ΣΚΑΤΑ ΣΤΑ ΜΟΥΤΡΑ ΣΟΥ

..όταν χρησιμοποιείς ελαφρά τη καρδία τα «σπρωξίματα», καμιά φορά οι μαλακίες επιστρέφονται στον αποστολέα τους

Αυτή δεν είναι μια ψύχραιμη πολιτική ανάλυση, είμαστε άλλωστε χορτασμένοι από comme il faut δημοσιογραφικές αντιδράσεις σε πολιτικά ανοσιουργήματα. Βασικά δεν είναι ούτε πολιτική, ούτε ανάλυση. Είναι η φυσική αντίδραση του ανθρώπου που ακούει έναν υπουργό της «πολιτισμένης» Ευρώπης να προτείνει σ’ έναν ομόλογό του να «σπρώξει τους μετανάστες πίσω στη θάλασσα». Κι ας έσπευσε να το διαψεύσει, από αγωνία μην τον κάνουν «ντα». Το «push back» καταγράφηκε και μπορεί να σημαίνει μόνο ένα πράγμα.

Το θέμα είναι γνωστό από χθες, το αποκάλυψε ο υπουργός μεταναστευτικής πολιτικής, κ. Μουζάλας, μιλώντας στην εκπομπή «Newsnight» του BBC: «Οι Βέλγοι μας είπαν να ξαναρίξουμε τους μετανάστες στη θάλασσα. Μας είπαν: “Παρανομείστε. Φοβόμαστε. Δεν μας νοιάζει αν θα πνιγούν”».

(σιγή)

Αυτό πρότεινε ο Βέλγος υπουργός «ασύλου, μετανάστευσης και διοικητικής απλούστευσης»,

Τέο Φράνκεν, και δεν σηκώθηκαν από μόνα τους τα μικρόφωνα και οι καρέκλες να αρχίσουν να τον κοπανάνε μπας και έρθει στα σύγκαλά του. Αυτό πρότεινε ο φασιστο-φωστήρας, που έχει εκλεγεί στο κοινοβούλιο της χώρας του από το 2010 με το ακροδεξιό κόμμα «Νεο-Φλαμανδική συμμαχία» οι οποίοι αυτοπροσδιορίζονται ως προωθητές του αστικού εθνικισμού.

Αυτό πρότεινε η πολιτική διάνοια για την οποία, από τον Οκτώβριο του 2014 που είναι στο συγκεκριμένο πόστο, έχει μαθευτεί μεταξύ άλλων ότι α) κάνει παρέα με τύπο που ανήκει σε μικρό βελγικό κόμμα, το οποίο στον Β’ΠΠ συνεργάστηκε με τους Ναζί και β) ότι σε ένα ποστ του στο Facebook είχε αμφισβητήσει την «προστιθέμενη αξία» που φέρνουν οι Μαροκινοί, Κογκολέζοι και Αλγερινοί μετανάστες στη Βελγική οικονομία! Αυτό το τελευταίο το έσβησε κατόπιν εορτής και μάλιστα απολογήθηκε εξαιτίας του στο ομοσπονδιακό κοινοβούλιο αλλά τι να το κάνεις, μήπως άλλαξε μυαλά ή μήπως τον απάλλαξαν από τα καθήκοντά του;

Το περίεργο είναι ότι τέτοιου είδους μισανθρωπικές αμετροέπειες σκοταδόψυχων πολιτικάντηδων όχι μόνο δεν ξεσηκώνουν θύελλα αντιδράσεων, αλλά καταγράφονται απλώς στο χαλαρό, ως φυσιολογικό κομμάτι του κλίματος «αχ, η ανάλγητη Ευρώπη των αριθμών...» και του ανέξοδου μοιρολογιού «πώς κατάντησε έτσι η ευρωπαϊκή πολιτική, να φοβάται τους ανθρώπους...». Ναι, η Ευρώπη φοβάται κι ο φόβος ως γνωστόν δεν ελέγχεται, ούτε εκλογικεύεται, απλώς εγκαθίσταται και κυριαρχεί. Αλλά από εκεί μέχρι την έκφραση απανθρωπιάς και σκοταδισμού σε κορυφαίο πολιτικό επίπεδο, μεσολαβούν (κανονικά) πολλά στρώματα πολιτισμού, που πέρασαν από εξίσου πολλά και δύσκολα στάδια μέχρι να εμπεδωθούν από τις κοινωνίες.

Όσο κι αν η κεντρική ευρωπαϊκή σκηνή κυριαρχείται αυτό τον καιρό από μη μετριοπαθείς φωνές, όσο κι αν η πολιτική της ηθική απογυμνώνεται και συρρικνώνεται καθημερινά μπροστά στο τέρας του ενστικτώδους πρωτογονισμού που γαντζώνεται γερά στην άκρη της γλώσσας, άνθρωποι όπως ο Τέο Φράνκεν χρέος είναι να παραμερίζονται και να περιθωριοποιούνται από τη δημοκρατία ως πολιτικά απόβλητοι, πριν βρουν ευκαιρία να φανερώσουν και να δοκιμάσουν τους καλογυαλισμένους τους κυνόδοντες στην πράξη.

Κι επειδή άνθρωποι όπως ο συγκεκριμένος αντιμετωπίζονται -λεκτικά τουλάχιστον- μόνο με τα δικά τους όπλα, στον Φράνκεν θα ταίριαζε γάντι γι’ αυτά που είπε η φράση που είχε ξεστομίσει κάποτε ο πρώην πρόεδρος της Στεάουα Βουκουρεστίου, Τζίτζι Μπεκάλι, για έναν αντίπαλό του «Θα ήθελα να σπρώξω αυτόν τον μπάσταρδο πίσω στην κοιλιά της μάνας του». Βαρύ; Έτσι είναι όταν χρησιμοποιείς ελαφρά τη καρδία τα «σπρωξίματα», καμιά φορά οι μαλακίες επιστρέφονται στον αποστολέα τους.

Αγανακτεί ο Γιάννης Τσαούση