ΟΙ ΈΛΛΗΝΕΣ ΠΡΩΘΥΠΟΥΡΓΟΙ ΑΓΑΠΟΥΝ ΤΑ ΔΙΑΓΓΕΛΜΑΤΑ

Φαίνεται πως οι τελευταίοι Έλληνες πρωθυπουργοί Τσίπρας, Μητσοτάκης, ως άλλοι Ρωμαίοι αυτοκράτορες αγάπησαν τις ινδίκτους (indictio: διάγγελμα, διάταγμα) παρά το γεγονός ότι τα διαγγέλματα σύμφωνα με το Σύνταγμα (άρθρο 44 παρ, 3) μόνο σε έκτακτες καταστάσεις εκφωνούνται.

Αλλά η χώρα από το 2010 είναι σε μόνιμο καθεστώς εκτάκτων αναγκών και τα διαγγέλματα των πρωθυπουργών έχουν γίνει ψωμοτύρι. Έχουμε μπουκώσει με διαγγέλματα αδιασάφητα, αλλά με μπόλικο θεατριλίκι από κερωμένα λογύδρια και πλημμυρισμένα από παρηγορητικές προτάσεις, που λειτουργούν σαν τα ιερά κηρύγματα εξ άμβωνος.

Η αναφορά τους κατευθύνεται στο να σεβαστούν οι πολίτες τους κανόνες διαρκείας, τα δόγματα της κατήχησης. Αλλά για πρώτη φορά η φάρσα των διαγγελμάτων έχει δύο πολιτικούς φωτολόγους, δηλαδή δύο διαγγέλματα μαζί, ένα του πρωθυπουργού και ένα του αρχηγού της αξιωματικής αντιπολίτευσης.

Λαλούν οι πολιτικοί άκαιρες, ξεθυμασμένες, αναλώσιμες, δημηγορίες, για να κρύψουν την αποτυχία τους. Αντί να επιλύουν προβλήματα επιδίδονται σε διαγγέλματα ναρκισσιστικής μουρμούρας. Τελικά φαίνεται πως τα διαγγέλματα αποτελούν τις δυνατές συνταγές των πρωθυπουργών γι’ αυτό έχουν γίνει δίφροι της πολιτικής δικαιολόγησης τους.

Βέβαια τα διαγγέλματα αποτελούν μια διηνεκή ροπή της πολιτικής λιποταξίας. Όχι λύσεις,

μόνο λόγια, που τα παίρνουν οι χαρταετοί και τα πάνε ψηλά στα σύννεφα για να χαθούν.

Λόγια που έχουν από την αρχή έως το τέλος ένα πρέπει. Γιατί αυτά «διαλαλούν» τα διαγγέλματα των πρωθυπουργών, πως ο ελληνικός λαός οφείλει να βρει τον κατηγορικό προσδιορισμό του, πως θα μπαινοβγαίνει στη πορεία της θηβαϊκής ερήμου και πρέπει να μάθει ότι ακόμη και αν αποφυλακιστεί από τις κρίσεις, οικονομικές, υγειονομικές, ενεργειακές επισιτιστικές, θα αποφυλακιστεί υπό όρους και θα πρέπει να παρουσιάζεται κατά διαστήματα στη νεοκοσμική τάξη του παγκόσμιου συστήματος προς εξέταση.

Και το ερώτημα.

Λέξεις όπως λαός, πολίτης, συνιστούν σήμερα κάποια σημασία για τους πρωθυπουργούς; Ή είναι λέξεις δίχως αίτιο, δίχως αποχρώντα λόγο, μια παλαιογραφία της πολιτικής γραμματολογίας του χθες;

Η λέξη λαός αποδίδεται από τους πρωθυπουργούς με τη σημασία της αγέλης, (του όχλου), που χρειάζεται νέες μορφές ελέγχου και νέες εξουσίες. Για αυτόν τον έλεγχο απαιτούνται νέα «οχήματα ευκαιρίας» μας αναφέρει ο Κλάους Σβάμπ, στο βιβλίο του «Η Μεγάλη Επανεκκίνηση», δηλαδή μας καθοδηγεί για εκείνες τις κρίσεις ανάγκης που θα λειτουργούν ως μηχανισμοί περιορισμού για τους λαούς, αλλά που θα γίνονται και προσοδοφόρες ευκαιρίες για την οικονομία και τους ολιγάρχες. Έτσι κάθε κρίση θα εργαλειοποιείται τόσο που θα λειτουργεί και ως κοινωνική απομόνωση του πολίτη.

Και όπως έλεγε ο Φριτς Τάρνοου στις αρχές του 1930 ο πολιτικός πρέπει να είναι ο θεράπων γιατρός του πολιτικού συστήματος και ταυτόχρονα ο κληρονόμος που θα έχει συμφέρον από το θάνατο του ασθενούς.

Σήμερα όμως ο πολιτικός δεν είναι ο κληρονόμος αλλά ο νεκροθάφτης που ασκεί τη Necropolitics και μαζί είναι και ο συμβολαιογράφος που μεταβιβάζει τις απώλειες των πολλών, σε κέρδη για τους λίγους που έχουν την οικονομική εξουσία.

Και να θυμίσουμε ότι οι συμμαχίες έχουν στηθεί και ακολουθούν την τελικότητά τους. Και στα όρια της νέας εποχής και της νέας προοπτικής έχει προκύψει και η νέα γνωσιολογία της εποχής, με τους απριοριστικούς δογματισμούς της και με τη γνωστική προφάνεια της αυθεντίας.

Επιστρέψαμε πίσω στην άσκηση και την εξύμνηση της αυθεντίας (ότι γινόταν με την αυθεντία του Πάπα), αλλά και στην κάπα του ιεροεξεταστή μαζί με τις αριστερές κορώνες και τις ρητορικές διακηρύξεις για μια ιδιότυπη ισότητα που σήμερα δεν είναι αριστερές αλλά υπερ-παγκοσμιοποιημένες.

Αυτός είναι ο επιταχυνόμενος μεταβολισμός μας και έτσι τα διαγγέλματα καλό είναι να το ξέρουν οι Έλληνες πρωθυπουργοί δε συναντούν κανέναν, αποτελούν μια θνητή φλυαρία που ταξιδεύει όπως τα αποδημητικά πουλιά. Τα διαγγέλματα μοιάζουν σαν προγραφές χωρίς παραλήπτες και αυτό γιατί οι μάζες έχουν αναγκαστικά ουδετεροποιηθεί, ή έχουν εθιστεί μέχρι ανοσίας όπως μας υπενθύμιζε ο Ζ. Μπωντριγιάρ, από την φέϊκ πληροφόρηση που ουδετεροποιούν την ιστορία και μαζί το νόημα, την ευθύνη, τη συνείδηση.

Τελικά τα διαγγέλματα αποτελούν μια ρητορική αδράνεια που δεν κάνουν τίποτε άλλο από το να σφυρίζουν αδιάφορα και να υπόσχονται νίκες από τις θηριομαχίες που θα δώσουν οι πρωθυπουργοί. Αυτό που δείχνουν όμως τα πολιτικά διαγγέλματα είναι τον εκάστοτε πρωθυπουργικό ναρκισσισμό και τις νεοπλασίες των πολιτικών ρημάτων.

Απόστολος Αποστόλου. Καθηγητής φιλοσοφίας.  

www.antinews.gr