ΈΜΕΙΝΕ ΧΟΥΙ Ο Κ@ΛΟΠΑΙΔΑΡΙΣΜΟΣ!

Στα χρόνια του βαθέως εικονoπλαστικού ευδαιμονισμού, ήγουν τις δεκαετίες, κυρίως, του ’90 και 2000 (χωρίς να εξαιρούμε και του ’80, αλλά, θαρρείς, μόλις τότε εμπεδώνονταν ένα κλίμα δικαιοσύνης και κοινωνικής ισορροπίας), αναδείχτηκαν σε αυτόν το Τόπο δύο φυλές – τύποι Ανθρώπου με την έννοια του χαρακτήρα : από τη μια οι «παπατζήδες» ινστρούχτορες, δηλαδή, όλοι εκείνοι που, ελέω εποχής, έκαναν επάγγελμα τον εύκολο, ανέξοδο και αδιέξοδο λόγο , ώστε, να σφετεριστούν στη συνέχεια ιδέες,

θεσμούς και εξουσίες και, βεβαίως, τα «λαμόγια» που, εκμεταλλευόμενα την χαλάρωση του ελέγχου και έχοντας, τρόπον τινά, την άνεση χρόνου, το πλεονέκτημα των χαμηλών ενστίκτων τους και την ανοχή της κοινωνίας, παρείσδυαν με κάθε τρόπο στις υποδομές, τα εργαλεία και τα αναπτυξιακά προγράμματα που προορίζονταν για όλο τον ελληνικό λαό και τα απαλλοτρίωσαν ολότελα (ή δικτυακά κάθετα), προς ίδιον και μόνο όφελος.

Αν συνδυαστούν τώρα οι δύο χαρακτήρες, διαμορφώνουν μια νέα, τρίτη έννοια που, ευτυχώς ή δυστυχώς, εκπαίδευσε και διαμόρφωσε στην Ελλάδα ένα τρίτο χαρακτήρα - ικανό να τα κάνει όλα : Ο «κ@λοπαιδαρισμός» ή, αλλιώς, η επιτηδευμένη πονηριά, η μαγκιά, ο καταφανώς ιδιοτελής ελιγμός και η απάτη, ασφαλώς, στηρίζεται στις «ικανότητες» του πρώτου τύπου και χαρακτήρα, αλλά, δεν κάνει, κιόλας, χωρίς τις κρίσιμες «αρετές» και ιδιότητες του δεύτερου!

Το «κ@λόπαιδον», όθεν, είναι ο super τύπος που, εκμεταλλευόμενος τους πάντες και τα πάντα, και, έχοντας ως εφόδιο τον επινοημένο πιασάρικο λόγο, αλλά, και ως προπατορική αγωγή την «αρετή» της αρπαγής και της κατάχρησης (βλ. και πλιάτσικο)· ενώ φαίνεται να μη κάνει απολύτως τίποτε, βρίσκεται να είναι, τελικώς, εκείνος που τα… «σηκώνει» όλα και στέφεται νικητής (και) καταχειροκροτούμενος!

Αναντίλεκτα, πρόκειται για… «μεγάλο ταλέντο» εάν και εφόσον κάποιος καταφέρνει τόσα πολλά χωρίς, επί της ουσίας, να προσπαθεί για τίποτε. Πλην, όμως, όσον αφορά τα «Κοινά» και την «Πολιτεία» μας, πρόκειται ξεκάθαρα για ξετσιπωσιά, απατεωνιά και παλιανθρωπιά· που συν – διαμορφώθηκαν, αλληλοσυμπλέχτηκαν και αναδείχτηκαν υποκριτικά σαν ύφος και ήθος μέσα από το ίδιο κοινωνικό - πολιτικό μοντέλο που κυριάρχησε και βρήκε θαυμαστό έμπεδο ανά την ελληνική επικράτεια.

«Κ@λοπαιδαρισμός», λοιπόν, είναι (αλά το λενινιστικό τσιτάτο που επιχειρούσε παλαιοτέρα να ορίσει τον ιμπεριαλισμό), το ανώτατο στάδιο της συντεταγμένης Α τιμίας. Ωστόσο, ο «κ@λοπαιδαρισμός» δύναται αφ’ εαυτού να ξεπεράσει (πως θα ονομάζονταν, άλλωστε, τοιουτοτρόπως;) και τούτον, ακόμη, τον αξεπέραστο εαυτό του! Ακόμη και αν αυτός έχει αποκαλυφθεί, οριστεί και λοιδορηθεί, τολμάει, -φευ, να κάνει ξανά τη «γενναία υπέρβασή» του : ενώ γνωρίζει ότι είναι ένοχος, ότι είναι, οιονεί, μάστιγα για τους άλλους και φύρα για τον Τόπο, μπορεί ακόμη και… «να σηκώσει το δάκτυλο» και, ως άλλος απαράμιλλος θεματοφύλακας, να «δείξει» και να «θίξει» δικαίους και αδίκους : να γίνει ένας, καθώς πρέπει, τιμητής και κήνσορας που επιθυμεί και θέλει να αναδιπλωθεί δεόντως, προκειμένου, να γαντζωθεί στην πρώτη μεγάλη ευκαιρία που θα ξαναπαρουσιαστεί.

Αλλά τούτο αποτελεί μια μείζονα ντροπή, εκφυλισμό και ακύρωση πάσης αρχής Δικαίου, Αξιοπρέπειας και Αυτοαξιοπρέπειας : μια προσβολή, τόσο, απέναντι στους δεινοπαθούντες – σκληρά χειμαζόμενους Έλληνες, όσο, και απέναντι των θέσμιων αναφορών που έχουν απομείνει όρθιες και επιμένουν να λειτουργούν. Αποτελεί, μια πρόκληση χωρίς προηγούμενο : επί τω χειρότερω, μια Ύβρη που δεν μπορεί και δεν πρέπει από κανένα να μένει άλλο αναπάντητη και ανεχτή διότι, πλέον, κρίνεται η ίδια, η επιβίωση της Πατρίδας μας και του Τόπου μας : η επιβίωση η δική μας και των παιδιών μας.

Για τούτο, όσοι ασκήθηκαν εις τον «κ@λοπαιδαρισμόν» και ευνοήθηκαν ή δεν ευνοήθηκαν, πέτυχαν ή δεν πέτυχαν, εν τέλει, τους τόσο μεγάλους σκοπούς τους (καίτοι εντοπίστηκαν, λοιδορήθηκαν και χλευάστηκαν, αλλά, αυτοί θέλουν να το αγνοούν καθότι ζουν σε ένα παράλληλο κόσμο – τον κόσμο του νάρκισσου και φαταούλα «Εγώ» τους), κάλλιο μη «σηκώνουν το δάκτυλο», αλλά, να το σκέφτονται πρώτα. Διότι, επιτέλους, ας βάλουν το δάκτυλο (που σηκώνουν), εκεί που ξέρουν και γνωρίζουν καλύτερα…

Σ.Χ.
ΤΑΓΚΑΣ