«ΠΟΙΟΣ ΘΕΛΕΙ ΠΟΛΕΜΟ ΜΕ ΤΗΝ ΤΟΥΡΚΙΑ»;

Διάφορες «ιδέες» διαδίδονται μέσω ΜΜΕ και media. Αν αυτές κάποτε πραγματοποιηθούν δεν θα υπάρξουν νικητές σε μια τέτοια αναμέτρηση.

Του Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου*

Τα τελευταία χρόνια έχουν πολλαπλασιαστεί στην Ελλάδα οι φωνές που ζητάνε πότε «δυναμική» αντιμετώπιση της Άγκυρας, πότε επέκταση των ελληνικών χωρικών υδάτων, πότε ανακήρυξη ΑΟΖ, ενώ το τελευταίο διάστημα έχουν προστεθεί και άλλες φανταιζί ιδέες, όπως ο προληπτικός πόλεμος κατά της Τουρκίας και η ανακατάληψη των κατεχομένων κυπριακών εδαφών! Οι «ιδέες» αυτές διαδίδονται δια των μέσων ενημέρωσης, κυρίως όμως διαδίδονται συστηματικά μέσω των social media, που είναι πιο αποτελεσματικά, ιδίως σε περιπτώσεις κρίσεων. Το αποδεικνύουν καθημερινά οι ασθενείς που προτιμούν να πεθάνουν παρά να εισαχθούν σε εντατική.

Αν αυτά κάποτε πραγματοποιηθούν, θα αυξήσουν κατακόρυφα τις πιθανότητες σύγκρουσης με την Τουρκία, που, εξελισσόμενη, θα προκαλέσει ανυπολόγιστες καταστροφές και στις δύο χώρες, όπως και στην Κύπρο. Δεν θα υπάρξουν νικητές σε μια τέτοια αναμέτρηση.

Για την Ελλάδα και για την Κύπρο μια σύγκρουση με την Τουρκία είναι ο συντομότερος τρόπος να αυτοκτονήσουν. Όμως, για διεθνή κέντρα που θέλουν να δώσουν ένα μάθημα στο παρόν τουρκικό καθεστώς, προκαλώντας «αλλαγή καθεστώτος» στην Άγκυρα, όπως αυτή που έκαναν σε μια πληθώρα χωρών της Μέσης Ανατολής και της πρώην ΕΣΣΔ, αυτούς που οργάνωσαν το στρατιωτικό πραξικόπημα κατά του Ερντογάν το 2016,

μπορεί να είναι και ένα από τα σενάρια που μπορεί να τους εξυπηρετούν (όπως μπορεί να εξυπηρετήσει και διάφορες διεθνείς στρατηγικές του χάους και του «πολέμου όλων εναντίον όλων»). Απειλούν δηλαδή ή και χτυπάνε την Τουρκία, ή την προκαλούν να χτυπήσει αυτή, το κόστος όμως το πληρώνουμε εμείς. Αν υπάρχουν τέτοια σενάρια, είναι τα σενάρια της εξτρεμιστικής, αντίπαλης προς τον Μπάιντεν, ομάδας στην ηγεσία του δυτικού συστήματος (Πομπέο, Πενς, Τραμπ, Νετανιάχου, Ζεμμούρ, Μπόρις Τζόνσον κλπ.).

Αλλά και μη πραγματοποιούμενες, οι ιδέες αυτές έχουν ήδη συμβάλλει σημαντικά στην κατακόρυφη αύξηση της έντασης με την Τουρκία, έχουν επιβεβαιώσει στα μάτια της τουρκικής ελίτ ότι η Ελλάδα έχει γίνει τυφλό όργανο εχθρικών προς αυτή δυνάμεων και έχουν δημιουργήσει ένα περιβάλλον όπου είναι πολύ ευκολότερη μια σύρραξη από λάθος υπολογισμό ή από διεθνή προβοκάτσια. Μια τέτοια προβοκάτσια θα χρησιμοποιήσει τα στηρίγματα που έχουν αυτές οι δυνάμεις στα πολιτικο-στρατιωτικά συστήματα των δύο κρατών, ώστε να τα εγκλωβίσει σε τροχιές που οποιαδήποτε υποχώρηση θα θεωρηθεί απαράδεκτη. Φτάσαμε ήδη κοντά σε αυτό το σημείο το καλοκαίρι του 2020.

Επιπλέον τροφοδοτούν έναν ανταγωνισμό εξοπλισμών, που μακροχρόνια, αν όχι βραχυχρόνια, επίσης θα μας καταστρέψει. Πάρτυ ετοιμάζονται να κάνουν τώρα, βιάζοντας ξανά το σώμα της ρημαγμένης Ελλάδας, οι δυτικές πολεμικές βιομηχανίας.

Να υπενθυμίσουμε στο σημείο αυτό, ότι η Μικρασιατική Καταστροφή συνέβη επειδή οι Άγγλοι και οι Γάλλοι ήθελαν να εμποδίσουν τον Κεμάλ να πάρει τα πετρέλαια της Μοσούλης. Τον εμπόδισαν βέβαια, αλλά κατεστράφη ο μικρασιατικός ελληνισμός. Όσο για την Κυπριακή Καταστροφή συνέβη επειδή τα όργανα των ΗΠΑ και όχι μόνο πίστεψαν αυτά που τους έλεγαν τα αφεντικά τους. Από τη δεκαετία του 1950 Έλληνες και Τούρκοι «υπερπατριώτες», δρώντες αμφότεροι υπό τη διεύθυνση ενός ενιαίου κέντρου, του ΝΑΤΟϊκού Gladio, εργάσθηκαν συστηματικά για να προκαλέσουν αυτό που προκάλεσαν τελικά, την τουρκική εισβολή στην Κύπρο και τη διχοτόμηση του νησιού. Και θα είχαν διαλύσει την Κυπριακή Δημοκρατία, αν δεν είχαν επιβιώσει ο Μακάριος και ο Λυσσαρίδης και αν, η πραγματικά πολύπλευρη εξωτερική τους πολιτική, δεν είχε περιβάλλει την Κυπριακή Δημοκρατία με ένα παγκόσμιο κύρος αντιστρόφως ανάλογο του μεγέθους και του πληθυσμού της.

Ένα κλίμα έντασης με την Τουρκία, και πολύ περισσότερο μια σύγκρουση Ελλάδας και Τουρκίας, μπορεί ενδεχομένως να εξυπηρετεί ξένα κέντρα αποφάσεων, όχι όμως τα ελληνικά και κυπριακά εθνικά συμφέροντα. Είναι αξιοσημείωτο ότι οι «ιδέες» αυτές, με πρώτη την ιδέα της μονομερούς ανακήρυξης ΑΟΖ από την Ελλάδα, πρωτοεμφανίσθηκαν στην αρχή της μνημονιακής δεκαετίας, όταν δηλαδή Ελλάδα και Κύπρος δέχτηκαν ισχυρό πολιτικο-οικονομικό πόλεμο από τους «συμμάχους και εταίρους», περιλαμβανομένων των ΗΠΑ (δια της καθοριστικής επιρροής τους στην τότε κυβέρνηση Παπανδρέου και, βεβαίως, δια της συγκατάθεσής τους στην έγκριση των μνημονιακών προγραμμάτων από το ΔΝΤ, κατά παράβαση μάλιστα του καταστατικού του). Σε αυτούς τους «συμμάχους και εταίρους» θα στηριχτούμε εναντίον της Τουρκίας;

Αυτές οι ιδέες και όσοι τις διακινούν έχουν τελείως δυσανάλογη παρουσία στα μέσα ενημέρωσης και ιδίως στα social media, ουδείς μπαίνει στον κόπο να τους απαντήσει, ενώ συνοδεύουν τις απόψεις τους και με συστηματική χρήση ψευδών ειδήσεων. Η εμφάνισή των ιδεών αυτών στην ελληνική δημόσια και πολιτική ζωή συνέπεσε με την έναρξη μιας περιόδου σύγκρουσης της Τουρκίας με τη Δύση και ιδίως το Ισραήλ, και η κλιμάκωσή τους συνόδευσε την κλιμάκωση αυτής της σύγκρουσης μετά το 2015. Τώρα πλέον δεν έχουμε μόνο ΑΟΖ, πολλοί και διάφοροι προτείνουν 12 μίλια και διαφόρων ειδών προληπτικούς πολέμους… Τα άρθρα τους μεταφράζονται και δημοσιεύονται μετά μανίας στα τούρκικα, τροφοδοτώντας με τη σειρά τους τα τουρκικά εθνικιστικά ρεύματα και τις Γαλάζιες Πατρίδες.

Αρκετοί από τους αρθρογράφους αυτούς κινούνται από ειλικρινή κίνητρα («πρέπει επιτέλους να κάνουμε κάτι με την Τουρκία») αλλά εσφαλμένη ανάλυση της πραγματικής κατάστασης. Η πολύ μεγάλη πλειοψηφία όμως όσων υποστηρίζουν τέτοιες «υπερπατριωτικές» και εξαιρετικά επικίνδυνες απόψεις, κατά τρόπο αρκετά περίεργο, έλαμψαν δια της απουσίας τους όταν η κυβέρνηση Σημίτη αποπειράθηκε τη διάλυση του κυπριακού κράτους με το σχέδιο Ανάν, όταν παρέδωσε τον Οτσαλάν στην Τουρκία, όταν αποποιήθηκε του δικαιώματος μονομερούς επέκτασης των ελληνικών χωρικών υδάτων στη Μαδρίτη, αναγνωρίζοντας στην Τουρκία ζωτικά συμφέροντα στο Αιγαίο και όταν αφόπλισε την Κύπρο μεταφέροντας στην Κρήτη τους S300. Ούτε είπαν τίποτα όταν διαδοχικές ελληνικές και κυπριακές κυβερνήσεις άναβαν, ουσιαστικά άνευ όρων, το πράσινο φως στην ενταξιακή πορεία της Άγκυρας ή όταν η κυρία Βικτώρια Νούλαντ επιχειρούσε πραξικοπηματική κατάλυση της Κυπριακής Δημοκρατίας με την απερίγραπτη αποικιακή διάσκεψη της Γενεύης. Τώρα τι έπαθαν; Μύγα “υπερπατριωτισμού” τους τσίμπησε; Και που βρισκόταν αυτή η μύγα προ του 2010; Και πως είναι δυνατό, οι ίδιοι, να μη βγάζουν κιχ για την απαράδεκτη παραχώρηση όλης της ελληνικής επικράτειας, των ελληνικών ενόπλων δυνάμεων, των ελληνικών υπηρεσιών πληροφοριών, της ελληνικής αμυντικής βιομηχανίας στην δύναμη που έβαλε τους Τούρκους στην Κύπρο και τους συμμάχους της;

Δεν πρότειναν να επεκταθούν τα ελληνικά χωρικά ύδατα το 1995, όταν η Ελλάδα ήταν απείρως ισχυρότερη από σήμερα και το προτείνουν τώρα, που έχει ανατραπεί πλήρως ο συσχετισμός δυνάμεων με την Τουρκία. Και έχει ανατραπεί εξαιτίας μιας πολιτικής ακραίας υποτέλειας και πρωτοφανούς εξάρτησης από τις ΗΠΑ, το Ισραήλ και τη Γερμανία, που ακολούθησαν και εξακολουθούν οι ελληνικές ελίτ, ιδίως μετά το 2009.

Η ελληνική εξωτερική πολιτική έναν δρόμο έχει. Να αποφύγει όσο είναι δυνατόν την ένταση με την Τουρκία, χωρίς να κάνει καμία παραχώρηση κυριαρχίας, ούτε προς την Άγκυρα, ούτε προς τρίτους, τόσο στη μητροπολιτική Ελλάδα, όσο και στην Κύπρο.

Φυσικά η Ελλάδα πρέπει να πάει σε πόλεμο με την Τουρκία αν δεχθεί επίθεση στο έδαφός της ή αν η Τουρκία προελάσει νοτίως της γραμμής εκεχειρίας στην Κύπρο. (Στην πραγματικότητα – όχι σύμφωνα με πληροφορίες «συμμαχικών» υπηρεσιών). Και τα δύο αυτά είναι εξαιρετικά απίθανα ενδεχόμενα. Όχι όμως να πάει σε πόλεμο, για να υπερασπιστεί τα πετρέλαια της Exxon ή αγωγούς που δεν έχουν την παραμικρή πιθανότητα να γίνουν ή τους σχεδιασμούς Αμερικανών και Ισραηλινών εξτρεμιστών. Όσο για ήσσονες, εν σχέσει με αυτές που περιγράψαμε, τουρκικές προκλήσεις, αυτές μπορούν να αντιμετωπιστούν με μια πληθώρα μη στρατιωτικών μέσων που διαθέτει η χώρα.

Πρέπει να σταματήσουμε να ταλαντευόμαστε μεταξύ γελοίων και επικίνδυνων ιδεών, που μας τις πλασάρουν διεθνείς προβοκάτορες, όπως ο EastMed, που δεν είχε και δεν έχει καμία πιθανότητα πραγματοποίησης και των εξίσου εξωφρενικών ιδεών να θέσουμε υπό την κρίση της Αμερικής ή του Διεθνούς Δικαστηρίου της Χάγης την ελληνική κυριαρχία στα νησιά του Αιγαίου και το δικαίωμα της άμυνάς τους ή της διαρκούς συζήτησης επί της δεκάτης ή της εικοστής εκδοχής διάλυσης της Κυπριακής Δημοκρατίας με μία παραλλαγή του σχεδίου Ανάν και της “διζωνικής-δικοινοτικής” δήθεν ομοσπονδίας.

Και πρέπει να συγκεντρώσουμε τις δυνάμεις μας στην ανόρθωση του παραπαίοντος Εθνικού Συστήματος Υγείας, στο τι θα κάνουμε με τη φοβερή οικονομική κρίση που πιθανότατα έρχεται, με τη δημογραφική κατάρρευση του ελληνισμού (ως αποτέλεσμα των μνημονιακών πολιτικών που συνεχίζονται επί μία δεκαετία) και με τους μεγάλους κινδύνους και την απειλή για την ασφάλεια του μισού ελληνικού πληθυσμού, εξαιτίας της υποβάθμισης, σε συνθήκες κλιματικής αλλαγής, του φυσικού περιβάλλοντος του λεκανοπεδίου της Αττικής. Με το μέλλον δηλαδή της χώρας μας και της Κύπρου.

Εκεί φαίνεται και ο αληθινός πατριωτισμός.

Υ.Γ.: Δεν ήταν το θέμα μας εδώ και δεν εξετάσαμε μια άλλη εξίσου σημαντική πτυχή του προβλήματος και αυτή είναι της αλληλεπίδρασης ανάμεσα σε τυχόν επικίνδυνες εξελίξεις στις διεθνείς σχέσεις της χώρας και ενδεχομένων σεναρίων επιβολής στην Ελλάδα (το ιδανικό μέρος όπως φαίνεται κάθε είδους πειραμάτων) ενός σκληρού αυταρχικού καθεστώτος με μανδύα δήθεν εθνικόφρονα, «αντι-τουρκικό», μετά από μια εθνική κρίση ή από μείζονες εθνικές παραχωρήσεις, δηλαδή ένα «1974 από την ανάποδη». Αυτά τα σχέδια δεν είναι τώρα στην ημερήσια διάταξη, προετοιμάζονται όμως με μακροχρόνια στόχευση και μπορεί να γίνουν επίκαιρα στην επόμενη μεγάλη κοινωνική ή εθνική κρίση στην Ελλάδα και αν μεταβληθούν βασικά δεδομένα της τωρινής διεθνούς κατάστασης.

*Δημήτρης Κωνσταντακόπουλος

Ο Δημήτρης Κωνσταντακόπουλος είναι δημοσιογράφος, διαχειριστής της σελίδας konstantakopoulos.gr και συνιδρυτής της Delphi Initiative. Εργάσθηκε στο παρελθόν σε ερευνητικά ιδρύματα της Γαλλίας και της Ελλάδας ως φυσικός, στο πρωθυπουργικό γραφείο του Ανδρέα Παπανδρέου ως ειδικός συνεργάτης για θέματα ελέγχου των εξοπλισμών και στη Μόσχα ως διευθυντής του γραφείου του Αθηναϊκού Πρακτορείου επί δεκαετία και ως ανταποκριτής για πολλά μέσα. Συνεργάστηκε με τον Μιχάλη Ράπτη (Pablo) στην έκδοση της διεθνούς επιθεώρησης για την Αυτοδιαχείριση “Utopie Critique”. Έχει γράψει τα βιβλία: “Η Κύπρος στο στόχαστρο – Γιατί θέλουν μια Κύπρο χωρίς Έλληνες” (Ινφογνώμων 2017), “Η Κύπρος σε Παγίδα” (Λιβάνης, 2008), “Η Αρπαγή της Κύπρου” (Λιβάνης, 2004) και “Φάκελος Ελλάς – Τα αρχεία των σοβιετικών μυστικών υπηρεσιών” (Λιβάνης, 1993).