ΔΕ ΘΕΛΩ ΝΑ ΤΗΝ ΞΑΝΑΚΟΥΣΩ ΑΥΤΗ ΤΗ ΦΡΑΣΗ, ΤΩΡΑ ΠΟΥ ΕΧΟΥΝ ΦΥΓΕΙ ΣΗΜΑΝΤΙΚΑ ΠΡΟΣΩΠΑ ΑΠ΄ ΤΗ ΖΩΗ ΜΑΣ

«Ουδείς αναντικατάστατος» λένε πολλοί.                               

Το σκέφτηκα αρκετά… Και τελικά κατέληξα στο ότι «όχι! Δεν ισχύει» Δε μπορεί να ισχύει. Δε μπορείς να αντικαταστήσεις έναν άνθρωπο. Μπορείς να αντικαταστήσεις μία θέση, ένα πόστο, ένα αυτοκίνητο, ή οτιδήποτε άλλο, αλλά όχι! Άνθρωπο όχι! 

Δε μπορείς να βάλεις στη θέση ενός ανθρώπου που έφυγε, που έχασες, ή που τέλος πάντων δεν έχετε πια επαφές, έναν άλλο και να είναι σα να μη χάθηκε κανείς… 

Δεν αντικαθιστούνται οι άνθρωποι, γιατί πολύ απλά δε μπορείς στη θέση ενός φίλου, ενός αδερφού, ενός έρωτα να βάλεις έναν άλλο… Γιατί κάθε άτομο, κάθε επαφή, κάθε συζήτηση σου δημιουργεί άλλα συναισθήματα, άλλες σκέψεις, άλλες ανάγκες….
Ακόμα κι αν χάσεις ένα φίλο και βρεις άλλον, δε θα είναι το ίδιο…. Μπορεί να πάτε στα ίδια μέρη και να συζητήσετε για τα ίδια πράγματα αλλά από το στόμα σας,  θα βγουν άλλες λέξεις, λέξεις καινούριες. Θα γελάσετε με άλλα πράγματα και θα θυμηθείτε άλλες στιγμές…. Κι αν χάσεις αυτόν που κάποτε νόμιζες για μεγάλο έρωτα,

και κάποια στιγμή τον ξεχάσεις και γνωρίσεις κάποιον άλλο που θα τον ονομάσεις κι εκείνον «έρωτα», δε θα νοιώθεις τα ίδια συναισθήματα που ένοιωσες με τον προηγούμενο… Ερωτευμένος θα είσαι και πάλι, αλλά κάτι μέσα σου θα είναι αλλιώτικο, οι χτύποι της καρδιάς σου κάθε φορά που τον βλέπεις θα είναι διαφορετικοί, όταν θα χαμογελάς δίχως λόγο θα είναι σα το χαμόγελο ενός άλλου, κι όταν θα δακρύσεις για κείνον, τα δάκρυα θα στάζουν με άλλον ρυθμό και μέσα τους θα καθρεπτίζονται άλλες εικόνες…

 Κάθε άτομο θα σου μιλήσει αλλιώς, με άλλο τόνο, με άλλη χροιά. Για κάθε σου πρόβλημα θα σου δώσει διαφορετική συμβουλή από τον άλλον κι ας έχουν την ίδια ιδιότητα (φίλος, μάνα, αδερφός, σύζυγος, κτλ) Κάθε φορά που περνάει από μπροστά σου ένας άνθρωπος που σημαίνει κάτι για σένα, ή και όχι, σε κάνει να αισθανθείς κάτι διαφορετικό, είτε είναι καλό ή κακό, είτε σε κάνει να θες να τρέξεις, να φωνάξεις, να κλάψεις, να γελάσεις, είτε σε φοβίζει, είτε σε ηρεμεί… αλλά κανείς δε σου δημιουργεί το ίδιο ακριβώς συναίσθημα…

Αυτό που λοιπόν αντικαθιστάται είναι η ιδιότητα, κι όχι ο άνθρωπος. Μπορείς να δώσεις σε χίλια άτομα την ιδιότητα του «φίλου», να ερωτευτείς χίλιους ανθρώπους, να… να…. και κάθε φορά να φέρουν την ίδια ιδιότητα, όμως τη (πχ) Μαρία, την Έλλη, τον Κων/νο, τον Αλέξανδρο, δε μπορείς να τους αντικαταστήσεις με τη Δέσποινα, την Αριάδνη, τον Χρήστο και τον Παύλο… Δε γίνεται! Γιατί πολύ απλά κάθε φορά που θα βλέπεις τη φωτογραφία κάποιου σου ‘ρχονται στο μυαλό διαφορετικές εικόνες, διαφορετικές ατάκες, και η καρδιά σου πλημμυρίζεται από χίλια δυο διαφορετικά συναισθήματα, που όμως κανένας άλλος δε μπορεί να σου γεννήσει…

Δε θέλω λοιπόν να την ξανακούσω αυτή τη φράση, τώρα που έχουν φύγει σημαντικά πρόσωπα απ΄ τη ζωή μας  

 Να μη στεναχωριέμαι?? Ουδείς αναντικατάστατος?? Ε, όχι ρε φίλε, δε μπορώ να αντικαταστήσω τόσες στιγμές, τόσες σκέψεις, τόσα συναισθήματα έτσι απλά… το μόνο που μπορώ να αντικαταστήσω είναι οι ταμπέλες. Μόνο αυτό!

Υ.Γ. Ποιος αντικατέστησε τον Νίκο Καζαντζάκη, τον Κωστή Παλαμά, τον Μάνο Λοΐζο, τον Βασίλη Τσιτσάνη, τον Σταύρο Κουγιουμτζή, τον Μάνο Χατζιδάκι, τον Γρηγόρη Μπιθικώτση,την Ελευθερία Παπαγιαννοπουλου, τον Μάνο Ελευθερίου, τον Ελευθέριο Βενιζέλο, τον Νικόλαο Πλαστήρα, τον Κωνσταντίνο Καραμανλή, τον Ανδρέα Παπανδρέου, τον Ορέστη Μακρή, τον Θανάση Βέγγο, τον Διονύση Παπαγιανόπουλο, τους γονείς, τα αδέλφια, τους φίλους ;;;;
                                                                 ΚΑΝΕΝΑΣ