ΝΤΡΕΠΟΜΑΙ...

Έπρεπε να το ζήσουμε και αυτό. Έπρεπε για να ολοκληρωθεί η ευτυχία μας να δούμε τον «δημοκράτη» Θάνο Πλεύρη να ορκίζεται βουλευτής της ΝΔ. Έπρεπε να ξαναδούμε μαζί το «παρεάκι» Βορίδη – Γεωργιάδη - Πλεύρη να ενισχύει έτι περαιτέρω την ακροδεξιά πτέρυγα του κόμματος του κ. Σαμαρά. Ανατρίχιασα, δεν το αρνούμαι...

Όλα σχεδόν τα περήφανα στελέχη του ΛΑ.Ο.Σ. του κ. Καρατζαφέρη στο κόμμα που κυβερνάει τη χώρα. Όλοι αυτοί - μαζί με τους εξέχοντες προσωπικούς φίλους του κ. Σαμαρά όπως τον κ. Μπαλτάκο ή τον κ. Κρανιδιώτη – άξιοι προασπιστές των εθνικών μας συμφερόντων, έτοιμοι να προτάξουν στήθος απέναντι σε κάθε απειλή που δέχεται η πατρίδα. Και είναι πολλές οι απειλές: ο ύμνος του ΕΑΜ στην παρέλαση της 28ης Οκτωβρίου,

οι καθαρίστριες του Υπουργείου Οικονομικών, οι οικονομικοί μετανάστες, ο ΣΥΡΙΖΑ, οι Εβραίοι. Που να αρχίσω και που να τελειώσω...

Βέβαια αναρωτιέμαι τι άλλο θα μπορούσε να περιμένει κανείς αφού ο κ. πρωθυπουργός δίνει, καθημερινά πλέον, πάρα πολλά δείγματα των αρχών που διέπουν την διακυβέρνηση της χώρας και γίνεται όλο και πιο φανερό το επικίνδυνο προεκλογικό του παιχνίδι. Βλέποντας και προβλέποντας ότι, όπως έχουν τα πράγματα σήμερα, όχι μόνο πρόεδρο Δημοκρατίας δεν εκλέγει η παρούσα Βουλή αλλά και ότι η κυβέρνηση χάνει τις εκλογές, έχει αρχίσει τις απονενοημένες προσπάθειες να απευθυνθεί στο πιο κατάπτυστο λαϊκό αίσθημα, να το ενισχύσει, να το «νομιμοποιήσει» ηθικά και να κερδίσει ψηφοφόρους της Χρυσής Αυγής. Αυτό το αγχωμένο παραλήρημα, για παράδειγμα, στα 40α «γενέθλια» της ΟΝΝΕΔ πως αλλιώς να το ερμηνεύσει κανείς; Ο πρωθυπουργός της χώρας δεν ντρέπεται όταν χρησιμοποιεί όρους όπως «θρασίμια χωρίς τρόπους από το σπίτι τους» αναφερόμενος στους νέους που αγωνίζονται για ένα καλύτερο αύριο και μια καλύτερη παιδεία την οποία δικαιούνται και το κράτος δεν τους την προσφέρει – έστω και αν αποδεχτεί κανείς ότι κάποιες φορές γίνονται και λάθη στις διεκδικήσεις αυτές. Δεν ντρέπεται όταν μέλη του κόμματος του, υπουργοί και βουλευτές, γύριζαν κάποτε ως νεολαίοι με τσεκούρια και μπαλτάδες στις γειτονιές της Αθήνας τρομοκρατώντας τον κοσμάκη. Δεν ντρέπεται που μίλαγε σε μια μικρή αίθουσα του ΣΕΦ (μην φανταστείτε το κανονικό ΣΕΦ) γεμάτη από χαμογελαστά – αλλά βαριεστημένα - στελέχη του κόμματος και λίγους, πολύ λίγους, νέους πίσω πίσω που βαράγανε κάτι ταμπούρλα όταν μιλούσε ο κ. Σαμαράς. Δεν ντρέπεται γιατί το μόνο που τον ενδιαφέρει είναι να μην χάσει την εξουσία ή αν τυχόν την χάσει να τα έχει κάνει όλα συντρίμμια πριν αποχωρήσει. Ούτε ο Ρώσικος στρατός όταν υποχωρούσε μπροστά στον Ναπολέοντα δεν τα είχε καταφέρει τόσο καλά στην πολιτική της καμένης γης όσο η κυβέρνηση μέσα στον πανικό της.

Εγώ πάλι ντρέπομαι για όλα αυτά. Ντρέπομαι που υπάρχουν νέοι στη χώρα που στα Πανεπιστήμια ψηφίζουν την ΔΑΠ και την βγάζουν πρώτη δύναμη και ντρέπομαι που αυτοί οι νέοι δεν αντιδρούν στα όσα συμβαίνουν αλλά, όπως και η κυβέρνηση που υποστηρίζουν, εμμονικά επιμένουν στην δαιμονοποίηση των πολιτικών τους αντιπάλων. Ντρέπομαι που οι κκ Πλεύρης και λοιποί είναι βουλευτές ή και υπουργοί του κυβερνώντος κόμματος. Ντρέπομαι να ακούω τον πρωθυπουργό και τους υπουργούς του να καθυβρίζουν χυδαία όποιον τους αντιτίθεται χωρίς σοβαρά επιχειρήματα πολιτικού διαλόγου. Ντρέπομαι που η δημοκρατία καταπατάται ύπουλα, καθ’ έξιν και χωρίς αιδώ. Ντρέπομαι που οι μετανάστες που αντέδρασαν στις απάνθρωπες και φρικιαστικές συνθήκες κράτησής στα στρατόπεδα της Αμυγδαλέζας δικάζονται από το κράτος. Ντρέπομαι για τα ποσοστά της Χρυσής Αυγής στις λαϊκές γειτονιές της Αθήνας.

Ντρέπομαι κάθε φορά που βλέπω όλους αυτούς που επί 40 χρόνια κυβέρνησαν εναλλάξ τη χώρα, την κατέστρεψαν, την χρεοκόπησαν και την διέσυραν διεθνώς να τολμούν να εκτοξεύουν κατηγορίες και να βγάζουν την ουρά τους απέξω λες και κάποιοι «άλλοι» μας έφεραν εδώ που μας έφεραν και όχι αυτοί οι ίδιοι. Ντρέπομαι που ακόμα τους ακούμε, που ακόμα επιτρέπουμε να συνεχίζουν να μας κοροϊδεύουν και καθόμαστε με σκυμμένο το κεφάλι στις ουρές για τον ΕΝΦΙΑ ή την εφορία όταν όλοι οι πραγματικοί φταίχτες έμειναν ατιμώρητοι και η κάθαρση που απαιτείται σε κάθε τραγωδία δεν επήλθε ποτέ...

Μονάχα η ύβρις παραμένει ατιμώρητη και αλαζονική.