Ο ΜΕΓΑΛΟΣ ΕΝΟΧΟΣ! ΒΡΩΜΙΚΟ ΠΑΙΧΝΙΔΙ ΤΟΥ ΑΛΟΓΟΣΚΟΥΦΗ ΚΑΤΑ ΤΟΥ ΚΑΡΑΜΑΝΛΗ

Τις ευθύνες της πενταετίας 2004-2009 στη δημιουργία της κρίσης ομολογεί σε άρθρο του ο πρώην υπουργός Οικονομικών επί Κώστα Καραμανλή Γιώργος Αλογοσκούφης, προκαλώντας πολλές αντιδράσεις αλλά και απορίες καθώς ο ίδιος είχε αναλάβει εν λευκώ την οικονομική πολιτική από το 2004 έως τουλάχιστον και τα μέσα του 2008. Απομακρύνθηκε από την κυβέρνηση στον ανασχηματισμό που έγινε στις αρχές του 2009..
Ο υπουργός της περιβόητης «απογραφής» και της δήθεν «θωρακισμένης ελληνικής οικονομίας», με άρθρο του στα «Νέα Σαββατοκύριακο» παραδέχεται πως «η σταθεροποιητική προσπάθεια μετά τους Ολυμπιακούς Αγώνες του 2004 υπήρξε ανεπαρκής και βραχύβια».

Με την παραδοχή αυτή ξανανοίγει τη συζήτηση για τα αίτια της κρίσης, τις ευθύνες της περιόδου Καραμανλή αλλά και του ίδιου του κ. Αλογοσκούφη που αν -και με βάση τα δικά του λόγια- είναι ο βασικός ένοχος και αυτουργός, επιχειρεί να μετατοπίσει αλλού τους λόγους που "υπήρξε ανεπαρκής και βραχύβια" η οικονομική πολιτική 2004-2009. Και το ερώτημα είναι γιατί το κάνει σε αυτή την συγκυρία αυτό το βρώμικο παιχνίδι με άμεσο στόχο τον ίδιο τον Καραμανλή;

Στο άρθρο του,
με τίτλο «Από την κρίση στην ανάκαμψη», ο Γ. Αλογοσκούφης δεν αναφέρεται μόνο στην πενταετία Καραμανλή. Ομως κάνει λόγο για «δημοσιονομικό εκτροχιασμό» και «πρωτοφανή διεύρυνση του ελλείμματος του ισοζυγίου τρεχουσών συναλλαγών» σε όλη την προηγούμενη δεκαετία, άρα και στη «γαλάζια» περίοδο 2004-2009.
Αναφέρει συγκεκριμένα:
«Στη δεκαετία του 1990, η πολιτική της σύγκλισης αποδείχθηκε αναποτελεσματική, αν και στη σωστή κατεύθυνση, με αποτέλεσμα η ελληνική οικονομία να ενταχθεί στη ζώνη του ευρώ με σημαντικές δημοσιονομικές ανισορροπίες και χαμηλή διεθνή ανταγωνιστικότητα.
Οι δημοσιονομικές ανισορροπίες και το έλλειμμα ανταγωνιστικότητας εντάθηκαν αμέσως μετά την ένταξη στη ζώνη του ευρώ. Ωστόσο, και για τα πρώτα δέκα χρόνια, η ελληνική οικονομία κατόρθωσε να απολαύσει ταχύτερη οικονομική ανάπτυξη συνδυασμένη με χαμηλό πληθωρισμό. Η ταχύτερη αυτή ανάπτυξη ήταν αποτέλεσμα της ανόδου τόσο των επενδύσεων όσο και της κατανάλωσης, λόγω της σημαντικής μείωσης των επιτοκίων που επέφερε η συμμετοχή στην ευρωζώνη. Από την άλλη, η διεύρυνση της διαφοράς επενδύσεων – αποταμιεύσεων οδήγησε νομοτελειακά σε πρωτοφανή διεύρυνση του ελλείμματος του ισοζυγίου τρεχουσών, κάτι που αγνοήθηκε σε όλη τη διάρκεια της δεκαετίας πριν από την κρίση, λόγω του ότι ο εξωτερικός δανεισμός γινόταν σε ευρώ. Επιπλέον, από τη στιγμή της ένταξης η πολιτική χαλάρωσε, και εντάθηκαν τόσο οι δημοσιονομικές ανισορροπίες, όσο και το έλλειμμα ανταγωνιστικότητας.
» Η σταθεροποιητική προσπάθεια μετά τους Ολυμπιακούς Αγώνες του 2004 υπήρξε και αυτή ανεπαρκής και βραχύβια, με αποτέλεσμα το 2010, μετά τη μεγαλύτερη μεταπολεμική διεθνή χρηματοπιστωτική κρίση, η Ελλάδα να υπάρξει το πρώτο θύμα μιας κλασικής κρίσης εμπιστοσύνης και εξωτερικού δανεισμού στην ευρωζώνη, η οποία βεβαίως επηρέασε και τις άλλες χώρες της ευρωπαϊκής περιφέρειας».