Ο ΑΝΥΠΟΧΩΡΗΤΟΣ κ. ΠΑΠΑΝΔΡΕΟΥ

Η πιο πρόσφατη προσπάθεια ξηλώματος μεταρρύθμισης από την περίοδο 2009-2011 αφορούσε το νόμο που απαγόρευε σε πολιτικούς να έχουν offshore εταιρείες, οι ίδιοι ή μέσω συγγενικών ή παρένθετων προσώπων.

Ο νόμος Καστανίδη (2010) ξηλώθηκε με την ψήφο της κυβέρνησης σιωπηλά. 
Η αντιπολίτευση δεν το είδε στο νομοσχέδιο. 
Μίλησε για άλλα, τσακώθηκε εντός και εκτός κοινοβουλίου, με σκυλοκαβγάδες που δεν ενδιαφέρουν κανέναν πια – ούτε τα ίδια τα κομματικά επιτελεία πολλές φορές.

Βάσει του νόμου που κατάργησαν το περασμένο Σαββατοκύριακο, ο Πάνος Καμμένος είναι πιθανότατα εκτεθειμένος για τις εταιρείες του πατέρα του, την ύπαρξη των οποίων παραδέχτηκε. Όπως βρέθηκε εκτεθειμένος ο κ. Καρατζαφέρης, που «έπεσε στα μαλακά».

Δεν μπορεί κάποιος παρά να αναρωτηθεί εάν τα υπόλοιπα κόμματα της Βουλής,
συμπεριλαμβανομένου του τιμημένου ΚΚΕ, δεν έχουν τη δυνατότητα ή το ενδιαφέρον να διαβάζουν τα σχέδια νόμου που κατατίθενται, ή αν συμβαίνει κάτι πολύ χειρότερο εν προκειμένω, αν το πολιτικό σύστημα είχε λόγους να στηρίξει σιωπηλά την επαναφορά στην προτεραία κατάσταση.

Ο Γιώργος Παγουλάτος είπε στην βιβλιοπαρουσίαση του Γιώργου Παπακωνσταντίνου πως «ο συγγραφέας του έγινε στόχος της πιο βάρβαρης (και κατά το πλείστον άδικης) πολιτικής ανθρωποφαγίας σε σχέση με οποιονδήποτε άλλο πολιτικό από το ξεκίνημα της κρίσης»

Την περίοδο 2009-2011, υπήρξαν συγκρούσεις σε όλα τα επίπεδα. Ο Γ. Παπακωνσταντίνου παραλίγο να βρεθεί φυλακή για τις αλλαγές που έφερε, με πρώτη αυτή του Οικονομικού Εισαγγελέα – όχι το Μνημόνιο. Αλλαγές που είχαν δρομολογηθεί πολύ πριν το Μνημόνιο ή ακόμα και την εκλογική νίκη που ήρθε με σύνθημα: «ή αλλάζουμε, ή βουλιάζουμε». Εγώ σαν ψηφοφόρος αυτό θυμάμαι – γι’αυτό ψήφισα ΠΑΣΟΚ τότε. Προοδευτικές αλλαγές που ξεκινούσαν από στρυφνά τεχνικά ζητήματα λειτουργίας του κράτους και έφταναν στα ανθρώπινα δικαιώματα – στο νόμο για την Ιθαγένεια.

Οι κυβερνήσεις Παπανδρέου έφεραν 220 νομοσχέδια μέσα σε 2 χρόνια. Μετά την δόλια απομάκρυνση του Γ. Παπανδρέου από το ίδιο του το κόμμα – άλλοι με τη σιωπή τους και άλλοι με δηλώσεις χωρίς κανένα άλλο πολιτικό βάρος πλην του ομού εκβιασμού από το περιστύλιο της Βουλής – ο πολιτικός κόσμος ασχολήθηκε με τα πάντα εκτός από το να αλλάξουμε τη χώρα.

«Ασχολήθηκε με το μοίρασμα κρατικών θέσεων με 4-2-1, ασχολήθηκε με το να κλείσει η ΕΡΤ κακήν κακώς για να ξανανοίξει ως ΝΕΡΙΤ και μετά ως ΕΡΤ, ασχολήθηκε με το ΔΝΤ που θέλουμε να μείνει φεύγοντας ή να φύγει μένοντας, ασχολήθηκε με το να παγιδευτεί ο Τσίπρας σε αριστερή παρένθεση, με το σακάκι του κάθε Βαρουφάκη, με το πόσες ώρες διήρκεσε η διαπραγμάτευση μια μέρα, με το δημοψήφισμα που έβγαλε «ΟΧΙ» που μετά έγινε «ΝΑΙ», με το τι λέει ο Σόιμπλε, τι λέει ο Τόμσεν.

Όλος ο πολιτικός κόσμος ασχολείται με τα πάντα, εκτός από το πώς θα κάνουμε καμία μεταρρύθμιση για να αλλάξει η Ελλάδα, να παράξει πλούτο και να σταθεί στα πόδια της. Γιατί;

Είναι μάλλον απλό. Ούτε η δεξιά ούτε η αριστερή συντήρηση είχαν πραγματικό πρόγραμμα για την χώρα. Είχαν όμως το εύκολο. Την αντιμνημονιακή δημαγωγία. Και μόλις έκατσαν στις καρέκλες της εξουσίας χάθηκε δια μαγείας αυτή τους η αντιμνημονιακή στάση».

Το παραπάνω είναι απόσπασμα όσων είπε ο πρώην Πρωθυπουργός από την Πάτρα. Είπε κι άλλα, για τον χρόνο που δεν έχουν για χάσιμο οι πολίτες, το χρόνο που σπαταλάει η «Κεντροαριστερά» για τη δική της βόλεψη, αυτοκαταστροφικά. Τα δημοσιεύματα, δεν άκουσαν τίποτα, όπως δεν είδαν οι βουλευτές τη ρύθμιση για τις offshore των συναδέλφων πολιτικών. Τα Μέσα επικεντρώθηκαν στο αν έχει ξυρίσει ο Παπανδρέου το μουστάκι. Όλα τα δημοσιεύματα, εν χορώ, σε ένα χορό στρέβλωσης, ως αναπόσπαστο μέρος της νεοελληνικής τραγωδίας.

Λίγα εικοσιτετράωρα μετά, ο προαιώνιος αντίπαλος του, Ευάγγελος Βενιζέλος, αυτός που τον έριξε εκμεταλλευόμενος τον ξεσηκωμό μερικών ολίγιστων ΠΑΣΟΚων που ήθελαν να διαφυλάξουν τη βόλεψη δεκαετιών μέσα στο πελατειακό κράτος, ο άνθρωπος που μόλις ανέλαβε ΥΠΟΙΚ έδιωξε την Τρόικα α λα Βαρουφάκης, αυτός που απάλλαξε τους υπαλλήλους του υπουργείου του από τις νέες διατάξεις Ραγκούση περί αξιολόγησης (κρίσεις) ενώ τους διατήρησε εκτός Ενιαίου Μισθολογίου, αυτός που κατάργησε το opengov συμμετέχοντας στο 4-2-1, χωρίς κανένα προβληματισμό για τον κ. Μπαλτάκο, αυτός που έσπευσε να συνυπογράψει την παραπομπή Παπακωνσταντίνου σε μία σκευωρία, προτάσσει καταχειροκροτούμενος στη δική του βιβλιοπαρουσίαση: «εμείς οι Έλληνες από μοίρα, όχι από επιλογή». Μία ακροδεξιά μπηχτή που όφειλε να προκαλέσει οργή, όχι χειροκροτήματα, ως παραλλαγή του «Έλληνας γεννιέσαι δε γίνεσαι».

Αυτή την συστημική, δεξιά, αντιδραστική και οπισθοδρομική «Κεντροαριστερά», πρέπει να την αφήσουμε πίσω μας. Ο λαός άλλωστε την έχει φτύσει προ πολλού. Αξίες και Αρχές χρειάζεται ο τόπος – όχι άλλους συντηρητικούς «ρεαλιστές» που διέλυσαν και διαλύουν έναν ιστορικό χώρο με τεράστια προσφορά.

Γιατί όποτε κυνηγάμε τη μη κατάργηση κάποιας μεταρρύθμισης που βελτίωσε το θεσμικό πλαίσιο και άρα τις δυνατότητες μας να συνεχίσουμε να υπάρχουμε σαν χώρα στο σύγχρονο κόσμο, 9 φορές στις 10, την είχε φέρει «το ΠΑΣΟΚ που κατέστρεψε τον τόπο». Ειδικά αυτό του ανυποχώρητου κ. Παπανδρέου, που σε δύο χρόνια έφερε μαζεμένες όσες αλλαγές δεν είχε δει όλη η Μεταπολίτευση μαζί. Πέντε χρόνια ξηλώνουν κι έχουν ακόμα δρόμο. Διακόσια-είκοσι νομοθετήματα – όλα ανυποχώρητα.

Γράφει ο Κωνσταντίνος Αλεξάκος