ΑΛΥΧΤΟΥΝ ΚΑΙ ΓΑΥΓΙΖΟΥΝ ΘΕΜΑΚΙΑ ΚΑΙ ΤΡΑΓΚΑΚΙΑ

 Τα μεσάνυχτα της περασμένης Τρίτης η Ν.Δ. είχε μείνει μόνη με τη Χρυσή Αυγή να αρνούνται πεισματικά τη νομοθετική ρύθμιση που θα έσωζε τη ζωή του απεργού πείνας Νίκου Ρωμανού.

Μόνοι εναντίον όλων, ακόμη και το ΠΑΣΟΚ είχε βρεθεί απέναντί τους, αυτοί όμως εκεί, να αλυχτούν για το νόμο και την τάξη, να εξάψουν τα άγρια ένστικτα, μπας και τα ένστικτα γίνουν ψήφοι. 

Ψήφοι βουλευτών για τους 180 κι ας είναι και χρυσαυγίτες, ψήφοι πολιτών στις εκλογές κι ας είναι και φασίστες.

Αλυχτούσαν τα σκυλιά μέχρι τα μεσάνυχτα, αλυχτούσαν και μετά, όταν οι βουλευτές διαβεβαίωναν τους δημοσιογράφους ότι δεν πρόκειται να κάνουν πίσω και να δικαιώσουν τον ληστή με το καλάσνικοφ. 

Αλύχτησαν νυχτιάτικα οι βουλευτές της Ν.Δ., αλύχτησε πρωινιάτικα και ο Τράγκας, το μαντρόσκυλο του καθεστώτος,

που φώναζε από τα μικρόφωνα του Real FM «Αφήστε τον Ρωμανό να βγει έξω, δώστε του κι ένα καλάσνικοφ!». «Αν πεθάνει ο Ρωμανός, οι γιατροί του θα είναι δολοφόνοι», γάβγισε ο συνδαιτυμόνας των χρυσαυγιτών κι είναι και παιδί γιατρού, ο απύλωτος.

Τζάμπα γάβγισε ο Τράγκας πρωινιάτικα, τζάμπα αποκάλεσε δολοφόνους εκείνους που σώζουν ζωές. Λίγες ώρες αργότερα η Ν.Δ. αναγκάστηκε να κάνει πίσω, ο Αθανασίου άλλαξε την τροπολογία του, η Βουλή την υπερψήφισε μετά χαράς και ο Νίκος Ρωμανός επέστρεψε στη ζωή, προς απογοήτευση όσων προσδοκούσαν φωτιές που θα ζέσταιναν την εξουσία τους. Θα μπορούσαν να τη φέρουν την τροπολογία μέρες πριν, αυτοί όμως επέλεξαν να σείουν το σκιάχτρο του φόβου μέχρι την ύστατη στιγμή, παίζοντας στα ζάρια τη ζωή ενός εικοσάχρονου.

Λίγο πριν το τέλος οι ερίφηδες έκαναν πίσω. Ίσως ήταν βαρύ ακόμη και γι' αυτούς να κουβαλούν στη συνείδησή τους τον θάνατο ενός παιδιού. Τους ταρακούνησε η πολιτική απομόνωση, πιο πολύ όμως τους τράνταξε το πρωτοφανές κίνημα συμπαράστασης στον Ρωμανό, χιλιάδες άνθρωποι που κατέβηκαν σε πορείες, που βρέθηκαν έξω από το νοσοκομείο και τα δικαστήρια, που έβαλαν υπογραφές, που φώναξαν, που τραγούδησαν. Πολίτες που δεν είχαν καμία ιδεολογική σχέση με τον απεργό πείνας, ένιωσαν ωστόσο ότι ο αγώνας του υπερβαίνει τη δράση και την ιδεολογία του.

Αυτή είναι η φωτεινή πλευρά. Δυστυχώς, υπάρχει και η κατασκότεινη, υπάρχει ο Τράγκας που λειτούργησε ως το μεγάφωνο του ακροδεξιού καθεστώτος, υπάρχει κι ο Θέμος Αναστασιάδης που ειρωνεύτηκε με τον χυδαιότερο τρόπο τον απεργό πείνας, καθισμένος αναπαυτικά πάνω στο λίπος του και στα μαύρα εκατομμύρια της Ελβετίας. Κι από κάτω χιλιάδες θεμάκια και τραγκάκια ούρλιαζαν σαν μαινόμενο πλήθος σε αρένα, έδειχναν τον Ρωμανό με τον αντίχειρα κατεβασμένο, ξεστομίζοντας λόγια γεμάτα μίσος και ηλιθιότητα. Μίσος και ηλιθιότητα, ηλιθιότητα και μίσος, ιδού τα υλικά του καθημερινού φασισμού.

Τελικά, τα Τραγκάκια και τα Θεμάκια έμειναν στα κρύα του λουτρού, με τους αντίχειρες, όμως, σταθερά κατεβασμένους προς τα κάτω, μέχρι να τους χρειαστούν για το επόμενο θύμα.