Συνοπτική καταγραφή άμεσων ή έμμεσων επεμβάσεων του ΝΑΤΟ.
Το ΝΑΤΟ δημιουργήθηκε στις 4 Απριλίου του 1949, με πρωτοβουλία των ΗΠΑ, μέσα στις συνθήκες του Ψυχρού Πολέμου, ως ένας στρατιωτικό-πολιτικός οργανισμός για την αντιμετώπιση της λεγόμενης σοβιετικής - κομμουνιστικής απειλής αλλά και κάθε χώρας, λαού ή κινήματος με διαφορετικές επιδιώξεις από αυτές των ΗΠΑ και των συμμάχων τους. Με τη λήξη του Ψυχρού Πολέμου η πρόφαση ύπαρξης του ΝΑΤΟ έπαψε να υφίσταται.
Οι ΗΠΑ και οι υπόλοιπες ηγετικές δυνάμεις εντός του οργανισμού επιχείρησαν να προσδώσουν στο ΝΑΤΟ καινούργιο ρόλο, αυτό του χωροφύλακα της Νέας Τάξης Πραγμάτων, επεκτείνοντας το πεδίο δράσης του σε ολόκληρο τον πλανήτη. Παρά τις επίσημες διακηρύξεις του, το ΝΑΤΟ κάθε άλλο παρά προωθεί την ειρήνη, την ασφάλεια και τη σταθερότητα. Αποδεδειγμένα αποτελεί παράγοντα αποσταθεροποίησης και πολέμου.
Η ιστορία του ΝΑΤΟ όλα αυτά τα χρόνια έχει ταυτιστεί με εισβολές και επεμβάσεις σε ξένες χώρες και με στήριξη δικτατορικών και αυταρχικών καθεστώτων, όπως έγινε στην Ελλάδα, την Ισπανία, την Πορτογαλία, την Τουρκία. Πρόκειται για δείγματα γραφής της δράσης και της φιλοσοφίας του οργανισμού, που είχε πάντα αντιδημοκρατικό προσανατολισμό.
Το «νέο δόγμα» του ΝΑΤΟ
Μετά τη διάλυση του Συμφώνου της Βαρσοβίας, ήδη από το 1992, το ΝΑΤΟ υιοθέτησε το νέο δόγμα, που δίνει τη δυνατότητα επέμβασης σε ολόκληρο τον πλανήτη, στο όνομα νέων κινδύνων, όπως η ασφάλεια, η τρομοκρατία, η προστασία ροής φυσικών πόρων,
κλπ. Το ΝΑΤΟ μπήκε σε μια πορεία μετεξέλιξης διευρύνοντας τα όριά του σε όλο τον πλανήτη, αναπροσαρμόζοντας το δόγμα του, ώστε να καλύπτεται ο ρόλος του ως παγκόσμιου χωροφύλακα και στήνοντας νέες απειλές, ώστε να δικαιολογεί αυτόν το ρόλο.Στα πλαίσια αυτού του νέου δόγματος εντάχθηκαν ο διαμελισμός της Γιουγκοσλαβίας, ο πόλεμος στη Βοσνία, οι ανελέητοι βομβαρδισμοί κατά της Γιουγκοσλαβίας το 1999 καθώς και η απόσχιση του Κοσσόβου από τη Σερβία. Επίσης, οι ιμπεριαλιστικοί πόλεμοι στο Αφγανιστάν και το Ιράκ απέδειξαν ότι στο όνομα της καταπολέμησης της τρομοκρατίας καθώς και άλλων ανύπαρκτων απειλών οι ΗΠΑ και σύμμαχοί τους επιδιώκουν την εξυπηρέτηση των συμφερόντων τους εις βάρος των λαών του κόσμου. Η προσπάθεια εφαρμογής του νέου δόγματος συντελέστηκε με την προώθηση πολιτικών ανάπτυξης της αντιπυραυλικής ασπίδας στην Ευρώπη αλλά και με την εγκατάσταση στρατιωτικών βάσεων από την Λατινική Αμερική μέχρι και την Νότιο Κορέα.
Συνεταιρισμός για την «ειρήνη»
Μέσα στα πλαίσια της προσαρμογής του ΝΑΤΟ στις νέες συνθήκες, αναπτύχθηκε το πρόγραμμα του «Συνεταιρισμού για την Ειρήνη» το 1994, που χρησιμοποιήθηκε για την ένταξη στο ΝΑΤΟ πρώην σοσιαλιστικών χωρών της Κεντρικής και Ανατολικής Ευρώπης.
Ο ΣγΕ, διοικείται από το ανώτατο όργανο του ΝΑΤΟ και η προσχώρηση στο ΣγΕ εξαρτάται από την έγκριση των μελών του ΝΑΤΟ. Τα μέλη του ΣγΕ διαμορφώνουν τις αμυντικές τους δομές και τους στρατιωτικούς τους εξοπλισμούς, ώστε να συνάδουν με αυτά του ΝΑΤΟ, εκπαιδεύονται ώστε να μπορούν να συμμετέχουν μαζί με τις δυνάμεις του ΝΑΤΟ σε επιχειρήσεις που αυτό αναλαμβάνει και παραχωρούν διευκολύνσεις σε έμψυχο και άψυχο υλικό προς τις νατοϊκές αποστολές. Η συμμετοχή στο ΣγΕ λειτουργεί για τις πλείστες χώρες-μέλη του, ως ο προθάλαμος του ΝΑΤΟ.
Επιπρόσθετα, η ένταξη της Κύπρου σε ένα στρατιωτικό οργανισμό όπως ο ΣγΕ, έρχεται σε κάθετη αντίθεση με το διακηρυγμένο στόχο της πλευράς μας για αποστρατωτικοποίηση της Κυπριακής Δημοκρατίας. Ανοίγει μάλιστα το δρόμο για άμεση εμπλοκή του ΝΑΤΟ στη διαδικασία επίλυσης του κυπριακού, πράγμα που θα συνιστούσε πισωγύρισμα στον αγώνα του λαού μας για δίκαιη λύση και όχι νατοϊκή λύση. Την ώρα δηλαδή που διεκδικούμε εφαρμογή των ψηφισμάτων του ΟΗΕ για την Κύπρο, σεβασμό της εδαφικής ακεραιότητας της Κυπριακής Δημοκρατίας και ειρηνική διαδικασία επίλυσης του κυπριακού, θα ενταχθούμε σε ένα οργανισμό που έχει τσαλαπατήσει επανειλημμένα όλα αυτά.
Το αίτημα για μη ένταξη στο ΣγΕ, συνδέεται με τον αγώνα του Λαού μας ενάντια στον ιμπεριαλισμό και την κατοχή, για πλήρη αποχώρηση των τουρκικών στρατευμάτων, για ξήλωμα των κατασκοπευτικών κεραιών από όλο το νησί. Τελικός στόχος παραμένει η πλήρης αποστρατιωτικοποίηση του νησιού, με τη διάλυση των βρετανικών βάσεων, μάχη που θα δώσουμε σε κοινό μέτωπο Ε/κ και Τ/κ.
Το ΝΑΤΟ είναι ένας από τους συνδιαμορφωτές του Κυπριακού προβλήματος. Ένταξη σ’ αυτό τον οργανισμό σημαίνει ταυτόχρονα υποταγή στην Τουρκία. Η οποία ανά πάσα στιγμή θα ενημερώνεται για το πώς είναι διαμορφωμένη η αμυντική μας θωράκιση, κάτι που μας κάνει εύκολο στόχο. Θα είμαστε λοιπόν το πρόβατο μέσα σε μια αγέλη από λύκους. Επιπρόσθετα η ένταξη μας θα μας μετατρέψει σε ένα «αβύθιστο νατοϊκό αεροπλανοφόρο» για επιθέσεις ενάντια στους γειτονικούς λαούς της Μ. Ανατολής.
Συνοπτική καταγραφή άμεσων ή έμμεσων επεμβάσεων του ΝΑΤΟ
1950, Κορέα
Αμερικανική απόβαση στην Κορέα.
1951, Αίγυπτος
Βρετανικά αεροπλάνα βομβαρδίζουν αιγυπτιακές πόλεις.
1952, Τυνησία, Μαρόκο
Αρχίζει η τετραετής «εκπολιτιστική» δράση των Γάλλων «Λεγεωνάριων της τιμής» στην Τυνησία και στο Μαρόκο.
1953, Ιράν
Με την επίβλεψη της CIA εκδηλώνεται πραξικόπημα στο Ιράν. Η «ανεπιθύμητη» κυβέρνηση Μοσαντέκ ανατρέπεται και τη θέση του παίρνει ο διορισμένος από την CIA Σάχης που αναλαμβάνει την αποστολή της βιολογικής εξαφάνισης των κομμουνιστών.
1954, Γουατεμάλα
Στρατιωτική επέμβαση των ΗΠΑ. Η νόμιμη δημοκρατική κυβέρνηση Αρμπένσα ανατρέπεται βίαια και εγκαθιδρύεται καθεστώς φασιστικής δικτατορίας.
1956, Αίγυπτος
Άγγλο-γαλλικά αεροπλάνα αρχίζουν το βομβαρδισμό της Αιγύπτου.
1958, Λίβανος
Αμερικανοί πεζοναύτες αποβιβάζονται στο Λίβανο. Καταλαμβάνουν τη Βηρυτό, τα αεροδρόμια, τα λιμάνια και τους κυριότερους συγκοινωνιακούς κόμβους της χώρας.
1958, Αραβικά Εμιράτα
Αγγλικά στρατεύματα αποβιβάζονται στο Άντεν, στο Κουβέιτ, στο Ομάν και στο Μπαχρέιν.
Ιούλης 1958, Ιράκ
Αμερικανικά και αγγλικά στρατεύματα από το Λίβανο και την Ιορδανία εισβάλλουν στο Ιράκ.
Αύγουστος 1960, Κονγκό
Το Συμβούλιο Εθνικής Ασφαλείας των ΗΠΑ αποφασίζει την ανατροπή και τη δολοφονία του εθνικού λαϊκού ηγέτη του Κονγκό, Πατρίς Λουμούμπα.
Απρίλης 1961, Κούβα
Χιλιάδες Αμερικανοί μισθοφόροι με την υποστήριξη αεροπορίας εισβάλλουν στην Κούβα.
1964, Βιετνάμ
Ο αμερικανικός ιμπεριαλισμός προβαίνει σε γενοκτονία στο Βιετνάμ. Στη διάρκεια της εννιάχρονης επέμβασης ο πόλεμος εξαπλώνεται σ' όλες τις χώρες της Ινδοκίνας (Βιετνάμ, Λάος, Καμπότζη).
Γενάρης 1966, Παναμάς
Αμερικανοί στρατιώτες ανοίγουν πυρ ενάντια σε ειρηνική λαϊκή εκδήλωση στον Παναμά. Οι διαδηλωτές απαιτούσαν την επιστροφή της διώρυγας στους κατόχους της.
1966-67, Γουατεμάλα
Νέα επέμβαση Αμερικανών πρασινομπερέδων εναντίον εξεγερμένων.
21 Απρίλη 1967, Ελλάδα
Αμερικανοκίνητη στρατιωτική χούντα αναλαμβάνει την εξουσία στην Ελλάδα με τη συμβολή της CIA.
1967, Αραβικές Χώρες
Αμερικανοί και Άγγλοι μισθοφόροι και στρατιωτικοί σύμβουλοι συμμετέχουν στον πόλεμο των έξι ημερών του Ισραήλ κατά των αραβικών λαών.
1969-75, Καμπότζη
Αποστολή αμερικανικών στρατευμάτων και δυνάμεων του Πολεμικού Ναυτικού. Εξαπολύονται βομβαρδισμοί κατά του λαού της χώρας. Πάνω από 2.000.000 οι νεκροί.
Σεπτέμβρης 1973, Χιλή
Ο απόφοιτος της στρατιωτικής σχολής δικτατόρων των ΗΠΑ Αουγκούστο Πινοσέτ σε συνεργασία με τη CIA δολοφονεί τον Πρόεδρο Αλιέντε και εγκαθιδρύει αμερικανόδουλο φασιστικό καθεστώς. Χιλιάδες οι νεκροί, οι ανάπηροι, οι αγνοούμενοι, οι φυλακισμένοι.
Οκτώβρης 1973, Αίγυπτος - Συρία:
Οι Αμερικανοί με αερογέφυρα εφοδιάζουν τους Ισραηλινούς που επιτίθενται ξανά ενάντια στην Αίγυπτο και τη Συρία.
Ιούλης 1974, Κύπρος
Αμερικανόδουλο χουντικό πραξικόπημα στην Κύπρο και απόπειρα δολοφονίας του Προέδρου Μακαρίου, σε συνεργασία με την ντόπια ΕΟΚΑ Β. Οι τούρκοι εισβάλουν στην Κύπρο και καταλαμβάνουν το 37% του κυπριακού εδάφους το οποίο κατέχουν παράνομα μέχρι σήμερα.
1978, Λίβανος
Στρατιωτικές δυνάμεις των ΗΠΑ και άλλων χωρών του ΝΑΤΟ συμμετέχουν στην εισβολή του Ισραήλ στο Λίβανο.
1979, Τσαντ
Αποστολή γαλλικών στρατευμάτων στο Τσαντ για να υποστηρίξουν το φιλοδυτικό καθεστώς Χάμπρε ενάντια στη μεταβατική κυβέρνηση εθνικής ενότητας.
1981-90, Νικαράγουα
Ναυτικές δυνάμεις και πράκτορες της CIA κατευθύνουν τις επιδρομές των «Contras» και στρέφονται εναντίον της επανάστασης.
Αύγουστος 1981, Λιβύη
Αμερικανικά αεροπλάνα βομβαρδίζουν τη Λιβύη, με στόχο τη δολοφονία του Καντάφι.
Αύγουστος 1982, Λίβανος
Νέα στρατιωτική επέμβαση των ΗΠΑ στο Λίβανο. Τα κανόνια του πολεμικού πλοίου «Νιου Τζέρσεϊ» σκορπούν στη Βηρυτό τη φωτιά και το θάνατο.
Οκτώβρης 1983, Γρενάδα
Οι Αμερικανοί εισβάλλουν στη Γρενάδα. Πνίγουν στο αίμα τη λαϊκή αντίσταση...
1987-88, Ιράν
Οι ΗΠΑ παρεμβαίνουν στον πόλεμο Ιράκ - Ιράν υπέρ της Βαγδάτης με ναυτικές δυνάμεις, χημικά βιολογικά όπλα και βομβαρδισμούς.
Δεκέμβρης 1989, Παναμάς
Οι Αμερικανοί επεμβαίνουν για να ανατρέψουν το καθεστώς του Παναμά, με πρόσχημα τον πόλεμο κατά των ναρκωτικών.
Γενάρης 1991, Ιράκ
Οι ΗΠΑ και οι ΝΑΤΟικοί σύμμαχοί τους εξαπολύουν στρατιωτική επίθεση κατά του Ιράκ («Καταιγίδα της Ερήμου» - Πόλεμος του Κόλπου).
Δεκέμβρης 1991
Η ΕΟΚ αποφασίζει επίσημα το διαμελισμό της Γιουγκοσλαβίας, επισημοποιώντας τις ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις στα Βαλκάνια. Οι Αμερικανοί συμμετέχουν, τορπιλίζοντας κάθε διπλωματική προσπάθεια τερματισμού του πολέμου...
Οκτώβρης 1992-94, Σομαλία
Οι ΗΠΑ και ΝΑΤΟικοί της σύμμαχοι επεμβαίνουν στη Σομαλία για «ανθρωπιστική» βοήθεια λόγω εμφυλίου πολέμου και λιμοκτονίας.
1994, Βοσνία
Ουάσιγκτον και Βρυξέλλες, έχοντας βαφτίσει τους Σερβοβόσνιους «μοναδικούς υπεύθυνους» για τον πόλεμο, χρησιμοποιούν το ΝΑΤΟ, που εξαπολύει τον Απρίλη βομβαρδισμούς.
Αϊτή, 1994-96
Με πρόσχημα την επιβολή της τάξης στο χάος που προκάλεσε δικτατορία στηριζόμενη από την CIA, οι ΗΠΑ προχωρούν σε ναυτικό αποκλεισμό της Αϊτής.
1995, Κροατία
ΑμερικανοΝΑΤΟικοί βομβαρδισμοί αεροδρομίων των Σέρβων της Κράινα...
Μάρτης 1999, Γιουγκοσλαβία
Μαζική δολοφονική αεροπορική επίθεση ΗΠΑ και ΝΑΤΟ για «ανθρωπιστική βοήθεια» στους Κοσσοβάρους αυτονομιστές.
2001, ΠΓΔΜ
Δυνάμεις ΗΠΑ και ΝΑΤΟ υποστηρίζουν Αλβανούς αυτονομιστές που μάχονται το στρατό της χώρας, ζητώντας την ανεξαρτητοποίηση και ένωση των αλβανόφωνων περιοχών στα Βαλκάνια.
Οκτώβριος 2001, Αφγανιστάν
ΗΠΑ - Βρετανία βομβαρδίζουν το Αφγανιστάν για να συντρίψουν, όπως διατείνονται, τους Ταλιμπάν και την Αλ Κάιντα... Σφαγές χιλιάδων αμάχων.
Μάρτιος 2003, Ιράκ
Εισβολή των ΗΠΑ/Βρετανίας στο Ιράκ με χιλιάδες νεκρούς αμάχους και κατοχή ΝΑΤΟικών στρατευμάτων μέχρι και σήμερα. Παράλληλα, οι ΗΠΑ επισείουν απειλές κατά της ΛΔ Κορέας...
2006, Λίβανος
Στρατιωτικές επιχειρήσεις του ισραηλινού στρατού ενάντια στον Λίβανο.
2009, Παλαιστίνη
Οι ισραηλινοί συντελούν εν ψυχρώ μαζική δολοφονία εκατοντάδων Παλαιστινίων στη Λωρίδα της Γάζας. Επικαλούμενοι και πάλι την «καταπολέμηση της τρομοκρατίας» και με τις πλάτες των ΗΠΑ και του ΝΑΤΟ, ο στρατός του Ισραήλ δολοφόνησε εκατοντάδες αμάχους, γυναίκες και παιδιά. Η πρόσφατη επίθεση αποτελεί την πιο αιματηρή, συνέχεια της ισραηλινής κατοχής από το 1947.
1950 – 1953, Κορέα
Θύλακας ιμπεριαλιστών στην Άπω Ανατολή
Ο πόλεμος στην Κορέα ήταν αποτέλεσμα της προσπάθειας των ΗΠΑ να φράξουν το δρόμο της οικοδόμησης του σοσιαλισμού σε πολλές χώρες, κάτι που έθετε σοβαρά εμπόδια στους στόχους του διεθνούς ιμπεριαλισμού στην μεταπολεμική περίοδο. Η νίκη της επανάστασης στην Κίνα, που επίσης μπήκε στο δρόμο για την οικοδόμηση του σοσιαλισμού, δημιούργησε ακόμη μεγαλύτερα εμπόδια στην ιμπεριαλιστική δράση πέραν της Ευρώπης. Επομένως, χρειάζονταν ένα θύλακα στην Άπω Ανατολή, ενάντια στο σοσιαλισμό που εξαπλωνόταν. Ο πόλεμος της Κορέας μπορεί να εκτελέστηκε κάτω από την ταμπέλα της εισβολής των αμερικανικών στρατευμάτων, αλλά είναι αδιαμφισβήτητο το γεγονός ότι το αιματοκύλισμα έγινε με τις ευλογίες του ΝΑΤΟ. Άλλωστε η παρουσία του ΝΑΤΟ στην χερσόνησο μέχρι σήμερα το αποδεικνύει.
Ιστορικό
Ο εθνικοαπελευθερωτικός αγώνας του λαού της Κορέας ενάντια στον ιαπωνικό ιμπεριαλισμό, που ξεκίνησε το 1905, άνοιξε το δρόμο της πανεθνικής αντιαποικιοκρατικής πάλης σε ένα μαζικότατο ένοπλο αντάρτικο αγώνα που πολύ γρήγορα απέκτησε το χαρακτήρα λαϊκού επαναστατικού στρατού. Σε όλη τη διάρκεια του αγώνα ενάντια στο ιαπωνικό κεφάλαιο, ο κορεάτικος λαός είχε την αμέριστη στήριξη τόσο του Κομμουνιστικού Κόμματος Κορέας όσο και των σοβιετικών λαών.
Τον Αύγουστο του 1945, οι επαναστατικές ένοπλες δυνάμεις του κορεατικού λαού μαζί με τον Κόκκινο Στρατό συνέτριψαν τα ιαπωνικά στρατεύματα απελευθερώνοντας την Κορέα και ανοίγοντας το δρόμο για τη δημιουργία εθνικής κυβέρνησης η οποία να εκπροσωπεί ολόκληρο τον κορεατικό λαό.
…αιματοκύλισμα στην Κορέα
Οι ΗΠΑ, που βρίσκονταν στο νότιο τμήμα της Κορέας ως συμμαχικές δυνάμεις και είχαν την υποχρέωση της συνθηκολόγησης και παράδοσης των ιαπωνικών στρατευμάτων μαζί με τη Σοβιετική Ένωση που βρισκόταν στο βόρειο τμήμα, αγνόησαν την πανεθνική κυβέρνηση και από υποτιθέμενοι απελευθερωτές μετατράπηκαν σε καταπιεστές. Έτσι συγκρότησαν αντιδημοκρατικά στο νότιο τμήμα, αμερικανική στρατιωτική κυβέρνηση με επικεφαλής Κορεάτες αιμοσταγείς αντικομμουνιστές. Οι Αμερικανοί προκειμένου να μονιμοποιήσουν τη δική τους στρατιωτική ιμπεριαλιστική παρουσία στην περιοχή και να «διαλύσουν» την αντίσταση της «ερυθράς απειλής» του Κιμ Ιλ Σουνγκ από το Βόρειο Τμήμα της Κορέας, ξεκίνησαν στις 16 Σεπτεμβρίου του 1950 με 1.000 τανκς, 1.600 αεροπλάνα, 200 πλοία, 1.000.000 στρατιώτες αλλά και αγήματα από 15 χώρες «συμμάχους» το αιματοκύλισμα στην Κορέα, επιτιθέμενοι αδιακρίτως κατά «νοτίων» και «βορείων» πολιτών. Ο πόλεμος τερματίστηκε με τη συνθήκη ανακωχής τον Ιούλιο του 1953 και αφού οι Αμερικανοί αιματοκύλησαν, με βομβαρδισμούς, ακόμη και με τη χρήση χημικών και βιολογικών όπλων, εκατομμύρια αμάχους.
Αποτέλεσμά του ήταν ο διαμελισμός της Κορεατικής Χερσονήσου, έως τα σήμερα, η μόνιμη εγκατάσταση αμερικανικού στρατού στην περιοχή μέχρι τώρα, και κυρίως ο διχασμός ενός λαού, που μετά την απελευθέρωσή του από τον ιαπωνικό ιμπεριαλισμό προσδοκούσε να χτίσει το δικό του μέλλον, στη βάση της δικής του λαϊκής εξουσίας.
1961, Κούβα
…διαχρονικό εμπόδιο στα σχέδια των ιμπεριαλιστών στη Λατινική Αμερική
Το νησί της επανάστασης βρίσκεται εδώ και 50 χρόνια στο στόχαστρο του ιμπεριαλισμού. Από τη στιγμή που έγινε φανερό ότι η επανάσταση στην Κούβα (1959) δεν επρόκειτο να κάνει βήμα πίσω από τις αρχές της, αναπόφευκτα ήρθε σε σύγκρουση με τον ιμπεριαλισμό. Οι αμερικανονατοϊκές δυνάμεις προσπάθησαν να κάμψουν τον αγώνα του λαού της Κούβας για την οικοδόμηση του σοσιαλισμού με κάθε δυνατό τρόπο, είτε αυτός ήταν οικονομικός αποκλεισμός, είτε στρατιωτικές επεμβάσεις, είτε ακόμα και συνωμοτικά σχέδια δολοφονίας του Φιντέλ Κάστρο.
Η πιο χαρακτηριστική προσπάθεια τους, ήταν η εισβολή των νατοϊκών στρατευμάτων των Αμερικανών στον Κόλπο των Χοίρων που συνέβηκε στην αυγή της νίκης της Κουβανικής Επανάστασης
…η προετοιμασία της εισβολής
Με το θρίαμβό της, το 1959, η Επανάσταση της Κούβας προκάλεσε ένα σεισμό σε όλη την ήπειρο. Σε μερικά χιλιόμετρα από τις ακτές των ΗΠΑ, εγκαθιδρύθηκε μια επαναστατική εξουσία, που θα γινόταν ο εφιάλτης στους θιασώτες του καπιταλισμού στις ΗΠΑ. Η νίκη της επανάστασης στην Κούβα έπρεπε να «τσακιστεί» πάση θυσία.
Από τις αρχές του 1960, οι αμερικανοί ξεκίνησαν να επεξεργάζονται την ανατροπή της επαναστατικής εξουσίας στην Κούβα. Στην προσπάθεια αυτή επιστρατεύτηκαν εξόριστοι αντεπαναστάτες, «αντιφρονούντες» της επανάστασης στην Κούβα που εκπαιδεύτηκαν από τις ΗΠΑ με σκοπό τη στρατιωτική εισβολή στο νησί της Επανάστασης.
δολιοφθορές και απόπειρες δολοφονίας
Το ίδιο διάστημα, οι δολιοφθορές στο εσωτερικό της Κούβας από τη CIA και τους αντεπαναστάτες όλο και εντείνονταν. Στόχος ήταν να δημιουργηθεί η εντύπωση πως η επανάσταση είναι ασταθής, ότι υπάρχει ενεργός αντίσταση σε αυτήν, ενώ δεν εγκαταλειπόταν ο στόχος να δολοφονηθούν οι κορυφαίοι ηγέτες της, και κυρίως ο Φιντέλ Κάστρο και ο Τσε Γκεβάρα. Τα σχέδια για ανατροπή εκ των έσω φάνηκε πολύ γρήγορα ότι δεν ήταν εφαρμόσιμα, αφού η επανάσταση διέθετε ισχυρό λαϊκό έρεισμα. Έτσι η εξέλιξη αυτή ανάγκασε τους αμερικανονατοϊκούς να αλλάξουν σχέδια.
…εισβολή στο κόλπο των Χοίρων
Προς τα τέλη του 1960, το Συμβούλιο Εθνικής Ασφαλείας των ΗΠΑ ενέκρινε την αποβίβαση στρατού στον Κόλπο των Χοίρων. Στις 17 Απρίλη μερικές χιλιάδες αντεπαναστατών με την υποστήριξη αεροπλάνων και πλοίων των ΗΠΑ, αποβιβάστηκαν σε διάφορα σημεία του νησιού, ενώ ο πιο συγκροτημένος πυρήνας τους αποβιβάστηκε στον Κόλπο των Χοίρων. Ο κουβανικός λαός απάντησε άμεσα και μέσα σε μερικές μέρες, οι Κουβανοί πολιτοφύλακες συνέτριψαν την απόπειρα εισβολής και περισσότεροι από 1.000 αντεπαναστάτες αιχμαλωτίστηκαν. Η κουβανέζικη σοσιαλιστική επανάσταση είχε δώσει ένα γερό μάθημα στους νατοϊκούς το οποίο βεβαίως θα ήταν αδύνατο να πραγματοποιηθεί, αν δεν υπήρχε ένα ισχυρό παγκόσμιο κίνημα αλληλεγγύης των λαών καθώς επίσης και το σοσιαλιστικό στρατόπεδο.
1974, Κύπρος
…η τραγωδία στην Κύπρο συντελέστηκε με τις εντολές του ΝΑΤΟ
Ο εχθρός του κυπριακού λαού, έχει όνομα. Ονομάζεται ιμπεριαλισμός. Πραξικόπημα και εισβολή εκτελέστηκαν στη βάση των ιμπεριαλιστικών σχεδιασμών του ΝΑΤΟ, τα αποτελέσματα των οποίων παραμένουν ακόμα και σήμερα καρφί στο κορμί της Κύπρου που αιμορραγεί.
Οι ιμπεριαλιστές δεν είχαν σκοπό να αφήσουν ένα στρατηγικής σημασίας έδαφος για τα συμφέροντα τους, να υπάρξει ανεξάρτητο, αδέσμευτο, μακριά από την επιρροή της αμερικανονατοϊκής ισχύος και σίγουρα ήθελαν κιόλας να το κρατήσουν μακριά από την επιρροή της Σοβιετικής Ένωσης.
Η γεωστρατηγική θέση του νησιού απέναντι από μια Μέση Ανατολή που φλεγόταν, απέναντι από το αραβικό κίνημα και τις πετρελαιοπηγές δεν άφηνε περιθώρια στους ιμπεριαλιστές παρά να εντάξουν το νησί πάση θυσία στο στρατόπεδο τους, είτε το αποδεχόταν ο κυπριακός λαός, είτε όχι.
τα πρώτα βήματα των νατοϊκών…
Οι πρώτοι που χάραξαν τα σχέδια του ιμπεριαλισμού στον τόπο μας, ήταν οι Άγγλοι, σαν πρωτεργάτες αρχικά της κολοβής ανεξαρτησίας του 1960 και πιο μετά σαν «σχεδιαστές» της πράσινης γραμμής. Αξιοποιώντας τις δύο εγγυήτριες δυνάμεις και νατοϊκούς εταίρους Ελλάδα και Τουρκία προώθησαν τα διχοτομικά τους σχέδια για νατοποίηση του νησιού, στη βάση πολλών μηχανορραφιών όπως ήταν τα σχέδια Μπώλ, Άτσεσον, Λέμνιστερ, Σάυρους, Βανς. Όλα παραλλαγές της διχοτόμησης και υποδούλωσης του νησιού στο ΝΑΤΟ. Μάλιστα, το πιο θρασύ από τα σχέδια, το σχέδιο Άτσεσον το οποίο εκμεταλλευόμενο τους πόθους των Κυπρίων για Ένωση, προέβλεπε «διπλή ένωση» και τη διχοτόμηση. Οι Βρετανοί χάραξαν πρώτοι το κορμί της Κύπρου βασισμένοι στα σχέδια του ιμπεριαλισμού, κρατώντας μέχρι σήμερα τις βάσεις τους που αποτελούν μόνιμη πληγή στο κορμί της Κύπρου.
…οι εθνικιστές υλοποίησαν τα σχέδια του ιμπεριαλισμού
Με πρόσχημα τη δράση των εθνικιστών, την οποία οι ίδιοι τροφοδοτούσαν, οι Νατοϊκοί προσπαθούσαν να παρουσιάσουν το κυπριακό ως μια ενδοσυμμαχιακή διαφορά Ελλάδας-Τουρκίας, οι οποίες θα αποφάσιζαν ερήμην του κυπριακού λαού για το μέλλον του. Για την προώθηση των σχεδίων τους αυτών, οι Νατοϊκοί βρήκαν πρόσφορο έδαφος και συμμάχους το σοβινισμό, το φανατισμό και τη μισαλλοδοξία των κοντόφθαλμων εθνικιστικών μερίδων των δύο κοινοτήτων. Οι εθνικιστές και από τις δύο πλευρές, υλοποιούσαν την προσχεδιασμένη από τους ιμπεριαλιστές πορεία του Κυπριακού.
Όποτε υπήρχε πρόοδος στις διακοινοτικές συνομιλίες είτε η χουντική κυβέρνηση της Ελλάδος, η οποία αποτελούσε δημιούργημα και πιόνι της CIA, είτε η Τουρκία, επενέβαιναν για να γκρεμίσουν τις γέφυρες επικοινωνίας μεταξύ των δύο κοινοτήτων. Πρωταγωνιστές πλέον στην Κύπρο ήταν οι εθνικιστές που αποτελούσαν όργανα των ιμπεριαλιστών και όργανα των εθνικιστών, η πατριδοκαπηλία, η βία και η τρομοκρατία. Η αμερικανόπνευστη χούντα ήρθε σε ρήξη με τον Μακάριο, ο Γρίβας και η ΕΟΚΑ Β’ συνωμοτούσαν για την ανατροπή του Μακαρίου και της δημοκρατίας. Ο Μακάριος υπήρξε εμπόδιο για τα σχέδια του ιμπεριαλισμού στην Κύπρο, γι’ αυτό και έπρεπε να φύγει από τη μέση. Από την άλλη πλευρά, η TMT τρομοκρατούσε την τουρκοκυπριακή κοινότητα και καλλιεργούσε το μίσος ανάμεσα στις δύο κοινότητες.
Πραξικόπημα - Εισβολή
Όλοι αυτοί αποτέλεσαν όργανα των νατοϊκών δυνάμεων και τελικά η αποστολή τους στέφθηκε με επιτυχία με την τελευταία πράξη της κυπριακής τραγωδίας, το διπλό έγκλημα της Κύπρου: το προδοτικό πραξικόπημα της Χούντας και της ΕΟΚΑ Β στις 15 Ιουλίου 1974 και την τουρκική εισβολή στις 20 Ιουλίου 1974. Οι ερπύστριες των τανκς των δύο νατοϊκών συμμάχων μάτωσαν το πρόσωπο της πατρίδας μας. Από τότε οι ιμπεριαλιστικές δυνάμεις δεν σταμάτησαν να στηρίζουν την τουρκική αδιαλλαξία, πάνω στην οποία προσέκρουε κάθε προσπάθεια επίλυσης του κυπριακού. Οι πληγές της Κύπρου είναι ακόμα ανοικτές από την επέμβαση του ιμπεριαλισμού το 1974: νεκροί, αγνοούμενοι, πρόσφυγες, καταστροφές, κατοχή του 37% του νησιού μας, διαμορφώνουν το σκηνικό της τραγωδίας στον τόπο μας.
1991, Πόλεμος του Κόλπου
Ο πόλεμος ξεκίνησε με την εισβολή του Ιράκ στις 2 Αυγούστου 1990, με τη δικαιολογία ότι το Κουβέιτ κάνει γεωτρήσεις για πετρέλαιο υπό κλίση και έτσι "κλέβει" ιρακινό πετρέλαιο. Αμέσως μετά την εισβολή υποβλήθηκαν οικονομικές κυρώσεις από τον Ο.Η.Ε.. Στις πρώτες, μόνο, 24 ώρες της «Καταιγίδας της Ερήμου», όπως ονόμασε την επιχείρηση του το ΝΑΤΟ στον Περσικό Κόλπο το Γενάρη του 1991, τα συμμαχικά αεροσκάφη πραγματοποίησαν περισσότερες από 1.000 εξόδους και, παρά τις φωνές διαμαρτυρίας, η επίσημη εκδοχή κατηγορηματικά επέμενε ότι πλήττονται μόνο στρατιωτικοί και κυβερνητικοί στόχοι.
Σήμερα, υπολογίζεται ότι στο Ιράκ, εκείνες τις ημέρες, «έπεσαν» 940.000 οβίδες απεμπλουτισμένου ουρανίου, 141.921 τόνοι πυρομαχικών, συμβατική ποσότητα, που αντιστοιχεί σε 7 πυρηνικές βόμβες! Και το «ηλεκτρονικό παιχνίδι» ακριβείας δημιούργησε μέγιστη αμηχανία, όταν στις 13 Φεβρουαρίου, αμερικανικό «Στελθ» έπληξε με δύο βόμβες το «κυβερνητικό κτίριο» - καταφύγιο Αμίργια, στο κέντρο της Βαγδάτης. Περισσότεροι από 400 άνθρωποι, εντός δευτερολέπτων, βρήκαν τραγικό θάνατο και οι, έστω και λογοκριμένες, εικόνες, που έκαναν το γύρο του κόσμου, δεν μπορούσαν να χωρέσουν στις «παράπλευρες ζημιές».
Λίγες ημέρες αργότερα, στις 27 Φεβρουαρίου, ο Τζορτζ Μπους ο πρεσβύτερος, μετά τη λήξη και των τριήμερων επιχειρήσεων εδάφους, ανακοινώνει τη νικηφόρο λήξη του πολέμου στον Κόλπο, αποφεύγοντας να σχολιάσει το γιατί τα συμμαχικά αεροσκάφη βομβάρδιζαν ασταμάτητα επί 40 ώρες το μοναδικό δρόμο υποχώρησης πολιτών και στρατευμάτων από το Κουβέιτ προς την ιρακινή πόλη Βασόρα.
1999, Βομβαρδισμός Γιουγκοσλαβίας
Ο πόλεμος των ιμπεριαλιστών, που εξαπολύθηκε στις 24 Μάρτη 1999 κατά του λαού της Γιουγκοσλαβίας, με πρόσχημα τα δικαιώματα των Αλβανών του Κοσσυφοπεδίου, ήταν μια φάση ενός γενικότερου σχεδίου που προετοιμάστηκε από πολύ νωρίτερα, τουλάχιστον δυο χρόνια πριν.
Μετά τον πόλεμο της Βοσνίας - Ερζεγοβίνης, σειρά στο ιμπεριαλιστικό παζλ της διάλυσης της πρώην Γιουγκοσλαβίας είχε το Κοσσυφοπέδιο. Διαμελισμός, που βασίστηκε στη Συνθήκη του Ντέιτον, η οποία δημιούργησε τις προϋποθέσεις για την πρώτη εγκατάσταση του ΝΑΤΟ σε μια νευραλγική βαλκανική περιοχή εκτός των χωρών - μελών της Συμμαχίας.
Το Ραμπουιγέ, οι αποφάσεις της ομάδας επαφής και όλα αυτά μέχρι τη λήξη των επιδρομών και την ψήφιση της απόφασης 1244 του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ για τη Γιουγκοσλαβία, ήταν μέρος μιας τακτικής των ιμπεριαλιστικών δυνάμεων, με σκοπό την επίτευξη των στόχων τους, σε συνδυασμό με την επιχείρηση χειραγώγησης της διεθνούς κοινής γνώμης.
Μικρό ιστορικό
Χρησιμοποιώντας οι ιμπεριαλιστές δεκάδες εκατομμύρια δολάρια και συνεργαζόμενοι με Ιρανούς και Σαουδάραβες μουτζαχεντίν και όχι μόνον, από τα μέσα του '90, άρχισαν να υλοποιούν το σχέδιο δημιουργίας, εκπαίδευσης, εξοπλισμού και χρηματοδότησης του ΟΥΤΣΕΚΑ.
Από τα τέλη του '97, η δράση του ΟΥΤΣΕΚΑ αρχίζει να γίνεται φανερή, προκαλώντας διχασμό στα πολιτικά κόμματα της αλβανικής κοινότητας του Κοσσόβου. Κατά την έναρξη των συγκρούσεων με το γιουγκοσλαβικό στρατό, διάφορα στελέχη των Αλβανών εναλλάσσονται σε ηγετικές θέσεις, ανάλογα με τις επιδιώξεις και τις αντιθέσεις των ιμπεριαλιστικών δυνάμεων. Παράλληλα, άρχισαν τις πρώτες επαφές με τις όμορες χώρες της Γιουγκοσλαβίας ή με αυτές, με τις οποίες έχουν αναπτύξει σχέσεις. Δυο εβδομάδες πριν την έναρξη των βομβαρδισμών, Ουγγαρία, Τσεχία και Πολωνία έγιναν μέλη του ΝΑΤΟ και άλλες, όπως Ρουμανία, Αλβανία, ΠΓΔΜ και Βουλγαρία, βρίσκονται εν αναμονή ένταξής τους στις ΝΑΤΟικές δομές. Αξίζει να σημειωθεί ότι όλες αυτές οι χώρες είχαν πρώτα γίνει μέλη του παρακλαδιού του ΝΑΤΟ «Συνεταιρισμός για την Ειρήνη».
Στις 8 Φλεβάρη του 1999, μετά από ασφυκτικές πιέσεις και απειλές, η αντιπροσωπεία των Σέρβων μεταβαίνει στο Ραμπουιγέ της Γαλλίας, ανακοινώνεται πως συνυπέγραψαν με την κοσσοβάρικη αλβανική αντιπροσωπεία ένα αόριστο κείμενο δέκα βασικών σημείων, με βασικό άξονα την παροχή αυτονομίας στο Κοσσυφοπέδιο για μία περίοδο τριών ετών, εντός του πλαισίου των συνόρων της κυριότητας της Σερβίας.
Την ίδια μέρα, ο τότε ΓΓ του ΝΑΤΟ, Χαβιέ Σολάνα, θεωρεί «σχεδόν βέβαιη» την αποστολή πολυεθνικών ΝΑΤΟικών δυνάμεων. Έως τις 20 Φλεβάρη, και ενώ το Βελιγράδι μιλούσε για αποστολή πολυεθνικής δύναμης του ΟΗΕ, η Μαντλίν Ολμπράιτ ξεκαθάριζε ότι κάτι τέτοιο πρέπει να το διεκπεραιώσει μόνον το ΝΑΤΟ.
…η έναρξη των ΝΑΤΟικών βομβαρδισμών και τα αποτελέσματα τους
Λίγο μετά τις 20.00 το βράδυ της 24ης Μάρτη 1999, τα ΝΑΤΟικά αεροσκάφη εξαπολύουν τις πρώτες τους βόμβες κατά της Γιουγκοσλαβίας. Έως τις 10 Ιούνη, είχαν διεξάγει έναν ανελέητο και βρώμικο ιμπεριαλιστικό πόλεμο κατά μιας ανεξάρτητης χώρας, παραβιάζοντας κάθε έννοια διεθνούς δικαίου. Το ΝΑΤΟ, στα 50 χρόνια από τη δημιουργία του, ΕΦΑΡΜΟΖΕΙ το νέο στρατιωτικό δόγμα για την εξαπόλυση και άλλων επεμβάσεων στο μέλλον, σε όποια γωνιά του πλανήτη κριθεί πως διακυβεύονται τα συμφέροντα του.
Ο πόλεμος κατά της Γιουγκοσλαβίας έδειξε ότι συνεχίζεται η πορεία αποσταθεροποίησης στα Βαλκάνια, με τη διάλυση της ενιαίας Γιουγκοσλαβίας, τη μετατροπή της Βοσνίας - Ερζεγοβίνης σε ΝΑΤΟικό προτεκτοράτο, καθώς και με την ανοιχτή στρατιωτική επέμβαση χωρών του ΝΑΤΟ στην Αλβανία, και τη μετατροπή της σε ΝΑΤΟικό προτεκτοράτο. Συνολικά, αυξήθηκε η ΝΑΤΟική παρουσία στα Βαλκάνια, ενώ όλες οι χώρες της περιοχής αντιμετωπίζουν ακόμα σοβαρότατα οικονομικά και κοινωνικά προβλήματα και πολύ μεγάλη πολιτική αστάθεια. Στη Βοσνία, μόνον 100.000 από τους 800.000 πρόσφυγες, από τους οποίους οι 300.000 είναι Σέρβοι, επέστρεψαν στις εστίες τους και το ΝΑΤΟ έχει παρατείνει επ' αόριστον την παρουσία του.
Το πιο πρόσφατο κρούσμα της προσπάθειας επιβολής του ΝΑΤΟικού ιμπεριαλισμού στα Βαλκάνια, είναι η μονομερής ανακήρυξη του Κοσόβου σε ανεξάρτητο κράτος και η αναγνώριση του από πολλές χώρες – μέλη του ΝΑΤΟ, πέρσι το 2008.
2001, Εισβολή και κατοχή Αφγανιστάν
Στο Αφγανιστάν, όπως και σε άλλες χώρες, τις δεκαετίες μέχρι το 1990, συγκρούονταν τα δύο αντίθετα κοινωνικοοικονομικά συστήματα: Ο σοσιαλισμός και ο καπιταλισμός. Συγκρούονταν οι επαναστατικές δυνάμεις κάθε χώρας και οι αντεπαναστατικές. Τις μεν, τις βοηθούσε η Σοβιετική Ένωση, το Σύμφωνο της Βαρσοβίας, αλλού η Κούβα ή η Κίνα. Τις δε, τις ενίσχυαν ποικιλοτρόπως το ΝΑΤΟ ή οι ΗΠΑ και τα υποχείριά τους ανά τον κόσμο. Αυτή η σύγκρουση έλαβε χώρα και στο Αφγανιστάν, μετά τη λαϊκή επανάσταση του 1978.
Ιστορικό πλαίσιο
Η λαϊκή εξουσία πάσχισε να βγάλει το Αφγανιστάν από το μεσαίωνα. Έκανε τη γυναίκα ισότιμη με τον άνδρα. Κατάργησε όλες τις διακρίσεις. Ανέπτυξε την παιδεία, ξεκινώντας από τη συντριβή του αναλφαβητισμού. Έβαλε ένα νοικοκύρεμα στην καθυστερημένη οικονομία, επιχειρώντας ν' ανεβάσει το επίπεδο στο οποίο ο αφγανικός λαός είχε καταδικαστεί να ζει.
Ο αέρας της κοσμογονίας, που άρχισε να φυσάει σ' αυτή τη χώρα, ήταν φυσικό ν' ανησυχήσει τους αντιδραστικούς μουλάδες (βλέπε Μπιν Λάντεν και Αλ Κάιντα) και κυρίως τις ΗΠΑ, που έσπευσαν σε βοήθειά τους: Εκατομμύρια δολάρια, ο πιο σύγχρονος εξοπλισμός πολέμου και κάθε είδος βοήθεια (μυστικές υπηρεσίες, δολιοφθορές κλπ.) τέθηκαν στη διάθεση των αντεπαναστατικών φυλών του Αφγανιστάν, που είχαν ορμητήριο το Πακιστάν! Και που επέδραμαν κατά της λαϊκής εξουσίας μαζί με Πακιστανούς.
Τότε η λαϊκή εξουσία ζήτησε τη βοήθεια της Σοβιετικής Ένωσης, που ανταποκρίθηκε με στρατιωτικές δυνάμεις. Η λαϊκή εξουσία στο Αφγανιστάν είχε ευρύτατη λαϊκή στήριξη. Γι' αυτό και κατάφερε να διατηρηθεί επί τρία χρόνια μετά την αποχώρηση των σοβιετικών στρατευμάτων. Η ανατροπή της λαϊκής εξουσίας έγινε ο στόχος των ΗΠΑ και των γαιοκτημόνων και των αντιδραστικών μουλάδων και ουλεμάδων, που οργάνωσαν την αντεπανάσταση: Σκότωναν, έκαιγαν και δηλητηρίαζαν τα νερά και την αγροτική παραγωγή, έσφαζαν τους δασκάλους και τα στελέχη του Κόμματος, ανατίναζαν δρόμους και εργοστάσια.
Το χρήμα έρεε άφθονο. Οι ξένες υπηρεσίες, πρώτη και καλύτερη η ΣΙΑ, οργίαζαν. Ο πιο σύγχρονος εξοπλισμός δόθηκε από τις ΗΠΑ στους αντεπαναστάτες. Τα σύνορα Αφγανιστάν - Πακιστάν καταργήθηκαν. Πράκτορες της ΣΙΑ, στρατιωτικοί των ΗΠΑ, πακιστανικός στρατός, έμπαιναν κι έβγαιναν απ' το Αφγανιστάν στο Πακιστάν. Σε ένα εκατομμύριο δολάρια την ημέρα υπολογίζεται το χρήμα που έδιναν οι ΗΠΑ, μόνο για να δημιουργηθεί κύμα προσφύγων προς το Πακιστάν! Επρόκειτο κυρίως για τους Αφγανούς γαιοκτήμονες, που έπαιρναν μαζί και τους κολίγους τους, στους οποίους ασκούσαν ισχυρή θρησκευτική και άλλη επιρροή. Χιλιάδες από τους «πρόσφυγες» πλούτισαν από το εμπόριο όπλων και ναρκωτικών.
Μόνο για το 1985 το Κογκρέσο των ΗΠΑ ενέκρινε «βοήθεια» στους αντεπαναστάτες 250 εκατομμύρια δολάρια και 200 εκατομμύρια δολάρια η Ιαπωνία, η Σαουδαραβία και τα Αραβικά Εμιράτα! Κι όπως έγραψε το περιοδικό «Τάιμς», «ο αγωγός της ΣΙΑ προς τους αντάρτες, που εγκαινιάστηκε από την κυβέρνηση Κάρτερ, κλιμακώθηκε από το νέο μετά την εκλογή του προέδρου Ρήγκαν». Η επανάσταση νικήθηκε και η εξουσία επανήλθε στα χέρια των Μπιν Λάντεν και όλων των αντιδραστικότατων, που οι ΗΠΑ ανάθρεψαν και που τώρα τους... κυνηγούν ως τρομοκράτες!
…η εισβολή και η μέχρι σήμερα κατοχή
Κι έτσι οδηγηθήκαμε το 2001, μετά τις φονικές επιθέσεις της 11ης Σεπτεμβρίου στους δίδυμους πύργους στη Νέα Υόρκη, να αρχίζει ένας ανηλεής πόλεμος στο έδαφος του Αφγανιστάν από τους Αμερικανούς και τους συμμάχους τους. Εγκαινίασαν μ’ αυτό τον τρόπο ένα νέο μεγάλο κύκλο αιματοκυλίσματος χιλιάδων αμάχων, που συνεχίζεται μέχρι σήμερα με την κατοχή των Αμερικανών και του ΝΑΤΟ, στο όνομα του δόγματος του «πολέμου κατά της τρομοκρατίας».
Την Πέμπτη 2 Ιουλίου 2009, ξεκίνησαν εκτεταμένη επίθεση στην επαρχία Χελμάντ και κατά μήκος της συνοριακής γραμμής Αφγανιστάν - Πακιστάν οι αμερικανικές κατοχικές δυνάμεις του Αφγανιστάν, στο πλαίσιο υλοποίησης του σχεδίου του Προέδρου των ΗΠΑ, Μπάρακ Ομπάμα, για «καθολικό πόλεμο ενάντια στην τρομοκρατία» με αιχμή τη συγκεκριμένη περιοχή. Περισσότεροι από 4.000 Αμερικανοί κατοχικοί στρατιώτες μεταφέρθηκαν τα ξημερώματα της περασμένης Πέμπτης στην αφγανική μεθόριο, μαζί με 650 Αφγανούς στρατιώτες, με στόχο μία ευρεία επιχείρηση «θανάτου». Οι κατοχικές δυνάμεις ανακοίνωσαν ότι μπαίνουν σε χωριά που ελέγχουν οι Ταλιμπάν, χωρίς ωστόσο να δίνεται ξεκάθαρος αριθμός θυμάτων που υπάρχουν και στις δύο πλευρές, ενώ είναι επίσης βέβαιο ότι οι άμαχοι έχουν για άλλη μια φορά δεχθεί ισχυρό πλήγμα. Όπως υποστηρίζει το Πεντάγωνο, «κύριος στόχος της εισβολής στη Χελμάντ δεν είναι η καταδίωξη των Ταλιμπάν, αλλά η εγκατάσταση μόνιμης παρουσίας του ΝΑΤΟ στην επαρχία, ώστε να προστατευθούν οι ντόπιοι και να καταστεί δυνατή η συμμετοχή τους στις προεδρικές εκλογές της 20ής Αυγούστου.»!
2003, Εισβολή στο Ιράκ
Στις 20 του Μάρτη του 2003, το Ιράκ δέχτηκε την επίθεση των στρατιωτικών δυνάμεων των Αμερικανοβρετανών ιμπεριαλιστών. Παρά τη συντριπτική στρατιωτική υπεροχή των εισβολέων, ο ιρακινός λαός αντιστάθηκε, ανεξάρτητα από τη γνώμη που είχε για το καθεστώς του Σαντάμ Χουσεΐν. Υπερασπίσθηκε την ανεξαρτησία και την εδαφική ακεραιότητα της πατρίδας του. Από την πρώτη μέρα κατέρριψε τα επιχειρήματα των ιμπεριαλιστών ότι θα υποδεχόταν τους εισβολείς με ροδοπέταλα ως ελευθερωτές. Από το 2003 μέχρι και σήμερα βρίσκεται υπό ΝΑΤΟική στρατιωτική κατοχή, που συνεχίζεται με ημερομηνία λήξης αορίστου χρόνου.
Ο πόλεμος ήταν προαποφασισμένος, με στόχο το ξαναμοίρασμα των αγορών της Μέσης Ανατολής, με αφετηρία το έδαφος του Ιράκ, ώστε να εδραιωθεί και να διευρυνθεί η παγκόσμια ηγεμονία των ΗΠΑ, να αποκτήσουν τον πλήρη έλεγχο των ενεργειακών πηγών της Αραβικής Χερσονήσου, όπου βρίσκονται τα μεγαλύτερα βεβαιωμένα αποθέματα πετρελαίου παγκόσμια.
Ο πόλεμος είχε άμεση σχέση και με τη συνεχιζόμενη ύφεση της αμερικανικής οικονομίας. Με την ανάγκη να διοχετευτούν συσσωρευμένα κεφάλαια στην ανοικοδόμηση του Ιράκ, αφού προηγουμένως υποστεί μαζική καταστροφή. Η στρατιωτική επέμβαση στο Αφγανιστάν δεν έφερε τα αναμενόμενα αποτελέσματα για την ανάκαμψή της. Ισχυρότατοι όμιλοι της χρηματιστικής ολιγαρχίας στις ΗΠΑ καλούσαν σ' έναν νέο «σύντομο πόλεμο» κατά του Ιράκ, ως απαραίτητου στοιχείου της οικονομικής ανάκαμψης, άποψη που στήριξε και προώθησε ο πρόεδρος της FED (Ομοσπονδιακής Τράπεζας των ΗΠΑ) καθώς και το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο. Η κίνηση της πολεμικής μηχανής του θανάτου μεταφράζεται επίσης σε τεράστια κέρδη και νέα επικερδή συμβόλαια.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου