«ΣΥΡΙΖΟΛ», ΤΗΣ ΦΛΑΜΠΟΥΡΑΡΗΣ & ΠΑΠΠΑΣ ΑΕ

Η διακυβέρνηση της χώρας έχει δοθεί σε ανώριμα παιδιά: ευτυχισμένα μες στην άγνοιά τους, ανοργάνωτα, χωρίς καμία μεταξύ τους συνοχή. Που έχουν ξεκινήσει εκδρομή δίχως να ξέρουν πού θα πάνε καν

«Ο ιδανικός άνθρωπος του ολοκληρωτικού βασιλείου είναι εκείνος για τον οποίο δεν υπάρχει η διάκριση μεταξύ γεγονότος και φαντασίας,  η διάκριση ανάμεσα στην αλήθεια και το ψέμα». (Χάνα Άρεντ),

Το  μεγαλύτερο πλήγμα που έχει προκαλέσει ο ΣΥΡΙΖΑ στην πολιτική ζωή του τόπου –και όσο ήταν στην αντιπολίτευση και στο  διάστημα που κυβερνάει τη χώρα –  είναι η διασάλευση της κοινής λογικής,  η ανατροπή των κανόνων του ορθού λόγου. Η αποκοτιά και το αλλόκοτο έχει αντικαταστήσει τα αυτονόητα  και τα προφανή. Αρκεί να αναφερθεί η μετάλλαξη  τού δημοψηφικού  ΟΧΙ σε ΝΑΙ, κάθε άλλη τεκμηρίωση είναι περιττή.

Η διαστροφή του λόγου που καλλιεργήθηκε από τον ΣΥΡΙΖΑ την εποχή των αντιπολιτευτικών του ψευδαισθήσεων ήταν το πρώτο στάδιο της ανισορροπίας,

η ρωγμή απ’ όπου επρόκειτο να μπουκάρει ο ζόφος.  Εννοώ τον φόβο που δεν έχει να κάνει με την πτώχευση της χώρας αλλά τον γενικευμένο πλέον,  για το αύριο. Που απλώνεται γύρω μας,  μέσα μας,  παντού. Η ανασφάλεια,  η αγωνία μιας ατελέσφορης αναμονής  που δεν μας επιτρέπει να οραματιζόμαστε  -ούτε καν να ορίζουμε-  το κοντινό μας μέλλον. Ό,τι εξαγγέλλεται το πρωί, διαψεύδεται απ’ την πραγματικότητα το βράδυ. Κι ό, τι  ανακοινώνεται το μεσημέρι, περιμένεις σε λίγο να ακυρωθεί. (Οι δεσμεύσεις της υφυπουργού Παιδείας ανασκευάζονται πάντα όταν ξυπνάει ο υπουργός της).

Η ιδέα του φόβου έχει γίνει τρόπος της ζωής και μας διαβρώνει. Κι έχουμε την πεποίθηση ότι αυτός ο εφιάλτης είναι πλέον η πραγματικότητά μας. Ότι αυτό που φοβόμαστε, αυτό ζούμε στ’ αλήθεια. Τούτη η  αίσθηση που σέρνεται γύρω μας είναι η μορφή μιας ιδιότυπης βίας, ενός άλλου τύπου φασισμού: «να αρνείσαι την πραγματικότητα, βαφτίζοντας τα πράγματα με άλλες λέξεις».

Οχι πως οι προηγούμενοι ήσαν θιασώτες της αλήθειας ή υπέρμαχοι της λογικής, ίσα ίσα•  αλλά τούτοι δω προκαλούν την πιο μεγάλη σύγχυση, γλωσσική  και  διανοητική. Εσχάτως και με τσαμπουκάδες και τραμπουκισμούς. Λες και ανέβηκαν στην εξουσία όχι σαν αριστεροί, αλλά για να γίνουν ενταφιαστές της Αριστεράς.

Η παραχάραξη των λόγων, η χαώδης διάσταση ανάμεσα στα λόγια και στα έργα τους είναι παρεμφερής  μ’ αυτή που περιγράφει ο Ξενοφώντας: «Και ενώ οι τριάκοντα εξελέγησαν υπό τον όρο να συντάξουν νόμους σύμφωνα με τους οποίους  υποσχέθηκαν ότι θα πολιτευτούν, ουδέποτε τους ψήφισαν αλλά πολιτεύτηκαν όπως τους  βόλευε -γράφει ο ιστορικός για την εποχή των τριάκοντα-. Υστερα άρχισαν να βγάζουν ο ένας τα μάτια του αλλουνού και να επιβάλλουν χειρότερα μέτρα απ’ ό, τι οι προηγούμενοι».

Τούτοι δω προκαλούν την πιο μεγάλη σύγχυση, γλωσσική και διανοητική. Εσχάτως και με τσαμπουκάδες και τραμπουκισμούς. Λες και ανέβηκαν στην εξουσία όχι σαν αριστεροί, αλλά για να γίνουν ενταφιαστές της Αριστεράς.

Η διακυβέρνηση της χώρας έχει δοθεί σε ανώριμα παιδιά: ευτυχισμένα μες στην άγνοιά τους, ανοργάνωτα, χωρίς καμία μεταξύ τους συνοχή. Που έχουν ξεκινήσει εκδρομή δίχως να ξέρουν πού θα πάνε καν. Ούτε τον χάρτη της περιοχής γνωρίζουν ούτε την πορεία του ταξιδιού. Και σέρνουνε μαζί τους ολόκληρη τη χώρα.

Κι οι ψηφοφόροι συριζαίοι εκδρομείς; Οσοι αποσβολωμένοι είδαν τη Μεγάλη Χίμαιρα «απ’ την πρώτη φορά», έχουν πάρει αποστάσεις με συναίσθηση και φανερά• ή, δαγκωμένοι σιωπούν με την πιο εύγλωττη σιωπή (έχουν μάτια, βλέπουν – αυτιά, κι ακούν).

Απομένουν φυσικά οι «Ηρακλείς του τσιπρικού  στέμματος». Που επιμένουν να μη βλέπουν «είναι νωρίς ακόμα για να κρίνω», λένε, περιμένοντας να γίνει πρώτα η ταφή. (Εκτός κι αν εξακολουθούν να προμηθεύονται τίποτε χάπια της χαράς, τα γνωστά «Συριζόλ» της Εταιρείας Φλαμπουράρης & Παππάς ΑΕ, που αλλοιώνουνε την όραση).

Κι ακόμα, οι καιροσκόποι. Βολεύτηκαν οι ίδιοι, βόλεψαν κάποιον δικό τους και πασχίζουν να παραμείνουν βολεμένοι. Καλυπτόμενοι  κάτω από το ιδεολογικό πρόσχημα  «τι αριστεροί είμαστε αν δεν βοηθήσουμε τώρα;» (τώρα που τρώνε, εννοούν). Είναι αυτοί που θα προσεταιριστούν και τον επόμενο με την ίδια πάντα σκοπιμότητα. Εχει δίκιο η Χάνα Αρεντ.