«Εδώ και δύο δεκαετίες, επίκεντρο της ιατρικής περίθαλψης δεν είναι η ασθένεια αλλά ο ασθενής, ο άνθρωπος. Οι κώδικες δεοντολογίας σήμερα είναι σαφείς. Ο ασθενής, με πλήρη τη συνείδηση των πνευματικών δυνάμεών του μπορεί να αρνηθεί ακόμη και την πιο πρόσφορη θεραπεία που θα του προταθεί από τους καλύτερους ιατρούς.
Η συναίνεση του ασθενούς, λοιπόν, έχει αποκτήσει ιδιαίτερη σημασία. Αντανάκλαση της μετάβασης αυτής στην ανθρωποκεντρική ιατρική είναι και το δικαίωμα του καθένα να αρνηθεί κάθε εξωγενή επέμβαση στο σώμα του, ιδίως αν αυτό αντίκειται σε βαθύτερες πεποιθήσεις του, άρα να αρνηθεί και στη χορήγηση του εμβολίου.
Εν τούτοις, αυτό ισχύει μόνο για τον απομονωμένο άνθρωπο, τον σύχρονο Ροβ. Κρούσο, που δεν βγαίνει από το σπίτι του. Δεν ισχύει όταν ο ενδιαφερόμενος ζει εντός του κοινωνικού συνόλου και ο μη εμβολιασμός του έχει επιπτώσεις για τους συμπολίτες του. Αν από τον μη εμβολιασμό του οι άλλοι κινδυνεύουν, δεν έχει δικαίωμα να τον αρνηθεί.
Στη χώρα μας, το Συμβούλιο της Επικρατείας σε σχέση με τους παιδικούς εμβολιασμούς αλλά και σε διεθνές επίπεδο το Δικαστήριο του Στρασβούργου δέχονται από χρόνια ότι εφόσον είναι αποδεδειγμένο ότι το συγκεκριμένο εμβόλιο είναι αποτελεσματικό και δεν έχει στατιστικά αξιόλογες παρενέργειες σύμφωνα με τα πορίσματα διεθνών και εγχώριων οργανισμών, δεν έχει το δικαίωμα κάποιος να αρνηθεί να εμβολιασθεί.
Η άρνηση είναι θεμιτή μόνον όταν υπάρχει υποκείμενο νόσημα ή, όπως έκρινε πρόσφατα το Δικαστήριο του Στρασβούργου, όταν υπάρχουν σοβαρές και από μακρού ακολουθούμενες αντιρρήσεις για φιλοσοφικούς ή θρησκευτικούς λόγους. Για περιπτώσεις σαν κι αυτές -και μόνο σαν κι αυτές- πρέπει να υπάρχει εναλλακτική λύση όπως η εργασία από το σπίτι.
Συνεπώς, το ερώτημα που τίθεται είναι μέχρι ποιο σημείο μπορεί να προχωρήσει η Πολιτεία για να επιβάλλει τον εμβολιασμό. Για ορισμένες κατηγορίες, ο εξαναγκασμός έχει αποδειχθεί αποτελεσματικός, όπως για τους υγειονομικούς. Η υποχρεωτικότητα μπορεί να επιβληθεί όχι μόνο στον ευρύτερο δημόσιο τομέα αλλά και στον ιδιωτικό, εφόσον η επαφή με τον κόσμο αποτελεί τον πυρήνα της απασχόλησης του εργαζομένου.
Θα πρέπει να προτείνονται λύσεις εφαρμόσιμες και όχι ουτοπικές. Ως προς τις κυρώσεις, θα πρέπει να υπάρξει κλιμάκωση στα μέτρα που θα επιβάλλονται. Αρχικά, μπορεί να επιβληθεί ένα διοικητικό πρόστιμο για τον προϊστάμενο του νοσοκομείου και τον μη εμβολιασμένο υγειονομικό ή γιατρό. Ανάλογα με τη βαρύτητα, η επιβολή ποινικών κυρώσεων δεν θα πρέπει να αποκλείεται. Για παράδειγμα, θα έπρεπε να προβλεφθεί ως ιδιώνυμο ποινικό αδίκημα η χρήση πλαστού πιστοποιητικού εμβολιασμού. Σε επίπεδο κινήτρων, οι προκηρύξεις του ΑΣΕΠ συνιστούν ένα εξέχον παράδειγμα. Θα μπορούσε για παράδειγμα να προβλεφθεί ότι υποψήφιος για μια θέση στον ευρύτερο δημόσιο τομέα δεν θα πάρει στην εξεταστική διαδικασία αν δεν είναι εμβολιασμένος» .
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου