Παρακολουθώντας την σημερινή ραδιοφωνική εκπομπή της "Ελληνοφρένειας",- που πραγματικά είναι μια απ' τις ελάχιστες οάσεις στην έρημο των Fm-, για άλλη μια φορά σε πλημυρίζει αβάσταχτη αηδία, και τάσεις για εμετό η συμπεριφορά της ηγεσίας ενός κόμματος που θέλει να αποκαλείται αριστερό. Και φυσικά εννοώ τον ΣΥΡΙΖΑ.
Πιθανόν να είναι η προσωπική μου συναισθηματική φόρτιση, αφού μεγάλωσα σε μια οικογένεια με πατέρα αντάρτη, και στην συνέχεια θανατοποινίτη, που το αστικό μετεμφυλιακό κράτος τον καταδίκασε να περάσει τα καλύτερα του χρόνια σε φυλακές και εξορίες. Ισως πάλι γιατί έχω "πετριά" με την πρόσφατη ιστορία μας και ξέρω ποια ήταν και είναι η Δεξιά. Και κατά την άποψη μου ισχύει και σ' αυτή την περίπτωση η λαϊκή ρήση: "ο λύκος κι αν εγέρασε ...".
Αυτός ήταν και ο λόγος, που όσο και να το πάλεψα μέσα μου, δεν μπόρεσα να αποδεχθώ το '89 την συγκυβέρνηση Συνασπισμού - δεξιάς. Εγραψα τότε μια επιστολή, που απέστειλα μαζί με το κομματικό μου βιβλιάριο, στην Κ.Ε του ΚΚΕ, δηλώνοντας την αποχώρηση από το κόμμα. Πολύ πονεμένη χρονική περίοδο ...
Την τωρινή, αισχρή -δυσκολεύομαι να βρω λέξεις να την σχολιάσω- επιλογή του ΣΥΡΙΖΑ να δίνει συγχωροχάρτι στους απόγονους υμνητές των εγκληματικών κατακαθιών της ελληνικής κοινωνίας, πραγματικά δεν μπορούσα να την φανταστώ!
Στομαχικές διαταραχές προκαλεί το απίστευτο μέγεθος ξεφτίλας της "Αυγής" και του ΣΥΡΙΖΑ. τιτλοφορούσα μια προηγούμενη ανάρτησή μου,
αλλά τώρα πια αποδείχτηκε ότι η κατρακύλα τους, δεν έχει πάτο!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου