«Οι σωστές μεταρρυθμίσεις να γίνονται με σχεδιασμό και προγραμματισμό, αλλά πρέπει να έχουν συνέχεια και διάρκεια» .
Όχι δεν είναι κάποια ρήση ενός πολιτικού που έχει παλέψει ή έχει κάνει κάποιες μεταρρυθμίσεις στην πολιτική του διαδρομή. Το είπε ο Προκόπης Παυλόπουλος σε ένα (προφανώς) παραλήρημα τρολαρίσματος…
Οκ, το «πλυντήριο» των πολιτικών που κάποια στιγμή αναλαμβάνουν θεσμικό αξίωμα είναι μια συνήθης πρακτική στην εγχώρια πολιτική ζωή.
Αποτυχημένοι πολιτικοί που θα έπρεπε να φυτεύουν καμία πατάτα στο εξοχικό τους, με έναν «μαγικό» τρόπο ανανεώνουν και αναβαπτίζουν το πολιτικό κεφάλαιό τους, παίρνοντας διαβατήριο για μια νέα πολιτική ζωή η οποία ενδεχομένως να έχει και μεγαλύτερη χλίδα από την προηγούμενη.
Ο Παυλόπουλος είναι μια χαρακτηριστική περίπτωση τέτοιου πολιτικού. Στο πλαίσιο μιας χυδαίας, απροκάλυπτης (παρα)πολιτικης συμφωνίας Τσίπρα – Καραμανλή έγινε πρόεδρος της Δημοκρατίας,
Ο Τσολιάς της Ελληνοφρένειας συνόψισε την λαϊκή έκπληξη με το γνωστό ρητορικό ερώτημα: «Μα τον Πάκη;»
Ο Josef Kapa έγραψε χτες επίσης κάτι χαρακτηριστικό: «Ο ελληνικός λαός είναι τόσο σοφός, που δεν εξέλεξε βουλευτή τον Πεπονή όταν ψήφισε τον ΑΣΕΠ και έκανε ΠτΔ τον Πάκη που διόρισε μονορούφι 35.000 ρουσφέτια»
Ένας πολιτικός με ντεμεκ ακαδημαική εικόνα, εμπνευστής του πάρτι των εκατοντάδων χιλιάδων διορισμών της κυβέρνησης Καραμανλή, φέρελπις πορθητής του ΑΣΕΠ, και επιχειρησιακός διευθυντής στη βιομηχανία των stage. Και βέβαια καρικατούρα υπουργού στις πυρκαγιές του 2007 και στα Δεκεμβριανά του 2008.
Αντί να είναι βασικός μάρτυρας (ή και κατηγορούμενος) σε εξεταστική επιτροπή για το πώς γκρεμίστηκε η οικονομία απολαμβάνει πλέον το προνόμιο της προεδρικής ασυλίας.
Είναι και θα μείνει στην ιστορία ως ο πρόεδρος με το χαμηλότερο δείκτη αποδοχής από τους πολίτες. Ο «Παυλοπουλισμός» δεν είναι και τόσο μακρινό για να πάθουμε αμνησία και να μην τον θυμόμαστε ως νοσηρό πολιτικό φαινόμενο.
Η πλάκα είναι οτι το θράσος (διανθισμένο με μια ψευτοακαδημαική δήθεν εγκυρότητα) που τον χαρακτήριζε πάντα εξακολουθεί να είναι το κύριο χαρακτηριστικό του ακόμα και ως Πρόεδρος.
Άνετα θα κάνει παρέμβαση στα εσωκομματικά της ΝΔ, στο χαλαρό θα κάνει πλυντηριάκι στις ευθύνες Καραμανλή για τα ασφαλιστικά ταμεία, με θράσος που αξίζει τον…θαυμασμό μας θα κάνει και σεμινάρια περί μεταρρυθμίσεων στο κράτος σαν και αυτές που ο ίδιος δεν έκανε ποτέ.
Το πρόβλημα με τον Πάκη είναι οτι χρησιμοποιεί την θέση του πρόεδρου της Δημοκρατίας με τον ίδιο τρόπο που χρησιμοποιούσε την υπουργική του ιδιότητα. Θα μπορούσε να αξιοποιήσει τη νέα του θέση και να διαμορφώσει ένα νέο υπόδειγμα Προέδρου που μιλά ακόμα και για τα δικά του λάθη.
Ο Παυλόπουλος όμως θα τερματίσει την θητεία του με τον ίδιο τρόπο που πολιτεύτηκε όλα αυτά τα χρόνια: Φανφαρολογώντας και κάνοντας την πάπια…
Αυτή η στάση τον οδήγησε στο προεδρικό μέγαρο άλλωστε, γιατί να την αλλάξει τώρα..
*Αφιερωμένο το παρακάτω απόσπασμα από την γνωστή ελληνική ταινία όπου όλοι στο τέλος καταλαβαίνουν τον Πάκη…
Σχολιάζει ο Γιώργος Παπατριανταφύλλου
Οκ, το «πλυντήριο» των πολιτικών που κάποια στιγμή αναλαμβάνουν θεσμικό αξίωμα είναι μια συνήθης πρακτική στην εγχώρια πολιτική ζωή.
Αποτυχημένοι πολιτικοί που θα έπρεπε να φυτεύουν καμία πατάτα στο εξοχικό τους, με έναν «μαγικό» τρόπο ανανεώνουν και αναβαπτίζουν το πολιτικό κεφάλαιό τους, παίρνοντας διαβατήριο για μια νέα πολιτική ζωή η οποία ενδεχομένως να έχει και μεγαλύτερη χλίδα από την προηγούμενη.
Ο Παυλόπουλος είναι μια χαρακτηριστική περίπτωση τέτοιου πολιτικού. Στο πλαίσιο μιας χυδαίας, απροκάλυπτης (παρα)πολιτικης συμφωνίας Τσίπρα – Καραμανλή έγινε πρόεδρος της Δημοκρατίας,
Ο Τσολιάς της Ελληνοφρένειας συνόψισε την λαϊκή έκπληξη με το γνωστό ρητορικό ερώτημα: «Μα τον Πάκη;»
Ο Josef Kapa έγραψε χτες επίσης κάτι χαρακτηριστικό: «Ο ελληνικός λαός είναι τόσο σοφός, που δεν εξέλεξε βουλευτή τον Πεπονή όταν ψήφισε τον ΑΣΕΠ και έκανε ΠτΔ τον Πάκη που διόρισε μονορούφι 35.000 ρουσφέτια»
Ένας πολιτικός με ντεμεκ ακαδημαική εικόνα, εμπνευστής του πάρτι των εκατοντάδων χιλιάδων διορισμών της κυβέρνησης Καραμανλή, φέρελπις πορθητής του ΑΣΕΠ, και επιχειρησιακός διευθυντής στη βιομηχανία των stage. Και βέβαια καρικατούρα υπουργού στις πυρκαγιές του 2007 και στα Δεκεμβριανά του 2008.
Αντί να είναι βασικός μάρτυρας (ή και κατηγορούμενος) σε εξεταστική επιτροπή για το πώς γκρεμίστηκε η οικονομία απολαμβάνει πλέον το προνόμιο της προεδρικής ασυλίας.
Είναι και θα μείνει στην ιστορία ως ο πρόεδρος με το χαμηλότερο δείκτη αποδοχής από τους πολίτες. Ο «Παυλοπουλισμός» δεν είναι και τόσο μακρινό για να πάθουμε αμνησία και να μην τον θυμόμαστε ως νοσηρό πολιτικό φαινόμενο.
Η πλάκα είναι οτι το θράσος (διανθισμένο με μια ψευτοακαδημαική δήθεν εγκυρότητα) που τον χαρακτήριζε πάντα εξακολουθεί να είναι το κύριο χαρακτηριστικό του ακόμα και ως Πρόεδρος.
Άνετα θα κάνει παρέμβαση στα εσωκομματικά της ΝΔ, στο χαλαρό θα κάνει πλυντηριάκι στις ευθύνες Καραμανλή για τα ασφαλιστικά ταμεία, με θράσος που αξίζει τον…θαυμασμό μας θα κάνει και σεμινάρια περί μεταρρυθμίσεων στο κράτος σαν και αυτές που ο ίδιος δεν έκανε ποτέ.
Το πρόβλημα με τον Πάκη είναι οτι χρησιμοποιεί την θέση του πρόεδρου της Δημοκρατίας με τον ίδιο τρόπο που χρησιμοποιούσε την υπουργική του ιδιότητα. Θα μπορούσε να αξιοποιήσει τη νέα του θέση και να διαμορφώσει ένα νέο υπόδειγμα Προέδρου που μιλά ακόμα και για τα δικά του λάθη.
Ο Παυλόπουλος όμως θα τερματίσει την θητεία του με τον ίδιο τρόπο που πολιτεύτηκε όλα αυτά τα χρόνια: Φανφαρολογώντας και κάνοντας την πάπια…
Αυτή η στάση τον οδήγησε στο προεδρικό μέγαρο άλλωστε, γιατί να την αλλάξει τώρα..
*Αφιερωμένο το παρακάτω απόσπασμα από την γνωστή ελληνική ταινία όπου όλοι στο τέλος καταλαβαίνουν τον Πάκη…
Σχολιάζει ο Γιώργος Παπατριανταφύλλου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου