Ξέρω ότι στενοχωρώ μερικούς φίλους και φίλες, αλλά δε
γίνεται αλλιώς. Άλλωστε τους στενοχωρώ, επειδή εγώ γράφω τις σκέψεις που κάνουν
οι ίδιοι. Αισθάνονται, όπως αισθάνομαι. Το ξέρω. Δεν το υποθέτω, μου το είπαν.
Θα μιλήσω λοιπόν
για μιαν ακόμα φορά (υπόσχομαι δε ότι σιγά – σιγά θα το κόψω αυτό το χούι) και
συνοψίζοντας όσα έχω γράψει επί χρόνια, θα σημειώσω ότι: Πριν το κάνω αυτό, επί
μία επταετία υπηρετούσα έναν “αραμπά” που χάρισε πολύ γέλιο σε πολλές χιλιάδες
ανθρώπους. Ακόμα τον θυμούνται πολλοί. Άρα δεν μου έλειπε το χιούμορ. Έχω
αποδείξεις γι’ αυτό. Μόνο τα ευθυγραφήματα που έχω βγάλει στο τοπικό ραδιόφωνο,
υπερβαίνουν τον αριθμό 300. Ούτε ο Τσιφόρος δεν έγραψε τόσα… Και σας βεβαιώ:
Ούτε τώρα μου λείπει το χιούμορ. Ούτε στο μέλλον θα μου λείψει. Να είστε
σίγουροι.
Αυτό το χατίρι
δεν θα το κάνω σ’ αυτές τις κουφάλες,
που μας κάθονται στο στομάχι.
Η Βάσω ξέρει
πόσο χιούμορ έχω. Την επικαλούμαι, γιατί κάποιοι που δε με ξέρετε παρά μόνο απ’
τα γραπτά μου, νομίζετε ότι είμαι μουρτζούφλης… Δεν είμαι. Είστε πολλοί εκείνοι
που την έχετε ακούσε να γελάει τρανταχτά. Τι νομίζετε; Θα γελούσε αν ήμουν εγώ
αγέλαστος, όπως νομίζετε; Όχι. Είναι όμως μία περίοδος που αισθάνομαι την
ανάγκη να μιλώ ευθέως και ωμά. Το κάνω εδώ και μερικά χρόνια αυτό, επειδή πριν
απ’ αυτό, με τον σατρικό “αραμπά” (1991 – 1998) διαπίστωνα επί επταετίαν, ότι
οι πολλοί απολάμβαναν το χιούμορ και τη σάτιρα, όμως άφηναν στο περιθώριο τα
σοβαρά, που, από κάτω, άφηνα έκθετα, με σκοπό να τ’ ανακαλύπτουν οι ίδιοι, για
να έχει το όλον μια νοστιμιά! Οπότε, κάποια ώρα, είδα κι απόειδα που λένε, πήρα
την απόφαση ν’ αφήσω τη γλυκιά μέθοδο του “αραμπά” και να μιλήσω ευθέως. Μαζί
με τον “αραμπά” όμως άφησα πίσω μου αναγκαστικά και το χιούμορ στον δημόσιο
λόγο μου. Ήταν τότε που άρχισα τις “πολιτικές αναλύσεις”.
Το υπηρέτησα κι
αυτό με την “Αναγγελία” επί δεκαέξι χρόνια. Τώρα διαπιστώνω ότι όλον αυτόν τον
καιρό ματαιοπονούσα! Και είμαι στη φάση που λέει: Είπα όσα είχα να πω για την
πολιτική, αλλά… πρέπει να ολολογήσω ότι… ήταν σα να μην είπα τίποτα!
Συμπέρασμα: Ούτε αυτή η μέθοδος πιάνει! Βάλθηκα τώρα να ψάχνω το επόμενο
επίπεδο. Γιατί; Επειδή μπαίνουμε σε υπόγεια τρύπα. Δε μπαίνουμε, μπήκαμε. Η
αναγωγή της κενοδοξίας σε αρετή οδηγεί στο αναποδογύρισμα της κλεψύδρας, τα
πάνω ήρθανε κάτω και τα κάτω έγιναν πάνω… Τι άλλο είναι άραγε αυτό από
στρέβλωση της πραγματικότητας; Είμαστε μέσα σε μια σήραγγα που δεν φωτίζεται
από τίποτα… Κι εμείς δεν κρατάμε στο χέρι ούτε φακό, ούτε καν τσιμπλή. Όταν δεν
έχει νόημα να κάνεις το καλύτερο, επειδή επιβραβεύεται το χειρότερο, τι νόημα
έχει να προσπαθείς για το άριστο… εκτός από το να περιμένεις…
Τι περιμένεις;
Πού να ξέρεις; Ποιος ξέρει… Βλέπεις όμως καθαρά ότι… οι άνθρωποι δεν
ανταποκρίνονται σε τίποτα! Ούτε στα πιο αυτονόητα πράγματα! Αριστούργημα να
κάνεις για χάρη τους, θα έχει την ίδια τύχη με το κουρέλι! Κουρασμένοι,
χαμένοι, απέλπιδες όλοι, περιμένουν τον “από μηχανής θεό” να τους σώσει. Ή να
τα κάνει όλα αυτός ‘εκεί ψηλά» για λογαριασμό τους… Κι αυτοί οι λεχρίτες εκεί
πάνω, στο θρόνο τους, στην καρέκλα τους, οι φαντασμένοι ταγοί μας, χωρίς να
ξέρουν τι κάνουν (λέω το αθωότερο που μπορώ να σκεφτώ) χτίζουν μια πυραμίδα, το
νέο Πύργο της Βαβέλ, στον οποίο θα βρίσκει θέση όποιος υποτάσσεται πλήρως στα
κελεύσματα της κορυφής. Εδώ που τα λέμε, οι ταγοί μας δεν χτίζουν την πυραμίδα,
αλλά κάποιο τεταρτημόριο μιας πολύ μεγαλύτερης πυραμίδας.
Ελπίζουν ότι ο
δικός τους Πύργος θα ολοκληρωθεί και δεν θα έχει την τύχη του προηγούμενου που
έμεινε μισός κι ανέσωτος… Λένε λοιπόν πως όταν ο νέος Πύργος ολοκληρωθεί, η νέα
Πυραμίδα της παγκόσμιας εξουσίας δηλαδή – ακούστε αυτό – δύο κατηγορίες
ανθρώπων θα βρεθούν έξω από το Σύστημα: Η μία είναι το πλήθος. Στην κολασμένη
μάζα του οποίου θα εξισωθούν στρατιές νέων που σπούδασαν και νοικοκυραίοι που
χρεοκόπησαν. Η άλλη κατηγορία θ’ αποτελείται από τους ανθρώπους που τολμούν να
έχουν απλώς “άλλη άποψη”, έστω κατά τι διαφορετική από την “κυρίαρχη ιδέα”. Και
τις δύο αυτές κατηγορίες των ανθρώπων “θα τους φάει η μαρμάγκα”, γιατί η νέα
Πυραμίδα θα τους ξεράσει μόλις ολοκληρωθεί το σχήμα της και σχηματιστούν οι
όροφοι και οι σκάλες που οδηγούν από τον έναν όροφο στον άλλο, προς τα πάνω ή
προς τα κάτω της… Έτσι έχουν τα πράγματα, εξυπνάκηδες… Όλα τ’ άλλα, είναι για
να περνά η ώρα μας ή για να δικαιώνει ο καθένας το μικροεγώ του εξαπολύοντας
πρωτόγονη επίθεση στον διπλανό του…
Γράφει ο Παντελής Φλωρόπουλος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου