Ήταν ένα σύνθημα σε τοίχο των Εξαρχείων – με τα οποία κάποιο νταλαβέρι έχουν οι συριζαίοι: "Μη χάνετε τις αυταπάτες σας – δεν θα μπορέσετε ποτέ να τις ξαναβρείτε".
Π.χ., πίστευε ότι, αν αφήσει να εννοηθεί ότι θα πάρει την Ελλάδα και θα φύγει από την Ευρωζώνη, θα τρέχουν πίσω του να τον παρακαλάνε. "Λυπήσου μας, Αλέξη,
μη μας το κάνεις αυτό, μία την έχουμε". Τέτοια του έλεγε ο Βαρουφάκης –που τον δίνει κανονικά τώρα–, τέτοια πίστευε κι αυτός. Τον θεωρούσε "asset" της κυβέρνησής του, άλλωστε. Εδώ που τα λέμε, δεν είχε και κανέναν άλλον που να είχε βγει παραέξω. Ολόκληρος καθηγητής πανεπιστήμιου σού λέει, κάτι θα ξέρει. Την τύφλα του ήξερε. Ο Αλέξης τον άκουσε και, μόλις πήγε να κουνηθεί στη Μέρκελ, η κυρία τού είπε απλώς: "Νεαρέ, πετάξου έως τη γωνία να δεις αν έρχομαι". Τα υπόλοιπα τα ξέρουμε. Και τα πληρώνουμε. Ενώ, εν τω μεταξύ, ο Τσίπρας έγινε κάτι σαν μικρότερος ανεψιός της.
Μετρητά δεν δίδονται
Άλλη αυταπάτη ήταν αυτή που είχε στην ούγια την υπογραφή του Λαφαζάνη. Ως βαθύς γνώστης της διεθνούς οικονομικής κατάστασης –του... 1920!– και Νο 2 στον ΣΥΡΙΖΑ, επέμενε ότι δεν μπορεί αριστεροί άνθρωποι να παρακαλάνε τον κάθε κοινοτικό να τους δανείσει. Θα τα πάρουν από τον Πούτιν, που είναι δικός τους άνθρωπος, και θα κάνουν τη δουλειά τους. Αυτός μάλλον είχε αυταπάτη μέσα στην αυταπάτη: Νόμιζε ότι στη Μόσχα κάνει κουμάντο ακόμη το Κουκουσέ. Ποιος δεν θυμάται το ευλαβικό ύφος με το οποίο στεκόταν μπροστά στον Ρώσο. Μέχρι να τον ακούσει να επαναλαμβάνει τη φοβερή φράση του Μιμή Φωτόπουλου: "Μετρητά δεν δίδονται". Κάπως έτσι χάθηκε το εξάμηνο και η "πρώτη φορά Αριστερά" έφτασε στον γκρεμό. Μόνο τότε κατάλαβε ο Τσίπρας ότι οι πολίτες δεν ψήφισαν τον Λαφαζάνη, αλλά τον ίδιο. Και έριξε τα μούτρα του στη Μερκελ: "Σόρι, μαντάμ, μια αυταπάτη ήταν".
Να βγει κανείς ή να μη βγει;
Υπήρχαν και άλλες αυταπάτες Τσίπρα, οι οποίες ήταν σαν την ιλαρά: μεταδιδόταν ακόμα και με τον αέρα. Έτσι, έπαψαν να είναι αυταπάτες ενός πολιτικού κι ενός κόμματος και έγιναν συλλογικές αυταπάτες του εκλογικού σώματος. Ένα σωρό κόσμος άρχισε να πιστεύει ότι με μια τροπολογία μπορούν να καταργηθούν οι νόμοι μίας πενταετίας, να διαγραφούν τα δανεικά, να διπλασιαστούν μισθοί και συντάξεις και να βγάλουμε και λεφτά από πάνω. Το τελευταίο το πήρε τοις μετρητοίς και η άμοιρη η Ζωή με τις επιτροπές της στη Βουλή και από αυταπάτη το έκανε σκέψη-απάτη: δεν χρωστάμε σε κανέναν κερατά, αντίθετα, μας χρωστάνε οι Γερμαναράδες. Τι έχουν δει τα ματάκια μας, ε;
Η μεγαλύτερη αυταπάτη Τσίπρα, όμως, παραπέμπει στο τραγικό δίλημμα του Δούκα της Δανιμαρκίας. "Να βρει κανείς ή να μη βγει;". Όπως προκύπτει από μαρτυρίες, πλέον, ο Άμλετ των Βαλκανίων κάποια στιγμή πίστεψε ότι μπορεί να επιζήσει η Ελλάδα έξω από το ευρωπαϊκό πλαίσιο και άφησε να μπει μπροστά το μηχανάκι της εξόδου, αλλά να φαίνεται ότι οι άλλοι τη θέλουν. Κι αυτό αναφέρεται στα "Άπαντα Βαρουφάκη". Πολιτικοί υψηλής κλάσης –Βαρουφάκης, Καμμένος, Λαφαζάνης– οργάνωναν ο καθένας στον τομέα του την έξοδο την άνοιξη του 2015. Αν είχε επιχειρηθεί, θα ήταν πραγματικά σαν την Έξοδο του Μεσολογγίου.
"Δεν είμαι ψεύτης, είμαι..."
Οι αυταπάτες έφυγαν, το Τρίτο Μνημόνιο ήρθε, και μάλιστα ήταν σε "ενδιαφέρουσα": άρχισε να γεννάει μνημονιάκια! Όσο για τον πρωθυπουργό, όπως εμμέσως προκύπτει από όσα είπε στη Βουλή, αισθάνεται ρίγη με την ιδέα πού θα βρισκόταν σήμερα αν είχε μείνει με τις αυταπάτες του. Αλλά, όσο να 'ναι, μια λαχτάρα την πήρε και, για να το βγάλει από πάνω του, εξομολογήθηκε: δεν είμαι ψεύτης... Στην καλύτερη περίπτωση είναι αιθεροβάμων. Στη χειρότερη κάτι άλλο – που δεν γράφεται. Έπειτα από αυτά, αν αναλογιστεί κάνεις από τι γλύτωσε ο άνθρωπος, έχει άδικο να είναι Μνημόνιο και ξερό ψωμί;
Το περίεργο είναι ότι και χωρίς αυταπάτες ξανακέρδισε τις εκλογές. Και σε αυτές τις περιπτώσεις είναι ότι, όταν εκλέγεσαι πρωθυπουργός, πρέπει να φτιάξεις και μια κυβέρνηση. Συνηθίζεται στον καλό κόσμο. Αλλού τη φτιάχνεις και χωρίς να εκλεγείς. Και εκεί επάνω επέστρεψαν σαν Ερινύες οι αυταπάτες. Αυτήν τη φορά με τα πρόσωπα που θα κάθονται γύρω από το οβάλ γραφείο του υπουργικού συμβουλίου και θα βαράνε παλαμάκια από τα υπουργικά έδρανα στη Βουλή.
Θεέ μου, τι σου κάναμε;
Τι άλλο από αυταπάτη είναι να νομίζεις ότι μπορεί να κάνει τον υπουργό Παιδείας ένας λαμπρός νέος σαν τον Νίκο Φίλη, πλαισιωμένος, μάλιστα, από τη Σία –πώς λέμε: Τασία– και τον περφόρμερ Πελεγρίνη; Πώς αλλιώς μπορείς να κάνεις τον Μπαλτά υπουργό Πολιτισμού και τον Σκουρλέτη να συνομιλεί με την επιχειρηματική τάξη; Ποιος άλλος χαρακτηρισμός κολλάει στην ιδέα που έστειλε στο πολύπαθο υπουργείο Υγείας τον Πολάκη; Παρένθεση. Με την αφίσα του Άρη στο γραφείο του. Θα τρίζουν τα κόκκαλα του καπετάνιου: εκεί που κρεμούσαν οι κλέφτες τα άρματα, κρεμούν οι γύφτοι τα νταούλια. Κλείνει η παρένθεση.
Δεν είναι αυταπάτη να θεωρείς πως κάνει για το πόντιουμ της πορτ παρόλ η Όλγα με το χαμόγελο – σαν να της καθαρίζουν αυτά Άρτας; Για να μη μιλήσουμε για τα βαρέα και ανθυγιεινά. Ήτοι τις αυταπάτες των αυταπατών. Πρώτα αυτή έστειλε στο υπουργείο Άμυνας τον Καμένο, για να εκπληρώνει εκεί τα παιδικά του όνειρα: φοράει στολή παραλλαγής και κάνει τον στρατάρχη. Και μετά στο υπουργείο Εξωτερικών με τον αψίκορο τον Νίκο Κοτζιά. Εκεί που έλεγες ότι με τόσα που συμβαίνουν αυτή την περίοδο θα ήταν πρώτο τραπέζι πιστά στην επικαιρότητα, θα όργωνε την Ευρώπη και τον πλανήτη, αυτός άφαντος. Υπουργό Εξωτερικών έχουμε και υπουργό Εξωτερικών δεν βλέπουμε. Τόση διακριτικότητα δεν έχει υπάρξει σε επικεφαλής της διπλωματίας κράτους. Τώρα, αν δεν υπάρχει ο Κοτζιάς γιατί δεν υπάρχει εξωτερική πολιτική ή αν δεν υπάρχει εξωτερική επειδή υπάρχει ο Κοτζιάς, παίζεται. Η ουσία είναι ότι για πρώτη φόρα κυβέρνηση λειτουργεί με ένα υπουργείο λιγότερο – σαν να σου απέβαλε ο διαιτητής παίκτη στο πρώτο δεκάλεπτο. Πιο συχνά βλέπουν στο εξωτερικό το κόκκινος σακίδιο του Τσακαλώτου παρά τη χαλαρωμένη γραβάτα του Κοτζιά. Εξού και ο Καμένος λειτουργεί και ως οιονεί υπουργός Εξωτερικών στον ελεύθερο χρόνο του. "Θεέ μου, τι σου κάναμε", για να θυμηθούμε τον τίτλο μιας περσινής γαλλικής ταινίας.
*Αναδημοσίευση από το "Κεφάλαιο" που κυκλοφορεί Από τον Γιώργο Λακόπουλο
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου