ΈΛΛΗΝΑΣ=ΚΟΜΠΛΕΞΙΚΟΣ ΜΕ ΤΗΝ ΑΞΙΑ

Έβλεπα φάσεις από το ελληνικό πρωτάθλημα μπάσκετ. Είναι πολύ καλό που μεσαίες ή και μικρές πόλεις της χώρας έχουν ομάδες στη μεγάλη κατηγορία. Επιτέλους λίγη αποκέντρωση και διασπορά του αθλητισμού σε υψηλό επίπεδο.To ίδιο συμβαίνει και στο ποδόσφαιρο.

Τι ρομαντικό! Μόνο ένα μικρό προβληματάκι υπάρχει. Ο κόσμος δεν υποστηρίζει αυτή την αλλαγή.

Οι κερκίδες των γηπέδων είναι πάντα μισογεμάτες. Τρίκαλα-ΠΑΟΚ και το γήπεδο κάθε άλλο παρά γεμάτο.

Η Τρίπολη έχει ποδοσφαιρική ομάδα που κινείται σε επίπεδο 5-10 στις θέσεις βαθμολογίας αλλά το γήπεδο της είναι πάντα μισογεμάτο, αν όχι μισοάδειο. Το Αγρίνιο το ίδιο και αυτό συμβαίνει σε όλες τις ανάλογες πόλεις. Καταλαβαίνω, δεν ήσουν Αστέρας Τρίπολης από μικρός, αλλά ανάθεμα με, η ομάδα της πόλης σου είναι δεν θα την στηρίξεις; Μόνο για Μπαρτσελόνα και Ρεάλ είμαστε;

Έτσι είναι όμως ο Έλληνας. Οπαδός, όχι φίλαθλος. Σε όλα,

όχι μόνο στον αθλητισμό.

Που ακριβώς έχει υπάρξει σε αυτή τη χώρα η μετριοπάθεια και ο ορθολογισμός;

Αποθεώσαμε χρόνια τον ξερολισμό. Στα τηλεπαράθυρα συγκρούονταν πάνσοφοι που γνώριζαν γιατί βυθίστηκε το Σάμινα, πως αναρριχήθηκε ο Πούτιν στην κορυφή της Ρωσίας και πως θα σώσουμε την χελώνα καρέτα-καρέτα.Τους είχαμε παραδώσει τα κλειδιά.

Σταματήσαμε να σκεφτόμαστε και να διαβάζουμε.

Ανάλυση; Είναι κάτι που κάνουν οι μικροβιολόγοι στα ούρα.

Κριτική σκέψη; Με ήτα ηλίθιε, για την σκέψη από την Κρήτη τη λεβεντογέννα λέει.

Αναπαράγαμε τσιτάτα και αποθεώναμε τηλεπερσόνες.

Σε όλες τις εκφάνσεις της ζωής μας, πηγαίναμε με τον πιο μοδάτο-ιλουστρασιόν. Άνοιγε μια καινούρια καφετέρια, άντε όλοι μαζί, πατείς με-πατώ σε.

Εκλέγαμε βουλευτές, δημάρχους κοινοτάρχες, προέδρους, όποιον μας κερνούσε το ποτό, όποιον μας χτυπούσε την πλάτη, όποιον ερχόταν στην ετήσια μάζωξη του συλλόγου μας και έσερνε το χορό. Θέλαμε ένα να είναι ΄σαν εμάς’. Λαoυτζίκος. Δεν θέλαμε και ούτε θέλουμε, καλύτερους μας. Κομπλεξικοί με την αξία. Έλληνες που έξω διαπρέπουν, ακριβώς γιατί βρίσκουν ένα υγιές, αξιοκρατικό περιβάλλον, έρχονται πίσω από ρομαντισμό για την πατρίδα.

Συνήθως, φεύγουν άρον-άρον γιατί τους πολεμάνε οι μέτριοι.

Τον Καποδίστρια τον σκότωσαν Έλληνες ολιγάρχες γιατί τους είπε πως πρέπει να πληρώνουν φόρους.

Τον μεταρρυθμιστή Χαρίλαο Τρικούπη, τον νίκησε ο δημαγωγός Διληγιάννης που κρατούσε ολόκληρους τόμους με τα ρουσφέτια του.

Δεν μας άρεσε το μέσο, αλλά αν επρόκειτο για εμάς …έλα μωρέ τώρα εγώ θα σώσω τον κόσμο;

Λατρέψαμε το life style.Θέλαμε όλοι, να πάμε διακοπές στα πιο ακριβά και να φοράμε μόνο φίρμες. Αν το σώβρακο δεν έκανε 30 τουλάχιστον ευρώ, ξεφτίλα, που πας ρε καρμοίρη.

Κάναμε τους εαυτούς μας εύκολα θύματα, βούτυρο στο ψωμί των χειραγωγών-εκμεταλλευτών.

Στη Βουλή την ίδια ακούγαμε επευφημίες από τους βουλευτές του,όταν έλεγε καμιά βαρύγδουπη μεγαλοστομία το «εθνικό κεφάλαιο» που τώρα πια έχει πάθει το επάρατο λαλά και δεν βγάζει άχνα.

Ζούμε στην εποχή της πληροφορίας και θα πάμε από άγνοια.

Όχι γιατί δεν υπάρχει η γνώση, εμείς δεν την αναζητάμε. Στην εποχή του διαδικτύου, μεταφέραμε τις συνήθειες της τηλεόρασης στον υπολογιστή μας. Διαβάζουμε πάλι άρθρα με πικάντικο τίτλο.

‘ΣΟΚ!Ο Πούτιν επιτίθεται στην Τουρκία.’

Ανοίγω από περιέργεια και διαβάζω ένα κείμενο που λέει πως ναι μεν τώρα τα έχει κάνει πλακάκια με τον Ερντογάν, αλλά μη μασάτε Ελληνάρες μου. Αν δεν τηρήσει την συμφωνία ο Αγάς, ο Βλαδίμηρος θα του επιτεθεί.

Shit high and look away,που λενε και οι Άγγλοι.

Φάγαμε τώρα το παραμύθι. Ο Τραμπ λέει ,είναι η αντισυστημική επιλογή. Ο Τραμπ, που αν ξεκινήσει να μετράει τα λεφτά του θα τελειώσει όταν πάρει ο ΠΑΟΚ το Champions League.Ο Τραμπ είναι απλώς ο Καμμένος με μεταπτυχιακό. Πλούσιος, αμόρφωτος, ακαλλιέργητος και τυχοδιώκτης. Έτυχε να ζει στην Αμερική και έγινε πλανητάρχης.

Ο πρωθυπουργός μας, φοράει πανάκριβα κοστούμια από τον καλύτερο έλληνα ράφτη, με ποσέτ στο πέτο, αλλά είναι ‘αντισυστημικός’ μη φορώντας γραβάτα.

Ας σκεφτούμε, αν ο Ομπάμα που αποθεώσαμε ήταν Έλληνας, τι θα κάναμε; Μήπως θα τον βγάζαμε βλαμμένο και χλεχλέ;

Θα τον εκλέγαμε στη Βουλή ή μήπως θα ήταν πολύ fit για πολιτικός μας; Εξάλλου δεν είναι σαν εμάς. Εφτά το πρωί και πάει στο γυμναστήριο ο ξενέρωτος…. και φοράει και γραβάτες.

Τα πράγματα είναι απλά. Αλήθεια και μόνο αλήθεια. Αυτοκριτική και αυτογνωσία. Πρέπει να πάρουμε αποφάσεις και να θίξουμε κεκτημένα.Να ξεβολευτούμε και να βάλουμε το κεφάλι κάτω.Εφτά χρόνια με τους μύθους,νισάφι πια.

Να σπάσουμε την κρούστα που μας κρατάει χαμηλά. Πρέπει να πάρουμε τα ηνία της χώρας. Σε όλα τα επίπεδα. Από προϊστάμενος σε ένα εργοστάσιο, πρόεδρος του συλλόγου γονέων και κηδεμόνων, τομεάρχης στην υπηρεσία σου μέχρι δήμαρχος και πρωθυπουργός η χώρα πρέπει να πέσει στα χέρια των ικανών.

Ικανών και πατριωτών. Γιατί θέλει πολλά κότσια να μπλέξεις με την νομενκλατούρα και την καθεστηκυία τάξη. Δεν γίνεται όμως αλλιώς. Αν δεν μπει στο γήπεδο ο Μέσι και ο Ρονάλντο θα πρωταγωνιστεί ο Αλμέιδα και ο Κίτσιου. Καλοί και χρυσοί, αλλά δεν θα πάρουν ποτέ την ομάδα πάνω τους.

Πρέπει να πάρει τα ηνία η Ελλάδα της ικανότητας,της αξίας,της εργατικότητας. Η ακομπλεξάριστη χώρα που δεν βλέπει φαντάσματα και που βαρυγκωμά υπό των ζυγό των μετρίων. Ήρθε η ώρα να αποτινάξουμε τον ζυγό.

Τώρα που και η τελευταία εκδοχή της «άλλης» λύσης γκρεμοτσακίστηκε με πάταγο. Τώρα που οι μεταξωτές κορδέλες έγιναν πάλι φύκια. Τώρα πρέπει να αλλάξει χέρια η χώρα.

Ή τώρα ή ποτέ!

Γράφει ο Γιάννης Κοσμίδης