ΚΡΑΣΑΚΙ ΕΥΛΟΓΗΜΕΝΟ!

Ακόμα ένα μεγάλο θαύμα έγινε σχετικά πρόσφατα, που αλλού, στις ΗΠΑ. 

Οι χημικοί ενός οινοποιείου εκεί, ύστερα από αρκετές προσπάθειες, είναι η αλήθεια, κατάφεραν να φτιάξουν ένα συνθετικό κρασί εξαιρετικής ποιότητας από αιθανόλη και άλλες αρωματικές ενώσεις χωρίς τη χρήση σταφυλιών!

Ισχυρίζονται μάλιστα, ότι θα μπορούσαν να μετατρέψουν απλό φθηνό νεράκι σε θείο ακριβό κρασάκι σε λιγότερο από 15 λεπτά της ώρας!

Δεν γνωρίζω ποιά συνταγή χρησιμοποίησαν οι σπουδαίοι αυτοί επιστήμονες, γιατί ασφαλώς το μεγαλειώδες αυτό κατόρθωμά τους θα αποτελεί επτασφράγιστο μυστικό ή αν μπόρεσαν να υποκλέψουν τη συνταγή που εφάρμοσε ο Ιησούς πριν από δυο χιλιετίες σε ένα γάμο στο μικρό χωριουδάκι Κανά της Γαλιλαίας, όπου έκανε το νερό κρασάκι, γεγονός που αποτελεί και το πρώτο του θαύμα κατά την επίγεια ζωή του, και πόσο χρόνο χρειάστηκε.

Βέβαια παρόμοια «θαύματα» γίνονται τακτικά και διαχρονικά,

σε όλες τις ταβέρνες και τα μπαρ όπου γης στην προσπάθεια των εκεί «ειδικών» να φτιάχνουν γευστικό κρασάκι ανακατεύοντάς το με πολύ άγευστο νεράκι. Όμως, εδώ συνήθως ρίχνουν μάλλον κρασί μέσα σε νερό. Αλλά αυτό το κόλπο δεν πιάνει πάντα και οι δράστες της «θεϊκής» αυτής λαθροχειρίας συχνά ή καταλήγουν στην Αγορανομία ή ξυλοφορτώνονται άγρια από τους απατημένους και αγανακτισμένους θαμώνες.

Κατά τη Μυθολογία μας ο θεός Διόνυσος έφερε το ευλογημένο αυτό ποτό από την Ασία στην Ευρώπη και κατά την Αγία Γραφή ο Νώε ήταν ο πρώτος αγρότης που αμέσως μετά τον Κατακλυσμό φύτεψε και καλλιέργησε το αμπέλι, έφτιαξε κρασί, ήπιε μόνος του αρκετό και μετά μεθυσμένος ξεγυμνώθηκε και έπεσε ολόγυμνος για ύπνο. Και όταν ο Χαμ, ένας από τους τρεις γιούς του, γέλασε περιπαικτικά με την κατάσταση του πατέρα του, οι δυο άλλοι αδελφοί του Σημ και Ιάφεθ, έτρεξαν να τον καλύψουν αιδημόνως και αισχυντηλώς. Όταν συνήλθε ο Νώε από την τύφλα του, τον καταράστηκε σκληρά να είναι εσαεί σκλάβος των αδελφών του. (Γέν. Θ, 20-29).Ο Νώε έζησε συνολικά 950 χρόνια, ίσως από το πολύ κρασί! Περίεργα πράγματα…

Πολλά τραγούδια έχουν γραφτεί για το κρασί, αλλά χαρακτηριστικά μου έχει μείνει ένα παλιό, «Το νερωμένο κρασί» σε στίχους του ποιητή μας Ιωάννη Πολέμη, που το τραγουδούσαμε στις παλιές γραφικές ταβέρνες της Πλάκας και που μεταξύ άλλων λέει και τα εξής:
(…)»Καταραμένε κάπελα και κλέφτη ταβερνιάρη,
τι το νερώνεις το κρασί και πίνω απ’ το ξανθό,
και πίνω κι απ’ το κόκκινο κι από το γιοματάρι
κι από το σώσμα το τραχύ, πίνω και δεν μεθώ;

Δεν ήρθα για ξεφάντωμα, μήτε για πανηγύρι,
ήρθα να βρω τη λησμονιά στο θάνατο κοντά!»
Κι ο κάπελας γεμίζοντας και πάλι το ποτήρι,
με θλιβερό περίγελο στα λόγια του απαντά:

«Τι φταίω εγώ αν τα δάκρυα που απελπισμένος χύνεις,
πέφτουν μεσ’ το ποτήρι σου, σταλαγματιές θολές,
και το νερώνουν το κρασί κι αδύνατο το πίνεις;
Τι φταίω εγώ κι αν δεν μεθάς, τι φταίω εγώ κι αν κλαις;»

Εμείς, όμως, παλιά ως νεαροί φοιτητές στις υπόγειες και πολύ γραφικές γερμανικές ταβέρνες, τα κελάρια, τραγουδούσαμε όλοι μαζί ένα παμπάλαιο τραγουδάκι, που τραγουδιέται ακόμα και σήμερα, μου λένε, και άρχιζε ως εξής:
«Wein, Weib und Gesang, das macht das Leben lang»(= Κρασί, γυναίκα και τραγούδι μακραίνουν τη ζωή). Και μετά από κάθε κραυγαλέο in vino veritas σπάγαμε τα ποτήρια πετώντας τα οπουδήποτε εκτός από κεφάλια. Καμιά φορά συνέβαινε και αυτό! Αν μας έπιαναν, τα πληρώναμε… μόνο τα ποτήρια. Αν…

Κάποτε, καλοκαίρι του 1986, βρέθηκα με μια παρέα στο μικρό χωριό της Κανά της Γαλιλαίας, που βρίσκεται ανατολικά της Ναζαρέτ στο δρόμο προς τη λίμνη της Τιβεριάδας ή Γεθσημανής και κάπου εκεί μας έδειξαν τέσσερα πέτρινα πιθάρια μέσα στα οποία μας είπαν, ότι έκανε ο Ιησούς το …θαυμάσιο θαύμα του. Μερικά μέτρα πιο πέρα ήταν ένα μικρό ταβερνάκι, όπου ο ιδιοκτήτης του εξακολουθούσε να επαναλαμβάνει, όχι και με τόση επιτυχία, το θαύμα του Θεανθρώπου, γιατί αυτό που ήπιαμε μετά την ξενάγηση έμοιαζε με νερωμένο ξύδι.

Στις σχετικές διαμαρτυρίες μας ο ταβερνιάρης μας κοίταξε πονηρά και ειρωνικά και μας είπε κάτι στη γλώσσα του, που ο διερμηνέας μας το εξήγησε ως εξής: «Τα θαύματα σπάνια πιάνουν»! Εξαντλημένοι από την κούραση και τη ζέστη δεν είχαμε το κουράγιο να τον σπάσουμε στο ξύλο…

Αλλά και στα καθ’ υμάς, εκεί που πήγε ο ΦΠΑ θα πούμε στην κυριολεξία το κρασί κρασάκι, γιατί τώρα αναγκαστικά θα πρέπει να ρίχνουμε πολύ νερό στο κρασί μας, εκτός από αυτό που θα μας ρίχνει ο ταβερνιάρης, για να παίρνουμε έστω και τη γεύση του…

Όπως και νάχει το πράγμα, και σε αυτό θα συμφωνούσε αυθωρεί και παραχρήμα και ο αγαπητός μου φίλος Θανάσης, toujours au courant, είμαι πεπεισμένος ότι το ιδανικότερο θα είναι να τελειώνει η ζωή μας με το τελευταίο ποτηράκι, που θα μας επιτρέψει ο γιατρός!
Σε κάθε περίπτωση εις υγείαν μας, γιατί… για το κρασί δεν είν’ ντροπή ό,τι κι αν λέμε…

Του Γιώργου Α. Κουρμούση