ΟΙ ΜΟΙΡΑΙΟΙ ΤΗΣ ΚΡΙΣΗΣ

Η κατάσταση στη χώρα παρουσιάζεται σαν πυροτέχνημα ημέρας, χωρίς συνέχεια, με τους πολίτες να θυμίζουν λεμούριους: γουρλωτά μάτια, με διαρκή απόσπαση προσοχής στο κάθε σκίρτημα της επικαιρότητας. 

Υπάρχουν, όμως, πρόσωπα κλειδιά σε αυτή την πορεία, πολιτικοί που θα γραφτούν στα μαύρα κατάστιχα της ιστορίας, όσα χρήματα και μελάνι κι αν ξοδευτούν σε «αναθεωρήσεις».

Ο πρώτος είναι ο Κώστας Καραμανλής. 

Διέπραξε απάτη, παραποιώντας τα στατιστικά στοιχεία της χώρας προκειμένου να αποκρύψει το δεύτερο έγκλημα του, αυτό του δημοσιονομικού εκτροχιασμού για να καλύψει το τρίτο έγκλημα, την παράδοση του στο πελατειακό κράτος.

Η στατιστική απάτη είναι το πρωτεύον ζήτημα, αφού η έλλειψη αξιοπιστίας ήταν κρίσιμη για όσα ακολούθησαν και τις αντιδράσεις τόσο των αγορών όσο και των εταίρων.

Ο δεύτερος είναι ο Ευάγγελος Βενιζέλος,

Εκμεταλλεύτηκε την πελατειακή δυσφορία μελών της Κοινοβουλευτικής Ομάδας του ΠΑΣΟΚ το 2011 για να γίνει αρχηγός του κόμματος του, ανατρέποντας την πορεία της χώρας. Μίας πορείας που μπορούσε ήδη να μας έχει οδηγήσει έξω από το αβαθές της κρίσης, από τα τέλη του 2013, έχοντας αποφύγει όσα ζούμε σήμερα.

Ο τρίτος είναι ο Αντώνης Σαμαράς. Μην έχοντας διδαχτεί τίποτα από τις καταστροφικές εμμονές του στο Μακεδονικό, συνεργάστηκε με τον Ευάγγελο Βενιζέλο για την επαναφορά και την προστασία του πελατειακού κράτους, ακόμα και σε ό,τι αφορούσε τα ίδια τους τα κόμματα, με πρακτικές διορισμών που είχαν ανατραπεί το προηγούμενο διάστημα (4-2-1).

Η κυβέρνηση του δεν έκανε πραγματικές ρήξεις, ενώ όταν ήρθε η ώρα του λογαριασμού, όταν έπρεπε να προχωρήσει σε απελευθέρωση της χώρας από τα πελατειακά δεσμά, παρέδωσε τη χώρα με επίσπευση της εκλογής του ΠτΔ, ελπίζοντας σε μία «αριστερή παρένθεση» που θα τον επανέφερε στο Μαξίμου.

Έτσι οδηγηθήκαμε στον τέταρτο και πέμπτο, τον Αλέξη Τσίπρα και τον Γιάνη Βαρουφάκη. Η ανερμάτιστη διαπραγμάτευσή τους, έφερε ένα τρίτο μνημόνιο ύψους €86δισ. και capital controls μετά την φυγή καταθέσεων ύψους €45δισ.

Στις επόμενες ώρες θα δούμε περαιτέρω το κόστος, όταν ανακοινωθούν τα περιουσιακά στοιχεία του υπερΤΑΙΠΕΔ που ιδρύεται και μάλλον περιλαμβάνει ακόμα και ολοκληρωμένα έργα που πλήρωσε ο ελληνικός λαός, όχι κάποιο χώρο που περιμένει για δεκαετίες μία μαρίνα ή κάποια ΔΕΚΟ που έχει ανάγκη νέων επενδύσεων από πόρους που δεν διαθέτουμε, καθιστώντας την ιδιωτικοποίηση μονόδρομο.

Πρέπει να καταλάβουμε πως όλα διορθώνονται, αρκεί να υπάρχει εμπιστοσύνη σε διεθνές επίπεδο και συνεργασία με αξιοπιστία στο εσωτερικό.

Όταν άλλα λες και άλλα κάνεις, όταν κοροϊδεύεις, όταν ψηφίζεις νόμους που δεν εφαρμόζεις και υπόσχεσαι σχεδιασμούς που δεν υλοποιείς, καταλήγεις να μην έχεις πόδι να σταθείς, ενώ διαλύεις κάθε κρίσιμη συμμαχία.

Αν δούμε το παράδειγμα της Βενεζουέλας, ή το πρόσφατο παρελθόν χωρών του πρώην ανατολικού μπλοκ, ή ακόμα και περιοχές εντός των ΗΠΑ (Μέμφις με το νερό, τα θύματα του Κατρίνα κλπ), η Γη δεν σταματάει να γυρίζει γιατί κάποιοι δυστύχησαν.

Η ψευδαίσθηση πως κάποιος τρίτος δεν θα αφήσει τα πράγματα να γίνουν χειρότερα στην Ελλάδα πρέπει να διαλυθεί, μαζί με τα ψέμματα που ακούστηκαν για την καρέκλα.

Η κοινή αφήγηση για το τι συνέβη, η αλήθεια στον καθρέφτη μας (πολίτες, κόμματα και πολιτικοί), είναι το πρώτο βήμα, προτού πούμε την αλήθεια στο εξωτερικό για να ανακτήσουμε την αξιοπρέπεια μας, την εμπιστοσύνη των αγορών και την αλληλεγγύη των εταίρων μας.

Γράφει ο Κωνσταντίνος Αλεξάκος στον Πολιτη