Μέσα στο σοκ και το «μούδιασμα» για τη δολοφονική επίθεση σε βάρος του πρώην πρωθυπουργού Λουκά Παπαδήμου πέρασε στα «ψιλά» το γεγονός ότι την ίδια μέρα πριν 6 χρόνια, στην πλατεία Συντάγματος ξεκίνησε αυτό που ονομάστηκε μετέπειτα «Κίνημα των Αγανακτισμένων».
25 Μαΐου του 2011 το κατεξοχήν αντιμνημονιακό, αλλά ανομοιογενές ιδεολογικά, πλήθος έκανε την εμφάνισή του στην πλατεία Συντάγματος, στο κέντρο της Αθήνας. 25 Μαΐου του 2017, δηλαδή 6 χρόνια μετά, ο πρώην πρωθυπουργός Λουκάς Παπαδήμος στοχοποιείται από τρομοκράτες ως κατεξοχήν «εκπρόσωπος του μνημονιακού και τραπεζικού
6 χρόνια μετά όμως και παρά τη συνέχιση της λιτότητας και την «κατάρρευση» όλων των αντιμνημονιακών μύθων, οι Αγανακτισμένοι αγνοούνται…
Ποιοί ήταν οι Αγανακτισμένοι,
25 Μαΐου του 2011, έκανε δυναμικά την εμφάνισή του στη χώρα μας και πιο συγκεκριμένα στην πλατεία Συντάγματος το Κίνημα των Αγανακτισμένων.
Στα χνάρια των Ισπανών που διαδήλωναν για μέρες και κατά χιλιάδες στην κεντρική πλατεία της Μαδρίτης, δημιουργήθηκε μια ελληνική ομάδα αγανακτισμένων πολιτών, η οποία υπό την επωνυμία «Αγανακτισμένοι στο Σύνταγμα» καλούσε μέσω του Facebook τους πάντες, σε μία… ειρηνική διαδήλωση στην πλατεία Συντάγματος.
Άνθρωποι κάθε ηλικίας, φύλλου και πολιτικής άποψης, διαδήλωσαν ενάντια στα σκληρά μέτρα λιτότητας της κυβέρνησης, που ήταν προϊόν του μνημονίου που είχε υπογραφεί με την “τρόϊκα”.
Το βασικό αίτημα και των Αγανακτισμένων ήταν η καταστροφή του Μνημονίου και η πτώση της κυβέρνησης Παπανδρέου. Το αίτημα αυτό ακούστηκε σταδιακά σε πολλές πλατείες της χώρας. Από το Σύνταγμα στον Λευκό Πύργο και από την Πλατεία Γεωργίου Α’ στην Πάτρα μέχρι το Ηράκλειο της Κρήτης.
Στην πρώτη διαδήλωση της 25ης Μαΐου συμμετείχαν διάφορες ομάδες δράσης όπως το «Δεν Πληρώνω», εκπαιδευτικοί, αλλά και ο Μίκης Θεοδωράκης που είχε απευθύνει χαιρετισμό. Σταδιακά ο κόσμος που συγκεντρωνόταν στο Σύνταγμα αυξανόταν και αρκετοί κατασκήνωσαν μόνιμα στο Σύνταγμα, ενώ στήθηκαν και ιατρεία!
Στην πλατεία Συντάγματος οργανώθηκαν εκθέσεις φωτογραφίας και γελοιογραφικού σκίτσου ενώ πραγματοποιήθηκαν προβολές ντοκιμαντέρ, όπως το Debtocracy. Στις συζητήσεις κυριάρχησαν οι αναλύσεις για το χρέος της χώρας, τις ανακεφαλαιοποιήσεις των τραπεζών, η κριτική στον καπιταλισμό και τα νεώτερα πολιτικο-οικονομικά συστήματα αλλά και η προοπτική μετάβασης σε εθνικό νόμισμα με την παρουσία πολλών οικονομολόγων.
Το πρώτο ψήφισμα των Αγανακτισμένων:
«Εδώ και πολύ καιρό παίρνονται αποφάσεις για εµάς χωρίς εµάς.
Είµαστε εργαζόµενοι, άνεργοι, συνταξιούχοι, νεολαίοι, που έχουµε έρθει στο σύνταγµα για να παλέψουµε και να αγωνιστούµε για τις ζωές µας και το µέλλον µας.
Είµαστε εδώ γιατί γνωρίζουµε ότι οι λύσεις στα προβλήµατά µας µπορούν να προέλθουν µόνο από εµάς.
Καλούµε όλους τους Αθηναίους, εργαζόµενους, ανέργους και νεολαία στο Σύνταγµα, και όλη την κοινωνία να γεµίσει τις πλατείες και να πάρει τη ζωή στα χέρια της.
Εκεί στις πλατείες θα συνδιαµορφώσουµε όλα µας τα αιτήµατα και τις διεκδικήσεις µας.
Καλούµε όλους τους εργαζόµενους που θα απεργήσουν την επόµενη περίοδο να καταλήγουν και να παραµένουν στο Σύνταγµα.
Δεν θα φύγουµε από τις πλατείες, µέχρι να φύγουνε αυτοί που µας οδήγησαν εδώ: Κυβερνήσεις, Τρόικα, Τράπεζες, Μνηµόνια και όλοι όσοι µας εκµεταλλεύονται. Τους διαµηνύουµε ότι το χρέος δεν είναι δικό µας.
ΑΜΕΣΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ ΤΩΡΑ!
ΙΣΟΤΗΤΑ – ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ – ΑΞΙΟΠΡΕΠΕΙΑ!
Ο µόνος αγώνας που χάνεται είναι αυτός που δεν δόθηκε ποτέ!»
Όλες όμως οι αμεσοδημοκρατικές διαδικασίες, αλλά και οι πρωτοβουλίες άρχισαν σταδιακά να “καπελώνονται” από κόμματα, συνδικαλιστές και φορείς. Τα κόμματα άλλωστε που ως επί το πλείστον εκμεταλλεύτηκαν αυτό το «κίνημα της πλατείας» ήταν κυρίως ο ΣΥΡΙΖΑ, οι ΑΝΕΛ και η Χρυσή Αυγή, δείγμα του ακαθόριστου συνονθυλεύματος και ανομοιογενούς μείγματος ανθρώπων στην πλατεία Συντάγματος εκείνης της περιόδου. Και οι περισσότεροι αγανακτισμένοι εξάλλου στράφηκαν στον ΣΥΡΙΖΑ, άλλο εάν δήλωναν ακομμάτιστοι και ανεξάρτητοι.
Όταν οι Βαρουφάκης, Κατρούγκαλος & Τσακαλώτος το έπαιζαν… αγανακτισμένοι στο Σύνταγμα!
Τότε λοιπόν κάνουν την εμφάνισή τους και αρχίζουν να γίνονται γνωστοί στο ευρύτερο κοινό και τους ψηφοφόρους «πολιτικά φυντάνια», όπως οι Γιάνης Βαρουφάκης, Γιώργος Κατρούγκαλος και Ευκλείδης Τσακαλώτος, οι οποίοι 4 χρόνια μετά έγιναν υπουργοί.
Ήταν τότε, που έστηναν τραπέζια στην πλατεία Συντάγματος για να μιλήσουν οι «αντιμνημονιακοί φωστήρες» για την οικονομική κρίση και το πώς θα βγαίναμε από τα Μνημόνια, με τον κόσμο να παρακολουθεί οκλαδόν στην πλατεία ή ακόμα και όρθιοι και να κρέμονται από τα χείλη των Βαρουφάκη, Κατρούγκαλου και Τσακαλώτου.
Ούτε οι ίδιοι δε φαντάζονταν όμως 5 χρόνια μετά, ότι ο πρώτος μας πήγαινε… βουρ στη δραχμή και οι άλλοι δυο θα εφάρμοζαν ένα πολύ «σκληρό» Μνημόνιο, σκληρότερο και από εκείνο το οποίο «κατακεραύνωναν» τότε από την πλατεία Συντάγματος.
Βία, επεισόδια, κρεμάλες και μίσος!
Δυστυχώς, όμως, χαρακτηριστικό των κινητοποιήσεων ήταν οι αποδοκιμασίες και ορισμένες φορές οι προπηλακισμοί σε βάρος πολιτικών όλων των κομμάτων. Μεταξύ άλλων, από το ΠΑΣΟΚ αποδοκιμάστηκαν η Σούλα Μερεντίτη, ο Αλέκος Αθανασιάδης, ο Θανάσης Γικόνογλου και ο Νίκος Τσώνης, από τη Νέα Δημοκρατία ο Κωστής Χατζηδάκης (που ξυλοκοπήθηκε), ο Γιώργος Βουλγαράκης, ο Μάξιμος Χαρακόπουλος, ο Κώστας Τζαβάρας και ο Αλέξανδρος Καχριμάνης, από το ΚΚΕ η Λιάνα Κανέλλη και από τον ΛΑΟΣ ο Θάνος Πλεύρης.
Οι συγκεντρώσεις σημαδεύτηκαν από βία και γενικευμένα επεισόδια, καθώς σε πολλές περιπτώσεις το πλήθος επιχειρούσε να εισβάλλει στη Βουλή, με τα ΜΑΤ να κάνουν γενικευμένη χρήση χημικών, ενώ ξύλο έπεφτε ακόμη και μέσα στους σταθμούς Μετρό.
Ορισμένοι «αγανακτισμένοι» ξέφυγαν κατά τη διάρκεια των συγκεντρώσεων, ζητώντας «κρεμάλες» σε πολιτικούς και να καεί το «μπου@@ η Βουλή». Μάλιστα, το σύνθημα που δονούσε συνεχώς την ατμόσφαιρα ήταν το «η χούντα δεν τελείωσε το ’73…».
Ήταν φανερό πως το μίσος και το «δηλητήριο» είχε κυριεύσει πολλούς εξ αυτών και είχαν «τυφλωθεί» μπροστά στον κοινό στόχο να πέσει η μνημονιακή κυβέρνηση…
Μετά τη σχετική ηρεμία που επικράτησε κατά τη διάρκεια του Αυγούστου του 2011, οι ομάδες των αγανακτισμένων επανήλθαν στην πλατεία συντάγματος, με πρώτη μεγάλη συγκέντρωση στις 3 Σεπτεμβρίου, ημερομηνία με διπλό συμβολισμό, καθώς αντιστοιχεί στην επανάσταση του 1843 για την διεκδίκηση συντάγματος, άλλα και στην επέτειο ίδρυσης του κυβερνώντος κόμματος, του ΠΑΣΟΚ.
28η Οκτώβρη 2011: Όταν η χώρα βρέθηκε στα όρια της εκτροπής
Ακόμα μεγαλύτερης έκτασης διαμαρτυρίες σημειώθηκαν κατά την διάρκεια των εορτασμών για την 28η Οκτωβρίου.
Χαρακτηριστικότερο παράδειγμα όλων τα όσα πραγματικά πρωτοφανή εκτυλίχθησαν στην στρατιωτική παρέλαση της Θεσσαλονίκης, όταν οι… αγανακτισμένοι πολίτες «μπούκαραν» στο χώρο της παρέλασης και με συνθήματα εξανάγκασαν τον τότε πρόεδρο της Δημοκρατίας Κάρολο Παπούλια να αποχωρήσει προτού καν αρχίσει η παρέλαση. Αμέσως μετά την άφιξη του Προέδρου της Δημοκρατίας, οι οργανωμένες αυτές ομάδες ατόμων, λειτουργώντας αιφνιδιαστικά, έριξαν τα κιγκλιδώματα, απώθησαν τις αστυνομικές δυνάμεις και μετακινήθηκαν στο οδόστρωμα. Ταυτόχρονα, στο οδόστρωμα μετακινηθήκαν και αρκετές χιλιάδες λαού, ακολουθώντας τις προσκλήσεις και προτροπές τους να καταλάβουν το χώρο, που θα πραγματοποιούταν η παρέλαση των τμημάτων.
«Παπούλια προδότη», «ούστ», «μπούλο» και άλλα τέτοια… από ένα ετερόκλητο πλήθος…
Σταδιακά οι διαμαρτυρίες επεκτάθηκαν και στα γήπεδα. Κατά τη διάρκεια της 7ης αγωνιστικής του πρωταθλήματος ποδοσφαίρου, που διεξήχθη το διήμερο 22 και 23 Οκτωβρίου σε πολλές αναμετρήσεις ακούστηκαν συνθήματα κατά τις κυβέρνησης και είχαν αναρτηθεί σχετικά πανό.
Το ίδιο σκηνικό επαναλήφθηκε και την επόμενη αγωνιστική που πραγματοποιήθηκε το διήμερο 29-30 Οκτωβρίου, παρά την εντολή που υπήρξε προς την αστυνομία, να μην επιτρέψει την είσοδο των πανό με πολιτικό περιεχόμενο στις εξέδρες των γηπέδων.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου