ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ... ΧΩΡΙΣ ΑΛΛΑΞΟΚΩΛΙΕΣ

Έχεις δει κάτι λουλούδια που σκάνε μύτη ανάμεσα από πέτρινους ασβεστωμένους τοίχους; 
Έχεις δει κάποιες ρίζες δέντρων που βυζαίνουν τροφή από βράχια κι απορείς πώς αναπτύσσονται; 

Έχεις δει κάτι ανθρώπους που μια αρρώστια τους θανατώνει ένα  μέλος του σώματος κι όμως εκείνοι βρίσκουν άκρη αναπληρώνοντάς το, μετατρέποντας ένα «αφύσικο» αρχικά δεκανίκι ως απολύτως φυσιολογικό μέλος; Έτσι μου μοιάζει η διεργασία του εγκεφάλου να παράγει όνειρα σε τούτο το πολιτικό τοπίο. Σε τούτο το θερμοκήπιο - σύστημα των δικών «μας» παιδο-μπούληδων κάθε κόμματος ανεξαρτήτως. Συζητήσεις επί συζητήσεων για το ένα «ακόμα» Μνημόνιο. 
Ποιο είναι όμως το αντίβαρο που πρέπει να μπει στη παλάντζα για να στεριώσει κάποτε η ζυγαριά μας; 
Παράγω ακόμα όνειρα! 
Μου τη σπάει ο εαυτός μου γι' αυτό, αλλά... 
Να! Άκου τι ονειρευόμουνα μόλις χθες; 
Θα σου πω και ονόματα. 
Και ας ρισκάρω,
να γευτώ την καχυποψία και την γκρίνια σου! Ανάκατα θα σας τα καταθέσω. Χωρίς σειρά σημαντικότητας,
Υπουργός, λέει, Εμπορίου η Ιωάννα Παπαδοπούλου. Ναι, αυτή με τα μπισκότα. Που κράτησε τρίτη γενιά μια εταιρεία-σήμα κατατεθέν. Με όραμα, με συνεχή πρωτιά, με εξαγωγές, χωρίς να την ποντάρει στο χρηματιστήριο -στα χρόνια της ξιπασιάς- και χωρίς αλλαξοκωλιές με κυβερνήσεις και αεροδάνεια. Υπουργός Τουρισμού, ο Θ. Βασιλάκης. Ναι, αυτός ΚΑΙ της Aegean, που κατόρθωσε να στήσει μια αεροπορική εταιρεία, βραβευμένη κατ' επανάληψη και να συστήνει μια Ελλάδα όπως της πρέπει για «Ελλάδα». Φαντάσου ένα Υπουργείο Αποκρατικοποιήσεων που το know how θα το έδινε η Δωδώνη. Ναι, η νούμερο ένα εταιρεία παραγωγής και εξαγωγής «ποπ» φέτας στον κόσμο. Που κατόρθωσε να θεωρηθεί εκ του αποτελέσματος παράδειγμα αποκρατικοποίησης, κερδίζοντας διαγωνιζόμενη με κολοσσούς του κλάδου και να είναι μια κερδοφόρα εταιρεία με όραμα στον καιρό της κρίσης και μόνο της κρίσης και χωρίς κομματικά αλισβερίσια.
Φαντάσου μια Υπουργό Πολιτισμού την Μαρίνα Λαμπράκη. Ναι, για την υπηρεσιακή υπουργό σας λέω. Της Εθνικής μας Πινακοθήκης. Που κατόρθωσε να συναλλάσσεται με Υπουργούς δήθεν Πολιτισμού (τις περισσότερες φορές απολύτως αστοιχείωτους) και όμως να βρίσκει τη δική της άκρη και συγχρόνως με επιχειρηματίες-χορηγούς κι επίσης να βρίσκει άκρη. Όχι για το δικό της συμφέρον αλλά για το όραμα. Και να σχηματίζονται ουρές έξω από την Πινακοθήκη και να εμπνέει τους συνεργάτες της που εργάζονται αγόγγυστα και να κατορθώνει την ανακαίνισή της εκ βάθρων στηριζόμενη και σε διεθνή Ιδρύματα που απαιτούν οργανωμένα προγράμματα και όχι μπουρδολογίες και φαφλατοσχέδια. Ο επόμενος πρωθυπουργός θα μπορούσε να τη διατηρήσει στη θέση της.
Φαντάσου, λέει, το Υπουργείο Παιδείας. Με μια Ελληνίδα, την Άννα Διαμαντοπούλου, και έναν διεθνή, τον Σταμάτη Κριμιζή για παράδειγμα, εκ των σπουδαιότερων αστρονόμων παγκοσμίως. Υπεύθυνο ερευνητικών προγραμμάτων πανεπιστημίων της Αμερικής. Που η πρώτη κατόρθωσε ακατόρθωτα και τελικώς δολοφονήθηκε («στιγμιαίως» και μόνο) από τα ακατόρθωτα. (Πιο δυνατά τα «ακατόρθωτα» στον πρώτο γύρο). Και ο Κριμιζής διέθεσε τις δυνάμεις του στη χώρα μας (μετά από διεθνή ένδοξη καριέρα) για να καταλήξει «Με εξέπληξε η απραξία του Δημοσίου. Η δυσκολία εφαρμογής προγραμμάτων απορρόφησης ευρωπαϊκών κονδυλίων. Στην Ελλάδα τα πολιτικά κόμματα πρέπει να φύγουν από τα Πανεπιστήμια. Αποπροσανατολίζουν τον φοιτητικό κόσμο και τα ταλέντα της χώρας δραπετεύουν στο εξωτερικό». Να ξεκινούσαν, λέει, από το νηπιαγωγείο το κτίσιμο της Παιδείας. Να γινότανε η χώρα μας κοιτίδα Παιδείας-Πολιτισμού- Τουρισμού!
Φαντάσου ένα Υπουργείο Ελληνικού Δημοσίου με τον Στέφανο Μάνο. Στα «χέρια» ενός πρακτικού μυαλού -που πάντα μιλούσε καθαρά, άφοβα, έντιμα και τολμηρά- και να συμφωνούσαμε «Να μείνει ό,τι μας είναι χρήσιμο για τις καθημερινές συναλλαγές μας και να σκοτώσουμε ό,τι είναι άχρηστο. Να εντοπιστεί πού μπάζει «φακελάκι» το σύστημα και να το εξολοθρεύσουμε». Ένα Υπουργείο Εφοπλισμού. Ναι! Ήμαστε η πρώτη δύναμη στον κόσμο! (Στον μόνο τομέα που το κράτος δεν μπόρεσε να βάλει χέρι... Τυχαίο;). Ένα Υπουργείο Νέων Επιχειρηματιών... Ένα Υπουργείο γέφυρας της χώρας μας με τους σημαντικούς Έλληνες του εξωτερικού! Φαντάσου!

Και οι πολιτικοί; Θα αναρωτηθείς. Τι θα γίνουν οι πολιτικοί της πρώτης μας γραμμής; Θα κρατήσουν τον δικό τους ολοδικό τους ρόλο. Των πρωταγωνιστών. Στη θεατρική παράσταση της πολιτικής σκηνής. Θεατρικές παραστάσεις ανεβάζουμε, αν έχετε καταλάβει. Το θέμα όμως των παρασκηνίων θα είχε λυθεί και θα μπορούσαμε να λέμε «Στα παρασκήνια περνάμε καλά και αυτό βγαίνει και στο κοινό»! Να! Αυτό το όνειρο έχω… Μια ατμόσφαιρα ανοιχτών επιτέλους παρασκηνίων. Δημιουργικών, οξυγονωμένων... Που η ατμόσφαιρά τους να βγαίνει και στο έρμο το κοινό.

ΥΓ.1:  Όλα τα ονόματα που ανέφερα τα γνωρίζω από «δεύτερο» χέρι, πλην της Δωδώνης που τη γνωρίζω από πρώτο. Γιατί να το κρύψωμεν; Τα κρυφά ποταμάκια να φοβάσαι.

ΥΓ.2: Θυμάστε έναν πολιτικό που στο κρεσέντο του αυθορμητισμού του είπε σε τηλεοπτικό πάνελ «Μη μου γαμάτε τη συζήτηση;». Θα σας παρακαλούσα να μην μου γαμ… το όνειρο.