ΆΚΟΥ ΨΗΦΟΦΟΡΕ ΤΗΣ ΧΡΥΣΗΣ ΑΥΓΗΣ

Στην αρχή η σκέψη σου ήταν εκείνη ενός θυμωμένου ανθρώπου· έψαχνες τρόπο να διαμαρτυρηθείς έντονα για την κατρακύλα της χώρας: για τα κομματικά ρουσφέτια, την αναξιοκρατία, τους διορισμούς των ημετέρων, το μοίρασμα της πίτας μεταξύ των ισχυρών που σε άφηναν πάντα στην απέξω.

Μετά ήρθε το βαρύ φορτίο της κρίσης που κλήθηκες να το πληρώσεις με επιπλέον φόρους, με μισθολογικές και συνταξιοδοτικές περικοπές, με ανεργία, με ανασφάλεια και πίεση ψυχολογική.

Της Βασιλικής Γεωργιάδου, αναπληρώτριας καθηγήτριας Πολιτικής Επιστήμης στο Πάντειο Πανεπιστήμιο

Στις εκλογές του 2012 σκέφτηκες να διαμαρτυρηθείς και να τιμωρήσεις μαζί τους κρατούντες, εκείνους που κυβέρνησαν επί πολλές δεκαετίες αυτή τη χώρα και εκ των πραγμάτων ευθύνονταν για την κατάντια. 

Ένα ακραίο κόμμα (η Χρυσή Αυγή) μπήκε τότε στις επιλογές σου, ακριβώς επειδή νόμισες ότι το κόμμα αυτό κατήγγειλε εμφατικά κάποια από τα κακώς κείμενα. 

Σκέφτηκες ότι αυτοί τα λένε αλλιώς,

ότι δεν έχουν κυβερνήσει ποτέ, δεν έχουν μπει ποτέ στη Βουλή και συνεπώς θα εννοούν όσα λένε. Έτσι δεν μπορούσες να ξέρεις ότι πίσω από τα μεγάλα λόγια για “εθνική ανεξαρτησία” για μια “Ελλάδα χωρίς αφεντικά”, “χωρίς ευρωπαϊκά δεσμά” και “χωρίς ξένους”, που για χρόνια διαλαλούσε η Χρυσή Αυγή, κρυβόταν μια επιθετική οργάνωση, που ασκούσε σκληρή βία, που ήταν άγνωστο ποιος τη χρηματοδοτεί, που καλλιεργούσε το μίσος, που δεν είχε όρια και ηθικές αναστολές.

Σχεδόν μισό εκατομμύριο ψηφοφόροι, σαν και σένα, στηρίξατε το 2012 ένα τέτοιο κόμμα που ζήτησε την ψήφο σας εξαπατώντας σας, ωστόσο, καθώς δεν είχε περάσει παρά ένας χρόνος από τότε όταν μια μέρα σαν σήμερα ξυπνήσατε μαθαίνοντας ότι μέλη και ιθύνοντες αυτού του κόμματος, που εσείς είχατε ψηφίσει, σκότωσαν εν ψυχρώ έναν νέο άνθρωπο, έναν ταλαντούχο μουσικό, χωρίς λόγο, χωρίς να προηγηθεί καυγάς, απλώς και μόνο για να κάνουν τσαμπουκά, με απαξία και ασέβεια στην ανθρώπινη ζωή, στον συνάνθρωπο, σε όλους μας. Το τσαμπουκαλεμένο χέρι του φονιά (που σημειωτέον πιάστηκε επ’αυτοφόρω) είχε πολλά στηρίγματα που το όπλισαν και το έκαναν να αισθάνεται ισχυρό. Οι σχεδόν μισό εκατομμύριο ψήφοι ήταν που στήριξαν αυτό το χέρι και ενίσχυσαν την απεχθή και εγκληματική του πρόθεση.

Η αθωότητα και η ελευθερία του ψηφοφόρου παύει να υπάρχει από εκείνη τη στιγμή και μετά. Ήταν η 18η Σεπτεμβρίου του 2013, όταν ο Παύλος Φύσσας δολοφονήθηκε από ένα μέλος της Χρυσής Αυγής, με μια κουστωδία της οργάνωσης από πίσω του, παρούσα στο έγκλημα.

Χθες ο αρχηγός της συγκεκριμένης οργάνωσης, της Χρυσής Αυγής, παραδέχθηκε δημόσια ότι το κόμμα του, η Χρυσή Αυγή, “αναλαμβάνει την πολιτική ευθύνη της δολοφονίας”. Για πρώτη φορά στα χρονικά της χώρας, της Ευρώπης και του πολιτισμένου κόσμου ένα κόμμα, με τη φωνή του επικεφαλής του μάλιστα, παραδέχεται να έχει κάνει κάτι τόσο αποτρόπαιο. Η δικαιοσύνη θα κρίνει το περιεχόμενο της ομολογίας του και τις συνέπειες αυτών που είπε. Όμως την ομολογία αυτή οφείλεις να την κρίνεις και εσύ (δυνητικέ) ψηφοφόρε της Χρυσής Αυγής. Είμαστε δυο μέρες πριν τις εκλογές και μια τέτοια ομολογία δεν μπορεί να σε αφήσει ανεπηρέαστο. Επιλέγοντας να ψηφίσεις τη Χρυσή Αυγή να ξέρεις ότι αναλαμβάνεις και εσύ προσωπικά την ίδια πολιτική ευθύνη: εκείνη της στήριξης μιας οργάνωσης, ενός κόμματος, που παραδέχεται ότι έχει ευθύνη σε μια δολοφονία.

Στη δημοκρατία υπάρχουν πολλές επιλογές: πολλά κόμματα, διαφορετικού μεγέθους και ιδεολογίας· πολλά πρόσωπα με διαφορετικούς χαρακτήρες, φύλο, ποιότητα και ρόλους· υπάρχει επίσης η επιλογή της συμμετοχής ή της αποχής από τις εκλογές. Όμως η στήριξη και η ψήφιση ενός κόμματος που αναλαμβάνει ευθύνες για δολοφονίες δεν μπορεί να αποτελεί δική σου επιλογή. Αν την κάνεις, όποιος την κάνει, δεν βάζει μια ακόμη ψήφο στην κάλπη, αλλά βάφει εν γνώση του τα χέρια του με αίμα.

Η επιλογή είναι δική σου, αλλά να ξέρεις το ίδιο δική σου είναι και η ευθύνη. Αυτή η συγκεκριμένη ευθύνη· την ίδια ευθύνη που ομολόγησε ο αρχηγός της Χρυσής Αυγής για τη δολοφονία του Παύλου Φύσσα. Αν ψηφίσεις το κόμμα του, τη Χρυσή Αυγή, αυτή την ευθύνη της δολοφονίας τη μοιραζόσαστε πλέον ξεκάθαρα μαζί.