H ΣΠΑΣΜΕΝΗ ΓΕΦΥΡΑ ΜΕ ΤΟΥΣ ΦΑΣΙΣΤΕΣ

Όταν πριν από μερικές ημέρες ο κ. Μπαλτάκος μας ανέλυε την αντικομουνιστική γονιδιακή του «σκευή», πολλοί σχολιαστές (και εντός του αντινιούζ), εκστασιασμένοι τον χειροκροτούσαν.
Μάλιστα, πολλοί ήταν εκείνοι εντός της παράταξης που υπερθεμάτιζαν σε θέματα προσέγγισης με τον κόσμο της Χρυσής Αυγής και μιλούσαν για «παρασυρμένους», «αγανακτισμένους» και «θυμωμένους» πολίτες που θα πρέπει η ΝΔ να τους πάρει πάση θυσία πίσω, ακόμη κι αν χρειαστεί να καταπιεί αμάσητη την κατάμαυρη εθνικοσοσιαλιστική ιδεολογική πανοπλία πολλών από αυτούς.
Δυστυχώς, ακόμη και σήμερα που η γέφυρα «Μπαλτάκος» κατέρρευσε με πάταγο (κάτι αναμενόμενο αν όχι σιγουράκι όταν μιλάς, συγχρωτίζεσαι και εμπιστεύεσαι άτομα της συγκεκριμένης ιδεολογικής από – κλισης), υπάρχουν στελέχη εντός της ΝΔ που επιμένουν να προσδοκούν την πολιτική «ώσμωση» μεταξύ των ψηφοφόρων των δύο αυτών εντελώς αντίθετων πολιτικών (sic: όχι τόσο αυτονόητος ο χαρακτηρισμός όσον αφορά την ΧΑ) χώρων.
Όσο θα υπάρχουν μέσα στην παράταξη άνθρωποι σαν τον Μπαλτάκο,
που με λογικώς παράλογο, πολιτικώς πρωτόγονο και ιδεολογικώς ασυμβίβαστο τρόπο θα προσπαθούν να γεφυρώσουν το ιδεολογικό, πολιτικό και λογικό χάσμα που χωρίζει αυτούς τους δύο «χώρους» (ο ένας κυρίαρχο επί δεκαετίες πολιτικό υποκείμενο – ο άλλος μόρφωμα αρμοδιότητας του κοινού ποινικού δικαίου όπως κατηγορείται από την ελληνική δικαιοσύνη), τόσο θα βρισκόμαστε μπροστά σε φαινόμενα όπως αυτό των τελευταίων ημερών, που κινδυνεύει τελικά να γκρεμίσει εν μία νυκτί ό,τι με κόπο, αγώνα και θυσίες πετύχαμε ως λαός τα τελευταία δύο χρόνια της διακυβέρνησης Σαμαρά.
Πολύ σωστά ο Πρωθυπουργός απομάκρυνε αυτοστιγμεί από δίπλα του αυτό το πολιτικά επιπόλαιο, ιδεολογικά ακραίο και λογικά χαοτικό άτομο. Δεν είναι η ώρα να αναζητήσουμε τους λόγους για τους οποίους τόσον καιρό το διατηρούσε κοντά του. Το δίδαγμα όμως όλης αυτής της πολιτικά οδυνηρής ιστορίας που ίσως να μην έχει τελειώσει ακόμη, δεν μπορεί να μην είναι ξεκάθαρο. Πέρα από τις (ευφάνταστες) θεωρίες συνομωσίας, εκείνο που πρέπει να μείνει τελικά ως πολιτικό κέρδος από τούτη την περιπέτεια για την παράταξη, είναι πως κάθε προσπάθεια πολιτικού εναγκαλισμού με τα νεκραναστημένα φαντάσματα του εθνικοσοσιαλισμού, δεν μπορεί παρά να καταλήξει σε τακτικό ατόπημα ή στρατηγικό φιάσκο.
Η παράταξη καλύπτει επαρκώς τόσο ιδεολογικά όσο και πολιτικά τον εκ δεξιών της χώρο. Οι εξαιρετικά δύσκολες καταστάσεις που βιώσαμε ως κοινωνία, απλώς έχουν επιτρέψει την περιστασιακή εμφάνιση των βρικολάκων της Χρυσής Αυγής στο πολιτικό (;) προσκήνιο.

Η ΝΔ οφείλει σθεναρά και αταλάντευτα να αντιμάχεται αυτό το ευκαιριακό μόρφωμα, που είναι και το πιο επικίνδυνο για την Δημοκρατία και τον τόπο. Οποιαδήποτε άλλη στρατηγική ή και τακτική ακόμη απέναντι στους νοσταλγούς του Αδόλφου, κινδυνεύει να οδηγήσει το κόμμα στην ανυποληψία και τον πολιτικό αυτοχειριασμό, κάτι εντελώς ανεπιθύμητο όχι τόσο χάριν του ίδιου του κόμματος, όσο χάριν της σωτηρίας της Πατρίδας.