έχει το ανακοινωθέν για να δώσει έμφαση και που σε κάνει να δακρύζεις (από τα γέλια). Το παραθέτω γιατί τέτοια ανέκδοτα δεν λέγονται κάθε μέρα: «Εφαρμόζει τον νόμο το ΙΔΙΟ, προς ΠΑΣΑ ΚΑΤΕΥΘΥΝΣΗ και προς ΚΑΘΕ ΠΟΛΙΤΗ».

Τέλος το μάθαμε και αυτό: Η δικαιοσύνη πρέπει να δείχνει την επιείκεια και όχι ο «μπλε φίλος». Όπως είπα στην αρχή μόνοι τους τα λένε και επιβεβαιώνουν τις υποψίες μου: Ο «μπλε φίλος» δεν υπηρετεί την Πολιτεία και την κοινωνία ως άνθρωπος αλλά ως μηχανή. Γιατί από την εκτέλεση των καθηκόντων τους απουσιάζει παντελώς η ελεύθερη άσκηση κρίσης ή του αισθήματος περί ηθικής ή δικαίου (ίδιων των ανθρώπων και όχι των μηχανών). 

Θα μπορούσαν στη θέση τους να προσλάβουν ξύλινα ανδρείκελα, θα εξυπηρετούσαν το εξίσου καλά τον ίδιο σκοπό. Και ερωτώ πως μπορείς συμπεριφερόμενος κατ’ αυτό τον τρόπο να απαιτήσεις σεβασμό; Είναι άβουλα όντα και έχουν μικρότερη αξία και σημασία από ένα σκύλο! Και όμως απαιτούν να χαίρουν εκτιμήσεως διότι επιτελούν κοινωνικό έργο και γιατί εξυπηρετούν το κοινό συμφέρον! Πού βρίσκεται το κοινωνικό έργο και πού το κοινό συμφέρον στην προκειμένη περίπτωση; Ένας αληθινός άνθρωπος είναι χρήσιμος μόνο ως Άνθρωπος και όχι σαν μηχανή και από τη στιγμή που έχει την κρίση και νιώσει ότι χρησιμοποιείται σαν μηχανή αλλά και το όργανο εκπροσώπησής του τον παρουσιάζει ως μηχανή οφείλει να αντιδράσει και να αφήσει αυτήν την «υπηρεσία». Πρέπει να καταλάβει ότι εφόσον είναι άνθρωπος ισχύει αυτό που είπε ο Herny David Thoreau: 

Είμαι πολύ υψηλή γενιά για να είναι κτήμα άλλου 
να είμαι κατώτερος υπό τον έλεγχο του 
ή χρήσιμος δούλος και όργανο σε οποιαδήποτε 
κυρίαρχο Κράτος μέσα σ’ αυτόν τον κόσμο.

του Τρύφωνα Λιώτα