ΟΙ ΑΓΑΜΗΤΕΣ

Δεν υπάρχει περίπτωση να θέλει κάποιος να προσβάλει μια γυναίκα -για οποιοδήποτε λόγο- και να μη χρησιμοποιήσει τον χαρακτηρισμό «αγάμητη»...

Σε ενοχλεί ο λόγος κι η δημόσια παρουσία μιας γυναίκας; Α, είναι πολύ εύκολο να το αντιμετωπίσεις! Κάνεις ένα σχόλιο για την εμφάνισή της –είτε τη βγάζεις άσχημη κι απωθητική είτε την αποκαλείς «τούμπανο» αλλά καλύτερα να μην ανοίγει το στόμα της παρά μόνο για σεξουαλικές πράξεις- ή, ακόμα καλύτερα, τη λες αγάμητη.

Τι πιο απλό;

Μάλιστα, οι γυναίκες έχουν γίνει χειρότερες από τους άντρες στην κατάχρηση των πιο χυδαίων λέξεων και εκφράσεων, προκειμένου να δείξουν την απέχθειά τους απέναντι σε μια άλλη γυναίκα.

Αλλά δεν είναι μόνο ο δημόσιος λόγος, τα social media, τα blog, τα site και τα σχόλια,

από κάθε πιθανό και απίθανο κουασιμόδο που νομίζει ότι είναι ένα μίγμα Αλαίν Ντελόν στα νιάτα του και Σον Κόνερι κι από κάθε τυχαία που πιστεύει ότι μοιάζει στη Ζιζέλ. Είναι και στις ιδιωτικές συζητήσεις, στην καθημερινότητα, όταν ακούς με περισσή ευκολία κάθε πικραμένο και κάθε νευρωτική να αποφαίνεται για μια γυναίκα ότι «της χρειάζεται ένας άντρας για να “ξελαμπικάρει”».

Αλλά έχει κι άλλο. Έχει και τους ειδικούς. Πρόσφατα, φίλη μου γύρω στα 50, χωρισμένη με μεγάλο παιδί, μορφωμένη και πολύ ευκατάστατη άκουσε από τον ψυχίατρό της τη μαγική φράση «Πρέπει να βρείτε έναν άντρα». «Σώπα ρε!», της είπα. «Ελπίζω να σου έδωσε τηλέφωνα από φίλους του για να διαλέξεις ή να σου είπε πού να πας και να τον βρεις.» Κι άλλες φορές έχω ακούσει για ψυχιάτρους ή ψυχολόγους που δίνουν τη συμβουλή «Να βρείτε έναν άντρα». Μια άλλη φίλη μου, μάλιστα, ρώτησε την ψυχολόγο της πού να συχνάζει προκειμένου να βρει έναν άντρα συμβατό με τα προσόντα της κι εκείνη της ανέφερε ένα δυο μπαρ – εστιατόρια όπου θα μπορούσε, πιθανώς, να γνωρίσει κάποιον.

Απ’ τη μια γελάω, απ’ την άλλη θυμώνω με αυτή την ανεύθυνη προσέγγιση του «αν δε βγαίνεις, πώς θα γνωρίσεις άντρες;» Δηλαδή να ντύνεσαι, να στολίζεσαι και να πηγαίνεις να κάθεσαι με μια δυο φίλες σου σε μπαρ κοιτάζοντας γύρω ντεμέκ αδιάφορα, μπας και εντοπίσεις κάποιον που θα σε προσέξει και θα είναι Εκείνος. Και, ταυτόχρονα, να ξέρεις ότι όλες οι γύρω γυναικοπαρέες έχουν τον ίδιο σκοπό.

Όχι, δεν υπάρχει τίποτα πιο pathetic και υποτιμητικό που να μπορώ να φανταστώ.

Υπάρχει και η «προχώ» αντίληψη του «βρες έναν πιτσιρικά να τη βρίσκεις μαζί του». Ή έναν παντρεμένο.

Κι αν απορρίπτεις τις παραπάνω «λύσεις» –νυχτερινό καμάκι, πιτσιρικά ή παντρεμένο- και περιμένεις να γνωρίσεις κάποιον που να σου κάνει κλικ και να θέλεις να φτάσεις στο κρεβάτι μαζί του, θεωρείσαι περίεργη, γεροντοκόρη κι αγάμητη. Τόσο απλά, τόσο αβασάνιστα, τόσο εύκολα.

Δεν μπορώ να προσδιορίσω πότε ακριβώς η σεξουαλική ζωή μιας γυναίκας θεωρήθηκε κάτι τόσο φτηνιάρικο και ποταπό ώστε να ικανοποιείται με ευκαιριακές γνωριμίες και αναλώσιμους άντρες. Ή πότε ακριβώς η αισθηματική ζωή της υποτιμήθηκε τόσο πολύ, ώστε να κυριαρχεί η αντίληψη ότι αρκεί να βρεθεί ένας οποιοσδήποτε άντρας και το σεξ έρχεται αυτόματα, χωρίς περιττές λεπτομέρειες όπως η οικειότητα, η εμπιστοσύνη, ο έρωτας ή η αγάπη.

Θα ήθελα πολύ, πάντως, να είχα στοιχεία περί της σεξουαλικής ζωής όσων βγάζουν συμπεράσματα ως προς την «αγαμία» και την «κακογαμία» των άλλων. Ιδίως των γυναικών που κρίνουν άλλες γυναίκες.

Εννοείται ότι αφορμή για το άρθρο αυτή υπήρξαν σχόλια για βουλευτίνες που πρωταγωνίστησαν αυτές τις ημέρες. 

Χριστίνα Ταχιάου     www.protagon.gr