Η
«δημοσιογραφική φιλοσοφία» έχει δύο χαρακτηριστικά τα οποία την εντάσσουν και
την ενσωματώνουν στο κυρίαρχο καθεστώς:
β). Το χαρακτηριστικό των δημοσίων σχέσεων, δηλαδή της «ατομικής προβολής» που υλοποιείται πρακτικά στο να γίνω αρεστός στο περιβάλλον μου…
Ο συμβιβασμός ενός ανθρώπου και η ενσωμάτωσή του στο κυρίαρχο περιβάλλον ξεκινάει με το να προσπαθεί να γίνει αρεστός σε αυτό το κυρίαρχο (καθεστωτικό) περιβάλλον.
Το κυρίαρχο, βεβαίως, περιβάλλον δεν είναι μονοσήμαντο, δηλαδή μόνο των καθαρόαιμων καπιταλιστών, των κυρίαρχων «νταβάδων» και των δεξιών πολιτικών τους εκφραστών…
Το κυρίαρχο περιβάλλον είναι πολυεδρικό: στους κόλπους του υπάρχουν όλα τα χρώματα της ίριδας και ιδιαίτερα τα χρώματα της σημερινής «αριστεράς», η οποία αποτελεί τον «οργανικό διανοούμενο» των νεοταξικών ιδεολογημάτων και «αξιών».
Και αυτό το «αριστερό περιβάλλον» σε επίπεδο ιδεών, προπαγανδιστικών μύθων και ΠΡΑΚΤΙΚΩΝ είναι πολλαπλά δόλιο και κυρίαρχο, διότι είναι μασκαρεμένο και λειτουργεί με αντικαπιταλιστικές και αντικαθεστωτικές ομοβροντίες (κούφιες).
Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ αποτελεί την πιο κραυγαλέα απόδειξη τού τι εστί αυτό το «αριστερό περιβάλλον»…
Εδώ δοκιμάστηκε κυβερνητικά η «αριστερά» και έδειξε το πρόσωπό της.
Αποτελεί, όμως, θανάσιμη αυταπάτη να πιστεύει κανείς ότι και τα «αριστερά περιβάλλοντα» ΕΚΤΟΣ ΣΥΡΙΖΑ είναι διαφορετικά: Απλώς έχουν το πλεονέκτημα της ΜΗ δοκιμασίας…
ΟΥΣΙΑΣΤΙΚΑ δεν διαφέρουν. Στα σοβαρότερα ζητήματα (εθνικά, κοινωνικά, πολιτικά κ.λπ) έχουν ΚΟΙΝΕΣ Ιδέες και «Αξίες». Αυτές που παράγει και επιβάλλει η πλανητική, χρηματιστηριακή εξουσία: Η Νέα Τάξη…
Το να θέλουμε, συνεπώς, να είμαστε αρεστοί σ’ αυτά τα κυρίαρχα και πολυεδρικά αστικά περιβάλλοντα (και της «αριστερής» ΑΠΑΤΗΣ), αυτό αποτελεί το πρώτο βήμα και της δικής μας ενσωμάτωσης.
Να γιατί πολλοί αριστεροί γραφιάδες δεν καταπιάνονται ΠΟΤΕ με τα πολύ ΣΥΓΚΕΚΡΙΜΕΝΑ προβλήματα της Παγκοσμιοποίησης. Μιλούνε γενικά και αφηρημένα εναντίον του καπιταλισμού και της εξουσίας των αστικών κομμάτων, εναντίον των Μνημονίων και της «αριστερής» αλητείας που μας κυβερνά, αλλά καταπίνουν κορυφαία και συγκεκριμένα ζητήματα: Τον «προσφυγικό» εφιάλτη, τα παιχνίδια της «τρομοκρατίας», τα «Σύμφωνα Συμβίωσης», τα προπαγανδιστικά νοσήματα της Νέας Τάξης («αντιρατσισμούς» και CIA), το εμπόριο «ανθρωπισμού» και «φιλαμθρωπίας», όλο αυτό το «αριστερό» παρακμιακό τέλμα και πολλά άλλα…
Οι αριστεροί αρθρογράφοι για να μην γίνουν δυσάρεστοι στα «αριστερά» τους περιβάλλοντα τα καταπίνουν ΟΛΑ αυτά και σιγά-σιγά ασπάζονται τις κυρίαρχες «αριστερές» ιδέες: Τις νεοταξικές…
Θα εξαιρέσουμε μόνο το Στάθη. Αυτός ως ανοικτό, καλλιτεχνικό και ατίθασο πνεύμα που είναι, έστω δειλά και διακριτικά θίγει και αυτά τα ζητήματα: Γι αυτό έχει κατηγορηθεί και ως «εθνικιστής»…
Ο Στάθης ρίχνει συχνά κάποιες τουφεκιές και στα «εθνικά» ζητήματα και στα «Σύμφωνα Συμβίωσης» και στο «Προσφυγικό»: «Το προσφυγικό – ένα πρόβλημα που, αν δεν αντιμετωπισθεί αμέσως, θα οδηγήσει την κοινωνία σε διάλυση και την πατρίδα σε διαμελισμό».
http://www.enikos.gr/stathis/367794,Triares.html
Όταν, λοιπόν, καθορίζεσαι από το περιβάλλον σου, μοιραία ασπάζεσαι και την κυρίαρχη ιδεολογία, τα «αξιώματα» και τη ΦΙΛΟΣΟΦΙΑ αυτού του περιβάλλοντος…
Οι παλιές σου ανατρεπτικές Ιδέες και Αξίες αρχίζουν να ξεθωριάζουν και να γίνονται ενοχλητικές, ενοχικά απωθητικές. Στην αρχή νιώθεις ένοχος γι αυτό, αλλά σιγά-σιγά εξοικειώνεσαι και ξεπερνάς τις ενοχές σου: Έχεις ήδη ενσωματωθεί…
Είναι να μη βρέξεις τα παπούτσια σου…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου